ซุปเปอร์มหาเศรษฐีหน้าใหม่ นิยาย บท 57

บทที่57

ซุนเฉิงพยักหน้า ยิ้มอย่างขอความเมตตาว่า “พี่ชายพูดถูกแล้ว ผมมันไร้ประโยชน์ ผมมันไร้ประโยชน์！”

“ไสหัวไปซะ！”

พูดจบไป๋ยี่เฟยก็เตะออกไปครั้งหนึ่ง เตะจนซุนเฉิงกระเด็น ล้มกองไปบนพื้น

ซุนเฉิงลุกขึ้นมา รีบวิ่งไปที่ปากซอย ไม่มีทีท่าแบบหวาดกลัวเหมือนก่อนหน้า หันกลับมาพูดกับไป๋ยี่เฟยอย่างดุดันว่า “ไป๋ยี่เฟย！แกคอยดูเหอะ！ถ้าแกไม่ตาย ฉันเปลี่ยนไปใช้นามสกุลแก！”

พูดจบ ซุนเฉิงก็เห็นไป๋หู่ที่อยู่ข้าง ๆ เริ่มขยับ ตกใจจนต้องรีบวิ่งหนี

ไป๋ยี่เฟยถอนหายใจ ไม่ได้ใส่ใจอะไร แต่ก็ยังรู้สึกอิจฉาวิทยายุทธของไป๋หู่อยู่ไม่น้อย “ผมว่า คุณจะไม่พิจารณารับลูกศิษย์จริง ๆ เหรอ？”

ไป๋หู่ถาม “คุณอยากเรียนเหรอ？”

“พูดเป็นเล่นไป？คุณดูผมตอนนี้สิ ไม่กี่วันมานี้ก็แต่คนอยากมาทำร้าย ถ้าไม่มีวิชาอะไรป้องกันตัวบ้าง หากวันหนึ่งคุณไม่อยู่แล้ว ผมจะทำยังไง ？”

ไป๋หู่จ้องไปที่ไป๋ยี่เฟย “คุณต่างหากที่จะไม่อยู่”

ไป๋ยี่เฟยหัวเราะฮ่า ๆ “ผมหมายถึงถ้าหากบังเอิญคุณติดธุระ ”

ไป๋หู่ทำเสียงเชอะ พูดว่า “อยากเรียนก็ได้ ”

“จริงเหรอ？” ไป๋ยี่เฟยดวงตาเป็นประกาย และฟังไป๋หู่พูดต่อไปว่า “พื้นฐานร่างกายคุณแย่เกินไป ถ้าหากคุณสามารถทนได้ 3 เดือน วิ่งเช้าเย็นทุกวันเป็นระยะทาง 5 กิโลเมตร ตอนนั้นเริ่มสอนคุณก็ยังไม่สาย ”

ไป๋ยี่เฟย “......ผมรู้สึกว่าที่คุณไม่รับลูกศิษย์เป็นสิ่งที่ถูกต้อง ”

......

หลังพักเที่ยง พานหุ้ยหุ้ยออกจากหอไปทำงานที่บริษัท ก็มองเห็นซุนเฉิงแต่ไกลที่มีคนรุมล้อมพาเข้าไปในลิฟต์

พานหุ้ยหุ้ยตะลึง

ซุนเฉิงและพวกไปตีไป๋ยี่เฟยไม่ใช่หรือ？ทำไมเขาถึงเป็นฝ่ายโดนล่ะ ？

ตอนกลางวันที่เห็นท่าทีขลาดกลัวของไป๋ยี่เฟย เธอจึงมั่นใจว่าคนที่ช่วยเธอเมื่อคืนไม่ใช่ไป๋ยี่เฟย แล้วตอนนี้จะอธิบายว่ายังไง？

คนพวกนี้คงไม่ได้โดนไป๋ยี่เฟยจัดการมาหรอกนะ？นั่นใช่......

ในลิฟต์ ตอนที่ปิดประตูก็เห็นพานหุ้ยหุ้ยพอดี ซุนเฉิงจึงดันประตูลิฟต์ไว้ แล้วก็เดินออกมา พี่น้องอีกหลายคนเห็นแล้วก็เดินตามออกมา

ซุนเฉิงเห็นพานหุ้ยหุ้ย ใบหน้าก็เต็มไปด้วยความโกรธ “ไอ้สวะไป๋ยี่เฟยนั่นอยู่ไหน？”

พานหุ้ยหุ้ยส่ายหัว “ฉันไม่รู้นี่！เขาไม่ได้อยู่กับคุณหรอกหรือ ？”

ซุนเฉิงกัดฟัน “ให้ตายสิ！”

กำลังจะกลับหลัง แล้วก็หันกลับไปทางพานหุ้ยหุ้ย พูดเสียงเย็นชาว่า “คุณไม่รู้ไม่เป็นไร เดี๋ยวผมก็รู้แล้ว ！”

“คุณหมายความว่ายังไง？” พานหุ้ยหุ้ยเห็นสายตาแปลก ๆ ของซุนเฉิง จึงได้ถอยมา

ซุนเฉิงส่งสายตาไปให้ลูกน้องที่เดินตามมา “จับเธอไว้ ผมไม่เชื่อ ว่าจะล่อมันออกมาไม่ได้？”

เขาชอบพานหุ้ยหุ้ยด้วยใจจริงอยู่บ้าง เพราะฉะนั้นอยากจะได้ทั้งใจของเธอและตัวของเธอ

เสียดาย เธอไม่รู้ค่าเสียเลย ถ้าอย่างนั้นก็อย่าโทษเขาละกัน！

“อ๊ะ……” พานหุ้ยหุ้ยดิ้นรนขัดขืน หนึ่งในนั้นก็ปิดปากเธอไว้ ลากเธอเข้าไปในลิฟต์

......

นิวซีกรุ๊ปมีทั้งหมด 20 ชั้น ไม่ได้สูงมาก แต่ก็ไม่ได้เตี้ย

เวลานี้บนดาดฟ้ามีคนอยู่กลุ่มใหญ่ นอกจาก 4-5 คนที่มองมาทางพานหุ้ยหุ้ยจากมุมบนดาดฟ้า ซุนเฉิงและคนอื่น ๆ ยืนอยู่ตรงทางเข้าดาดฟ้า

ด้านข้างซุนเฉิง มีผู้ชายตัวโตใส่เสื้อหลวม ๆ ยืนอยู่หลายคน แต่ละคนก็มีกล้ามเนื้อแข็งแกร่งเป็นมัด ๆ หน้าตาก็ดูดุร้าย

คนที่เป็นหัวหน้านั้นผิวดำคล้ำ เสียงดัง “ทำไมยังไม่มา？หรือว่าจะไม่มาแล้ว ？”

“พี่ต้าหลาง วางใจได้ เขาต้องมาแน่ ๆ！” ซุนเฉิงยืนยิ้มอยู่ข้าง ๆ

ต้าหลางตอบกลับอืมไปคำหนึ่ง แล้วก็ยืนอยู่ตรงนั้น

ผ่านไปสักพัก ซุนเฉิงรู้สึกไม่วางใจ เอ่ยทักขึ้นว่า “พี่ต้าหลาง เรียกคนมาเพิ่มอีกหน่อยไหมครับ？เขา......”

ต้าหลางจ้องเขม็งที่ซุนเฉิง “ดูถูกฉันเหรอ？”

โจวฉวี่เอ๋อนั้นวางสายไปแล้ว

กำลังเตรียมตัวไปบริษัท ก็ได้รับอีกสาย

“พานหุ้ยหุ้ย？”

ไป๋ยี่เฟยรับสายด้วยความสงสัย “ฮัลโหล？”

“ฮัลโหล！ไป๋ยี่เฟย ในที่สุดก็รับสายจนได้นะ！”เป็นเสียงของซุนเฉิงที่พูดด้วยความโกรธ

ไป๋ยี่เฟยคิ้วขมวด“ซุนเฉิง？”

“ไป๋ยี่เฟย ตอนนี้ พานหุ้ยหุ้ยอยู่กับผม ถ้าแกไม่อยากให้เธอเป็นอะไร ก็รีบขึ้นมาที่ดาดฟ้าตอนนี้ ไม่งั้นผมไม่รับรองว่าคุณจะได้เจอพานหุ้ยหุ้ยในสภาพสมบูรณ์หรือเปล่า！” ซุนเฉิงพูดอย่างเย็นชา “อีกอย่าง ถ้าแกกล้าแจ้งตำรวจ ผมจะให้ลูกน้องโยนเธอลงไปจากดาดฟ้าทันที ！”

ไป๋ยี่เฟยยังไม่ได้พูดอะไร ซุนเฉิงก็วางสายไปแล้ว

“ให้ตายสิ！”

ไป๋ยี่เฟยหยิบโทรศัพท์แล้วก็พุ่งออกไป

ตามหลักการแล้ว พานหุ้ยหุ้ยกับเขาก็ไม่ได้มีอะไรเกี่ยวข้องกัน ไป๋ยี่เฟยสามารถไม่สนใจก็ได้ แต่เมื่อคิดดีดีแล้ว ถ้าหากไม่เพราะไป๋ยี่เฟย พานหุ้ยหุ้ยเองก็คงไม่ต้องเจออะไรแบบนี้ สาเหตุที่แท้จริงแล้ว ก็ยังมีส่วนเกี่ยวกับเขาอยู่

ยิ่งไปกว่านั้น พานหุ้ยหุ้ยผู้หญิงตัวคนเดียว ก็ไม่ได้ทำอะไรก็โดนจับตัวไปข่มขู่ ในฐานะผู้ชายที่มีความรับผิดชอบ ไม่ว่าจะยังไงเขาก็จะทำเป็นไม่สนใจไม่ได้​

ไป๋ยี่เฟยเดินไปด้วยและโทรหาไป๋หู่ไปด้วย​ “ดาดฟ้านิวซีกรุ๊ป”

บดดาดฟ้า

“แกจะทำอะไร？” พานหุ้ยหุ้ยมองดูซุนเฉิงที่เดินเข้ามาอย่างหวาดกลัว

ซุนเฉิงเดินเข้าไปใกล้พานหุ้ยหุ้ย มองดูใบหน้าสวยงามของเธอ อดไม่ได้ที่จะเอื้อมมือไปสัมผัส​

พานหุ้ยหุ้ยเห็นแบบนี้ก็ตกใจจนเสียงสั่นและร้องไห้ “ซุนเฉิง！ถ้าแกกล้าแตะต้องฉัน ชาตินี้ทั้งชาติฉันจะดูถูกคุณไปตลอดชีวิต ！”

พูดจบ ซุนเฉิงก็หยุดชะงัก สุดท้ายก็วางมือลง เขานั้นรู้สึกชอบพานหุ้ยหุ้ยอยู่บ้าง เพราะฉะนั้นเมื่อได้ยินเธอพูดแบบนี้ ก็รู้สึกว่าต่อไปพานหุ้ยหุ้ยจะไม่มองหน้าเขาอีกเลย