ฉันเป็นมหาเศรษฐี ฉันขอเปิดเผย นิยาย บท 11

หลินตงกำลังทานอาหารชั้นนำระดับโลกในห้องส่วนตัว

การมีเงินช่างดีจริง ๆ

อาหารเหล่านี้ที่เขาฝันก็ไม่กล้าฝันมาก่อน ตอนนี้ถูกเขากินครึ่งหนึ่งเทครึ่งหนึ่ง

ในขณะที่กำลังทานอาหารอย่างมัวมัน ประตูห้องส่วนตัวก็ถูกผลักเปิดออก

หลินตงคิดว่าเป็นจ้าวซวนมา จึงพูดว่า "พี่ซวน พี่ก็มากินหน่อย"

จากนั้นหันไปดูก็เห็นชายอายุสามสิบกว่าปีเดินเข้ามา จ้าวซวนเดินอยู่ข้างหลังเขา ข้างหน้าจ้าวซวนยังมีชายอายุสี่สิบห้าสิบปีอีกคนหนึ่ง นอกจากจ้าวซวนแล้ว อีกสองคนเขาไม่รู้จัก

แต่เห็นสีหน้าของจ้าวซวนไม่ดีเล็กน้อยและขอบดวงตาก็แดงเล็กน้อย หลินตงก็พอจะรู้อยู่ในใจ

"สวัสดีครับคุณหลิน ผมเย่หงเป็นเจ้าของที่นี่ ไม่ทราบว่าคุณหลินพอใจกับวัตถุดิบและการบริการของที่นี่ไหมครับ? หากมีอะไรต้องการ สามารถบอกได้เลยนะครับ ทางเราจะบริการคุณหลินอย่างเต็มที่" เย่หงมาที่หน้าหลินตงแล้วพูดอย่างสุภาพ

เขาสนใจในตัวหลินตงมาก คนที่สามารถควักเงินร้อยล้านมากินดื่มเล่นได้ อายุยังน้อยขนาดนี้ ต้องเป็นลูกคนรวยแน่ ๆ ทำความรู้จักเป็นเพื่อนไว้ก็ไม่เสียหาย

เขาเป็นนักธุรกิจ มีเพื่อนหลายคนก็มีทางเลือกหลายทาง โรงแรมโกลเด้นลิฟเป็นเพียงหนึ่งในธุรกิจของเขา เขายังดําเนินธุรกิจอื่น ๆ อีกมากมายในเวลาเดียวกัน ในอนาคตเขาอาจจะได้ร่วมมือกับหลินตงหรือครอบครัวที่อยู่เบื้องหลังหลินตงก็ได้

"สวัสดีครับคุณเย่ ผมค่อนข้างพอใจกับที่นี่มาก"

"พอใจก็ดีแล้ว ได้ยินว่าคุณหลินยังเป็นนักศึกษาดีเด่นของมหาวิทยาลัยเจียงหนาน? อายุน้อยและมีความสามารถจริง ๆ" เย่หงพูดอย่างชื่นชม

"ใช่ครับ! แต่อายุน้อยและมีความสามาถคงไม่ใช่ ผมเป็นยังไงผมรู้ตัวเองดี"

"คุณหลินถ่อมตัวแล้ว มหาวิทยาลัยเจียงหนานเป็นมหาวิทยาลัยห้าอันดับแรกของประเทศ คนที่สามารถเข้าเรียนได้จะเป็นชนชั้นสูงในวงการต่าง ๆ ในอนาคต นี่คือนามบัตรของผม ถ้าคุณหลินมีอะไรที่ต้องการผมสามารถโทรหาผมได้ตลอด"

เย่หงมอบนามบัตรสีทองอร่ามให้หลินตง

"คุณเย่ ผมอยากถามอะไรคุณหน่อย!" หลินตงรับนามบัตรแล้วพูด

"คุณหลินโปรดพูด"

"โรงแรมนี้คุณขายไหม?"

"อ๊า???" เย่หงถูกถามจนงงไปเลย

ไม่เพียงแต่เย่หงเท่านั้น แต่ยังรวมถึงหลิวซวนและจ้าวซวนที่อยู่ข้างหลังเขาด้วยที่งง

"คุณหลินล้อเล่นใช่ไหม!" เย่หงพูดด้วยรอยยิ้ม

"ผมเหมือนล้อเล่นเหรอ? ถ้าคุณขายโรงแรมนี้ ผมจะซื้อ จะล้อเล่นกันได้ยังไง!" หลินตงพูดอย่างจริงจัง

"คุณหลินรู้ไหมว่าแค่ค่าก่อสร้างโรงแรมเพียงอย่างเดียวก็มีมูลค่ามากกว่าหมื่นล้านบาท ยังไม่รวมที่ดิน คุณหลินแน่ใจว่าจะซื้อ?"

"แน่นอน ถ้าคุณจะขายก็บอกราคามา ถ้าไม่ขายก็ช่างมันเถอะ!"

เย่หงจ้องมองหลินตงอยู่ครู่หนึ่ง เขารู้สึกว่าเขามองเด็กคนนี้ที่อายุน้อยกว่าเขาสิบกว่าปีไม่ออก เติมเงินร้อยล้านเพื่อกินดื่มเล่นก็พอแล้ว ตอนนี้ถามเขาตรง ๆ เลยว่าโรงแรมขายไหม?

มีคนจำนวนมากที่สามารถหาเงินสดหลายร้อยล้านได้ แต่มีไม่กี่คนที่สามารถใช้เงินสดได้หลายหมื่นล้าน แม้ว่าครอบครัวที่อยู่เบื้องหลังหลินตงจะมีทรัพย์สินนับแสนล้านเขาก็จะไม่ปล่อยให้เขาเล่นแบบนี้

"หรือว่าจะเป็นทายาทของตระกูลใหญ่ที่ซ่อนตัวอยู่? มีแต่คนเหล่านี้เท่านั้นที่เกรงว่าจะกล้าเล่นแบบนี้" เย่หงแอบคิดในใจ

"ถ้าคุณหลินอยากซื้อจริง ๆ ก็ใช่ว่าจะไม่ได้ แต่ผมต้องปรึกษากรรมการคนอื่น ๆ ก่อน เพราะโรงแรมนี้ก็ไม่ใช่ของผมคนเดียว แต่ผมเตือนคุณหลินก่อนว่าสิ่งที่เราต้องการคือเงินสด"

"งั้นก็ถามเลย! ถามเสร็จแล้วตอบผมให้เร็วที่สุด" หลินตงพูดด้วยสีหน้าไม่แยแส

"ได้ครับ คุณหลินเชิญทานอาหารก่อน แล้วผมจะให้คำตอบคุณทีหลัง" เย่หงพูดจบก็หันหลังออกจากห้องส่วนตัว

หลิวซวนก็จากไปด้วยเช่นกัน

จ้าวซวนกำลังจะออกไป แต่ถูกหลินตงเรียกไว้

"พี่ซวน พี่รอเดี๋ยว ผมมีเรื่องจะคุยกับพี่"

จ้าวซวนคิดแล้วก็ตัดสินใจอยู่ต่อ งานไม่เอาก็ได้ แต่ต้นไม้ใหญ่หลินตงต้นนี้ต้องกอดไว้

เมื่อกี้หลินตงบอกว่าจะซื้อโรงแรมนี้ เธอตกใจจริง ๆ นี่เป็นเงินหลายหมื่นล้านและเป็นเงินสดด้วย

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน