ฉัน....เป็นเจ้าสาวจอมปลอม นิยาย บท 235

บทที่235 ยังไงพวกเราก็ไม่ได้สนิทกันมาก

ความเย็นชาของมู่น่อนน่อน ทำให้เซียวชู่เหออายเล็กน้อย

เธอเก็บมือกลับอย่างเขินๆ หันไปมองเสิ่นชูหาน

เสิ่นชูหานยิ้มให้เธออย่างอบอุ่น เต็มไปด้วยอารมณ์ดีๆ

สายตาของเซียวชู่เหอก็แน่วแน่ขึ้นนิดหน่อย “น่อนน่อน พวกเรามีเรื่องต้องคุย ออกไปค่อยว่ากัน”

มู่น่อนน่อนหันตัวเดินออกไปข้างนอก

พอออกจากสำนักงานรักษาความปลอดภัยสาธารณะแล้ว เสิ่นชูหานก็รีบก้าวไปข้างมู่น่อนน่อนเพื่อจะคุยกับเธอ

แต่ว่า เขายังไม่ทันเข้าใกล้มู่น่อนน่อน ก็โดนบอดี้การ์ดขวางไว้แล้ว

สีหน้าของเสิ่นชูหานเปลี่ยนไปนิดนึง ก็กลับมาเป็นปกติ พูดติดตลกว่า “ฉันแค่อยากคุยกับเธอเอง บอดี้การ์ดพวกนี้ก็ตื่นตัวกันเหลือเกิน เฉินถิงเซียวให้เธอเป็นนักโทษหรอ?”

สำนวนการพูดของเขาฟังแล้วเหมือนเพื่อนสนิทที่คุ้นเคยพูดเล่นกัน

แต่มู่น่อนน่อนรู้ดีว่าความสัมพันธ์ของเธอกับเขาไม่ได้ดีขนาดนั้น ก็เลยไม่ได้รู้สึกว่าเขากำลังพูดเล่น

เขาตั้งใจพูดแบบนี้ ก็เพื่อให้เธอกับเฉินถิงเซียวแตกกันหรอ?

เธอไม่รู้ว่าเสิ่นชูหานมีอะไรไม่ถูกต้องตรงไหน ถึงกัดเธอไม่ปล่อย

“ตอนที่คุณเสิ่นยังเรียนหนังสืออยู่ภาษาจีนต้องแย่มากแน่เลยใช่มั้ย? ไม่งั้น ทำไมแค่บอดี้การ์ดทำอะไรถึงยังไม่รู้? ต้องให้ฉันอธิบายมั้ยว่าบอดี้การ์ดเป็นอาชีพแบบไหน?”

ใบหน้าของมู่น่อนน่อนมองเสิ่นชูหานอย่างถากถาง

เสิ่นชูหานรู้สึกว่า สายตาที่มู่น่อนน่อนมองเขามองเหมือนเขาเป็นตัวตลกตัวหนึ่ง

บนใบหน้าเขาหม่นแสงลง แต่ยังปากแข็งหวังแก้แค้นให้ตัวเอง “ฉันรู้ว่าบอดี้การ์ดทำอะไร แต่แค่ฉันเดินไปใกล้เธอหน่อยพวกเขาก็มาขวาง มันไม่มากเกินไปรึไง?”

น้ำเสียงของมู่น่อนน่อนเริ่มอ่อนลง “ไม่เกินไปสักนิด ยังไงพวกเราก็ไม่ได้สนิทกันมาก”

ทันใดนั้นจู่ๆเซียวชู่เหอที่อยู่ข้างๆก็พูดขึ้น “น่อนน่อน เธอไม่ควรพูดอย่างงี้กับชูหานนะ ฉันรู้ว่าระหว่างเธอกับเขามีการเข้าใจผิดกันนิดหน่อย เธอก็เห็นว่าช่วงนี้เขาดูแลฉันมาตลอด จับมือคืนดีกับเขาหน่อยได้มั้ย?”

ชูหาน?

ดูจากการเรียกแล้วรักกันจริงๆนะ

มู่น่อนน่อนไม่รู้ว่าเสิ่นชูหานไปเจอกับเซียวชู่เหอได้ยังไง แล้วทำไมต้องดูแลเธอด้วยอีก

ที่เธอรู้คือ ทำดีหวังผล โลกกลมใบนี้ไม่มีอะไรทำให้กันฟรีๆหรอก

เธออาจยังไม่รู้ ก่อนที่เสิ่นชูหานจะคิดถึง เขาเคยมีความสัมพันธ์กับมู่หวั่นขีมาก่อน ก็เลยเป็นเหตุผลที่มาดูแลเซียวชู่เหอ

“ระหว่างเราไม่ได้มีอะไรเข้าใจผิดนะ? จะมาจับมือคืนดีอะไร?” มู่น่อนน่อนมองไปที่เซียวชู่เหออย่างสงสัยในเจตนา “มู่หวั่นขีเป็นลูกสาวของแม่ ก่อนหน้านี้นางเคยหมั้นกับคุณเสิ่น คนที่ใจดีแบบคุณเสิ่น เห็นแม่เดินเตร่อยู่ข้างนอก ก็เลยรับคุณมาดูแล ก็เป็นเรื่องปกติไม่ใช่หรอ?”

เซียวชู่เหอพูดช่วยเสิ่นชูหานทั้งในคำพูดและนอกคำพูด ดูแล้วหลายวันมานี้เสิ่นชูหานดูแลเธออย่างดี แล้วยังปลอบโยนเธอดีมาก

“น่อนน่อน…”

“ฉันมีธุระคงต้องกลับก่อน” มู่น่อนน่อนแสร้งมองนาฬิกา “คุณเสิ่นที่แสนใจดี คงไม่รังเกียจที่จะส่งแม่ของอดีตคู่หมั้นกลับบ้านนะ?”

ที่เสิ่นชูหานกำลังรับตัวเซียวชู่เหอมา จุดประสงค์ก็เพื่อจะเข้าใกล้มู่น่อนน่อน

เขาเข้าใจสถานการณ์ของตระกูลมู่อยู่บ้าง ปกติก็รู้มาว่ามู่น่อนน่อนดีกับแม่ของเธอมาก

แต่ตอนนี้เรื่องกลับไม่ได้เป็นอย่างนั้น

มู่น่อนน่อนพูดถึงขนาดนี้ เขาก็มีแต่ต้องยอมรับ “จะรังเกียจได้ยังไง กลับเต็มใจซะอีก”

“งั้นฉันไปก่อนนะ”

ยังไงก็ตาม นี่เป็นวันส่งท้ายปีเก่าครั้งแรกของเฉินถิงเซียวหลังรับสืบทอดบริษัทเฉินซื่อ ตามเหตุตามผลเขาก็ต้องกลับไปบ้านเก่าอยู่แล้ว

ยังไงเฉินถิงเซียวก็มีอำนาจให้ทำอะไรห่ามๆตามใจก็ได้ อยากไปก็ไป ไม่อยากไปก็ไม่ไป

แต่สุดท้าย บิลก็อาจยังไปคิดที่เธออยู่ดี

สองวันก่อนบริษัทเฉินซื่อหยุด มู่น่อนน่อนก็เริ่มเตรียมองที่จะเอากลับไปที่บ้านหลังเก่าแล้ว

ในบ้านหลังเก่านั้นไม่มีอะไรขาดเหลือ แต่พอคิดดีๆแล้ว ใช้ของที่ตัวเองคุ้นชินแล้วดีกว่า

ตอนกลางคืน เฉินถิงเซียวกลับมาช้าไปหน่อย

มู่น่อนน่อนล้างหน้าแปรงฟันไปแล้ว ถือคอมพิวเตอร์เตรียมร่างต้นฉบับสักพักแล้วก็เข้านอน

เฉินถิงเซียวถือชุดนอกสูทเดินเข้ามาจากข้างนอก ผมยุ่งนิดๆ ทั้งตัวดูแล้วเหนื่อยผิดปกติ

“กลับมาแล้ว”

มู่น่อนน่อนเงยหน้ามองเขา

อากาศหนาว ขนาดเปิดฮีตเตอร์อยู่ มู่น่อนน่อนยังต้องใส่ชุดนอนขนสัตว์ เพื่อให้ทั้งตัวอบอุ่น ช่วงเวลาหลังตั้งท้องนี้ เธอเอาแต่อยู่ในบ้าน คนใช้ดูแลอย่างพิถีพิถัน การแบ่งเวลาทำงานกับเวลาพักผ่อนของเธอก็เป็นไปตามข้อกำหนดดี หน้าตากับเรี่ยวแรงก็ดูดีขึ้นกว่าเดิมมาก พอนั่งอยู่ใต้แสงไฟ ผิวก็ขาวราวกับจะส่องแสงออกมา

เธอนั่งพิงอยู่ในมุมโซฟา เหยียดขาตรง คอมพิวเตอร์ตั้งอยู่บนตัก ปล่อยผมปลิวไสว ผมดำขลับกับผิวขาวราวหิมะ ดวงตาที่เหมือนกับแมวมองมาที่เขาอย่างตั้งใจ

เฉินถิงเซียวโยนเสื้อนอกในมือทิ้งไป เดินไปหน้าเธอ โน้มตัวเอาคอมพิวเตอร์บนตักของเธอโยนไปทางอื่น นั่งลงข้างๆเธอ แล้วก็กอดเธอไว้แน่น

มู่น่อนน่อนรู้สึกตกใจตอนที่เขาหยิบคอมพิวเตอร์ของเธอไป “คุณโยนเบาๆหน่อยสิ…”

เฉินถิงเซียวเหมือนกับว่าไม่ค่อยพอใจที่เวลาแบบนี้เธอยังมัวมาห่วงเรื่องคอมพิวเตอร์อีก ก้มหัวลงจูบเธอพักหนึ่ง

พอแยกจากกันแล้ว เฉินถิงเซียวพูดประโยคหนึ่งด้วยเสียงทุ้มๆ “คุณป้ากลับมาแล้ว”