ฉัน....เป็นเจ้าสาวจอมปลอม นิยาย บท 366

เสิ่นเหลียงมองไปทางห้องครัว “ฉันไปช่วยเป็นลูกมือให้น่อนน่อน นายก็อยู่ให้สงบเสงี่ยมสักหน่อย”

กู้จือหยั่นถูกเสิ่นเหลียงเตือนมาจนหัวเราะไม่ออกร้องไห้ออกมาไม่ได้ แล้วก็ทิ้งเขาให้รออยู่ในห้องโถงไปอย่างโดดเดี่ยวตามลำพัง

ภายในห้องครัว มู่น่อนน่อนกำลังล้างผักอยู่

ได้ยินเสียงการเคลื่อนไหวจากทางข้างหลัง หันหน้าไปก็เห็นเสิ่นเหลียง “คุณเสิ่น คุณเข้ามาได้ยังไงกันคะ?”

เสิ่นเหลียงยู่ปากอออกมา “เมื่อก่อนเธอเรียกฉันว่าเสี่ยวเหลียงนะ...”

มู่น่อนน่อนมองเธอ บนใบหน้าเผยสีหน้าแสดงความเสียใจออกไป

เสิ่นเหลียงเห็นเธอเป็นอย่างนี้แล้ว จึงได้เอ่ยออกไปทันที “ไม่พูดเรื่องนี้กันแล้ว ฉันช่วยเธอล้างผักเอง”

“ไม่ต้องหรอก ฉันจัดการเองก็พอแล้ว...”

“ฉันช่วยเธอจะได้เร็วสักหน่อย ฉันหิวมากแล้ว”

……

มู่น่อนน่อนทำอาหารเสร็จแล้วก็ได้ยกขึ้นมาที่โต๊ะ ในตอนที่กำลังจะกินกับพวกเขาอยู่นั้นเอง ก็ได้ยินเสียงเปิดประตู

เธอเบือนหน้าไปมองทางประตู ก็เห็นลี่จิ่วเชียนได้เปลี่ยนรองเท้าเดินเข้ามาทางห้องรับประทานอาหาร

ในมือของเขายังถือกุญแจรถอยู่ ตอนที่เลิกตาขึ้นมองเห็นทั้งสามคนที่อยู่ในห้องรับประทานอาหาร ก็ได้ตะลึงออกมาอย่างเห็นได้ชัด

แต่เพียงไม่นานก็กลับมาเป็นตามธรรมชาติ

สายตาของเขามองผ่านจากบนหน้าของเสิ่นเหลียงกับกู้จือหยั่นไป สุดท้ายก็ได้จรดอยู่ที่บนใบหน้าของมู่น่อนน่อน และก็ได้ประดับรอยยิ้มออกมาจางๆ พลางเอ่ยออกไปอย่างอ่อนโยน “ที่บ้านมีแขก?”

คำพูดนี้ฟังดูแล้วสนิทสนมกันเป็นอย่างมาก

“อืม” มู่น่อนน่อนลุกยืนขึ้นมา “นายกลับมาได้ยังไงกัน?”

ลี่จิ่วเชียนเพียงแค่ยิ้มไปให้เธอเล็กน้อย ไม่ได้อธิบายอะไรออกไป

เขาเดินไปอยู่ที่ข้างๆของมู่น่อนน่อน “ไม่แนะนำเพื่อนสักหน่อยเลยเหรอ?”

มู่น่อนน่อนมองเขาไปแวบนึง แล้วก็ได้หันหน้ามองไปทางเสิ่นเหลียงอีกที “นี่คือเสิ่นเหลียง”

“สวัสดีคุณเสิ่น ผมคือลี่จิ่วเชียน” ลี่จิ่วเชียนยื่นมือไปทางเสิ่นเหลียง บนใบหน้าได้เผยรอยยิ้มไปอย่างพอเหมาะพอดี

เสิ่นเหลียงยื่นมือออกไป “สวัสดี คุณลี่”

เธอพูดไปพลาง มองสำรวจลี่จิ่วเชียนไปเงียบๆไปพลาง

หน้าตานั้นถือว่าด้อยกว่าเฉินถิงเซียวไปนิดนึง แต่มองดูแล้วหน้าตาดูใจดีมากเลย ก็คงจะเป็นคนที่มีนิสัยใจคอไม่เลวเลยคนหนึ่ง

จะต้องโดดเด่นเหนือใครอย่างเฉินถิงเซียวแน่นอน มันจะยากเกินไปแล้ว

แค่ลี่จิ่วเชียนดูแลมู่น่อนน่อนมาสามปี มันก็ไม่ใช่สิ่งที่ผู้ชายทั่วๆไปสามารถทำได้อยู่แล้ว

ลี่จิ่วเชียนพยักหน้าออกมาเล็กน้อย แล้วเอาสายตาจรดไปที่ร่างของกู้จือหยั่น “คุณกู้ก็มาด้วย”

กู้จือหยั่นชำเลืองมองมือที่ลี่จิ่วเชียนเพิ่งจับเสิ่นเหลียงไปเมื่อกี้นี้ คิ้วเลิกขึ้น น้ำเสียงไม่ค่อยจะดีเท่าไหร่นัก “ใช่แล้ว คุณลี่ไม่ต้อนรับ?”

“คุณเป็นเพื่อนของน่อนน่อน ผมจะต้องยินดีต้อนรับคุณอยู่แล้ว” ลี่จิ่วเชียนหลุบตาลงไปมองมู่น่อนน่อน สายตาดูสุขุมเยือกเย็น

มู่น่อนน่อนรู้สึกได้ถึงบรรยากาศที่ไม่ค่อยจะถูกต้องนัก ถึงได้ถามลี่จิ่วเชียนออกไป “ยังไม่ได้กินข้าวใช่มั้ย ฉันจะไปตักข้าวให้นาย”

“ฉันไปเอง” ลี่จิ่วเชียนยื่นมือไปวางลงบนบ่าของมู่น่อนน่อนไปเบาๆ พูดจบก็ได้ผันร่างเดินไปยังห้องครัว

พอลี่จิ่วเชียนเดินออกไป เสิ่นเหลียงก็ได้แอบกระทืบเท้ากู้จือหยั่นอยู่ใต้โต๊ะไปทีนึง

กู้จือหยั่นเจ็บจนช็อกขึ้นมา

ตอนที่เขาหันหน้ากลับไปมองเสิ่นเหลียง เสิ่นเหลียงก็กำลังจ้องเขาอยู่

กู้จือหยั่นจึงไม่ได้พูดอะไรออกไปโดยทันที

เสียงพูดของเสิ่นเหลียงเพิ่งจะได้หลุดออกมา ลี่จิ่วเชียนก็ได้ออกมาจากในครัว

เสิ่นเหลียงกับกู้จือหยั่นพอเห็นเขาออกมา ก็ได้นั่งกันตัวตรง ปิดปากแน่นพร้อมกันโดยไม่ได้นัดหมายกันมาก่อน

“คุณเสิ่นกับคุณกู้ปกติงานยุ่งหรือเปล่า?” ลี่จิ่วเชียนเดินเข้าไปตรงหน้าทั้งสองคนไปด้วยสีหน้าสงบนิ่ง จากสีหน้าแล้ว มองไม่ออกว่าเมื่อกี้เขาได้ยินบทสนทนาของพวกเขาหรือเปล่า

ทุกคนต่างก็เป็นคนฉลาดกันทั้งนั้น คำพูดนี้ของลี่จิ่วเชียนพูดมาได้โดยไม่เปิดเผยความคิดของตัวเองออกไป อันที่จริงแล้วก็เป็นการกำลังขับไล่แขกที่ไม่ต้อนรับอยู่นั่นเอง

“ยุ่งนิดหน่อย กำลังวางแผนว่าจะไปอยู่” เสิ่นเหลียงได้ยืนขึ้นมาทันที

ลี่จิ่วเชียนได้ยินอย่างนั้นแล้ว ก็ได้ส่งเสียงพูดออกไป “ผมจะไปส่งพวกคุณเอง”

“พวกเธอจะไปกันแล้ว?” มู่น่อนน่อนที่ตามมาจากทางข้างหลังได้ยินคำพูดของพวกเขาเข้าพอดี

“อืม” เสิ่นเหลียงยืนขึ้นแล้วเดินเข้าไปตรงหน้ามู่น่อนน่อน “ทิ้งเบอร์โทรให้ฉัน ว่างๆฉันจะพาเธอออกไปเที่ยว”

เสิ่นเหลียงกับมู่น่อนน่อนแลกเบอร์โทรศัพท์กัน แล้วก็กลับไป

มู่น่อนน่อนไปส่งที่หน้าประตู ก็ได้ถูกเสิ่นเหลียงผลักเข้าไป “เธอกลับไปก่อนเถอะ ให้คุณลี่ไปส่งพวกเราก็พอแล้ว ครั้งหน้าจะมาเล่นกับเธออีก บ๊ายบาย”

พอประตูห้องปิดลง สีหน้าของทั้งสามคนที่ยืนอยู่ที่หน้าประตูได้เกิดการเปลี่ยนแปลงที่ยากจะเข้าใจออกมา

ทั้งสามคนเข้าลิฟต์ไปด้วยกัน

เสิ่นเหลียงมองตัวเลขที่ลดลงไปไม่หยุด ในน้ำเสียงได้ประดับไปด้วยความจริงจังที่หาได้ยากออกมา “คุณลี่รู้จักกับน่อนน่อนได้ยังไง?”

เมื่อกี้นี้เธอก็เคยตระหนักมาก่อนว่าเสื้อผ้าที่สวมอยู่บนร่างของลี่จิ่วเชียนเป็นแบรนด์ใหญ่ที่ไม่ค่อยปรากฏตัวต่อหน้าสาธารณะแบรนด์หนึ่งของต่างประเทศ นาฬิกาที่อยู่บนมือก็เป็นรุ่นลิมิเต็ดด้วยเหมือนกัน มองดูแล้วไม่ได้ขาดแคลนเงินทองเลย ทั้งร่างได้แผ่กลิ่นอายสงบนิ่งไม่สะทกสะท้านออกมา เป็นผู้ชายที่มีประสบการณ์คนหนึ่ง

ผู้ชายอย่างนี้ไปอยู่ท่ามกลางหมู่คน ถึงแม้ว่าเสิ่นเหลียงจะเห็นคุณชายจากตระกูลที่ร่ำรวยและดาราตัวท็อปมาจนชินแล้ว แต่ก็อดไม่ได้ที่จะมองแล้วมองอีก

เธอรู้จักมู่น่อนน่อนมาหลายปี แวดวงสังคมของมู่น่อนน่อนเธอรู้ดีเสียจนไม่มีใครรู้ดีไปกว่านี้แล้ว ไม่เคยมีการปรากฏตัวของลี่จิ่วเชียนบุคคลผู้นี้มาก่อนเลย

สีหน้าที่ปรากฏอยู่บนใบหน้าของลี่จิ่วเชียนไม่มีความเปลี่ยนแปลงอะไร ได้เอ่ยออกมานิ่งๆ “รู้จักกันก่อนที่คุณเสิ่นจะรู้จักเธอเสียอีก”