ซุปเปอร์มหาเศรษฐีหน้าใหม่ นิยาย บท 137

บทที่ 137

ทว่าในขณะที่ไป๋ยี่เฟยเดินเข้าไปที่บันไดไม่นานนัก ก็ได้ยินเสียงกรีดร้อง

บริเวณมุมเลี้ยวของบันได ไป๋หู่กับสวีลั่งขวางคนเอาไว้ที่มุมกำแพง คนๆนั้นกำลังงอตัวอย่างเจ็บปวด คงจะเป็นเมื่อสักครู่นี้ใครลงมือต่อยเขา

ไป๋ยี่เฟยเดินเข้ามา ไม่ได้ถามเหตุการณ์ที่ผ่านมาเมื่อสักครู่นี้ มุ่งไปยังประเด็นสำคัญ “ส่งยาถอนพิษออกมา”

คนๆนั้นส่ายศีรษะเล็กน้อย มุมริมฝีปากฟกช้ำ หัวเราะขึ้นอย่างชั่วร้าย “แกฝันไปเถอะ！”

ในเวลานี้เอง อยู่ๆไป๋หู่ก็ส่งเสียงเตือนออกมา “ระวัง...”

เพียงแต่ยังไม่ทันที่จะพูดจบ มือที่กุมท้องเอาไว้ของคนๆนั้นก็โบกสะบัดขึ้นมาอย่างกะทันหัน ผงสีขาวกระจายไปทั่ว

สวีลั่งกับไป๋หู่ดึงแขนของไป๋ยี่เฟยเอาไว้คนละข้าง ทยอยถอยไปทางด้านหลัง ในขณะเดียวกันก็ปิดปากและจมูกเอาไว้

คนๆนั้นเห็นเช่นนี้ก็ราวกับปลาไหลก็ไม่ปาน คว้าเอาช่องว่างหลบหนีออกไป จากนั้นลงไปชั้นล่างด้วยความรวดเร็ว

ไป๋หู่กับสวีลั่งเห็นท่ารีบขึ้นไปข้างหน้าตามไปในทันที

ไป๋ยี่เฟยตามหลังไปด้วยกัน

เพียงแต่ไป๋หู่กับสวีลั่งเพิ่งจะตามไปได้แค่ครึ่งชั้น ก็หยุดลง

ไป๋ยี่เฟยกำลังงง สุดท้ายเพิ่งจะเดินไปหนึ่งก้าว ก็ได้ยินเสียงของผู้หญิงคนหนึ่ง “ช่วยด้วย！”

ลงไปสองสามก้าว ถึงได้เห็น คิดไม่ถึงว่าคนๆนั้นจะจับตัวเย่อ้าย ในเวลานี้มือข้างหนึ่งจับเย่อ้ายเอาไว้ อีกข้างหนึ่งใช้มีดสั้นที่อยู่บนร่างกายจ่อคอของเย่อ้าย

“ปล่อยเธอ！” ไป๋ยี่เฟยเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงที่เยือกเย็น

เย่อ้ายผู้หญิงคนนี้เขาไม่รู้จัก แต่เขาก็ไม่อยากจะเป็นเพราะว่าตัวเองทำให้ต้องสละชีวิตของผู้อื่น เช่นนี้จะจิตใจไม่สงบ

คนๆนั้นเอ่ยขึ้นอย่างโหดเหี้ยม “แกเห็นว่าฉันเป็นไอ้โง่? หากฉันปล่อยเธอ แกจะปล่อยฉัน?”

“ขอเพียงแค่แกปล่อยเธอ และส่งมอบยาถอนพิษออกมา ฉันก็จะปล่อยแกไป”

คนๆนั้นไม่เชื่ออย่างเห็นได้ชัด เวลาแบบนี้ใครจะเชื่อคำพูดของฝ่ายตรงข้ามง่ายๆ

ไป๋ยี่เฟยเห็นท่ามองไปทางไป๋หู่กับสวีลั่งทั้งสองคนแวบหนึ่ง คิดจะใช้วิธีการทางอ้อม จึงได้เอ่ยถามขึ้น “งั้นแกบอกฉัน เป็นใครที่ต้องการให้แกมาฆ่าฉัน?”

คนๆนั้นจ้องไป๋ยี่เฟยพร้อมกับเอ่ย “เป็นใครไม่สำคัญ ที่สำคัญก็คือแกจำเป็นจะต้องตาย！เพราะว่าแกมีมูลค่ามาก！”

ไป๋ยี่เฟยได้ยินดังนั้นก็ขมวดคิ้วขึ้นเล็กน้อย “เขาคือคนของเมืองหลวง?”

ในสายตาของคนๆนั้นสะท้อนความประหลาดใจออกมาเล็กน้อย ไป๋ยี่เฟยเข้าใจในทันที ดูเหมือนการคาดเดาของเขาจะไม่ผิด อยู่ที่เมืองเทียนเป่ย ขอเพียงแค่รู้สถานะของเขา แทบจะไม่มีใครกล้ามาหาเขา ยิ่งไม่ต้องพูดถึงว่ามาฆ่าเขาเลย งั้นความเป็นไปได้ก็มีเพียงแค่คนของเมืองหลวงต้องการที่จะฆ่าเขา

เพียงแต่เขาไม่เข้าใจเกี่ยวกับเมืองหลวงทางนั้น ยิ่งไม่รู้ว่ามือมืดที่อยู่หลังม่านแท้จริงแล้วเป็นใครกันแน่

“งั้นแกจะเอายังไงถึงจะปล่อยเธอ?” ไป๋ยี่เฟยเอ่ยถาม

คนๆนั้นมองไปทางไป๋หู่กับสวีลั่งแวบหนึ่ง “ให้พวกมันยืนอยู่กับที่ ห้ามตามฉัน แกก็ห้ามเหมือนกัน！”

“ไม่ได้！” นี่คือไป๋หู่ที่เป็นคนพูด

สวีลั่งไม่ได้พูดอะไร แต่ความหมายเหมือนกันกับไป๋หู่

“พวกแกหากกล้าที่จะลงมือ ฉันจะฆ่าเธอในทันที！”

“อย่า！ช่วยฉันด้วย！” เย่อ้ายร้องเสียงดังด้วยความหวาดกลัว

ไป๋ยี่เฟยมองเย่อ้ายแวบหนึ่ง จากนั้นเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงที่เยือกเย็น “วันนี้แกจำเป็นจะต้องส่งมอบยาถอนพิษออกมา！”

ความหมายชัดเจนมาก เขาก็ไม่คิดที่จะปล่อยไปเช่นเดียวกัน

สายตาของคนๆนั้นโหดเหี้ยมขึ้นมาชั่วพริบตาหนึ่ง มีดสั้นที่กำเอาไว้ยกขึ้น เตรียมที่จะลงมือ

พวกไป๋ยี่เฟยทั้งสามคนเห็นเช่นนี้ก็รีบขึ้นไปข้างหน้าในทันที ความรวดเร็วของไป๋หู่ไวกว่า ได้กุมข้อมือที่ถือมีดสั้นของเขาเอาไว้ ใช้แรง บีบข้อมือของคนๆนั้นจนละเอียดในทันที

ไป๋ยี่เฟยมองดูท่าทีที่เหมือนกำลังจะร้องไห้ของเธอ ในใจก็รู้สึกหงุดหงิดขึ้นมา “ผมไม่อยากมองเห็นคุณ ไสหัวออกไปให้พ้นหน้าผมเดี๋ยวนี้！”

เย่อ้ายได้ยินดังนั้นสีหน้าหนักอึ้งเล็กน้อย สายตาโน้มลงไป แต่ยังคงไม่ได้ขยับ ผ่านไปสักพัก ก็เอ่ยถามขึ้นด้วยน้ำเสียงที่อ่อนแอ “พวกเขาสลบไปหมดแล้ว คุณคนเดียวคงจัดการไม่สะดวกหรอกมั้งคะ? ไม่อย่างนั้นฉันช่วยคุณ?”

ไป๋ยี่เฟยขมวดคิ้วนิ่งเงียบ คำพูดนี้กลับพูดได้ถูก ร่างกายของไป๋หู่และสวีลั่งต่างก็ค่อนข้างที่จะสูงใหญ่แต่เขาตอนนี้ยังคงกำลังโทษเย่อ้าย และไม่อยากที่จะเห็นเธอ

“ไม่ต้องแล้ว ผมหาคนก็พอ” ไป๋ยี่เฟยเอ่ยปฏิเสธ

เย่อ้ายไม่ได้สนใจ แต่กลับเอ่ยขึ้นว่า “ไม่อย่างนั้นแบบนี้แล้วกันค่ะ? ฉันเปิดห้องส่วนตัวหนึ่งห้องให้พวกคุณในKTV คุณพาพวกเขาไปยังห้องส่วนตัวก่อน รอพวกเขาฟื้นขึ้นมาก็พอแล้ว”

ไป๋ยี่เฟยนิ่งเงียบไปอีกระยะหนึ่ง สุดท้ายสูดหายใจเข้าเต็มปอด ถึงได้พยักหน้าพร้อมกับเอ่ย “ขอบคุณ”

นี่คือทางเลือกที่ดีที่สุดในตอนนี้ รอพวกเขาฟื้นขึ้นมาเดินด้วยตัวเอง ย่อมเทียบกับไป๋ยี่เฟยคนเดียวประคองพวกเขาทั้งคู่เดินดีกว่าเยอะมาก

เย่อ้ายยิ้มขึ้นเล็กน้อย “ไม่ต้องเกรงใจค่ะ คุณช่วยชีวิตฉันเอาไว้ ฉันทำสิ่งเหล่านี้เป็นเรื่องที่สมควร”

พูดจบ เย่อ้ายก็เดินลงชั้นล่างไป

ไป๋ยี่เฟยมองดูแผ่นหลังของเย่อ้าย ความคิดหลุดลอยไปไกล ไม่รู้ว่าหลี่เสว่เป็นยังไงบ้างแล้ว? คราวนี้ไม่สามารถเอายาถอนพิษมาได้ ไม่รู้ว่าคราวหน้าจะคือเมื่อไร หากเธอสู้ไม่ไหวจะทำอย่างไรดี?

พอคิดมาถึงตรงนี้ ในใจของไป๋ยี่เฟยก็ร้อนรนขึ้นมา เขากับหลี่เสว่ไม่ง่ายเลยที่จะพัฒนาความสัมพันธ์ ยังไม่ทันจะยังไง หลี่เสว่ก็จะไปจากเขาแล้วหรอ?

ไม่！ยาถอนพิษเขาจำเป็นจะต้องเอามาให้ได้！ไม่ว่าจะต้องจ่ายค่าตอบแทนมากเท่าไร！

“ห้องส่วนตัวเปิดเรียบร้อยแล้วค่ะ ฉันยังเรียกคนมาอีกสองคน” เสียงของเย่อ้ายสะท้อนเข้ามา

ไป๋ยี่เฟยเก็บความคิดลงไป ตอบรับหนึ่งคำ ย้ายไป๋หู่กับสวีลั่งไปยังด้านในห้องส่วนตัวกับพนักงานบริการสองคนที่ตามมาด้านหลังของเธอ

“คุณคนเดียวยังโอเคอยู่ไหมคะ? ไม่อย่างนั้นฉันอยู่ที่นี่เป็นเพื่อนคุณก็แล้วกัน?”

ไป๋ยี่เฟยเหลือบตามองดูเย่อ้าย “ไม่ต้องแล้ว คุณกลับไปเถอะ！”

เย่อ้ายลังเลอยู่ครู่หนึ่ง รู้สึกเสียดายเล็กน้อย กำลังเตรียมที่จะหมุนตัวจากไป กลับเห็นไป๋ยี่เฟยอยู่ๆก็หมดสติลงไปกองกับพื้น...