ฉันนี่แหละ...คุณหนูพันล้าน เซิงเกอ! นิยาย บท 52

กลางดึกดื่น

มู่จื่อหนิงถูกส่งตัวไปที่โรงพยาบาลเพื่อรับการรักษา

คำวินิจฉัยแรกของหมอคือกระดูกซี่โครงหักสองซี่ สมองกระทบกระเทือนเล็กน้อย บาดแผลอื่นๆ หลากหลายขนาดมีเยอะไปทั่ว แต่ดีที่ไม่อันตรายถึงชีวิต

เฟิงยู่เหนียนนั่งอยู่บนเก้าอี้ยาวด้านนอกห้องผ่าตัดคนเดียว ในดวงตาสีดำที่ลึกซึ้งไม่รู้ว่ากำลังคิดอะไรอยู่

หลังเกิดเรื่อง เขาให้หลิวเหนียนแจ้งตระกูลมู่แล้ว

มู่เจี้ยนเต๋อกับหยุนเหม่ยกลับรอจนฟ้าสว่าง แล้วจึงรีบมา

“โหย ลูกสาวแสนโชคร้ายของฉัน ทำไมถึงเกิดเรื่องแบบนี้ได้！”

ตรงทางเดิน ได้ยินเสียงร้องไห้หยุนเหม่ยจากไกลๆ แต่ในดวงตาคู่นั้นกลับไม่มีน้ำตาสักหยดไหลออกมา แต่ยังมีความสะใจเล็กน้อย

ตรงกันข้ามนั้น มู่เจี้ยนเต๋อเดินมาตรงหน้าเฟิงยู่เหนียนด้วยใบหน้าที่ดูเสียใจ เห็นสายตาเฟิงยู่เหนียนหม่นลง จึงพูดปลอบใจ

เฟิงยู่เหนียนไม่ตอบสนองคำปลอบใจเหล่านั้น พูดไปอย่างมีมารยาทว่า：“เชิญคุณลุงคุณป้านั่งครับ”

มู่เจี้ยนเต๋อไม่เต็มไป ในใจถามไปว่า“ประธานเฟิง ลูกเขยในอนาคตของผม เกิดอะไรขึ้นกันแน่？ทำไมน้องหนิงถึงเจ็บตัวแบบนี้ได้？ใครเป็นคนทำ？”

ลูกสาวคนโตเพิ่งประสบอุบัติเหตุไป กลายเป็นเจ้าหญิงนิทรา ยังไม่นานเลย มู่จื่อหนิงก็เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นอีก นี่มีคนจะมาหาเรื่องตระกูลมู่ของเขาจริงๆเหรอ？หรือว่าช่วงนี้ตระกูลมู่ของเขาจะโชคร้าย？

เฟิงยู่เหนียนเงียบ แล้วจึงตอบกลับว่า“หลิวเหนียนไปสืบมาแล้วครับ”

มู่เจี้ยนเต๋อเห็นเขาไม่ชอบพูด เลยไม่อยากถามต่อไปอีก นั่งรออยู่ตรงบันไดยาวด้านข้าง

เพิ่งนั่งลงไปไม่ถึงสองนาที ไฟในห้องผ่าตัดก็ดับลง

หมอออกมาสื่อว่าการผ่าตัดของมู่จื่อหนิงประสบความสำเร็จมาก นอกจากช่วงนี้จะงดขยับตัวโดยไม่จำเป็นแล้ว ก็ไม่มีปัญหาใหญ่โตอะไร ย้ายไปที่ห้องผู้ป่วย VIP ปกติได้แล้ว

ทั้งสามคนบนเก้าอี้ตัวยาวย้ายตามไป มาเยี่ยมที่ห้องผู้ป่วย

มู่จื่อหนิงเพิ่งตื่น พันด้วยผ้าก๊อซหนาๆ ไปทั่วตัว ดวงตาที่บวมพยายามลืมออกมา พอเห็นเฟิงยู่เหนียนเข้ามาก็เริ่มร้องไห้

“อะยู่ ถ้าไม่มีนาย ฉันอาจจะตายแล้วก็ได้ ดีที่นายมาทันเวลา ฉันเลยไม่โดนคนระยำพวกนั้นดูถูก อะยู่ ฉันไปจากนายไม่ได้จริงๆ นายอยู่ข้างฉันที่นี่ได้ไหม？”

มู่จื่อหนิงจับมือเขาไว้อย่างอ่อนแรง คิดไม่ถึงเลยว่าคลื่นลูกนี้จะพัดตัวเองเข้าไปด้วย

ที่จริงเธอส่งข้อความให้เฟิงยู่เหนียน แค่อยากจะยั่วยุเขา ให้เขารู้ว่าเซิงเกอเป็นยัยแพศยาคนหนึ่งที่ผ่านผู้ชายมานับไม่ถ้วน ต่อไปจะได้ย้ายความสนใจมาที่เธอใหม่

ใครจะรู้ว่าคลื่นลูกนี้กลับมาทำร้ายตัวเองเสียเอง และข้อความนั้นกลับเป็นการปล่อยไก่และช่วยชีวิตตัวเอง

เฟิงยู่เหนียนนั่งอยู่ข้างเตียงเธอ ตอบตกลงไปนิ่งๆ

มู่จื่อหนิงเห็นท่าทีของเขาไม่กระตือรือร้นเลยสักนิด ก็หดหู่“อะยู่ นายเอาใจฉันหน่อยไม่ได้หรือไง？หรือว่าตอนนี้ฉันขี้เหร่ นายเลยไม่รักฉัน？”

ไม่รอให้เฟิงยู่เหนียน มู่เจี้ยนเต๋อก็ขยิบตาให้ก่อน“น้องหนิง อย่างอนนักเลย ประธานเฟิงจะไม่รักลูกได้ไง ครั้งนี้ใครทำร้ายลูก บอกมา พ่อจะทวงคืนความยุติธรรมให้ลูกเอง”

“ฉัน……”

พูดถึงเรื่องนี้แล้ว มู่จื่อหนิงก็ดูเหมือนนึกถึงความทรงจำที่ไม่ดีขึ้นมา แล้วเริ่มสะอื้นอีกครั้ง

“ฉันจำได้แค่ว่าเซิงเกอบอกว่ามีอะไรจะคุยกับฉัน ฉันเลยเรียกรถออกไปจากบ้าน สุดท้ายถูกคนทำให้สลบระหว่างทาง พอฟื้นมาก็อยู่ในกระท่อมนั้น ข้างในมืดมาก ฉันไม่เห็นอะไรเลย มีคนตบตีฉันถีบฉัน และยังบอกว่าเซิงเกอซื้อชีวิตของฉัน ให้พวกเขาทรมานฉันให้ตาย……”

“ฉันกลัวมาก กลัวมากจริงๆ……”

เธอขดตัวลง เหมือนว่าแค่นึกถึงความเจ็บปวดที่สิ้นหวังนั้น ก็เริ่มสั่นขึ้นมาทั้งตัว ดูแล้วน่าสงสารสุดๆ

มู่เจี้ยนเต๋อฟังจบก็โมโหอย่างมาก มองไปที่เฟิงยู่เหนียน

“ประธานเฟิง คุณคือคู่หมั้นของน้องหนิง เรื่องนี้คุณคงไม่อยู่เฉยใช่ไหมครับ？ไม่ว่าอย่างไรเรื่องนี้ ก็เกี่ยวข้องกับเซิงเกอผู้หญิงคนนั้นแน่นอน เธอรังแกน้องหนิงแบบนี้ ก็ถือว่าตบหน้าเฟิงซื่อกรุ๊ปของคุณด้วย！คุณต้องช่วยน้องหนิงนะครับ！”

มู่เจี้ยนเต๋อก็เป็นคนเจ้าเล่ห์แห่งโลกธุรกิจ

รู้ว่าเซิงเกอมีคุณชายรองตระกูลโจ๋วคอยปกป้องอย่างชัดเจน ส่วนเขาตระกูลมู่เป็นแค่คนต่ำต้อย ทำอะไรไม่ได้อยู่แล้ว ได้แต่โยนความรับผิดชอบไปให้เฟิงยู่เหนียน

เธอละสายตากลับมา มองไปที่มู่เจี้ยนเต๋อใหม่ ริมฝีปากสีแดงยิ้มขึ้นมา“ประธานมู่พูดถูก ฉันกับลูกสาวคุณมีบัญชีต้องสะสางกันจริง แต่ไม่ใช่เรื่องที่คุณพูดนะ”

“เธอหมายความว่าไง？”มู่เจี้ยนเต๋อสงสัย

มู่จื่อหนิงที่เสียเปรียบให้เซิงเกอสองครั้งแล้ว เห็นเธอกล้าบุกเข้ามาในห้องผู้ป่วยอย่างเย่อหยิ่ง ใจก็สั่น หดตัวไปด้านหลังมู่เจี้ยนเต๋อที่อยู่ใกล้ตัวเองที่สุดอย่างไม่รู้ตัว

“พ่อ ช่วยฉันด้วย เธอจะทำร้ายฉัน！เธอจะต้องทำร้ายฉันแน่ ฉันกลัว ฉันไม่อยากเห็นเธอ ……”

เธอร้องไห้ไปบ่นไปด้วย จิตใจนั้นแตกสลาย

ยังไงก็เป็นลูกสาวของตัวเอง ถูกคนรังแกแบบนี้ ในใจของมู่เจี้ยนเต๋อก็หดหู่เล็กน้อย

“นี่เป็นห้องผู้ป่วยส่วนตัว อารมณ์ของลูกสาวฉันยังไม่นิ่ง กรุณาออกไปด้วย”

“ประธานมู่จะร้อนรนไปทำไม ฉันแค่เอาของขวัญมาให้ค่ะ”

รอยยิ้มที่มุมปากเซิงเกอดูร่าเริงขึ้น จากนั้นปรบมือเบาๆ

กลุ่มคนเดินเข้ามาเป็นแถวยาวเหยียด แขวนป้ายธงอวยพรขนาดใหญ่สิบหกผืนไปที่กำแพงตรงข้ามเตียงมู่จื่อหนิงอย่างเรียบร้อย

“นี่คือกำลังใจที่ฉันให้คุณมู่ ขอให้คุณมู่หายไวๆนะคะ”

เธอยิ้ม ใบหน้ามีแต่ความเมตตา“ส่วนที่คุณมู่บอกว่าถูกทำร้ายแล้วเกี่ยวข้องกับฉัน ก็เอาหลักฐานมาหาฉันได้ ฉันรออยู่เสมอ”

พูดจบ เธอก็ไม่อยากอยู่อีกต่อไป หันกลับพาบอดี้การ์ดสองคนออกไป

เฟิงยู่เหนียนเห็นเธอจะไป ก็ตามออกไปจากห้องคนไข้ด้วยสีหน้าหม่นหมอง

ความสนใจของมู่จื่อหนิงรวมทั้งสามีภรรยามู่เจี้ยนเต๋อในตอนนี้อยู่บนป้ายธงขนาดใหญ่นั้น ไม่สังเกตเห็นเฟิงยู่เหนียนเดินตามไป

พอเห็นว่าบนป้ายนั้นเขียนอะไร มู่จื่อหนิงก็โกรธจนแทบจะกระอักเลือดออกมา！