ชีวิตในสวนผัก นิยาย บท 31

"ท่านพ่อขอรับ"อยู่ๆ พี่ใหญ่ก็เปิดประตูเข้ามาพร้อมพี่รองเเละท่านอาจารย์

ท่านพี่เข้ามาบอกท่านพ่อท่านเเม่เรื่องที่จะไปฝึกที่หุบเขา

"ท่านพ่อข้าจะรีบกลับมาช่วยพวกท่านเเน่นอนขอรับ"

"พวกเจ้าไม่ต้องรีบใช่ชีวิตให้เต็มทำตามความตั้งใจให้สำเร็จไม่ต้องเป็นห่วงพ่อกับเเม่หรอก"

"ขอรับพวกข้าจะทำให้เต็มที่"

หลังจากที่พวกนางคุยกันเรื่องของท่านพี่เสร็จก็เดินทางกลับบ้านเพราะงานในโรงเตี้ยมก็ไม่มีอะไรมากเเค่จัดของอีกนิดหน่อยก็เสร็จ

"พวกเจ้าจัดการงานทุกอย่างให้เรียบร้อยพวกเราจะกลับก่อน"

"ขอรับ/เจ้าคะ"

หลังจากนางสั่งงานคนงานเสร็จก็ออกมายืนรอข้างๆ รถม้า รอไม่นานคนในครอบครัวนางก็ออกมากันครบ

"งั้นเราไปกันเถอะ"

"เจ้าคะ"

พวกนางก็เดินทางกลับบ้านระหว่างทางพวกนางก็คุยกันอย่างสนุกสนาน เพราะในอนาคตคงจะไม่มีแบบนี้เเล้วเพราะทุกคนต่างมีหน้าที่ของตนเอง

หลังจากวันนั้นที่นางไปจัดเตรียมของสำหรับเปิดโรงเตี้ยมนี้ก็ผ่านมา1อาทิตย์ และวันนี้ก็เป็นวันเปิดร้านเป็นครั้งแรก นางใช้กลยุทธเหมือนโลกก่อนคือลด50เปอร์เซนในการเปิดโรงเตี้ยมเป็นครั้งเเรก

"พวกเจ้าพร้อมรึยัง"ท่านพ่อหันมาถามนางและท่านเเม่ที่มัวเเต่จัดทรงผมเพราะนั่งรถม้าทำให้ผมพันกันนิดหน่อย

"พร้อมเเล้วเจ้าคะ"พวกนางเดินออกมาจากชั้น4ลงมาข้างล่าง ข้างล่างมีคนมากมายที่มาวันเปิดร้านเพราะมีการเลี้ยงอาหาร เเละค่าเข้าพักในโรงเตี้ยมวันนี้ก็ลดราคาเหมือนกันทำให้ชาวยุทธมาจับจองห้องมากมายคนงานในโรงเตี้ยมวิ่งวุ่นกันไม่หยุด พิธีในช่วงเช้าก็เป็นการทำบุญวันเปิดโรงเตี้ยมช่วงบ่ายก็เป็นการเลี้ยงอาหาร

"อาหารอร่อยมากเลยขอรับ "

"ขอบพระคุณ เจ้าคะ โอกาสหน้าเชิญใหม่นะเจ้าค่ะ"

"ข้าต้องมาเเน่อาหารแปลกใหม่ข้ายังไม่เคยกินอาหารนี้มาก่อน อร่อยมากอีกด้วย"

"เจ้าคะ"

ส่วนน้ำนางก็มีโกโก้ที่นางเอาเมล็ดไปตากและนำมาทำน้ำโกโก้ ส่วนกาแฟพวกนางขายโดยบอกสรรพคุณว่าทำให้ไม่ง่วงนอน

เเน่นอนว่ามีคนสนใจกันมากทีเดียวทำให้ยอดการจองห้องเพิ่มขึ้นอย่างมาก

"ท่านเเม่ท่านพ่อเจ้าค่ะ! "

"มีอะไรรึ"

"วันนี้พวกเราทำสำเร็จเเล้วนะเจ้าค่ะ ต่อไปที่เหลือคงต้องฝากท่านพ่อท่านเเม่ด้วย"

"เจ้าไม่ต้องห่วงพ่อกับเเม่จะดูเเลโรงเตี้ยมรอพวกเจ้ากลับมา"

"เจ้าคะ/ขอรับ"

"งั้นพวกเราขึ้นไปข้างบนเถอะเจ้าค่ะ ข้างล่างให้คนงานจัดการเถอะเจ้าค่ะ"

"เจ้า! เจ้า! "

"ขอรับ"

"ถ้ามีปัญหาอะไรก็ไปตามข้าได้ที่ชั้นบน"

"ขอรับ"

นางหันไปสั่งคนงานที่อยู่เเถวนั้นก่อนจะเดินไปควงเเขนท่านเเม่เดินนำไปชั้นบน

ใช้เวลาไม่นานพวกนางก็เดินมาถึงห้องทำงานของท่านพ่อท่านเเม่ที่นางสั่งคนให้จัดเป็นห้องเเยกจากห้องผักผ่อน เมื่อมาถึงทุกคนก็เเยกย้ายกันไปนั่งประจำที่

"อืม! อีก1อาทิตย์ท่านพี่ของเจ้าก็จะเดินทางไปฝึกที่หุบเขาเเล้วควรให้เวลาพวกเขาเตรียมตัว"

"ใช่! เจ้าค่ะข้าเห็นด้วยกับท่านอาจารย์ท่านพี่ควรรีบเตรียมตัวไม่ต้องห่วงงานที่โรงเตี้ยมเดียวข้ากับท่านพ่อท่านเเม่จะจัดการเอง"

"แต่ว่า.. "

"เจ้าฟังที่น้องเจ้าพูดเถอะพวกเจ้าก็เตรียมตัวเก็บของให้เรียบร้อย"

"ขอรับท่านพ่อ"

"หลิ่งเอ้อ! เจ้าจะไปเมื่อไรรึ"

"ข้าจะไปหลังจากท่านพี่ไปได้2อาทิตย์เจ้าค่ะ ข้าจะช่วยงานท่านพ่อท่านเเม่อีกนิดค่อยออกเดินทาง"

"อืม! งั้นพี่ใหญ่ฝากท่านพ่อท่านเเม่ด้วย"

"เจ้าคะ! ข้าจะช่วยท่านพ่อท่านเเม่ให้ได้มากที่สุด"

"ท่านพี่ไปหาซื้อของเตรียมไว้เถอะเจ้าคะ ที่โรงเตี้ยมไม่มีงานอะไรเเล้ว"

"วันนี้พวกเราพักที่โรงเตี้ยมเถอะเเม่บอกให้คนงานเฝ้าบ้านไว้เเล้วถ้าจะกลับก็คงจะค่ำเกินไป"

"เจ้าคะ"หลังจากพูดคุยกันอีกนิดหน่อยพวกนางก็เเยกย้ายกันไปทำงานต่างๆ พี่ใหญ่พี่รองไปซื้อของท่านแม่ก็ทำบัญชีอยู่ข้างบนท่านพ่อก็ไปจัดการเรื่องการซื้อของ ส่วนนางจะไปสำรวจห้องครัวเพื่อมีอะไรขาดเหลือ

"คุณหนูมีอะไรรึขอรับ"

"ข้าเเค่มาดูความเรียบร้อย ขาดเหลือสิ่งไดบ้าง"

"ไม่มีขอรับของทุกอย่างเตรียมไว้มากพอแล้วขอรับ"

"โธ่! พี่ใหญ่ข้าเเค่พูดเล่นเท่านั่นเอง"

"เจ้า! "นางเรียกคนงานที่ทำหน้าที่ต้อนรับ

"ไปยกผักปราณที่อยู่ในห้องครัวมา5ตระกร้า"

"ขอรับ"

"เจ้าจะเอามาทำไมรึหลิ่งเอ้อ"

"ข้าจะเอามาให้ท่านพี่เอาไปฝากท่านอาจารย์ที่สำนัก เป็นการเเสดงความเคารพเจ้าคะพวกท่านจะได้เอ็นดูพวกท่านพี่"

"หลิ่งเอ้อ! เจ้าชั่งเจ้าเล่ห์นัก"

"ข้าเปล่าเจ้าค่ะแค่อยากให้พี่ใหญ่พี่รองนำไปฝากท่านอาจารย์ที่หุบเขา"

"นี้ขอรับ"

"อืม! พวกเจ้าเอาไปใส่ไว้บนรถม้า"

"ขอรับ"

"นี้ก็ใกล้เวลาเเล้วพวกเจ้าออกเดินทางเถอะ"

"ขอรับ"พี่ใหญ่พี่รองเข้าไปกอดท่านพ่อท่านเเม่เสร็จเเล้วก็มากอดนาง

"ถ้าพี่ใหญ่พี่รองกลับมาเจ้าคงจะโตเป็นสาวเเล้วสินะ"

"เจ้าคะ! "นางหันไปยิ้มอวดฟันขาวให้ท่านพี่ทั้ง2

"ท่านพ่อท่านเเม่รักษาตัวด้วยนะขอรับ"

"พวกเจ้าด้วยนะ"

"ข้าจะกลับมาเยี่ยมบ่อยๆ นะขอรับ"

"หลิ่งเอ้อ! รักษาตัวด้วย"

"เจ้าคะ"

"ขอบพระคุณท่านอาจารย์มากที่ให้โอกาสพวกข้าข้าสัญญาว่าจะทำให้เต็มที่ที่สุด ท่านโปรดรักษาตัวด้วย"

"อืม! จงตั้งใจฝึก"

เมื่อร่ำลากันเสร็จท่านพี่ก็ขึ้นรถม้าเเละออกเดินทาง