ซุปเปอร์มหาเศรษฐีหน้าใหม่ นิยาย บท 49

บทที่ 49

“นายไป๋ นี่คือบัตรของคุณค่ะ กรุณาเก็บรักษาไว้ดีๆ”

ผู้ชายและผู้หญิงชะงักอีกครั้ง

บัตรใบนั้นเป็นบัตรธนาคารจริงหรือ?

ชุดอะความารีนและมรกตอันนั้นรวมกันก็สามสี่แสนแล้ว!

ไป๋ยี่เฟยรับบัตร และหลังจากรับสินค้ามา ก็ไม่สนใจสองคนนั้น จับมือหลี่เสว่เดินออกไป

ผู้หญิงไม่ยอมเห็นเครื่องประดับที่ตนชอบถูกแย่งไป “รอก่อน! ไม่ให้ไป!”

ไป๋ยี่เฟยพูดกับหลี่เสว่: “อย่าไปสนใจพวกเขา”

หลี่เสว่พยักหน้า คนแบบนี้เธอเองก็ไม่อยากสนใจ

“นี่ พวกคุณหูหนวกหรือไง?” ผู้หญิงเปลี่ยนเป็นหวีดแหลมขึ้นมาอีกแล้ว “ไม่อนุญาตให้ไป! อัญมณีอะความารีนนั้นเป็นของฉัน! พวกคุณหยุดเดี๋ยวนี้!”

เสียงตะโกนทำเอาคนรอบๆ ตู้โชว์หันมามอง

ไป๋ยี่เฟยและหลี่เสว่ก็ยังคงไม่สนใจเขา เดินไปข้างหน้าต่อ

ตอนนี้ ผู้ชายที่อยู่ข้างๆ ผู้หญิงจู่ๆ ก็ตวาดออกมา “หุบปาก!”

ผู้ชายจ้องมองผู้หญิงเขม็งด้วยความโหดเหี้ยม จากนั้นตัวเองก็เดินนำไป

เมื่อกี้เขารู้สึกคุ้นตาไป๋ยี่เฟยและหลี่เสว่ ตอนนั้นยังนึกไม่ออก หลังจากนั้นพอได้ยินพนักงานขายเรียก “นายไป๋” เขาก็นึกออกในทันที แต่ก่อนเคยเจอเขาในงานเลี้ยงครบรอบของหลิ่วซื่อกรุ๊ป เพียงแต่ตอนนั้นเขายืนอยู่ไกล เลยมองไม่ชัดเท่านั้น

แม่งเอ๊ย ไม่คิดว่าจะเป็นผู้จัดการใหญ่ของโหวจวี๋กรุ๊ปและกิจการผลไม้หลี่ซื่อกรุ๊ปของหลี่เสว่!

ท่าทีของผู้หญิงของตนเมื่อกี้ เป็นการล่วงเกินไป๋ยี่เฟยและหลี่เสว่ไปแล้วอย่างถึงที่สุด ไม่รู้ว่าจะเป็นอย่างไร?

“ประธานไป๋ ประธานหลี่ ขออนุญาตส่งตรงนี้”

ไป๋ยี่เฟยและหลี่เสว่หยุดเดินพร้อมกัน หันกลับไปอย่างงงงวย

“ประธานไป๋ ประธานหลี่ ขออภัยจริงๆ ครับ เมื่อกี้ตาไม่มีแวว จึงมองไม่ออก ฉันขอกล่าวขอขมาคำพูดของเจียวเจียวเมื่อกี้ไว้ ณ ตรงนี้ หวังว่าทั้งสองท่านจะไม่ใส่ใจ”

ไป๋ยี่เฟยและหลี่เสว่สบตามอง ก็เข้าใจขึ้นมา

ด้านหลัง หญิงที่ชื่อเจียวเจียวตะลึงตาค้าง

ประธานไป๋？ประธานหลี่？

นี่เธอล่วงเกินคนใหญ่คนโตไปแล้วหรือ?

คิดถึงตรงนี้ ผู้หญิงก็เริ่มกลัวขึ้นมา ตัวสั่นระริกเล็กน้อย

คนรอบๆ เห็นก็ชะงักกันหมด สถานการณ์นี้มันอะไร?

ไป๋ยี่เฟยเหลือบมองผู้ชาย แล้วเหลือบมองผู้หญิงอีกที พูดเสียงเรียบ “พวกเรามันคนบ้านนอก กล้าที่ไหน?”

ผู้ชายเหงื่อเย็นเยียบไหลไม่หยุด เช็ดหน้าผาก แล้วหันกลับไปตะโกนกับผู้หญิงคนนั้น: “ยังไม่รีบมาขอโทษประธานไป๋กับประธานหลี่อีก!”

ผู้หญิงได้ยินก็ได้สติ เดินเข้ามากลัวตัวสั่นงก

หลี่เฉียงตงเองก็กล่าว : “คุณก็พูดน้อยหน่อยเถอะ!”

หลิวจื่อหยุนส่งเสียงเหอะ มองหน้าหลี่เสว่ไม่พูดอะไรมาก แต่ก็ยังคงอดไม่ได้พูดไปหนึ่งประโยค “ก็ไม่รู้ไอ้ของไร้ประโยชน์นี่มีอะไรดี จะต้องเข้าข้างเขาตลอด!”

หลี่เสว่มองไป๋ยี่เฟยอย่างรู้สึกผิด

ไป๋ยี่เฟยส่ายหัว หลังจากนั้นก็ยิ้มและเดินเข้าไปกล่าว: “แม่ครับ เรื่องเมื่อวานเป็นความผิดของผม วันนี้มีของมาขอโทษแสดงความสำนึกผิด”

พูดจบ ไป๋ยี่เฟยก็หยิบกล่องสร้อยมรกตในมือยื่นให้หลิวจื่อหยุน

หลิวจื่อหยุนรับของขวัญมา เปิดไปด้วย ระแวงไปด้วยกล่าว: “เธอจะส่งของขวัญอะไรให้ฉันได้?”

เมื่อเปิดกล่อง อัญมณีสีเขียวมรกตทรงเหลี่ยมเข้ากันกับเพชรเม็ดละเอียด ส่องแสงสะท้อนแวววาวเป็นประกายใต้แสงไฟ ทำเอามือของหลิวจื่อหยุนค้างเติ่ง

“นี่คือ.......”

หลี่เสว่รีบพูด “นี่คือมรกตค่ะ ถึงจะมีแค่สองกะรัต แต่ว่าราคาสูงมากเลย เส้นนี้ก็จ่ายไปหนึ่งแสนแปดหมื่นนะคะ!”

“หนึ่งแสนแปดหมื่น?” หลิวจื่อหยุนสะดุ้งตกใจ

เธอแต่งงานกับหลี่เฉียงตงมานานขนาดนี้แล้ว เครื่องประดับที่ซื้อให้เธอแพงสุดก็ไม่เกินห้าหมื่น แต่วันนี้ เส้นนี้ราคาหนึ่งแสนแปดหมื่น!

หลี่เฉียงตงก็ตกใจเช่นกัน “แพงขนาดนี้เลยหรือ?”

ไป๋ยี่เฟยยิ้มพูด “ก็ไม่ได้แพงมาก”

หลี่เสว่จ้องมองไป๋ยี่เฟย แล้วกล่าวอีก “เขาก็ซื้อให้ฉันชุดหนึ่งค่ะ เป็นอะความารีน ราคาสองแสน”