ซุปเปอร์มหาเศรษฐีหน้าใหม่ นิยาย บท 643

บทที่ 643

“ถ้าผมอยากจะฆ่าพวกคุณจริงๆ พวกคุณมอบทรัพย์สมบัติทั้งหมดของพวกคุณให้กับผมมันก็ไม่มีประโยชน์! ” ไป๋ยี่เฟยตะคอกอย่างเย็นชา “เพราะผมมีเงินมากกว่าพวกคุณมาก! ”

ไป๋ยี่เฟยไม่ได้โกหก เพราะอย่างไรก็ตามเขาก็คือคนที่เป็นเจ้าของภูเขาทองแห่งหนึ่ง ตราบใดที่ไม่มีใครรู้ความลับนี้ ก็ไม่มีใครร่ำรวยไปกว่าเขา ในบนโลกใบนี้!

พวกเถ้าแก่ต่างก็มองหน้ากันเมื่อได้ยินเช่นนี้

ยังจะมีนักธุรกิจที่ไม่ชอบเงินด้วยอีกเหรอ?

แต่เมื่อเห็นไป๋ยี่เฟยเป็นแบบนี้ ก็เห็นได้ชัดว่าเขาปล่อยพวกเขาไปแล้ว ก็เริ่มรู้สึกโล่งใจทันที ก้มหัวโค้งคำนับให้ไป๋ยี่เฟย ขณะที่เดินออกไปข้างนอก

ไป๋ยี่เฟยยิ้มเยาะอย่างดูถูกเหยียดหยาม จากนั้นก็ชี้ไปที่ผู้หญิงที่กำลังนวดและพูดว่า “คุณมากับผม”

หญิงสาวกลัวจนแทบนั่งลงกับพื้นทันที

เถ้าแก่เหล่านี้ต่างก็ปรากฏตัวอยู่ทางทีวีเป็นครั้งคราว แต่เมื่อได้เห็นคนเหล่านี้อยู่ต่อหน้าของไป๋ยี่เฟย ก็ต้องถ่อมตัวเช่นนี้ แล้วก็สามารถจินตนาการเอาได้ว่า ไป๋ยี่เฟยเป็นคนที่ยิ่งใหญ่แค่ไหนกันแน่?

ในเวลานี้เธออยากจะให้เวลาย้อนกลับไปได้ ก่อนหน้านี้พวกเขายังคงคิดเล่นระบำนางฟ้าจะหลอกเอาเงิน และมัดตัวเขาในเวลาต่อมา ทำให้พวกเขาขุ่นเคืองมากขนาดนี้ ไม่รู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับพวกเขา!

แต่ตอนนี้เธอไม่กล้าที่จะขัดขืนเลย เธอจึงทำได้เพียงเดินตามไป๋ยี่เฟยเข้าไปในโรงแรม

เมื่อเห็นเช่นนี้ พวกพี่หวงก็เดินตามเข้าไป

แต่ทันทีที่พวกเขาเข้าไป ก็ถูกเฉินอ้าวเจียวห้ามไว้

พวกพี่หวงก็กระวนกระวายขึ้นมาทันที

เฉินอ้าวเจียวพูดอย่างจางๆ ว่า “ตามฉันมา”

พวกพี่หวงมองหน้ากัน จากนั้นก็เดินตามเฉินอ้าวเจียวไปอย่างเชื่อฟัง ในขณะเดียวกันพวกเขาก็มองไปยังทิศทางของไป๋ยี่เฟยและผู้หญิงคนนั้น ด้วยความกังวลอย่างเห็นได้ชัดอยู่ในสายตาของพวกเขา

ชายในชุดดำที่อยู่นอกโรงแรมได้จากไปแล้ว เหลือเพียงหม่าอานที่แขนหัก และหม่าเซียจื่อที่ดิ้นอยู่บนพื้น และลูกน้องบอดี้การ์ดของพวกเขา

ให้คนออกไปหมด และไป๋ยี่เฟยก็ไม่สนใจพวกเขา ซึ่งนี่ทำให้หม่าอานที่คิดอยากจะรอดชีวิตรู้สึกขุ่นเคืองขึ้นมา

ตระกูลหม่าของพวกเขาเคยโดนดูถูกเช่นนี้มาก่อนสักเมื่อไร?

สิ่งนี้ทำให้หม่าอานรู้สึกอึดอัดใจมาก อึดอัดยิ่งกว่าฆ่าเขาเสียอีก

พวกเขามาปิดล้อมไป๋ยี่เฟยด้วยแรงผลักดันที่ยิ่งใหญ่ หรือว่าต้องการจะมากำจัดมือของเขาทิ้ง แต่สุดท้าย แทนที่จะตัดมือเขาทิ้ง แต่กลับเสียแขนของตัวเองไป

สุดท้ายแล้วคนอื่นเขาก็ไม่ได้สนใจคุณเลยสักนิด เพียงแค่เพิกเฉยโดยตรง

“แม่งไม่เห็นเราอยู่ในสายเลยสักนิด! ” หม่าอานไม่ยอมใจ “กูจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน?”

อย่างไรก็ตามหม่าเซียจื่อก็เป็นคนที่อยู่ในวงการมาก่อน เมื่อเทียบกับชีวิตของตัวเองแล้ว ใบหน้ามันก็แค่เรื่องเล็กน้อย ดังนั้นเขาจึงรีบชักชวนว่า “พี่ใหญ่อย่าโกรธ ยังมีชีวิตอยู่ก็พอแล้ว ไม่ต้องไปสนใจในเรื่องของใบหน้าเลย!”

“พี่ชาย เราไม่สามารถเอาชนะเขาได้ ดังนั้นช่างมันไปเถอะ”

หม่าอานจ้องมองไปที่หม่าเซียจื่อ ยังคงไม่ยอมใจอย่างยิ่ง

ในเวลานี้ ชายในชุดดำก็เดินออกมาจากประตูโรงแรม และพูดอย่างเย็นชาว่า “เถ้าแก่บอกว่าเมื่อพวกคุณจะจากไป ก็ทำความสะอาดให้เรียบร้อยก่อนจากไปด้วย”

ในดวงตาของหม่าอานเต็มไปด้วยความโกรธ แต่เมื่อเขาหันไปมองชายในชุดดำ เขาก็ยิ้ม “นี่เป็นเรื่องที่แน่นอน เถ้าแก่ไป๋ไม่ต้องกังวล เราต้องทำความสะอาดให้เรียบร้อยอย่างแน่นอน”

.........

หลังจากไป๋ยี่เฟยกลับถึงที่ห้อง เขาก็เข้าห้องน้ำไปอาบน้ำด้วยตัวเอง

หญิงสาวเดินไปรอบๆ อย่างกระวนกระวาย เธอไม่รู้ด้วยซ้ำว่าไป๋ยี่เฟยเรียกเธอมาเพื่อจะทำอะไรเธอ ถ้าหากว่าทรมานเธอล่ะ?

ไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานแค่ไหน เสียงก็หยุดลง และการเต้นของหัวใจของผู้หญิงก็รู้สึกเหมือนจะหยุดลงแล้ว

ไป๋ยี่เฟยเดินออกมาโดยสวมเสื้อคลุมอาบน้ำ หลังจากที่เห็นผู้หญิงคนนั้น เขาก็พูดอย่างจางๆ ว่า “มานี่”

จากนั้นตัวเองก็เดินไปที่ข้างเตียง และนั่งลง

เมื่อผู้หญิงคนนั้นเห็นฉากนี้ ใบหน้าของเธอก็แดงขึ้นทันที “พี่ใหญ่..........ฉัน........ฉันไม่ใช่......”

เพราะเธอคิดถึงความเป็นไปได้บางอย่าง ดังนั้นเธอจึงรู้สึกเขินอายมาก

ไป๋ยี่เฟยไม่สนใจเขา ตัวเองก็นอนลงบนเตียง และพูดว่า “มาที่นี่ ผมจะไม่ทำร้ายคุณ”

ผู้หญิงคนนั้นเห็นไป๋ยี่เฟยที่อยู่บนเตียง ในสมองของเธอว่างเปล่า

ฉีฉีเคยบอกก่อนหน้านี้ว่า ไป๋ยี่เฟยเป็นคนที่ถูกคัดเลือก ถ้าเธอไม่ได้พูดโกหก ถ้าอย่างนั้นลูกหมากรุกก็ต้องถูกใช้ในเกมหมากรุกอย่างแน่นอน

ยังไม่ต้องพูดถึงว่าใครเป็นผู้เล่นเกมหมากรุกก่อน ในเมื่อเป็นเกมหมากรุกเกมหนึ่ง งั้นก็จะต้องมีลูกหมากรุกมากมาย และลูกหมากรุกก็จะต้องต่อสู้และฆ่ากัน ก็เพื่อที่จะแย่งชิงดินแดนกัน

เมื่อคิดเช่นนี้แล้ว ที่ดินในเมืองหัวซ่าง ก็เป็นหนึ่งในขั้นตอนในเกมหมากรุกนี้

มีคนฝ่ายหนึ่งหวังว่าไป๋ยี่เฟยจะได้ที่ดินผืนนี้ไป และอีกฝ่ายหนึ่งก็อยากจะให้คนอื่นได้รับไป แต่ดูเหมือนว่าผู้นำลัทธิเต๋าไม่ได้หวังว่าใครจะได้ที่ดินผืนนี้ไป

ในเวลานี้ ผู้หญิงคนนั้นถามว่า “พี่ใหญ่ ความแรงขนาดนี้พอได้ไหม?”

อันที่จริงเธอไม่กล้าที่จะใช้กำลังมากเกินไป เพราะยังไงก็เป็นคนที่ยิ่งใหญ่ที่ทรงพลัง เธอสามารถควบคุมไม่ให้ตัวเธอสั่นก็เก่งมากพอแล้ว

ความคิดของไป๋ยี่เฟยถูกขัดจังหวะ และแทนที่จะตอบคำถามของเธอ เขากลับถามว่า “คุณชื่ออะไรเหรอ?”

“หลิ่วเชียนเชียน” หญิงสาวตอบด้วยเสียงเบา

ไป๋ยี่เฟยถามอีกครั้งว่า “ความสัมพันธ์ของคุณกับพี่หวงคนนั้นเป็นแบบไหนกันเหรอ?”

หลิ่วเชียนเชียนไม่กล้าโกหกต่อหน้าเจ้านาย “เขาเป็นแฟนของฉัน”

ไป๋ยี่เฟยไม่เข้าใจเล็กน้อยเมื่อได้ยินคำพูด “ในเมื่อเป็นแฟนของคุณ ทำไมคุณมาเล่นระบำนางฟ้า ทำไมพวกเขาไม่เพียงแต่ไม่ห้ามไว้แต่ยังมาทำด้วยกันอีก?”

“เพราะว่า........” หลิ่วเชียนเชียนหยุดชั่วขณะ “เขากำลังจะตายแล้ว”

“พ่อแม่ของฉันเสียชีวิตไปนานแล้ว พี่ชายของฉันเป็นคนที่เลี้ยงดูฉันโตขึ้นมา หลังจากนั้นพี่ชายของฉัน..........ทำให้คนอื่นขุ่นเคือง และถูกคนอื่นฆ่าตาย ก่อนที่เขาจะตาย ก็ฝากฉันไว้ให้กับพี่หวง และพี่หวงก็ดูแลฉันเป็นอย่างดีมาโดยตลอด”

ไป๋ยี่เฟยอดไม่ได้ที่จะหัวเราะเยาะเมื่อได้ยินเช่นนี้ ถ้าเขาดูแลเธอเป็นอย่างดีจริงๆ แล้วจะพาเธอมาเล่นระบำนางฟ้าได้อย่างไร? หากว่าพวกเขาพบใครบางคนที่พวกเขาไม่สามารถที่จะทำให้ขุ่นเคืองได้ ผลที่ตามมาจะเป็นเรื่องที่ไม่คาดคิดเลยทีเดียว

เมื่อเห็นการแสดงออกของไป๋ยี่เฟย หลิ่วเชียนเชียนก็ตระหนักถึงความคิดนี้ได้ทันที จากนั้นก็คุกเข่าลง “พี่ใหญ่ คุณปล่อยพี่หวงไปเถอะ พี่หวงไม่ได้จงใจที่จะทำให้คุณขุ่นเคือง มันเป็นความผิดของฉันเองทั้งหมด เขาทำเพื่อฉัน มันเป็นความผิดของฉันเองทั้งหมด.........”

ไป๋ยี่เฟยเหลือบมองไปที่หลิ่วเชียนเชียน และกล่าวว่า “ไม่ต้องคุกเข่าแล้ว มันไม่ใช่สมัยโบราณแล้ว ลุกขึ้นมาเถอะ”

“ไม่ต้องห่วง ผมจะไม่ทำอะไรพวกคุณเลย”

เมื่อได้ยินเช่นนี้ หลิ่วเชียนเชียนก็ถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก ลุกขึ้นยืน และพูดว่า “ก่อนหน้านี้ฉันมีผลการเรียนที่ดีมาโดยตลอด แต่หลังจากที่พี่ชายของฉันตายไปแล้ว ก็ไม่มีเงินที่จะเรียนต่อ หลังจบมัธยมปลายปีที่สามก็ออกจากโรงเรียนแล้ว”

“พี่หวงบอกว่า เขาสัญญากับพี่ชายของฉันว่าจะดูแลฉัน เขาจึงอยากให้ฉันไปเรียนต่อ แต่เขาก็ไม่มีเงินมากขนาดนั้น ดังนั้นเขาก็เลย..........”