ฉันนี่แหละ...คุณหนูพันล้าน เซิงเกอ! นิยาย บท 65

“อะไรนะ？！”

คนลักพาตัวคิดไม่ถึงว่าจู่ๆ เธอจะถามคำถามนอกประเด็นเหล่านี้ จึงยังไม่ตอบสนองคืนกลับมา

“ฉันถามว่า มือข้างไหนใช้ตีเธอ เท้าข้างไหนใช้เตะเธอ？”

เซิงเกอถามไปทีละคำ ยิ้มเป็นพระจันทร์เสี้ยว

ทั้งๆ ที่ผู้หญิงตรงหน้ายิ้มอย่างมีเสน่ห์ แต่หัวหน้าลักพาตัวกลับรู้สึกถึงความข่มขู่ที่ซ่อนไว้ในตัวเธอ จึงโขกหัวอ้อนวอนต่อไป และยังใช้มือซ้ายมือขวา ตบหน้าตัวเอง

“ผมผิดไปแล้ว ผมสมควรตาย คนสวยไม่สิ！ผู้หญิงที่สูงส่ง คุณปล่อยผมไปเถอะ！”

“โอกาสครั้งสุดท้าย”

เซิงเกอหรี่ตาลง ใบหน้าดูไม่พอใจเล็กน้อย

“มือ……มือขวา เตะทั้งสองข้างเลย ……”คนลักพาตัวตอบกลับสั่นๆ

เซิงเกอลุกขึ้น หากระบองยาวที่เต็มไปด้วยหนามจากมุมกระท่อมเจอ

ลู่ฮั๋วรู้ว่าในใจเธอโกรธมาก เลยไม่เข้าไปห้าม

“โอ๊ย！”

แป๊บเดียว คนลักพาตัวร้องอย่างเจ็บปวดดังไปทั่วกระท่อมไม้

เฟิงยู่เหนียนมองดูกระบวนการทรมานของเธออย่างเงียบๆ

ครั้งที่แล้วเขาเคยเห็นพวกกรรมการบริษัทถูกเธอจัดการอย่างน่าเวทนาที่โรงแรมกับตาตัวเองแล้ว แต่ครั้งนี้พอเห็นกับตา ก็ยังตกใจกับความแข็งแกร่งของเธอ

ไม่กี่นาที พวกลักพาตัวก็ร้องโหยหวนที่ถูกเธอตีไปกับพื้น แต่ส่วนไหนที่เคยแตะต้องโจวเสี่ยวฉิง ก็จะถูกทุบตีอย่างสาหัส ไม่เหลือดี

เห็นว่าพอประมาณ เซิงเกอจึงโยนกระบอง ตบมือ“กล้าแตะต้องคนของฉัน นี่คือสิ่งที่ควรได้รับ”

“จะให้คนมาตีเขาอีกครั้งไหม？”

ลู่ฮั๋วถามด้วยความกระตือรือร้น กลัวเจ้าหญิงน้อยของตัวเองจะยังโกรธอยู่

“ไม่จำเป็นหรอก มือขวากับเข่าของเขากระดูกหักไปหมด ชาตินี้เขาก็พิการแล้ว”

เธอเหลือบมองชายสวมหน้ากากสี่คนนั้นที่ถูกบอดี้การ์ดกดไว้อย่างเยือกเย็น“ทำร้ายคนของฉัน ฉันจะเอาคืนเป็นร้อยเท่า”

เฟิงยู่เหนียนมองเธออย่างตกตะลึง พบการปกป้องที่ไม่คาดคิดของเธอ

“เธอล่ะ？ช่วยเขาระบายความโกรธไปแล้ว ตัวล่ะบาดเจ็บบ้างไหม？”สายตาลู่ฮั๋วดูกังวล

“บาดเจ็บสิๆ！”เซิงเกอออดอ้อน ผายมือออกไป ยื่นไปตรงหน้าเขา“ตีอยู่ตั้งนาน มือฉันแดงหมดแล้ว”

ลู่ฮั๋วกุมมือเล็กๆ ของเธอไว้ทันที ห่อหุ้มไว้ในฝ่ามืออย่างอ่อนโยน เอามาไว้ตรงริมฝีปากแล้วเป่าเบาๆ

“เป็นไงบ้าง？ยังเจ็บอยู่ไหม？”

เขาจูงมือของเธอ แล้วลูบอย่างอ่อนโยนอีกครั้ง ความรักในดวงตาแทบจะเอ่อล้นออกมา

“พี่ลูบอีกสักนิดก็ไม่เจ็บแล้ว”เซิงเกอเพลินกับการนวดของเขา แล้วอ้อนเขาต่อ

สภาพใกล้ชิดสนิทสนมเหมือนข้างๆ ไม่มีใครของทั้งสอง ทำให้เฟิงยู่เหนียนไม่สบอารมณ์อย่างมาก ดวงตาสีดำดูโกรธเคือง

เซิงเกอสังเกตถึงสายตาผิดปกติจากด้านข้าง จึงหันไปสบตาเขา“คุณเฟิงว่างขนาดนี้ ไปใส่ใจคู่หมั้นไม่ดีกว่าหรือคะ ครั้งนี้เธอทำคนของฉัน ฉันไม่ปล่อยเธอแน่ ถ้าคุณจะปกป้อง ฉันก็จะจัดการคุณไปด้วย”

สายตาเฉียบคมปรากฏบนใบหน้าเธออีกครั้ง

เธอไม่ให้เวลาเขาตอบสนองเลยสักนิด ส่งเสียงไม่พอใจ ออกไปจากกระท่อม ไม่อยากจะอยู่กับเขานานสักวินาที

ลู่ฮั๋วให้บอดี้การ์ดอุ้มโจวเสี่ยวฉิงที่หมดสติขึ้นมา แล้วตามออกไป

โจวเสี่ยวฉิงบาดเจ็บสาหัส และยังถูกคนลักพาตัวฉีดยาที่ทำให้เกิดอาการโคม่าอีก ถ้าไม่รีบส่งไปโรงพยาบาล กลัวว่าจะอันตรายถึงชีวิต

เซิงเกอให้คนวางเธอลงตรงที่นั่งข้างคนขับในฟ็อลคส์วาเกินของตัวเองคันนั้น ปรับเบาะนั่งให้อยู่ในมุมสบาย จากนั้นขับรถกลับเข้าเมืองด้วยความเร็วสูง

ลู่ฮั๋วขับตามอยู่หลังเธอ ตกใจกับความเร็วที่มากขึ้นเรื่อยๆ ของเธอ

“เธอคิดจะทำอะไรอีก？！ซิ่นซินกลายเป็นเจ้าหญิงนิทรานอนอยู่ในโรงพยาบาลแล้ว เธอยังจะลงมือเธออีกหรือ？”

“คุณนายมู่ อย่ากังวลขนาดนี้สิคะ ฉันไม่ทำอะไรลูกสาวคุณหรอก ฉันแค่จะมาพาเธอไป”

หยุนเหม่ยคิดไม่ถึงว่าเธอจะพูดแบบนี้ออกมา“ฉันไม่ให้เธอพาเธอไปหรอก！ฉันไม่เห็นด้วย！เธอจะพาเธอไป ก็ข้ามศพฉันไปก่อน！”

“หรือคุณไม่อยากตามหาฆาตกรที่ทำร้ายลูกสาวคุณ？”

เซิงเกอเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย

“ฉันมีหนทางหาฆาตกรที่อยู่เบื้องหลัง และก็ ทำให้มู่ซิ่นซินฟื้นขึ้นมาด้วย”

“อะไรนะ！เธอจะบอกว่าซิ่นซิน……”

รูม่านตาหยุนเหม่ยดูตกใจ ตะลึงงันตรงนั้น

เธอคิดมาตลอดว่ามู่ซิ่นซินเมาแล้วประสบอุบัติเหตุ ไม่เคยคิดว่าเรื่องนี้จะมีคนอื่นทำร้ายเธอ

วันนี้ได้ยินเซิงเกอพูดแบบนี้แล้ว ก็คิดอย่างละเอียด เรื่องนี้น่าสงสัยเล็กน้อยจริงๆ

ถึงจะเป็นแบบนี้ แต่หยุนเหม่ยไม่เชื่อเธอหมด“ไม่ได้ ใครจะไปรู้ว่าเธอพาเธอไปแล้ว จะทำอะไรเธอบ้าง？ฉันไม่มีเหตุผลต้องเชื่อเธอ เธออย่าคิดจะทำร้ายซิ่นซินเลย”

“คุณคิดมากไปแล้ว”

เซิงเกอนั่งตรงเก้าอี้ยาวตรงทางเดิน ขาสวยเรียวยาวไขว่ห้างขึ้นมา มองไปที่เธอเหมือนจะยิ้มก็ไม่ยิ้ม“ฉันจะพูดครั้งสุดท้าย ฉันจะทำให้เธอฟื้นมา ช่วยคุณหาฆาตกรที่ทำร้ายเธอ”

“ทำไมเธอต้องช่วยฉัน？”

หยุนเหม่ยเหลือบมองบอดี้การ์ดหุ่นล่ำสองสามคนข้างกายเธอ ส่วนบอดี้การ์ดสองสามคนที่ตัวเองจัดไว้หน้าห้องถูกเธอควบคุมอย่างง่ายดาย และยังไม่มีแม้แต่แรงที่จะตอบโต้

แม้ว่าจะยืนกรานไม่เห็นด้วย ก็ดูเหมือนว่าเป็นการยากที่จะสู้กับคนที่เธอพามา

หยุนเหม่ยตกสู่ความคิด

เซิงเกอเหมือนจะอ่านความคิดของเธอออก พูดด้วยรอยยิ้มว่า“อย่างที่คุณเห็น คุณทำได้แค่เลือกเชื่อฉัน”