ซุปเปอร์มหาเศรษฐีหน้าใหม่ นิยาย บท 18

บทที่ 18

ในเวลาเดียวกันที่หลี่เสว่ทั้งดีใจอย่างอุตลุดกล่าวว่า “นี่ไม่ค่อยดีนะ? ฟุ่มเฟือยเกินไปแล้ว พวกเราทำอย่างง่ายๆสักหน่อยก็พอแล้ว อีกทั้งฉันก็รับปากกับฉวี่เอ๋อ พวกเราจะจัดงานวันเกิดพร้อมกัน”

ไป๋ยี่เฟยยิ้ม “ไม่เป็นไร สามารถให้เธอไปด้วยกันได้”

หลี่เสว่เห็นเช่นนี้ได้เพียงแค่พยักหน้าตอบตกลง

หลังจากกินข้าวเสร็จ ทั้งสองคนต่างคนต่างกลับไปห้องนอน

ไป๋ยี่เฟยมีจิตใจฟุ้งซ่านเล็กน้อย เพราะว่าเมื่อกี้เขาล้างจานเสร็จออกมา มองเห็นหลี่เสว่เปลี่ยนชุดนอนเสร็จแล้ว ปรากฏลำคอกับน่องที่ขาวจั๊วะออกมา

หลี่เสว่เห็นเขาแล้วก็มีความเขินอายเล็กน้อย รีบกลับไปที่ห้อง

ไป๋ยี่เฟยอดไม่ได้มองอีกหนึ่งที แต่ว่าภาพในสมองนั้นสะบัดไม่ไป มีการทรมานจิตใจของเขาเล็กน้อย

สุดท้ายอดไม่ได้ที่จะสูดลมหายใจลึกๆหนึ่งที หลังจากอาบน้ำเสร็จแล้ว นอนพักผ่อนอยู่บนเตียง

ช่วงเช้าวันที่สอง ตอนที่อยู่ในออฟฟิศ ไป๋ยี่เฟยได้รับสายจากไป๋หยุนเผิง

“ยี่เฟย พรุ่งนี้คือวันเกิดของลูกสะใภ้ใช่ไหม?”

ไป๋ยี่เฟย อืม แล้วหนึ่งเสียง “คุณจะมาหรือ?”

“.......ขอโทษ ผม........” ไป๋หยุนเผิงมีความรู้สึกผิดเล็กน้อย ทางบริษัทฝั่งนี้แยกตัวออกมาไม่ได้จริงๆ

ไป๋ยี่เฟยไม่มีปฏิกิริยาใดๆ “ผมรู้แล้วครับ”

ไป๋หยุนเผิงถอนหายใจทีหนึ่ง ได้เพียงแค่กล่าวว่า “แม้ว่าพ่อไปไม่ได้ แต่ว่าก่อนหน้านั้นผมก็เตรียมของขวัญไว้เรียบร้อยแล้ว คือไข่มุกราตรีอันหนึ่ง มูลค่าแปดสิบล้าน ได้ประมูลกลับมาจากที่การประมูล ให้คนส่งไปแล้ว จะได้ถึงก่อนหน้านั้นแล้ว ถึงเวลานั้นแกพูดกับลูกสะใภ้สักหน่อย”

ไป๋ยี่เฟยสงสัย ไข่มุกราตรีหรือ? ได้มาถึงก่อนหน้านั้นแล้ว? แม้แต่ข่าวเล็กน้อยทำไมเขาก็ไม่ได้รับล่ะ?

“รู้แล้วครับ”

ไม่ได้พูดหลายคำ ทั้งสองคนก็วางสายแล้ว

ไป๋ยี่เฟยโดยสัญชาตญาณรู้สึกถึงว่าเรื่องนี้มีพิรุธ ไป๋หยุนเผิงถึงขนาดบอกว่าส่งมาถึงแล้ว เช่นนั้นย่อมส่งถึงแล้วแน่นอนแต่ว่าเขาล้วนไม่รู้เรื่อง ในนี้ย่อมมีปัญหาอย่างแน่นอน

แต่เขาก็ไม่รู้ว่าปัญหาอยู่ที่ไหน มีเพียงแค่วางไว้อยู่ข้างๆชั่วคราวก่อน

เวลามาถึงวันเกิดของหลี่เสว่

ไป๋ยี่เฟยทั้งครอบครัวสวมใส่เสื้อเป็นทางการเล็กน้อยมาถึง โรงแรมเทียนเป่ย

หลังจากโจวฉวี่เอ๋อมองเห็นไป๋ยี่เฟยแล้ว ถามอย่างเสียงเบาๆว่า “รถยังไม่ได้ส่งให้เสว่เอ๋อหรือ?”

“อืม ” ไป๋ยี่เฟยพยักหน้า “อีกสักครู่อยู่ในงานเลี้ยงวันเกิดค่อยส่งให้เธอ”

โจวฉวี่เอ๋อพยักหน้า ก็ไม่ถามมาก

หลี่เสว่จ้องมอง โจวฉวี่เอ๋อ พวกเขาเดินใกล้ชิดกันขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่หรือ? ในใจมีความรู้สึกหึงหวงเล็กน้อย

“พวกคุณพูดอะไรอยู่หรือ?”

โจวฉวี่เอ๋อยิ้ม “ยังพูดอะไรได้อีก แน่นอนต้องให้เขาอยากทำให้คุณขายหน้าแล้ว!”

หลี่ฝานเยาะเย้ยเบาๆเสียงหนึ่ง “หมายความว่าอะไรหรือ? คุณปู่แท้ที่จริงก็ไม่ได้ให้คนไปแจ้งพวกคุณ คิดไม่ถึงว่าพวกคุณหน้าด้านมาด้วยตนเองแล้ว ช่างหน้าด้านเหลือเกิน!”

“แจ้งอะไรหรือ?” หลิวจื่อหยุนมองไปยังหลี่เฉียงตงกับหลี่เสว่

ทั้งสองคนก็มีความมึนงงเล็กน้อยเช่นกัน

ไป๋ยี่เฟยกะพริบตา

หลี่ฝานเมื่อได้เห็นและรู้ว่าพวกเขามาถึงที่นี่โดยบังเอิญ “ฮ่า ไม่รู้จะพูดกับพวกคุณอย่างไรดี ทั้งๆที่รู้ว่าตนเองไม่มีสิทธิมาโรงแรมแบบนี้ ยังจะมาเอาใหญ่ให้ได้!”

“หลี่ฝาน มีสิทธิหรือไม่ ไม่ใช่คุณพูดก็ได้!” หลิวจื่อหยุนพูดอย่างโมโห

โจวฉวี่เอ๋อก็กล่าวว่า “วันนี้พวกเราก็คือมาฉลองวันเกิดให้กับเสว่เอ๋อ ทำไมจะไม่มีสิทธิล่ะ?”

“ฉลองวันเกิดหรือ?” หลี่ฝานจ้องมองหลี่เสว่หนึ่งที เข้าใจแล้ว จากนั้นเยาะเย้ยเสียงหนึ่ง “คนแบบพวกคุณอย่างนี้ จะฉลองวันเกิดก็ควรไปหาร้านข้างถนน กินง่ายๆสักเล็กน้อยก็พอแล้ว ยังมาที่โรงแรมระดับสูงขนาดนี้ ก็ไม่กลัวว่าคนจะหัวเราะเยาะหรือ?”

หลี่เสว่ก็โมโหแล้ว “หลี่ฝาน คุณอย่าดูถูกคน สัญญานั่นถ้าไม่ใช่ฉันไปเซนต์แล้ว ตอนนี้พวกคุณยังมีอารมณ์ที่จะเปิดงานฉลองที่นี่อีกหรือ?”

เธอก็ไม่ใช่คนโง่ ได้เห็นผู้ช่วยของโหวจวี๋กรุ๊ปก่อน ตอนนี้หลี่ฝานก็มาด้วย ยังมีผู้จัดการใหญ่ของวิสาหกิจที่อื่นเหล่านั้นเข้ามาเรื่อยๆ คิดได้ว่าต้องเป็นงานเลี้ยงที่นายท่านหลี่จัดเพื่อฉลองการปล่อยเงินกู้ให้ลงทุนในครั้งนี้

“ฮึ! ใครจะรู้ว่ามึงใช้วิธีอะไรเซนต์ล่ะ? ยังพูดอยู่ที่นี่อย่างทรงเกียรติสง่าผ่าเผย คาดว่าจะเป็นคนคนหนึ่งที่ใครๆก็มานอนด้วยก็ได้มานานแล้ว .......” หลี่ฝานเยาะเย้ยไม่หยุด “แต่ว่ายังต้องขอบคุณมึง ถ้าไม่ใช่มึง ตระกูลหลี่ก็ไม่ได้เงินกู้ ไม่สามารถเปิดโครงการใหม่ได้ กูก็ไม่สามารถเป็นผู้ดูแลอันดับหนึ่งของโครงการใหม่ในตอนนี้แล้ว! ยังมีพวกมึงคนเหล่านี้ ตอนนี้ไม่มีสิทธิที่จะอยู่ที่นี่ต่อ พวกมึงไม่เอาหน้า พวกเราตระกูลหลี่จะขายหน้าไม่ได้! รีบๆไปให้พ้นกู !!”

ได้ยินคำพูดเหล่านี้ ไป๋ยี่เฟยอดไม่ได้ไฟโมโหลุกโชน ยืนขึ้นมาข้างหน้าจ้องมองกล่าวว่า “หลี่ฝาน พวกคุณมีสิทธิอะไรที่จะไม่เรียนเชิญพวกเราหรือ? หรือเพราะว่า บ้านตระกูลหลี่ไม่มีมารยาทแม้แต่นิด เพียงแค่เล่นใช้วิธีพอบรรลุเป้าหมาย ก็ถีบหัวส่งผู้ช่วยเหลือเป็นแบบนี้หรือ?”

หลี่ฝานโดยสัญชาตญาณนึกถึงภาพก่อนหน้านั้นที่ถูกไป๋ยี่เฟยตีจนลุกไม่ขึ้นล้วนรู้สึกว่าทั้งตัวเจ็บนิดๆ กัดฟันจ้องมองไป๋ยี่เฟย “ไป๋ยี่เฟยแม่มึงเอ่ย มึงนับได้ว่าเป็นอะไรหรือ? มึงก็คือหมาตายตัวหนึ่งที่พวกเราบ้านตระกูลหลี่เลี้ยงไว้เท่านั้นเอง พวกเราคนในบ้านตระกูลหลี่คุยกันอยู่ มึงมีสิทธิเห่าไปทั่วอยู่ที่นี่ได้ยังไงหรือ? แต่ว่าพวกเราบ้านตระกูลหลี่ ไม่ทำร้ายสัตว์ตั้งแต่ไหนแต่ไร ถ้าหากว่ามึงจะเป็นเช่นดั่งหมา เห่าหลายเสียงอยู่บนพื้นจริงๆ วันนี้กูก็ยกเว้นเป็นพิเศษให้พวกคุณเข้าไปได้ เป็นเช่นไรล่ะ?”