ชีวิตในสวนผัก นิยาย บท 20

"เจ้าค่ะ ข้าจะไปเอามาให้"นางรีบวิ่งเข้าห้องเเละหาแบบที่วาดไว้แต่ห้องนางออกจะรกนิดหน่อยเพราะไม่ได้เก็บของ เมื่อหาเจอก็รีบวิ่งเอาไปให้คนของช่างมู่

"คุณหนูไม่ต้องรีบข้ารอได้"

"ข้าเกือบลืมไปเลยว่าวันนี้ต้องเอาแบบไปให้ช่างมู่ ฝากขอโทษช่างมู่ด้วย"

"ไม่เป็นไรขอรับช่างมู่เห็นว่าคุณหนูไม่มาจึงคิดว่าติดธุระจึงให้ข้าน้อยมาเอา"

ท่านพ่อยื่นเงิน เหรียญเงินให้ไป3เหรียญ

"นี้สำหรับค่าเสียเวลาขอบคุณพวกท่านมาก"

หลังจากคนของช่างมู่กลับไป

นางก็เดินไปหาท่านอาจารย์เพื่อไปฝึกปราณกับค่ายพรางตา

"วันนี้เจ้าฝึกแต่ปราณไปก่อนเถอะ"

"ทำไมรึเจ้าคะ"

"ข้าจะออกไปทำธุระข้างนอก"

"เจ้าค่ะ"นางไม่คิดจะถามว่าธุระอะไรเพราะถ้าท่านอาจารย์อยากบอกก็จะบอกเอง

"พวกทาสที่เจ้าซื้อมาเมื่อเช้ามาขอทำงานข้าจึงให้ไปช่วยงานพ่อของเจ้าที่ไร่"

"แล้วพวกเขาจะไม่รู้เรื่องผักปราณรึเจ้าคะ"

"ไม่รู้หลอกข้าไปว่างค่ายพรางเพิ่มเเล้ว เจ้าคิดจะบอกเรื่องผักปราณกับพวกเขาหรือไหม"

"ข้าจะบอกเจ้าคะ เพราะพวกเขาต้องอยู่กับพวกเราไปอีกนาน"

"ตอนไหนรึ"

"ยังไม่รู้เจ้าคะ แต่ยังไม่ใช่ตอนนี้เจ้าคะข้ายังไม่สามารถเชื่อพวกเขาได้เต็มร้อยถ้าเกิดพวกเขาเอาความลับเราไปบอกคนอื่นอันตรายอาจตกมาที่ครอบครัวเราได้"

"อืม! รอบคอบไว้ก็ดี ใจมนุษย์สุดยั้งถึง"

"เจ้าคะ"

"งั้นเจ้าไปฝึกปราณเถอะข้าจะไปทำธุระสักหน่อย"

ลี่กวางธุระที่เขาไปทำนั้นก็คือการส่งข่าวไปให้เจ้าลูกชายที่อยู่หุบเขาเพราะมันก็ใกล้ถึงเวลาที่ยัยหนูหลิ่งเอ้อจะไปที่หุบเขา

เลี่ยงหลิ่งนางก็เดินเข้าไปนั่งใต้ต้นไม้เเละเริ่มฝึกปราณทันที

ผ่านไป2ชั่วยาม

นางค่อยๆ ลืมตาขึ้นเพราะได้ยินเสียงคนเดินมาใกล้บริเวณที่นางนั่ง

"คุ คุ คุณหนู ขะ ขอรับ ฮะฮูหยินให้มาตามท่านขอรับ"

เลี่ยงหลิ่งได้เเต่มองท่าทางตลกของจือเย่ เเล้วพยายามกลั้นขำจนหน้าแดง

"ตามข้าทำไมรึ"

"มะ ไม่รู้ขอรับ ตะ เเต่ให้ท่านไปที่ไร่ขอรับ"

"อืม! ได้ ข้าขอไปเปลี่ยนชุดสักครู่เจ้ารอข้าตรงนี้ก่อน"

"ขอรับ"จือเย่ได้แต่มองตามคุณหนูเลี่ยงหลิ่งไปด้วยความชื่นชมเเเละความเคารพเพราะถ้าไม่ได้คุณหนูไถ่ตัวออกมาพร้อมท่านเเม่เขาอาจจะไม่มีชีวิตอยู่ก็ได้ เขาสัญญาว่าจะปกป้องคุณหนูด้วยชีวิต

เลี่ยงหลิ่งนางเปลี่ยนชุดเสร็จก็เดินออกมาหาจือเย่

"ที่ไร่เกิดเรื่องอะไรขึ้นรึป่าว"

"ไม่รู้ขอรับ"

"งั้นก็รีบไปกันเถอะเพื่อเป็นเรื่องสำคัญ"

นางใช่เวลาประมาณ1เค่อเดินมาถึงไร่ ก็รีบเดินเข้าไปหาท่านพ่อท่านเเม่

"มีอะไรรึเจ้าคะ ถึงให้จือเย่ไปตามข้าที่บ้าน"

"ไม่มีอะไรสำคัญหรอกเจ้าพักให้หายเหนื่อยเเล้วค่อยคุย"

"เจ้าคะ"นางเดินเข้าไปนั่งตักน้ำมาก็ยื่นให้จือเย่ที่ดูจะเหนื่อยกว่านางร่างกายเขาก็ดูอ่อนเเอกว่านางมากเพราะคงไม่ได้กินอาหารเเละออกกำลังเป็นเเน่

"ไม่เป็นไรขอรับข้าไม่เหนื่อยเลยขอรับ"

"รับไปเถอะดูเหงื่อเจ้าออกเยอะขนาดนั้นรึไม่เหนื่อย"

จือเย่เมื่อเห็นสายตาตำหนิที่เขาไม่ยอมรับน้ำจากนางก็ ก็รีบยื่นมือไปรับทันที

"ขอบคุณขอรับ"

เลี่ยงหลิ่งเห็นจือเย่รับน้ำไปแล้วนางก็ตักน้ำขึ้นมากินบ้างความจริงนางไม่ได้เหนื่อยอะไรเลยคงเพราะฝึกวรยุทธถึงทำให้ร่างกายนางไม่เหนื่อยง่าย พี่ใหญ่ก็มีร่างกำยำขึ้น พี่รองก็ดูสูงเเละเเข็งเเรง พวกเขาชื่นชอบการฝึกวรยุทธมาก เเละดูจะสนใจข้อเสนอที่ท่านอาจารย์เคยถามเเต่นางก็ไปตัดสินเเทนพวกเขาไม่ได้

"ท่านพ่อมีเรื่องอะไรจะปรึกษาข้ารึเจ้าคะ"

"อีก2วันจะมีเรือชาวต่างชาติมาจอดเทียบท่าที่เเม่น้ำ พ่อเลยอยากให้เจ้าไปหาซื้อพันธ์ุพืชมาเพิ่มเพราะไร่ที่เราซื้อเพิ่มก็พรวนดินเสร็จเเล้ว"

"เเล้วทำไมเราไม่ซื้อที่ร้านในเมืองเจ้าคะ"

"เมล็ดที่เราไปซื้อในเมืองก็ซื้อมาปลูกซ้ำหลายรอบเเล้ว พ่อคิดว่าน่าจะซื้อเพิ่มเพราะเราก็จะมีโรงเตี้ยมอีกถ้าเราส่งผักปราณให้คุณชายซูอาหารคงจะเหมือนหรือเเตกต่างกันไม่มากเพราะใช้ผักชนิดเดียวกัน"

"ดี! งั้นอีกคนก็คือเจ้า"

"งานต่อไปเสี่ยวเอ้อ 2คนใครจะเป็น"

"ข้าเจ้าคะ/ข้าขอรับ"มีคนยกมือชาย1หญิง1ถือว่าครบ

"งานอย่างสุดท้ายก็คืองานทั่วไปคือนำลูกค้าไปยังห้องเเละเตรียมน้ำจัดที่นอน พวกเจ้าทำได้หรือไหม"

"ทำได้เจ้าคะ"

"ดี! งั้นพรุ่งนี้พวกเราจะเริ่มฝึกหน้าที่ของเเต่ละคนเเต่พวกเจ้าก็ต้องมาช่วยงานท่านพ่อท่านเเม่ข้าด้วย"

"เจ้าคะ/ขอรับ"

"ตอนนี้พวกเจ้าเเยกย้ายกันไปทำงานเถอะ"

"จือเย่ เจ้าตามข้ากับท่านพี่ไปฝึกวันนี้เลย"ที่นางให้จือเย่ไปฝึกก่อนก็เพราะท่านอาจารย์อนุญาติเเล้วเเต่คนอื่นนางยังไม่ได้ขอ นางต้องโดนอาจารย์ดุอีกเป็นเเน่เเค่คิดว่าอาจารย์จะลงโทษนางที่นางไม่ถามความเห็นท่านก็รู้สึกไม่อยากเจอท่านอาจารย์ทันที

"ขอรับ"จือเย่รับคำขยันขันเเข็ง

"ท่านพี่เราไปกันเถอะท่านอาจารย์น่าจะมาเเล้ว"

"งั้นเราก็รีบไปกันเถอะถ้าท่านอาจารย์รอนานเดียวจะโดนลงโทษ"

"เจ้าคะ/ขอรับ"

ใช้เวลาไม่นานนางก็มาถึงที่ฝึกเห็นท่านอาจารย์กำลังนั่งรอหน้าดำหน้าเเดง

"ท่านอาจารย์เป็นอะไรเจ้าค่ะ โกรธอะไรมาเจ้าคะ"

"พวกเจ้านั่นเเละดูตะวันบนหัวพวกเจ้าข้ามานั่งรอครึ่งชั่วยามเเล้ว"

"ขอโทษเจ้าคะ ขอโทษขอรับ ครั้งหน้าจะไม่สายอีกแล้วเจ้าคะ/ขอรับ"

"วันนี้ข้าจะลงโทษพวกเจ้าโทษฐานที่มาสาย"

นางจะปฏิเสธก็ไม่ได้เพราะตนมาสายจริงๆ ได้เเต่ก้มหน้ารับโทษนั้นก็คือยืนบนท่อนไม้ครึ่งชั่วยาม ตอนนี้นางปวดขามาก แต่ก็มีเรื่องจะขออาจารย์

"ท่านอาจารย์เจ้าคะ ข้ามีเรื่องจะบอก"

"เรื่องอะไรรึ"

"พรุ่งนี้พวกคนงานจะมาฝึกวรยุทธด้วยเจ้าคะ"พูดเสร็จเลี่ยงหลิ่งก็รีบวิ่งออกมาทันทีเเต่ก็ได้ยินเสียงท่านอาจารย์ตะโกนตามหลัง

"เลี่ยงหลิ่ง วันนี้ข้าจะตีเจ้า"