ซุปเปอร์มหาเศรษฐีหน้าใหม่ นิยาย บท 288

บทที่ 288

“ให้ฉันเหรอ?”

ซูต้าหลิวรู้สึกดีใจแทบจะทนไม่ไหว เหมือนกับกำลังฝันอยู่เลย！

หลงหลิงหลิงยื่นเสื้อผ้าให้กับผู้ช่วยทั้งสองคน จากนั้นก็ออกไปจากห้องพร้อมกับจางหรง

ซูต้าหลิวมองผู้ช่วยสาวสวยทั้งสองคน ยิ้มแย้มหน้าบาน ส่วนผู้ช่วยทั้งสองคน ก็ช่วย‘ท่านประธาน’เปลี่ยนเสื้อผ้า ผูกเนกไทจนเสร็จอย่างเคารพนอบน้อม

……

ในห้องใต้ดินที่มืดมิด

หลิ่วอู๋ฉงขมวดคิ้วด้วยความขยะแขยง จากนั้นก็เก็บสีหน้าอารมณ์ ก่อนจะพูดขึ้นอย่างนิ่งๆ“ไป๋ยี่เฟยกลับมาจากเมืองหลวงแล้ว”

พูดจบ สัมผัสที่คุ้นเคยและน่าขยะแขยงได้มาปรากฏอยู่ตรงหน้าอกของหลิ่วอู๋ฉง

มือของหงซินลูบไล้ตรงอกของหลิ่วอู๋ฉงอย่างไม่หยุดหย่อน ปากพูดเบาๆอยู่ข้างหูของหลิ่วอู๋ฉง“ไป๋ยี่เฟยไปเมืองหลวงตั้งแต่เมื่อไร? เขาไปคนเดียว?”

หลิ่วอู๋ฉงพูดตอบ“ไม่รู้ น่าจะไม่ใช่”

ไป๋ยี่เฟยกลายเป็นเด็กไปแล้ว หลิ่วอู๋ฉงเชื่ออย่างสนิทใจ คนที่มีสภาพแบบนั้นไม่มีทางไปที่เมืองหลวงตามลำพังได้แน่นอน ถ้าอย่างนั้นก็ต้องมีคนพาเขาไป

แต่ว่าใครเป็นคนพาเขาไปเมืองหลวงนั่นน่ะสิ?

หงซินได้ยินแบบนั้นก็ยิ้มอ่อนออกมาหนึ่งที“แล้วคุณไปตรวจสอบมาแล้วยัง?”

“กำลังตรวจสอบ”หลิ่วอู๋ฉงตอบกลับไป“แล้วทางด้านของท่านหูเป็นยังไงบ้าง?”

หงซินพูดอย่างเบาๆ“คนของนายท่านไปถึงกันเกือบหมดแล้ว”

หลิ่วอู๋ฉงตอบ อื้อ กลับมาหนึ่งคำ กะที่จะไปตรวจสอบข้อมูลต่อ แต่กลับถูกหงซินกอดเอาไว้ก่อน

“คุณรีบไปขนาดนี้เชียวเหรอ?”น้ำเสียงของหงซินดูน้อยใจไม่น้อย“ไม่อยู่เป็นเพื่อนฉันหน่อยเหรอ?”

หลิ่วอู๋ฉงตอบกลับไปอย่างอดกลั้นความขยะแขยงเอาไว้“ผมมีธุระต้องทำไม่ใช่หรือไง? ไป๋ยี่เฟยสามารถไปที่เมืองเมืองหลวงได้ แสดงว่าจะต้องมีคนประกบอยู่ข้างกายด้วย พวกเราต้องรีบตรวจสอบให้กระจ่างโดยเร็วที่สุด เพื่อป้องกันเหตุที่ไม่คาดคิดที่จะเกิดขึ้น”

หงซินสบถออกมา“ถึงจะพูดแบบนี้ก็เถอะ แต่ก็ไม่เห็นต้องรีบขนาดนั้นก็ได้ ไม่ใช่หรือไง?”

หลิ่วอู๋ฉงอดกลั้นเอาไว้ พูดตอบกลับ“ถ้าไม่รีบไปสืบหาข้อมูล ผมคิดว่าทุกคนคงจะไม่สบายใจกันแน่นอน”

หงซินสบถ เชอะ ออกมา ปล่อยมือออก“น่าเบื่อ”

หลิ่วอู๋ฉงไม่ได้พูดอะไร เดินจากไปทันที

……

ในบ้านวิลล่าของเย่อ้าย ชายเป็นโรคพูดกับเย่อ้าย“คุณหนูไป๋ยี่เฟยกลับมาจากเมืองหลวงแล้ว”

“เมืองหลวง? เขากลับมาจากเมืองหลวงตั้งแต่เมื่อไร?”

ชายเป็นโรคส่ายหัว“ไม่รู้”

“แต่ข่าวคราวที่เขากลับมาในวันนี้ยิ่งใหญ่มาก รถหรูหนึ่งขบวนไปรับเขากลับมาจากสถานีรถไฟด้วยตัวเองเลยล่ะ”

เย่อ้ายขมวดคิ้ว คิดจะทำอะไร?

ไป๋ยี่เฟยไปเมืองหลวงได้ยังไง? แถมกลับมาก็เล่นใหญ่ขนาดนี้อีก?

หรือจะบอกว่าไป๋ยี่เฟยไม่ได้เหมือนหลี่เสว่เลยสักนิด แต่เสแสร้งแกล้งทำ?

ไม่น่าจะใช้ หลิ่วอู๋ฉงไปเห็นด้วยตัวเองแล้วนี่นา ถ้าอย่างมันเกิดเรื่องอะไรขึ้นกันแน่?

……

หลังจากที่ไป๋ยี่เฟยกลับมาถึงบ้านวิลล่า ก็เรียกเฉินห้าวออกมา

เฉินห้าวมาถึงที่บ้านวิลล่า พอเห็นไป๋ยี่เฟย ก็เม้มปากไม่พูดอะไร

ไป๋ยี่เฟยสีหน้านิ่งขรึม“เกิดอะไรขึ้น? ไม่อธิบายให้ฉันฟังหน่อยหรือไง?”

“พี่……”เฉินห้าวก้มหัว รู้สึกกล้ำกลืนอยู่ไม่น้อย

นี่บ่งบอกได้ว่า โหวจวี๋เป็นสิ่งที่ไม่มีใครกล้าไปยุแหย่ได้ในเมืองเทียนเป่ย！

“ได้ ให้เขาเข้ามาแล้วกัน！”

ซูต้าหลิวจัดๆเสื้อผ้าเนกไทของตัวเองอยู่สักแป๊บ แล้วลุกขึ้นไปนั่งบนโซฟารับแขก รอหลิ่วอู๋ฉง

หลังจากผ่านไปสองสามนาที หลงหลิงหลิงก็พาหลิ่วอู๋ฉงเข้ามา

รอหลิ่วอู๋ฉงนั่งลง หลงหลิงหลิงก็ถอยกลับออกไปอย่างรู้งานทันที

หลิ่วอู๋ฉงเห็นซูต้าหลิว แววตาก็รู้สึกสงสัย ชายวัยกลางคนคนนี้เป็นใคร? ทำไมถึงไม่เคยเห็นมาก่อน? มาหาไป๋ยี่เฟยเหมือนกันเหรอ?

ส่วนซูต้าหลิวพอเห็นหลิ่วอู๋ฉง สายตาก็ดูถูกดูแคลน พ่ายแพ้ให้กับโหจวี๋ แล้วยังกล้ามาเจอเขาอีก ไม่รู้จริงๆว่าเขาคิดอะไรอยู่?

หรือว่ามาขอร้องให้ตนเองมอบโอกาสให้กับหลิ่วซื่อกรุ๊ป?

ทั้งสองคนนั่งคิดไปมาอยู่บนโซฟา ไม่พูดอะไร

ผ่านไปแล้วสิบกว่านาที หลิ่วอู๋ฉงก็ยังไม่เห็นไป๋ยี่เฟย จึงขมวดคิ้ว เกิดเรื่องอะไรขึ้น?

บอกว่าไป๋ยี่เฟยกลับมาที่โหวจวี๋แล้วไม่ใช่หรือไง

ตอนนี้ไป๋ยี่เฟยยังไม่ปรากฏตัวออกมา แสดงว่าที่บอกว่าไป๋ยี่เฟยอยู่ที่โหวจวี๋ก็เป็นเรื่องปลอมอย่างนั้นเหรอ? หรือไม่ก็ไป๋ยี่เฟยหายดีแล้ว ก็เลยไม่ได้กลับมาที่โหวจวี๋?

ในขณะนี้เอง ซูต้าหลิวที่รออยู่นานแสนนานแล้วก็ไม่อดทนอีกต่อไป“คุณมาหาท่านประธานของโหวจวี๋?”

หลิ่วอู๋ฉงสีหน้ายิ้มเล็กๆน้อย“ใช่”

ซูต้าหลิวได้ยินแบบนั้นก็พูดขึ้น“แล้วคุณมาหาผมมีเรื่องอะไร? พูดมาตรงๆเลย！เอาแต่นั่งอยู่ที่นี่ ก็เสียดายเวลาเปล่าๆ”

หลิ่วอู๋ฉงอึ้งตะลุงไปสักพัก“อะไร?”

ซูต้าหลิวเห็นแบบนี้ก็พูดขึ้น“คุณบอกว่าจะมาพบผมไม่ใช่หรอ? พอเจอผมก็ไม่พูดไม่จา คุณหมายความว่ายังไง? จะมาขอร้องคนก็ต้องทำตัวให้มันดีๆหน่อยไม่ใช่เหรอ?”

“ผมจะบอกอะไรคุณให้นะ ถ้าคุณยังทำท่าทีแบบนี้อยู่ล่ะก็ ต่อให้คุณอยากจะข้อร้องผม ผมก็ไม่มีทางรับปากหรอก”