ฉัน....เป็นเจ้าสาวจอมปลอม นิยาย บท 373

เฉินถิงเซียวเหมือนเป็นคนนอก แถมจ้องมองเฉินจิ่งหยุ้นที่โต้แย้งกลับด้วยท่าทางซีดเซียวไร้เรี่ยวแรงด้วยสายตาเย็นชา

เฉินจิ่งหยุ้นที่อยู่ในสายตาเย็นชาไร้ความรู้สึกนั้น ตอนหลังก็อยากจะพูดแก้ตัวออกมา แต่กลับถูกตัดบทไปดื้อๆ เลย

“พูดจบแล้วเหรอ?” เฉินถิงเซียวพูดจาด้วยน้ำเสียงเย้ยหยัน

เฉินจิ่งหยุ้นขยับปาก แต่กลับพูดไม่ออก

เฉินถิงเซียวทำเสียงเย็นชาใส่ พลันหันตัวกลับและเดินมุ่งหน้าไปยังห้องหนังสือทันที

เขาปิดประตูห้องหนังสือ จากนั้นก็เดินก้าวฉับ ๆ ไปยืนบริเวณด้านหน้าของหน้าต่างจรดพื้น

นอกหน้าต่างเป็นค่ำคืนฝนพรำอันเย็นเฉียบ ไฟถนนในลานมืดสลัว กิ่งไม้เกี่ยวพันกัน จนเป็นเงาที่หนาทึบ

ฝนพรำลงมา ลมก็เริ่มพัดกระหน่ำ

เฉินถิงเซียวจ้องมองนอกหน้าต่างอยู่สักพัก ทันใดนั้นก็เห็นภาพที่มู่น่อนน่อนกับลี่จิ่วเชียนยืนเคียงข้างกัน

ภาพ ๆนั้น มันช่างทิ่มแทงตา...เหลือเกิน

……

หลังจากที่มู่น่อนน่อนและลี่จิ่วเชียนกลับมาถึงบ้านแล้ว จากนั้นก็เข้าไปอาบน้ำอุ่น และเปลี่ยนเสื้อผ้าทันที

ตอนที่เธอออกมานั้น ลี่จิ่วเชียนก็ได้ต้มซุปขิงให้เธอหนึ่งถ้วย

ลี่จิ่วเชียนยกน้ำขิงเอามาวางต่อหน้าเธอ และพูดว่า “ติดเผ็ดหน่อยนะ”

มู่น่อนน่อนหยิบช้อนขึ้นมา ทันใดนั้นในสมองก็มีเรื่องบางอย่างแวบเข้ามา

เหมือนว่า...ก่อนหน้านี้ก็มีคนต้มน้ำขิงให้เธอ...

จนเกิดอาการปวดหัวตึบ ๆ ออกมาเล็กน้อย ช้อนที่อยู่ในมือหล่นลงถ้วยจนดังสะท้อนกลับมา “เคร้ง” เธอหลับตาลง พลันใช้มือทั้งสองข้างกุมหน้าผากเอาไว้

“เป็นอะไรไป?” ลี่จิ่วเชียนจ้องมองมองอากัปกิริยาผิดปกติของเธอ และรีบเอนตัวไปมองเธอ น้ำเสียงเป็นห่วงเป็นใย

น้ำเสียงของมู่น่อนน่อนเริ่มอ่อนแอลงเล็กน้อย “ปวดหัวนิดหน่อย...”

ได้ยินแล้ว นัยน์ตาทอประกายเล็กน้อย “คิดอะไรออกเหรอ?”

“ไม่ใช่หรอก...”

ความรู้สึกเจ็บปวดจี๊ดมันมาไวและไปไวเสมอ เธอได้แต่ส่ายหน้าไปมา พลันหันศีรษะไปถามลี่จิ่วเชียนมันที “เมื่อก่อนคุณเคยต้มน้ำขิงให้ฉันใช่ไหม?”

ลี่จิ่วเชียนพูดออกมาหนึ่งประโยคที่เต็มไปด้วยความสนใจมาก “คุณลองเดาดูสิ?”

มู่น่อนน่อนหุบยิ้มทันที ลี่จิ่วเชียนเป็นคนระมัดระวังละเอียดรอบคอบมาตลอด น้อยครั้งมากที่จะพูดล้อเล่นกับเธอแบบนี้

เธอยิ้มให้ “คุณก็รู้ว่าฉันจำอะไรไม่ได้เลย”

“เรื่องพวกนั้นมันไม่สำคัญอะไร” ลี่จิ่วเชียนพูดจบ ก็พูดเร่งรัดเธอ “รีบดื่มเร็วเข้าเถอะ”

มู่น่อนน่อนดื่มน้ำขิงหมดแล้ว เนื่องด้วยเวลาก็ดึกมากแล้ว จึงรีบไปต้มบะหมี่ออกมาสองชาม เพื่อเป็นอาหารเย็นของคนสองคน

ตอนที่กำลังกินบะหมี่กันอยู่นั้น มู่น่อนน่อนก็นึกถึงเฉินถิงเซียวกับเฉินมู่ขึ้นมา จากนั้นก็เอ่ยปากถามออกไปอย่างเรื่อยเปื่อย “คุณเฉินคนนั้นดูแล้วเป็นคนเข้าหายาก แต่ก็ใจดีกับลูกสาวของเขามาก”

ลี่จิ่วเชียนมือที่ถือตะเกียบอยู่ถึงกลับค้างเติ่งชั่วครู่ และถามกลับด้วยน้ำเสียงปกติ “คุณคิดว่าเขาเป็นคนยังไง?”

“ถ้าในฐานะความเป็นพ่อ ดูแล้วเขารักลูกสาวของเขามาก แต่ว่านิสัยแปลกๆ อยู่หน่อย” มู่น่อนน่อนพูดไป และยังพยักหน้าเห็นด้วยกับคำพูดของตัวเองด้วย

“เหรอ” ลี่จิ่วเชียนส่งเสียงตอบรับ แต่ไม่ได้พูดอะไร

มู่น่อนน่อนช้อนตาขึ้นมา ก็เห็นใบหน้าของลี่จิ่วเชียนทำหน้าครุ่นคิดอย่างเงียบขรึม

“คุณเป็นอะไรไป?” น้อยครั้งมากที่มู่น่อนน่อนจะเห็นลี่จิ่วเชียนเผยท่าทางแบบนี้ออกมา จึงเอ่ยปากถามต่อ “คุณเป็นอะไรไป? งานไม่เป็นตามที่คิดไว้เหรอ?”

“เปล่า” ได้แต่ยิ้มและส่ายหน้า “กินข้าวต่อกันเถอะ”

มู่น่อนน่อนก้มหน้าก้มตากินบะหมี่ต่อ นัยน์ตาลี่จิ่วเชียนครุ่นคิดอย่างหนักหน่วง

มองจากเรื่องที่เกิดขึ้นมาในวันนี้แล้ว ทั้งสองคนต่างจำอีกฝ่ายไม่ได้

……

เช้าวันรุ่งขึ้น

เฉินถิงเซียวก็เหมือนกับทุกวัน คือการนั่งรถมุ่งหน้าไปทำงานที่บริษัทเฉิงซื่อ

เฉินถิงเซียวถามต่อทันที “เมื่อก่อนพวกเราสนิทกันมากใช่ไหม?”

“ใช่สิ” กู้จือหยั่นถอนหายใจโล่งอก “นายมันพวกขี้โมโห นอกจากฉันจะทนนายได้แล้ว แล้วจะมีใครหน้าไหนยอมเป็นเพื่อนกับนาย จริงๆ เลย...”

เมื่อพูดมาได้ครึ่งประโยค เขาก็รู้สึกว่าอุณหภูมิและบรรยากาศอัดอั้นที่อยู่ในรถเริ่มลดอุณหภูมิลง

แม้ว่าเฉินถิงเซียวจะสูญเสียความทรงจำไปแล้ว แต่เรื่องนิสัยไม่มีการเปลี่ยนไปสักนิด

เขาหัวเราะเบาๆ “งั้นก็พูดตรงๆ กับนายเลยแล้วกัน นอกจากฉันแล้ว สือเย่เองก็เป็นคนที่นายสนิทสนมที่สุดแล้ว ถึงอย่างไรเขาเป็นลูกน้องของนายที่ทำงานให้นายมาตั้งหลายปีแล้ว”

เขาพูดจบ ก็ผลักสือเย่ที่นั่งอยู่ข้างๆ “สือเย่ นายว่าพูดถูกต้องใช่ไหม”

หลังจากที่เขาถูกเฉินจิ่งหยุ้นเลิกจ้างแล้ว สามปีที่ผ่านมานอกจากการเจอเฉินถิงเซียวในข่าวแล้ว นี่ถือว่าเป็นครั้งแรกที่เขาได้เจอกับตัวจริง

เพราะว่าสถานะของเขาช่างใหญ่โตพิเศษมาก แทบไม่มีโอกาสได้เจอกันเลย คำว่าบังเอิญเจอยังไม่มีเลย

เมื่อคิดถึงเรื่องพวกนี้ สือเย่ก็พยักหน้าด้วยความรู้สึกต่างๆ ที่ถาโถมมา “ครับ”

สายตาของเฉินถิงเซียวกวาดตามองที่มาร่างกายของทั้งสองคนไปมา จากนั้นก็หยิบเอานามบัตรออกมาหนึ่งใบ และยื่นให้สือเย่ “ตอนนี้ฉันขาดผู้ช่วยพิเศษไปหนึ่งคน คิดดีๆ แล้วก็โทรศัพท์หาฉันแล้วกัน”

กู้จือหยั่นเบิกตาโตทำหน้าตกอกตกใจ วันนี้เฉินถิงเซียวไม่ใช่ว่าตั้งใจมาเขาเหรอ?

ทำไมตอนนี้กลายเป็นว่ายื่นนามบัตรให้สือเย่แทนล่ะ?

สือเย่รับนามบัตรไปอย่างปลาบปลื้ม

เฉินถิงเซียวดึงมือกลับ และพูดออกมาอย่างเรียบเฉย “ตอนนี้ฉันต้องไปบริษัทแล้ว”

นี่เป็นการออกคำสั่ง เพื่อให้กู้จือหยั่นกับสือเย่ลงจากรถ

กู้จือหยั่นกับสือเย่มองหน้ากัน แม้ว่ายังไม่เข้าใจว่าเฉินถิงเซียวหมายความว่าอะไร แต่ก็คุ้นชินจนกับนิสัยจนรู้ไส้รู้พุงพร้อมทั้งทำตามเฉินถิงเซียว เพื่อให้ทั้งสองคนลงจากรถอย่างเชื่อฟัง

เฉินถิงเซียวมองเงานอกรถของทั้งสองคนผ่านกระจกรถ นัยน์ตาทอประกายความคิดบางอย่างออกมาแวบหนึ่ง

สามปีก่อนตอนที่เขาฟื้นขึ้นมา คนที่อยู่ข้างกายของเขามีอยู่แค่คนเดียวก็คือเฉินจิ่งหยุ้น พร้อมทั้งสูญเสียความทรงจำไป แน่นอนว่าเขาเองก็เลือกที่จะเชื่อเฉินจิ่งหยุ้นที่มีความสัมพันธ์ทางสายเลือดกับเขา

แต่เรื่องที่เกิดขึ้นระช่วงนี้ มันทำให้เขารู้สึกว่า เฉินจิ่งหยุ้นไม่น่าเชื่อถือขนาดนั้น