ชีวิตในสวนผัก นิยาย บท 24

กว่าจะปลูกผลไม้เสร็จดวงอาทิตย์ก็ตรงหัวพอดี

"ท่านพ่อ! ท่านเเม่เอาอาหารมาส่งเเล้วเจ้าค่ะ"

"ตรงนี้ก็เสร็จเเล้วพวกเราไปล้างมือมากินข้าวเถอะ"

"ถ้าเกิดท่านเเม่มาช้ากว่านี้พี่รองต้องหิวจนเป็นลมเป็นเเน่"

นางหันไปเห็นพี่รองที่ทำหน้าตาดีใจเมื่อได้ยินว่าจะกินข้าวกัน

"เจ้ากล้าว่าพี่รองรึ"

หลังจากวันที่นางปลูกเมล็ดนี้ก็ผ่านมา1เดือนเเล้ว เมล็ดผักที่นางปลูกจะสามารถเก็บขายได้แล้วสร้างความตกใจให้แก่ทุกคนยกเว้นครอบครัวนางที่รู้สาเหตุอยู่แล้ว วันนี้ครอบครัวนางจะเข้าไปดูความคืบหน้าของโรงเตี้ยมว่าไปถึงไหน

"ท่านพ่อเจ้าคะ"

"มาแล้วรึ ไปขึ้นรถม้าเถอะ"

"เจ้าค่ะ"

นางก็เดินมาขึ้นรถม้าเห็นท่านแม่กับท่านอาจารย์นั่งอยู่ พี่ใหญ่กับพี่รองไม่ได้ไปด้วย

"ท่านอาจารย์ท่านจะไปด้วยหรือเจ้าคะ"

"ใช่ข้าจะเข้าไปส่งข่าวให้ลูกของข้า"

"เจ้าค่ะ"

นางนั่งรอท่านพ่อสักพักก็ออกเดินทาง เดินทางประมาณ3เค่อก็ถึง

"เดียวพ่อเอาม้าไปฝากก่อนพวกเจ้าเดินไปรอพ่อที่ก่อสร้างลย"

"เจ้าค่ะ"

นางท่านเเม่ท่านอาจารย์ก็เดินทางมาถึงบริเวณที่ก่อสร้าง โรงเตี้ยมนางมีโครงร่างเเล้วอีกประมาณเดือนครึ่งก็น่าจะเสร็จ

"คุณหนูมาดูความเรียบร้อยหรือขอรับ"

"ช่างมู่อยู่ทางนี้ขอรับ"

นางเดินตามคนงานก่อสร้างมาจนเห็นช่างมู่กำลังสั่งงานลูกน้องอยู่

นางรอให้ช่างมู่สั่งงานลูกน้องเสร็จก่อนค่อยเดินเข้าไปหา

"ช่างมู่อรุณสวัสเจ้าค่ะ"

"อ้าว! คุณหนูเลี่ยงหลิ่งมาตรวจความเรียบร้อยรึตอนนี้งานก่อสร้างก็เสร็จไปเกือบครึ่งเเล้ว"

"เจ้าค่ะ ถ้าขาดเหลืออะไรท่านก็ให้คนไปแจ้งที่หมู่บ้านได้เลยนะเจ้าคะ"

"ตอนนี้ยังไม่มีปัญหาอะไรคุณหนูไม่ต้องห่วง"

"เจ้าค่ะ"

"งั้นพวกข้าขอตัวก่อนนะเจ้าคะ"

นางลาช่างมู่เสร็จก็เดินออกมาข้างนอกเห็นท่านพ่อท่านแม่ยืนรออยู่ไม่เห็นท่านอาจารย์สงสัยจะไปสงข่าวให้ลูกของท่าน

"ท่านพ่อเราไปซื้อของใช้เข้าบ้านเถอะกันเจ้าค่ะ"

"งั้นก็ไปกันเถอะพ่อจะไปดูพวกที่ใช้พรวนดินสักหน่อยที่บ้านไม่พอใช้"

"เจ้าค่ะ ยังงั้นข้ากับท่านเเม่จะรอที่ร้านเนื้อนะเจ้าคะ"

นางกับท่านแม่ก็แยกออกมาจากท่านพ่อและตรงไปที่ร้านขายข้าวก่อนค่อยจะไปร้านขายเนื้อเป็นร้านสุดท้าย

ข้าวเหนียวครั้งเเรกที่ท่านแม่ทำให้พวกเขากินพวกเขาตกใจมากเพราะไม่คิดว่ามันจะอร่อยขนาดนี้ ถ้าพวกเขารู้วิธีทำข้าวก็จะอร่อยเพราะข้าวเหนียวถ้ากินเฉยๆมันจะออกรสหวานๆ

"ท่านแม่ข้าว่าเราจ้างเกวียนไปส่งข้าวเถอะเจ้าคะ ครั้งนี้เราซื้อไปเยอะเลย"

"เอาตามที่เจ้าว่าก็แล้วกัน เดียวแม่จะไปจ้างเกวียนเจ้าไปเลือกซื้อข้าวเถอะ"

ท่านเเม่ไม่เป็นห่วงนางก็เพราะนางค่อนข้างจะสนิทกับเจ้าของร้านเพราะมาซื้อข้าวบ่อย

"อ้าว เจ้ามาซื้อข้าวรึ"

"เจ้าค่ะ ครั้งนี้ข้าจะซื้อมากหน่อยข้าวที่ข้าสั่งท่าน ท่านได้เอามาให้ข้าหรือไหม"

"เอามาๆ ข้าวแบบนี้ไม่ค่อยมีคนซื้อแต่ก็ยังมีคนปลูกอยู่มากข้ารับซื้อมาตามจำนวนที่เจ้าบอก"ข้าวที่เฒ่าเเก่พูดถึงก็คือข้าวเหนียวนั้นเเละนางสั่งไปทั้งหมด50กระสอบ

"งั้นข้าเอาข้าวนี้30กระสอบ"นางซื้อข้าวจ้าวอีกเพราะจะกินแต่ข้าวเหนียวก็ไม่ได้

"ได้เดียวข้าจะไปสั่งลูกน้องให้เจ้านั่งรอสักครู่เถอะ"

"เจ้าค่ะ"

นางนั่งรอเฒ่าเเก่ก็มองไปรอบๆ ร้านนี้เป็นร้านขนาดกลางมีข้าวหลายชนิดคุณภาพแล้วเเต่ราคา มีข้าวตั้งเเต่ข้าวชั้นเลวจนถึงข้าวชั้นดี ข้าวชั้นเลวก็จะเเข็งมากๆ แต่ก่อนครอบครัวนางก็กินนางรู้สึกว่ามันไม่อร่อยเลย นั่งคิดอะไรคนเดียวไปสักพักท่านแม่ก็เดินเข้ามาในร้าน

"เจ้าสั่งข้าวไปทั้งหมดกี่กระสอบรึ"

"ทั้งหมด80กระสอบเจ้าคะ"

"มันจะใส่พอรึไมแม่เช่าเกวียนมาแค่2คัน"

"ไม่เป็นไร ขอรับฮูหยินข้าจะให้ลูกจ้างข้าไปส่งให้ด้วย"

"ขอบคุณเจ้าค่ะ"

"ไม่เป็นเลี่ยงหลิ่งนางก็มาซื้อข้าวร้านข้าบ่อย"

"เจ้ามานี้"เฒ่าเเก่กวักมือเรียกลูกจ้างมา

"ให้คนขนข้าวทั้งหมดไปใส่เกวียนที่จอดอยู่หน้าร้านถ้าไม่พอก็ใส่เกวียนของเราไปส่ง"

"ขอรับ"

"ว่าแต่เจ้าต้องการอะไรเพิ่มอีกหรือไม"

"ท่านพ่อเจ้าคะจอดรถม้าก่อนเจ้าค่ะ"

"มีอะไร"

"ข้าอยากกินซาลาเปาเจ้าค่ะ ข้าขอลงไปซื้อนะเจ้าคะ"

"อืม! ซื้อไปเพื่อท่านพี่ของเจ้ากับคนงานด้วย"ท่านพ่อพูดจบก็ยื่นเงินให้นาง นางเดินไปที่เเผงขายซาลาเปา

"ท่านยายซาลาเปาลูกละกี่บาทเจ้าคะ"

"ลูกละ5เหรียญเงินเจ้าค่ะ"

"งั้นข้าซื้อทั้งหมดเลยเจ้าค่ะ"นางเห็นดวงตาของท่านยายดูดีใจที่มีคนมาซื้อซาลาเปาตนเอง นางดูจากเสื้อผ้าคงเป็นชาวบ้านที่อยู่นอนเมืองเป็นเเน่คงไม่มีเงินไปเปิดแผงขายในเมืองเพราะเเผงขายในเมืองเเพงมาก

นางมองดูท่านยายกำลังหยิบซาลาเปาใส่เข่งเล็กๆ นางรอท่านยายไม่นานท่านยายก็ยื่นซาลาเปาให้นางแต่ดูท่านางคงจะยกกลับไปไม่ไหว

” ทั้งหมดเท่าไรเจ้าคะ"

"ซาลาเปามีทั้งหมดมี50ลูก ทั้งหมด250เหรียญเงินเจ้าค่ะ"นาวเห็นซาราเปาตั้งเยอะเเต่ได้เงินไม่มากนางยื่นเงินให้ท่านยายทั้งหมด300เหรียญเงิน

"ท่านยายคิดเงินผิดเจ้าคะทั้งหมด300เหรียญเงิน"

"ต้องขออภัยคุณหนูข้าเป็นเเค่ชาวบ้านเลยคิดไม่ค่อยเก่งเจ้าค่ะ"

"ไม่เป็นไรเจ้าค่ะ ข้าฝากของไว้ก่อนนะเจ้าคะข้าคงยกไปไม่ไหวเดียวข้าจะไปตามท่านพ่อก่อน"

"ได้! เจ้าค่ะ"

นางเดินไปหาท่านพ่อที่รถม้า

"ท่านพ่อเจ้าคะไปช่วยข้ายกซาลาเปาหน่อยเจ้าคะข้ายกไม่ไหว"

"พ่อก็ลืมไปหลิ่งเอ้อยังตัวเล็กอยู่นี้เอง"ลี่กว่างบางครั้งหลิ่งเอ้อนางทำตัวเป็นผู้ใหญ่จนบางครั้งเขาก็ลืมไปเลยว่านางพึ่งจะ6หนาว

"เดียวข้าก็จะตัวใหญ่เเล้วเจ้าคะ ข้าจะกินเยอะๆ จะได้ตัวโตไว้ๆ "

นางกับท่านพ่อก็เดินคุยกันจนมาถึงร้านซาลาเปาที่นางซื้อ ท่านพ่อก็เข้าไปยกซาลาเปามาไว้ที่มือ

"ของคุณท่านยายนะเจ้าคะที่เฝ้าซาลาเปาให้ข้า"

"ไม่เป็นไรเรื่องเเค่นี้เอง"

นางกับท่านพ่อก็เดินออกมาจากร้านซาลาเปา ใกล้จะถึงรถม้า นางก็รู้สึกเหมือนลืมอะไรนางกำลังนึกอยู่ว่านางลืมอะไร

ใช่! นางลืมท่านอาจารย์ นางรีบหันไปหาท่านพ่อ

"ท่านพ่อเจ้าค่ะ ท่านอาจารย์อยู่ไหนหรือเจ้าคะ ตั้งเเต่เเยกกันข้ายังไม่เห็นท่านอาจารย์เลย"

"ท่านอาจารย์มาบอกพ่อว่าจะกลับช้าหน่อยให้พวกเรากลับเลย"

"เฮ้อ! "ถ้าอาจารย์รู้ว่านางลืมท่านต้องโดนลงโทษเป็นเเน่