ฉัน....เป็นเจ้าสาวจอมปลอม นิยาย บท 43

ตอนที่ 43 เรื่องที่ไม่ควรทำคุณก็ทำกับฉันหมดแล้ว

เส้นประสาทที่ตึงเครียดตลอดทั้งคืนของเฉินถิงเซียว ในที่สุดก็ผ่อนคลายลงแล้ว

เขานั่งยองๆลงไป ยื่นมือไปลูบผมของเธอ ปัดผมที่ปิดบังหน้าของเธอออกไป เสียงที่แหบแห้งเล็กน้อยแต่ชัดเจน :”มู่น่อนน่อน ในที่สุดก็เจอคุณแล้ว”

ผมของเธอยุ่งเหยิงมาก เสื้อผ้าบนร่างกายก็ยับยู่ยี่ เหงื่อเม็ดละเอียดๆเกาะตัวหนาอยู่บนหน้าผาก แต่ยังดีที่เธอไม่เป็นอะไร

เฉินถิงเซียวยื่นมือเข้าไปอยากจะอุ้มเธอขึ้นมา เพียงแต่ แขนของเขาเพิ่งจะอ้อมไปที่หลังของเธอ เธอก็ตื่นตระหนกตกใจดูเหมือนว่าจะยังไม่ได้สติสังเกตจากที่ดิ้นรนปฏิเสธ พูดอย่างอ่อนแรง: “ไปให้พ้น......”

สีหน้าของเฉินถิงเซียวแต่เดิมที่ผ่อนคลายลงแล้ว ก็กลับมาหม่นหมองอีกครั้ง

เขามองมู่น่อนน่อนด้วยแววตาที่ลึกซึ้ง ผ่านไปชั่วครู่ ก็เข้าไปใกล้ๆหูของเธอ พูดเบาๆ : “ฉันเฉินเจียฉินเอง ฉันมารับคุณกลับบ้าน”

การเคลื่อนไหวที่ต่อต้านของมู่น่อนน่อนน้อยลงแล้ว จากนั้นก็โน้มเอียงหัวมาทางเขา แต่เดิมเฉินถิงเซียวก็อยู่ที่ข้างหูของเธอ ทั้งสองคนใกล้ชิดกัน หัวก็พิงกันเอาไว้

เขารู้สึกได้ถึงหน้าผากที่ร้อนจนผิดปกติของเธอ

เฉินถิงเซียวสีหน้าเย็นชา รีบอุ้มเธอขึ้นมา ก้าวยาวๆออกไปข้างนอก

ผู้หญิงที่อยู่ในอ้อมกอดราวกับเตาไฟเครื่องเล็กๆที่ดูเหมือนกับกำลังจะอบเขา ราวกับว่าไม่สบายจนจะทนไม่ไหว ขมวดคิ้วแน่น เสียงลมหายใจทั้งแรงทั้งเร็ว แต่กลับไว้วางใจที่จะพิงที่อกของเขาอย่างแนบแน่น ไม่ขยับไม่ก่อกวน

เฉินถิงเซียวใบหน้าหม่นหมอง ความโมโหในใจที่มีเพิ่มขึ้นไม่หยุด

มีลูกน้องบอกให้กู้จือหยั่นกับสือเย่รู้เรื่องแล้ว ตอนที่เฉินถิงเซียวอุ้มมู่น่อนน่อนออกมาจากห้องจัดเลี้ยง ก็เห็นพวกเขาสองคนแล้ว

สือเย่เห็นใบหน้าอย่างนี้ของเฉินถิงเซียว ก็ไม่กล้าเข้าไปถาม กู้จือหยั่นจึงเป็นคนเข้าไปถามเอง : “เธอไม่เป็นไรใช่ไหม?”

“ไม่เป็นไร” เฉินถิงเซียวเสียงทุ้มต่ำมาก หันไปบอกสือเย่: “ไปโรงพยาบาล”

“ครับ” สือเย่ตอบรับอย่างนอบน้อม แล้วก็หยิบโทรศัพท์ออกมาโทร

ตอนที่ขึ้นรถ ดูเหมือนว่าเฉินถิงเซียวจะคิดอะไรขึ้นมาได้ ถามกู้จือหยั่น: “ดาราที่ไม่ค่อยดังคนนั้นล่ะ?”

“เมื่อครู่เพิ่งติดต่อเธอได้ เธอไม่ได้อยู่ที่นี่” กู้จือหยั่นแม้จะยังไม่พอใจที่เฉินถิงเซียวเรียกเสิ่นเหลียงแบบนั้น แต่เขาก็รู้ว่าตอนนี้ไม่ใช่เวลาที่จะมาคิดเล็กคิดน้อยกับปัญหาอย่างนี้

เฉินถิงเซียวไม่ได้พูดอะไร เพียงแต่เงยหน้าสั่งคนขับรถ: “ขับเร็วหน่อย”

ถึงแม้ว่าถ้าเร็วกว่านี้ก็จะเกิดกำหนดแล้ว แต่คนขับรถก็ไม่กล้าไม่เชื่อฟังคำสั่ง

ยังดีที่ตอนนี้เป็นเวลาค่อนข้างดึก รถบนถนนก็น้อยลงมากแล้ว

พวกเขาไปโรงพยาบาลเอกชนที่ใกล้ที่สุด

โรงพยาบาลไม่ได้ใหญ่มาก คนน้อย หมอที่เข้าเวรเป็นผู้ชาย กำลังคุยกับแฟนของเขาฆ่าเวลา

หมอเงยหน้าขึ้นมาก็เห็นเฉินถิงเซียวพวกเขาเดินเข้ามา สีหน้าเปลี่ยนแปลงเล็กน้อย รีบวางโทรศัพท์

เฉินถิงเซียวที่อุ้มมู่น่อนน่อนเดินอยู่ข้างหน้าสุด สือเย่กับกู้จือหยั่นอยู่ข้างหลังเขา ด้านหลังเป็นกลุ่มลูกน้อง เพียงเห็นครั้งแรก ก็เหมือนจะมาก่อความวุ่นวายอยู่นิดหน่อย

หมอตกใจจนหน้าซีด : “ถาม......ถามหน่อยมาหาหมอใช่ไหมครับ?”

“อืม” เฉินถิงเซียวตอบ แล้ววางมู่น่อนน่อนลงบนเตียงคนไข้ จากนั้นก็ยืนอยู่ข้างๆจ้องไปที่หมอด้วยความเคารพ

หมอกลืนน้ำลายแล้ว ช่วยตรวจดูมู่น่อนน่อนอย่างสั่นๆด้วยความหวาดกลัว มือที่หยิบหูฟังก็กำลังสั่น

เฉินถิงเซียวมองเขาอย่างเย็นชา: “คุณหมอเป็นโรคลมบ้าหมูหรือ?”

หมอรีบตอบกลับ: “ไม่......ไม่ครับ......”

ข้างกายโดนล้อมรอบด้วยกลุ่มคนที่เหมือนปีศาจ ราวกับว่าถ้าเขาทำเรื่องผิดพลาดสักเล็กน้อย ก็จะจัดการเขาทันที เขาไม่กลัวได้หรือ?

ตอนที่มู่น่อนน่อนตื่นขึ้นมา ไม่เพียงแต่ปวดไปทั้งร่างกาย ในจมูกยิ่งแห้งจนอยากจะพ่นควันออกมาด้วย

เธอหมุนหัวไปมา มองซ้ายมองขวาอย่างเลอะเลือน ก็พบว่านี่ไม่ได้อยู่ในห้องของตน

เธอพลิกตัวลุกขึ้นนั่ง สมองจำอะไรไม่ได้หน่อยๆ แค่เวลานี้ก็นึกไม่ออกเลยว่าเมื่อคืนเกิดเรื่องอะไรขึ้น

ในตอนนี้ ประตูก็โดนคนจากด้านนอกผลักเข้ามา

เฉินถิงเซียวถือแก้วน้ำเดินเข้ามา เดินมาถึงข้างเตียงส่งน้ำในมือให้เธอ: “ดื่มน้ำ”

มู่น่อนน่อนยื่นมือออกไปรับมาดื่มหมดในทีเดียว

ตอนนี้ เธอก็เพิ่งพบว่าผู้ชายที่อยู่ตรงหน้าสวมชุดนอน เธอก้มลงมองตนเอง พบว่าเธอเองก็สวมชุดนอน

ความจำกลับมาแล้ว ทะลักเข้ามาในสมองของเธอมากมาย เพียงแค่ตอนนี้เธอพูดไม่ชัดเจน: “เฉินเจียฉิน! คุณ......ฉัน......เมื่อคืน......พวกเรา......”

เฉินถิงเซียวนั่งลงที่ข้างเตียง มือหนึ่งพยุงที่ข้างตัวของเธอ มองเธอด้วยแววตาที่ลึกซึ้ง เสียงทุ้มต่ำ : “เมื่อคืน ฉันไปช่วยคุณที่คลับจี่อจีน หลังจากกลับมา คุณต้องนอนที่ห้องของฉัน หลังจากนั้นยังดูถูกฉันอีก สิ่งไหนควรทำสิ่งไหนไม่ควรทำ คุณทำกับฉันทั้งหมดแล้ว!”

“??????”

ใบหน้าที่ไม่มีสติของมู่น่อนน่อน เธอจำได้แค่ว่าตนกระโดดลงมาจากตึก จับที่ราวของชั้นล่างปีนเข้ามาซ่อนที่หลังผ้าม่าน จากนั้นเธอก็จำไม่ได้แล้ว

แต่เธอจำได้ว่า ตอนที่กระโดดตึกนอกจากความปรารถนาที่จะเอาตัวรอดทำให้เธอจับราวเอาไว้ เวลาที่เหลือนั้นก็ไม่มีแรงอะไรอีกแล้ว

ในเมื่อไม่มีแรงอะไรทั้งนั้น ทำไมเธอถึงทำเรื่องที่ไม่ควรทำกับ “เฉินเจียฉิน” ได้อีกล่ะ?

“คุณอย่ามาโกหกฉัน! แม้ว่าฉันจะจำเรื่องของเมื่อคืนไม่ได้ แต่ฉันก็แน่ใจว่าฉันไม่มีแรงทำอะไรคุณทั้งนั้น!”

“ในเมื่อจำไม่ได้ ทำไมคุณถึงกล้ามั่นใจขนาดนี้ว่าไม่ได้ทำอะไรฉันล่ะ? พวกเขาวางยาคุณ แต่เป็นยาประเภทใหม่ ประสิทธิภาพดีมาก” เฉินถิงเซียวยิ่งใกล้ขึ้นเรื่อยๆ พูดด้วยน้ำเสียงที่แสดงความรู้สึกรัก: “ยิ่งไปกว่านั้น ฉันก็ชอบพี่สะใภ้มากๆมาโดยตลอด คุณคิดดู ฉันก็ไม่อยากจะปฏิเสธคุณ......”