ฉัน....เป็นเจ้าสาวจอมปลอม นิยาย บท 46

ตอนที่ 46 คิดไม่ถึงว่าเขาจะอิจฉา “ตัวเอง” นิดหน่อย

มู่น่อนน่อนไม่ได้ตอบกลับไปในทันที เซียวชู่เหอจึงรีบส่งเสียงอธิบายออกมา: “น่อนน่อน ก่อนหน้านี้แม่ยุ่งมากเลย ขนาดว่าเวลาที่จะมากินข้าวกับลูกเพียงลำพังก็ยังไม่มีเลย ลูกอย่าตำหนิแม่เลยนะ”

ถ้าเป็นแต่ก่อน เซียวชู่เหอนัดมู่น่อนน่อนออกมากินข้าวด้วยกันตามลำพัง เธอก็คงดีใจจนจะลอยขึ้นไปแล้ว

เอาเรื่องยุ่งมาเป็นข้ออ้าง ก็ออกจะสะเทือนใจเกินไปหน่อย

เซียวชู่เหอเป็นคุณนายที่ร่ำรวยแบบเต็มเวลา ในบ้านก็มีคนรับใช้มากมาย เธอจะยุ่งเรื่องอะไรหรือ?

เธอจำได้อย่างชัดเจน เคยมีอยู่ครั้งหนึ่ง เธอซื้อตั๋วภาพยนตร์แล้วอยากจะดูกับเซียวชู่เหอ แต่เดิมเซียวชู่เหอก็ตอบตกลงแล้วว่ามาดูด้วยกันได้

แต่ว่า จนกระทั่งภาพยนตร์จบแล้ว เธอก็ไม่ได้เจอเซียวชู่เหอ

กลับถึงบ้านก็เพิ่งจะรู้ เป็นเพราะมู่หวั่นขีดื่มจนเมาอยู่ข้างนอก เซียวชู่เหอจึงรีบไปรับมู่หวั่นขี แล้วทิ้งมู่น่อนน่อนไว้โดยปริยาย ไม่โทรมาบอก ทำให้เธอรออยู่ตลอดจนภาพยนตร์เลิก

มู่น่อนน่อนเอ่ยปาก ในน้ำเสียงมีรอยยิ้มบางๆปรากฏขึ้นมา: “ได้ค่ะ แม่ส่งที่อยู่มาให้หนูนะคะ”

เธอวางโทรศัพท์แล้ว เงยหน้าก็เห็นหน้าตาที่เข้มงวดของเสิ่นเหลียงกำลังมองมาที่เธอ

มู่น่อนน่อนประหลาดใจ: “ทำไมหรือ?”

เสิ่นเหลียงพูดอย่างอารมณ์ไม่ดี: “แม่ของเธอนัดเธอกินข้าวอีกแล้วหรือ? เธอจะไปจริงๆหรือ?”

“ไปสิ” มู่น่อนน่อนดึงเสิ่นเหลียงมานั่งลงบนโซฟา ในตอนนี้ที่เสิ่นเหลียงควบคุมอารมณ์ไม่ได้ เธอก็พูดอย่างไม่รีบร้อน: “ฉันก็มีแผนของฉัน ที่ให้เธอเอาอิฐมาให้ได้เอามาไหม?”

เสิ่นเหลียง: “อยู่ในรถ ฉันไปเอามาให้”

มู่น่อนน่อนเปิดประตูไม่ออก แต่ของของเธออยู่ด้านใน เรียกคนมาเปิดก็ไม่รู้ต้องรอถึงเมื่อไหร่ ตอนที่เสิ่นเหลียงจะมาเธอจึงจำเป็นต้องให้เธอช่วยเอาอิฐมาให้ เธอจะเอามาทุบประตู

การทำงานของเสิ่นเหลียงในสองปีมานี้มีแนวโน้มโตขึ้นอย่างรวดเร็ว แต่แรกเธอก็คิดจะช่วยมู่น่อนน่อนทุบประตู แต่ผู้จัดการของเธอตามตัวเธอแล้ว

ก่อนจะไป เธอก็พูดอย่างอาลัยอาวรณ์: “น่อนน่อน ตอนที่ทุบประตู อย่าลืมถ่ายวิดีโอออกอากาศมาให้ฉันดูด้วยนะ”

มู่น่อนน่อน: “......” แฟนคลับของเสิ่นเหลียงอายุน้อยขนาดนั้นเลยหรือ?

......

มู่น่อนน่อนถืออิฐเดินมาที่หน้าประตูห้องของตน ยกมือหันไปทางประตูแล้วก็ทุบลงมา เสียงค่อนข้างดัง

เฉินถิงเซียวได้ยินเสียงก็เลยเดินมาหา เห็นเธอกำลังทุบประตู ตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง จู่ๆก็ยื่นมือแล้วก้มหัวลง ก้มๆอยู่ก็ยิ้มออกมา

ผู้หญิงคนนี้จริงๆเลย......ทำให้คนอื่นระมัดระวังตัวไม่หวาดไม่ไหว

เขาเดินเข้ามา แล้วหยุดข้อมือของเธอเอาไว้อย่างแม่นยำ เสียงทุ้มต่ำ: “พี่ชายไม่อยู่บ้าน คุณไปนอนในห้องของเขาก็ได้ ทุบประตูพังคิดเงินคุณได้ใช่ไหม?”

มู่น่อนน่อนก็รู้สึกว่าทำลายข้าวของไม่ดีเลยจริงๆ พูดอย่างลังเล: “แต่ว่าของของฉันอยู่ข้างในหมดเลย”

“ตอนที่พวกคุณแต่งงาน ก็มีคนส่งของใช้ผู้หญิงมากมายมาให้วางไว้ในห้องของเขา” จริงๆแล้วช่วงนี้เขาเพิ่งจะให้คนซื้อเข้ามาเพิ่มเติม

มู่น่อนน่อนกลับไม่ได้คิดถึงว่ายังมีโอกาสอย่างนี้ แต่เธอยังคงส่ายหัว พูดอย่างซื่อตรงและเปิดเผย : “แต่ฉันไม่กล้าไปนอนในห้องของเขา”

คำพูดที่ออกมานี้คงจะโดน “เฉินเจียฉิน” หัวเราะเยาะ แต่ไม่กล้าก็คือไม่กล้า

เฉินถิงเซียวก็ไม่คิดว่าเธอจะพูดอย่างนี้ มิน่าปกติก็โต้แย้งอยู่ตลอดผู้หญิงของเขาไม่ใช่เธอหรือ?

“ดังนั้น ฉันจะยังทุบประตูต่อไป ฉันเชื่อว่าเขาคงไม่ให้ฉันชดใช้ค่าประตู เขาไม่ใช่คนขี้เหนียวขนาดนั้น” ถึงอย่างไรก็ให้โทรศัพท์เธอแล้วไม่ใช่หรือ? เรื่องพวกนั้นในอินเตอร์เน็ตก็ไม่เห็นว่าเขาจะสอบสวน มู่น่อนน่อนรู้สึกว่าเขาดีกว่าที่เธอคิดเอาไว้

นัยน์ตาของเฉินถิงเซียวปรากฏความตะลึงงันออกมา จากนั้นก็ไม่ได้พูดอะไรอีก

เธอก็พูดไปหมดแล้ว เขาเป็นคนใจกว้าง เขาจะยังพูดอะไรได้อีกล่ะ?

จำเป็นจะต้องช่วยเธอทุบประตู

เขายื่นมือไปหยิบอิฐในมือของมู่น่อนน่อนออกมา ทุบไปสองสามทีประตูก็เปิดออกแล้ว

มู่น่อนน่อนปิดประตู แล้วก็นอนลงบนเตียง

นอนบนเตียงที่คุ้นเคยก็รู้สึกสบายใจมากกว่า เธอพักผ่อนอยู่ครู่หนึ่ง ก็ลุกขึ้นมาล้างหน้าเปลี่ยนเสื้อผ้า

ยืนอยู่ที่หน้ากระจก เธอลังเลอยู่ขณะหนึ่ง ก็ตัดสินใจไม่แต่งหน้าขี้เหร่แล้ว แบบนั้นค่อนข้างวุ่นวาย และเธอก็ไม่ได้คิดว่าจะไปกินข้าวกับเซียวชู่เหอจริงๆ

ถึงอย่างไรเมื่อคืนก็โดน “เฉินเจียฉิน” จับได้แล้ว เขาก็ไม่ได้พูดอะไรเท่าไหร่ เฉินถิงเซียวยังไม่เคยเจอเธอมาก่อน เธอจงใจแต่งขี้เหร่ต่อไปนอกจากจะทำให้เธอลำบากแล้ว ก็ดูเหมือนจะไม่มีประโยชน์อะไร

เพียงแต่......

เธอนึกถึง “เฉินเจียฉิน” ที่เมื่อเช้ายังจูบเธออีก จูบนั้นที่คิดขึ้นมาแล้วก็ทำให้เธอรู้สึกว่าหน้าแดงใจเต้นเร็ว

มู่น่อนน่อนที่สติกลับมาแล้วก็เพิ่งรู้สึกได้ว่าคิดไม่ถึงว่าตนกำลังย้อนกลับไปถึงรสจูบของ “เฉินเจียฉิน” สีหน้าของเธอก็ซีดไปเลย

“เฉินเจียฉิน” เป็นน้องชายของเฉินถิงเซียว เธอกำลังคิดอะไรอยู่กันแน่!

จนกระทั่งตอนที่เธอเปลี่ยนเสื้อผ้าออกมา สีหน้าก็ยังแย่อยู่มาก

บังเอิญเหลือเกิน เธอพบกับ “เฉินเจียฉิน” อีกแล้วที่ทางลงบันได

เฉินถิงเซียวเห็นสีหน้าของเธอแย่มาก ก็ขมวดคิ้วเล็กน้อยถามเธอ: “ไม่สบายตรงไหนหรือเปล่า?”

เขาพูดไป แล้วก็ยื่นมือออกมาจะแตะหน้าผากเธอ

มู่น่อนน่อนเหมือนได้รับความตื่นตระหนกตกใจก็กระโดดออกไปห่างๆเขาทันที พูดอย่างลุกลี้ลุกลน: “ฉันไม่ ไม่เป็นไร......”

พูดเสร็จ ก็รีบวิ่งไปอย่างรวดเร็ว

เฉินถิงเซียวยืนอยู่ที่เดิม สายตาตกไปอยู่ที่มือของตนที่อยู่ในกลางอากาศ ในขณะหนึ่ง สีหน้าที่กลัดกลุ้มก็เพิ่งจะเก็บมือกลับเข้ามา

เขาพิงที่ราวบันได มองมู่น่อนน่อนที่สะพายกระเป๋าหนีเตลิดไป สีหน้ายิ่งกลัดกลุ้มไปพักหนึ่ง แต่อย่างรวดเร็ว เขาก็รีบเดินตามออกไปอย่างไม่วางใจ