ซุปเปอร์มหาเศรษฐีหน้าใหม่ นิยาย บท 135

บทที่ 135

เมื่อหวงเหมาเห็นเช่นนี้จึงจ้องไปที่ห้าวจื่อ เพื่อไม่ให้ตนเองลงน้ำด้วย เขาจึงพูดทันที"คุณนะคุณ! นี่คุณกล้าขโมยโทรศัพท์แล้วเหรอ ผมเห็นคุณเป็นเพื่อน คุณกลับทำร้ายผมแบบนี้เหรอ?"

“ พี่ๆ เขาเป็นคนขโมยโทรศัพท์ ไม่ใช่ผม ถ้าคุณต้องการโทรศัพท์ ก็หาเขาสิ!”

ไป๋ยี่เฟยยกคิ้วด้วยความรังเกียจเล็กน้อยกับการกระทำที่ไม่ยุติธรรมของหวงเหมาแล้วพูดกับห้าวจื่อว่า "คุณขโมยมันไปคนเดียวจริงๆเหรอ?"

ห้าวจื่อพยักหน้า "ครับ ... "

แม้ว่าห้าวจื่อจะโกรธเล็กน้อยกับคำพูดของหวงเหมา แต่เขาก็เป็นคนทำเองจริงๆ

เมื่อเห็นว่าห้าวจื่อทำดีเช่นนี้ จึงพูดกับไป๋หู่ทันทีว่า"ปล่อยผมเร็ว ๆ เรื่องนี้ไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับผม"

ไป๋หู่ไม่สนใจ แต่มองไปที่ไป๋ยี่เฟย

ไป๋ยี่เฟยครุ่นคิดสักพัก ยังไงโทรศัพท์มือถือก็อยู่ที่ของห้าวจื่อ เขาเป็นคนขโมยไป หวงเหมาคนนี้ก็ช่างมันละ เขาจึงพยักหน้า

ทันทีที่ไป๋หู่คลายมือออก หวงเหมาก็ร่วงลงไปที่พื้นจากนั้นก็วิ่งหนีไป

“ กระจอก!” ไป๋ยี่เฟยยิ้มเยาะ

ห้าวจื่อตัวสั่นและพูดว่า "อืม ... พวกคุณยกโทษให้ผมเถอะ?ผมจะคืนโทรศัพท์ให้พวกคุณพวกคุณไม่ต้องแจ้งความ ... "

"กลัวการโทรเรียกตำรวจมากเหรอ?คุณเคยเข้าไปก่อนไม่ใช่เหรอ?เคยเข้าไปแล้วยังกลัวอะไร?" ในตอนนี้ไป๋ยี่เฟยค่อนข้างชิว

ห้าวจื่อไม่รู้ว่าไป๋ยี่เฟยกำลังจะทำอะไร เขาจึงต้องพูดว่า"เคยเข้าไปแล้ว แต่ผมไม่อยากเข้าไปอีกแล้ว ผม ... "

ขณะพูดอยู่ ตาของห้าวจื่อก็เป็นสีแดงและเขากำลังจะร้องไห้

ไป๋ยี่เฟยมองแล้วไม่รู้จะพูดอะไรเขาดี "เป็นลูกผู้ชาย คุณยังคงเป็นคนขโมยโทรศัพท์มือถือ ร้องอะไร?คุณยังน้อยใจเหรอ?"

ห้าวจื่อเบะปาก "เปล่า ผมแค่ต้องการเงิน ... "

"คุณต้องการเงินหรือ?" ไป๋ยี่เฟยพูดแล้วถามว่า "ทำไมคุณต้องการเงิน?ต้องการเท่าไหร่?"

ห้าวจื่อลังเลอยู่พักหนึ่งและถามว่า "พวกคุณจะไม่โทรหาตำรวจใช่ไหม?"

“ ไม่แจ้งความละ”

ห้าวจื่อถอนหายใจด้วยความโล่งอกเมื่อได้ยินสิ่งนี้ หยิบโทรศัพท์ออกจากอ้อมแขนแล้วถามว่า "อันไหนของคุณ?"

ไป๋ยี่เฟยหยิบโทรศัพท์มือถือยี่ห้ออื่นแล้วพลิกดูอีกครั้ง ข้อมูลทั้งหมดเรียบร้อยดี เขาจึงหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมา จากนั้นก็เห็นสายตาของห้าวจื่อด้วยการแสดงออกที่อธิบายไม่ถูก

“ สีหน้าอะไรของคุณเนี่ย?” ไป๋ยี่เฟยถาม

ห้าวจื่อส่ายหัว เขาจะกล้าพูดได้ยังไงละ

โดยทั่วไปคนที่มาไล่ตามโทรศัพท์มือถือของตนเองจากระยะไกล ต้องเป็นเพราะโทรศัพท์มือถือมีราคาแพงมาก เขาจึงคิดว่าไอโฟนหนึ่งในสองจะเป็นของเขาใครจะคิดว่าเป็นโทรศัพท์มือถือทั่วไปเครื่องนั้น

เขาไล่ตามมันมาไกลและพาคนที่แข็งแรงแบบนี้มาด้วย เพียงเพื่อโทรศัพท์มือถือยี่ห้อแบบนี้เหรอ มันจะแปลกถ้าสีหน้าของเขาไม่ซับซ้อน!

ไป๋ยี่เฟยไม่สนใจเรื่องพวกนี้และถามว่า "ทำไมคุณถึงต้องการเงิน?"

"ผมจะซื้อยาให้แม่ ... " ห้าวจื่อพูดตรงๆ

ห้าวจื่อมีชื่อว่าเฉินห้าว เป็นเด็กที่เติบโตมาในครอบครัวแม่เลี้ยงเดี่ยว ไม่มีพ่อมี มีแต่แม่ ตอนอายุ 19 ปีถูกคนอื่นใส่ร้ายว่าขโมยของ จึงได้เข้าคุก เมื่อแม่รู้เรื่องนี้ เธอก็โกรธจนเป็นบ้า

หลังจากที่เฉินห้าวออกมาจากคุก เขาก็พาแม่ของเขาออกจากโรงพยาบาลโรคจิตและดูแลแม่ด้วยตัวเอง เพราะเขาคิดว่ามันอาจจะดีขึ้นเร็วกว่า

จริงอย่างที่เขาคิด สภาพจิตใจของแม่ดีขึ้นมาก แต่ยังขาดยาไม่ได้ เมื่อหยุดแล้วสติก็ผิดปกติอีกครั้ง เพียงแค่ต้องกินยาไปเรื่อยๆ เขารับภาระเหล่านี้ไม่ไหว

คิดได้ว่าก่อนหน้านี้ถูกใส่ร้ายเรื่องที่ไปขโมยของ ดังนั้นจึงคิดว่างั้นก็ไปทำมันจริงๆเลย ด้านนี้เขามีพรสวรรค์

ไป๋ยี่เฟยรีบยื่นมือออกไปเพื่อดึงเขาขึ้น“ ทำไมคุณถึงไม่เชื่อ?ในยุคนี้ หรือว่าคนเราจะเชื่อคำโกหกหรือ?”

“ พี่ใหญ่ คุณคิดว่าคนที่ใช้โทรศัพท์มือถือยี่ห้อแบบนั้น มีความน่าเชื่อถือแค่ไหน?” เฉินห้าวถามกลับ

ไม่พูดไม่รู้ พูดแล้วมันจริงด้วย!

ไป๋ยี่เฟยขี้เกียจที่จะบอกเขาแล้ว“ ไปๆๆ คุณจะเชื่อเมื่อได้เห็นด้วยตาของคุณเอง” หลังจากพูดเสร็จ ไป๋ยี่เฟยก็พาเฉินห้าวไปที่รถ

เฉินห้าวตะลึง "พี่ชาย คุณจะพาผมไปไหน?"

ไม่ใช่ว่าเขาไม่อยากวิ่งหนี เขาจัดการกับไป๋ยี่เฟยคนเดียวไม่มีปัญหา แต่ยังมีไป๋หู่! เขาขัดขืนไม่ได้

"ก่อนอื่นพาคุณไปที่บ้านหลังใหม่ ถ้าคุณคิดว่าโอเคแล้ว พรุ่งนี้คุณก็พาแม่ของคุณมาจากนั้นผมจะหาแม่บ้านให้คุณ" ไป๋ยี่เฟยพูดขณะที่เขาเดิน

เมื่อทั้งสามคนเดินไปที่รถ BMW เฉินห้าวก็ผงะไปชั่วขณะ จากนั้นตัดสินทันที นี่แค่ดูก็รู้แล้วว่าเช่า!

หลังจากขึ้นรถ ไป๋ยี่เฟยก็หยิบโทรศัพท์ออกมา

"ผู้จัดการเย่ ดึกขนาดนี้รบกวนคุณแล้ว ผมต้องการบ้านในหลันโปกั่ง แบบสามห้องนอนธรรมดาก็พอละ"

เฉินห้าวมองไปที่เขาและคิดว่า พี่ใหญ่คนนี้แสดงละครเต็มเรื่อง เขาทุ่มเทมาก!

อย่างไรก็ตาม เฉินห้าวตกตะลึงเมื่อมาถึงชุมชนหลันโปกั่ง

บ้านหลังนี้มี 3 ห้องนอน 1 ห้องนั่งเล่น เฟอร์นิเจอร์ค่อนข้างครบ ย้ายเข้าไปอยู่ได้เลย เมื่อเฉินห้าวเห็นสิ่งนี้ เขาก็ต้องนึกย้อนไปถึงสิ่งที่ไป๋ยี่เฟยพูดตอนนั้น แม่งมันเป็นความจริงทั้งหมด!

"โอเค อย่าคิดมาก คิดได้แล้วพรุ่งนี้ค่อยโทรหาผม" หลังจากพูดจบ ไป๋ยี่เฟยโยนกุญแจให้เฉินห้าวและพาไป๋หู่ออกไป

เฉินห้าวยืนอยู่คนเดียวในบ้านที่ว่างเปล่าหลังนี้ เหม่อลอยและตกตะลึง

ผ่านไปเป็นเวลานาน เฉินห้าวพึ่งดึงสติกลับมาได้“ เหี้ย! นี่มันต้องมากกว่า 100 ตารางเมตรใช่ไหม?เป็นหลันโปกั่งอีก รวมๆแล้วก็สามสี่ล้านได้มั้ง?มอบให้ผมแบบนี้เลยเหรอ?”