ฉัน....เป็นเจ้าสาวจอมปลอม นิยาย บท 650

ห้องวีไอพีส่วนตัวใหญ่มาก ดูเหมือนว่าสามารถรองรับได้ยี่สิบถึงสามสิบคน

ผู้ชายพวกนั้นด้านใน มีบางส่วนที่ดูคุ้น และมีผู้หญิงหลายคนที่คุ้นหน้า

เพราะในห้องคนเยอะเกินไป บางครั้งเข้าๆ ออกๆ เปิดปิดประตูห้อง โดยพื้นฐานแล้วจึงไม่มีใครสนใจใครเป็นพิเศษ

ดังนั้น เมื่อมู่น่อนน่อนยืนอยู่หน้าประตูห้อง คนในห้องจึงไม่มีใครสังเกตเธอ

หรืออาจเป็นเพราะแสงที่ประตูค่อนข้างมืด ทำให้เธอไม่เด่นมากนัก

มู่น่อนน่อนไม่ได้ปิดประตูห้อง เดินตรงเข้าไปข้างในตรงตำแหน่งที่เฉินถิงเซียวอยู่

คนอื่นล้วนซ้ายโอบขวากอด แต่ข้างกายเฉินถิงเซียวมีผู้หญิงแค่คนเดียว และท่าทางของทั้งสองก็ไม่ได้ใกล้ชิดกันนัก

คนที่อยู่ข้างเขานั่งห่างจากเขาพอสมควร แต่โน้มตัวเล็กน้อยเวลาคุยกับเขา ท่าทางดูเอาอกเอาใจเป็นอย่างมาก

ส่วนเฉินถิงเซียวถือแก้วไวน์ในมือ ก็ไม่รู้ว่าตั้งใจฟังคนข้างๆ พูดอยู่หรือเปล่า

เมื่อมู่น่อนน่อนเดินอย่างรวดเร็วไปตรงหน้ามู่น่อนน่อน ในห้องวีไอพีส่วนตัวถึงได้มีคนสังเกตเห็นเธอ

คนหนึ่งในนั้นสวมเสื้อสีเทาพูดว่า “เฮ้ ผู้หญิงคนนั้นน่ะ คุณกำลังจะไปไหน! เข้ามาไม่รู้จักปิดประตู ปิดประตูซะ”

มู่น่อนน่อนเหลือบมองเขา แต่ไม่สนใจ

ตอนนั้นคนคนนั้นจึงได้เห็นหน้ามู่น่อนน่อน และมองตาตั้งทันที

ตลอดชีวิตเซียวชู่เหออยู่โดยอาศัยใบหน้า เหมือนพวงดอกไม้เคียงข้างมู่ลี่เหยียน

มู่น่อนน่อนสืบทอดความงามมาจากเซียวชู่เหอ ต่อให้อยู่ในหมู่มวลดารานางแบบ ก็ยังโดดเด่นที่สุด

อายุยี่สิบหกยี่สิบเจ็ด แม้ผ่านการมีลูกมาหนึ่งคน รูปร่างหน้าตาก็ยังยอดเยี่ยม บวกกับการใช้ชีวิตอยู่กับเฉินถิงเซียวมานาน จึงติดเชื้อพวกความสง่าบุคลิกท่าทางอันสูงส่งเฉพาะตัวของเฉินถิงเซียวมาโดยปริยาย จึงยิ่งโดดเด่นมากขึ้นไปอีก

ผู้ชายที่สวมเสื้อสีเทาแม้มองแค่แวบเดียว ดวงตาก็เปล่งประกายแล้ว

ดวงตาของเขาจ้องมู่น่อนน่อนโดยไม่กะพริบ สายตาเกิดประกายรอยยิ้มที่ปรารถนาอยากได้ขึ้นมาทันที

เขาจัดเสื้อผ้าแล้วลุกขึ้น

นางแบบสาวข้างๆ เอื้อมมือมาดึงเขา น้ำเสียงทรงสเน่ห์เย้ายวน “ประธานเจียง?”

ชายเสื้อเทาสะบัดเธอออก แล้วส่งสายตาเตือนเธอ นางแบบสาวจึงไม่กล้าส่งเสียงอีก

เขาก้าวสองสามก้าวไปถึงตรงหน้ามู่น่อนน่อน ขวางทางของเธอ “โย่ว คุณผู้หญิงท่านนี้ดูไม่คุ้นหน้าหรือเปล่า มาหาใครครับ ผมชื่อเจียงซ่ง คุณชื่ออะไร”

ที่นี่มีแต่ควันบุหรี่ เดิมทีมันทำให้มู่น่อนน่อนอารมณ์ไม่ค่อยดีอยู่แล้ว ชายที่ชื่อเจียงซ่งคนนี้ยังวิ่งมาขวางทางเธออีก สีหน้าของเธอจึงยิ่งแย่ลง

มู่น่อนน่อนยังคงไม่พูด เลื่อนสายตาขึ้นมองผ่านเจียงซ่ง ไปยังโซฟาที่อยู่ข้างหลังเขา

เพราะเสียงของเจียงซ่ง จึงมีคนมากมายในห้องวีไอพีส่วนตัวหันมองมาที่เธอกันแล้ว แต่เฉินถิงเซียวก้มหน้ามองโทรศัพท์มือถือ ไม่รู้ทำอะไรบนโทรศัพท์มือถือ

มู่น่อนน่อนไม่เชื่อว่าเฉินถิงเซียวไม่รู้ว่าเธอเข้ามา

ความโกรธที่อธิบายไม่ได้ตีรวนขึ้นอก พุ่งขึ้นหัว มู่น่อนน่อนเรียกด้วยสีหน้าที่ไม่หม่นหมอง “เฉินถิงเซียว”

น้ำเสียงเธอที่เรียกเฉินถิงเซียวนั้นดังพอสมควร แทบจะทันทีที่ทั้งห้องเงียบลง ทุกคนต่างหันหน้ามามองเธอ

มู่น่อนน่อนรู้สึกว่ามือของเขาขยับ จึงก้าวถอยหลังไปหนึ่งก้าวทันที มือของเจียงซ่งจึงคว้าความว่างเปล่า

เขามองดูมือที่คว้าความว่างเปล่าของตัวเอง จึงเปลี่ยนสีหน้าเป็นขุ่นมัวอย่างมาก

นานมาแล้วที่มู่น่อนน่อนไม่ได้ถูกรังแกแบบนี้ เธออดไม่ได้ที่จะยิ้ม มุมปากยกขึ้นเล็กน้อย น้ำเสียงเย็นชาไร้อุณหภูมิ “เชิญคุณไสหัวไปทางโน้น”

“คุณลองพูดอีกรอบไหม” เจียงซ่งหน้าตาไม่อยากเชื่อ เขาคิดไม่ถึงว่าผู้หญิงคนนี้จะพูดกับเขาแบบนี้

ต้องรู้ว่าในห้องวีไอพีส่วนตัว นอกจากเฉินถิงเซียว เขามีสถานะสูงที่สุด ไม่ต้องพูดถึงพวกผู้หญิง แม้แต่พวกคุณชายไฮโซรักสนุกพวกนี้ก็ล้วนแต่ไม่กล้าพูดกับเขาแบบนี้เลย

“คุณหูหนวกเหรอ งั้นฉันไม่รังเกียจที่จะพูดอีกรอบ เชิญ คุณ ไส หัว ไป ทาง โน้น!” ที่มู่น่อนน่อนเกลียดที่สุดก็คือคนอย่างเจียงซ่ง คิดว่าตัวเองรวยมากแล้วดูถูกคนอื่น

“คุณ......” เจียงซ่งโกรธมากจนยกมือขึ้นจะตบมู่น่อนน่อน

เวลานี้ น้ำเสียงของผู้หญิงคนหนึ่งดังขึ้น “ประธานเจียง เมื่อครู่คุณยังพูดว่าตัวเองเป็นคนทะนุถนอมอ่อนโยนต่อสตรี แล้วนี่จะทำอะไร”

มือของเจียงซ่งนิ่งค้างกลางอากาศ

มู่น่อนน่อนมองตามเสียง พบว่าคนที่พูดคือผู้หญิงที่นั่งข้างเฉินถิงเซียว

เมื่อผู้หญิงคนนั้นพูดจบ ก็ค่อยๆ ลุกขึ้นยืน ใบหน้าอันคุ้นเคยเปิดเผยภายใต้แสง

มู่น่อนน่อนพึมพำด้วยความประหลาดใจ “ซูเหมียน!”

“คุณมู่ พบกันอีกแล้วนะคะ” ซูเหมียนสวมชุดสีแดงไวน์ เน้นส่วนเว้าส่วนโค้ง ผิวขาวยิ่งกว่าหิมะ สวยเกินบรรยาย มีสง่าราศี

แต่เมื่อเทียบกับมู่น่อนน่อนในเวลานี้ สภาพดูน่าอายกว่ามาก