ซุปเปอร์มหาเศรษฐีหน้าใหม่ นิยาย บท 70

ตอนที่ 70

“เป็นไปไม่ได้!”

หลี่เสว่ไม่ได้ต้องการปฏิเสธในทันที

“ไป๋ยี่เฟยไม่ใช่คนแบบนั้น”

หลิ่วจาวเฟิงกล่าวต่ออย่างเฉยเมย “เสว่เอ๋อ อย่างที่บอกไปคนเรารู้หน้าไม่รู้ใจ คุณจะรู้ได้อย่างไรว่าเขาไม่ใช่คนแบบนั้น”

หลี่เสว่ขมวดคิ้ว ใบหน้าที่ผ่อนคลายของเธอก็เคร่งขรึมขึ้นมาอีกครั้ง พูดกับหลิ่วจาวเฟิงว่า “หลิ่วจาวเฟิง ไป๋ยี่เฟยเป็นสามีของฉัน ฉันไม่อนุญาตให้คุณมาดูถูกเขา!”

หลิ่วจาวเฟิงตะคอกเบา ๆ “เขาไม่คู่ควรกับคุณเลย!”

“คู่ควรหรือไม่คู่ควร คุณเป็นคนนอกเกี่ยวอะไรด้วย!”

พูดจบ หลี่เสว่ก็ต้องการจะออกไปจากสำนักงาน

แต่ในเวลานี้ หลิ่วจาวเฟิงกลับก้าวไปหน้าเธอแล้วขวางประตูไว้ ยิ้มขึ้นด้วยใบหน้าที่เข้มขรึม “เชื่อผม เขาไม่คู่ควรกับคุณจริง ๆ เพราะ......”

“เป็นเพราะมีผมคนเดียวเท่านั้นที่คู่ควรกับคุณ!”

“คุณหมายความว่าอย่างไร” มองไปยังความเปลี่ยนแปลงบนใบหน้าของหลิ่วจาวเฟิง หลี่เสว่ก็อดไม่ได้ที่จะตื่นตระหนก

หลิ่วจาวเฟิงก็พูดขึ้นอย่างโกรธเกรี้ยว “เสว่เอ๋อ ผมชื่นชอบคุณขนาดนี้ คุณกลับไม่เคยหันมามองผมบ้างเลย! แต่ไอ้ห่วยไป๋ยี่เฟยนั่นคือตัวอะไร ผมเริ่มชอบมาตั้งแต่อยู่มหาวิทยาลัย ถ้าไม่ใช่เพราะไป๋ยี่เฟย ผมก็คงจะได้อยู่กับคุณไปแล้ว! คุณยังจะถามคำถามไร้สาระแบบนั้นกับผมอีกหรือ”

ในขณะที่พูด หลิ่วจาวเฟิงก็ผลักตัวหลี่เสว่ลงไปบนโซฟา

“ผมรู้สึกว่าคุณนี่พูดดี ๆไม่ยอมทำตาม ก็คงต้องใช้กำลังบังคับ รอให้ผมได้คุณมาก่อน ผมจะคอยดูว่าไป๋ยี่เฟยนั่นจะทำอะไรผมได้อีก”

หลี่เสว่กำลังตกใจกลัวกับการกระทำของหลิ่วจาวเฟิง เธอต้องการจะขัดขืน ต้องการที่จะลุกจากโซฟา แต่ทันใดนั้นก็ปรากฏว่าตนเองไร้เรี่ยวแรง ราวกับเธอกำลังป่วยหนัก ทั่วทั้งร่างไม่มีเรี่ยวแรงเลยแม้แต่น้อย

จู่ ๆ เธอก็เริ่มเสียใจขึ้นมา เสียใจภายหลังที่ไม่เชื่อฟังคำพูดของไป๋ยี่เฟย

ไป๋ยี่เฟยเคยบอกไว้ว่าหลิ่วจาวเฟิงเป็นบุคคลอันตราย แต่ตอนก่อนหน้านี้ เธอยังคิดแค่ว่าเป็นเพราะไป๋อี่เฟยหึงหวงจึงพูดเช่นนั้น เธอคิดอย่างไร้เดียงสาไปได้ว่าหลิ่วจาวเฟิงเป็นสุภาพบุรุษ

“คุณ คุณให้ฉันดื่มอะไรเข้าไป” หลี่เสว่ก็ตระหนักได้ในที่สุดว่ามีบางอย่างผิดปกติ จึงคิดถึงน้ำแก้วนั้น

ตอนนี้อยากจะตบตัวเองด้วยความเกลียด ทำไมถึงได้โง่แบบนี้ เมื่อสองนาทีก่อนยังคงเชื่อว่าหลิ่วจาวเฟิงเป็นสุภาพบุรุษ ไม่ใช่คนร้ายที่เลวทราม!

หลิ่วจาวเฟิงตะคอกใส่ ถอดเสื้อโค้ตของตนเองออก โยนลงไปบนพื้น “วันนี้วันนี้กูแม่งจะทำให้มึงได้รู้ ว่ากูแข็งแกร่งกว่าไป๋ยี่เฟยเป็นร้อยเท่า”

หลี่เสว่กลัวมาก แต่ตอนนี้เธอไม่มีแรงแม้แต่จะต่อต้าน ดวงตาก็แดงก่ำด้วยความกังวล

“หลิ่วจาวเฟิง! คุณจะทำแบบนี้ไม่ได้นะ!” หลี่เสว่พูดอย่างตื่นตระหนก “ฉันเป็นภรรยาของไป๋ยี่เฟย คุณจะทำแบบนี้ไม่ได้!”

“ห๊ะ!” หลิ่วจาวเฟิงพูดด้วยความรังเกียจ “ไอ้ไป๋ยี่เฟยมันคือตัวอะไร เขาไม่คู่ควรกับคุณเลย! มีแค่ผม ผมถึงจะคู่ควร! เขาเป็นแค่เศษขยะ! ถ้าได้รู้ว่าผมจัดการคุณแล้วละก็ เขาคงไม่กล้าจะทำอะไร! ไม่น่าว่าอาจจะยินดีที่จะแลกคุณเป็นเงินค่าขนมก็ได้!”

“สามีของฉันไม่ใช่ขยะ!” หลี่เสว่โต้กลับเสียงดัง

หลิ่วจาวเฟิงนั่งลงมา จากนั้นก็ยื่นมือไปปลดเสื้อผ้าของหลี่เสว่

“เป็นขยะหรือเปล่า ใจเขาเองนั่นแหละรู้ดีที่สุด!”

หลี่เสว่ต้องการจะหยุดยั้งหลิ่วจาวเฟิง แต่ตนเองไม่มีแรงไปทั้งร่าง แม้แต่มือก็ยังยกไม่ขึ้น ทันใดนั้นก็ส่งเสียงครวญคราง “หลิ่วจาวเฟิง......คุณหยุดนะ! หยุดเดี๋ยวนี้”

แต่อาหารอร่อยกำลังอยู่ใกล้ริมฝีปากแล้ว จะปล่อยไปได้อย่างไรกัน

“กริ้งๆๆ.....” ทันใดนั้นเสียงโทรศัพท์ในสำนักงานก็ดังขึ้น

หลิ่วจาวเฟิงหยุดชั่วคราว เอื้อมมือไปรับโทรศัพท์ แล้วตะโกนเสียงดัง “เฮ้ มีอะไรก็รีบพูดมา”

แต่โทรศัพท์นั้นกลับพูดอย่างกระตือรือร้น “เจ้านาย.....มีคนบุกรุกมาในบริษัท!”

หลิ่วจาวเฟิงตกตะลึง “บุกรุกหรือ”

พูดจบก็ตรงไปเปิดคอมพิวเตอร์ ตรวจสอบจากหน้าจอ

ชายคนหนึ่งในชุดผู้ป่วยปรากฏตัวขึ้นมาในจอภาพ ข้างกายของเขามีคนตัวใหญ่สูงร้าวหนึ่งเมตรเก้าสิบมาด้วย คนที่มาคือไป๋ยี่เฟยและไป๋หู่！

รอบเขาของทั้งสองคน มีเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยอยู่เจ็ดแปดคน

หลิ่วจาวเฟิงตะโกนไป “ขวางเขาให้ได้! เรียกคนมาเพิ่มอีก! ต้องขวางเขาไว้ให้ได้! ฆ่าให้ตายเลยก็ได้ไม่เป็นไร!”

“เอ๊ะ” เหอหยวนหยวนตกตะลึง ไม่เข้าใจว่าทำไมไป๋ยี่เฟยจึงพูดแบบนั้น

ไป๋ยี่เฟยชี้ไปที่ตำแหน่งด้านหนึ่ง “เพื่อความปลอดภัยที่จะไม่โดนลูกหลง”

พูดจบ เหอหยวนหยวนยังไม่ทันตอบสนอง ไป๋ยี่เฟยก็ยกเท้าขึ้นมาอย่างกะทันหัน เตะไปยังเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยที่อยู่ตรงหน้า

เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยโกรธมาก พูดกับเครื่องอินเตอร์คอม “มีคนก่อกวนที่ประตู มีคนก่อกวนที่ประตู!”

หลังจากที่พูดไปไม่นาน ก็มีเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยมากกว่าสิบคน และได้ทำการล้อมไป๋ยี่เฟยและไป๋หู่ไว้

เหอหยวนหยวนถูกบีบให้ออกไปอีกด้านหนึ่ง แต่ก็ยังคงตกตะลึง เธอไม่เคยคิดเลยว่าไป๋ยี่เฟยจะทำได้

ตอนที่เขาเรียนมหาวิทยาลัย ใครจะไปรู้ว่าไป๋ยี่เฟยผู้มีอารมณ์ดี ไม่ว่าจะพูดอะไรก็ไม่เคยลงไม้ลงมือ ไม่ค่อยที่จะโกรธ และมีความอดทนมาก

ตอนนี้กลับแตกต่างกันโดยสิ้นเชิง

ไป๋ยี่เฟยที่อยู่ในชุดของผู้ป่วย ทำการไล่เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยที่เดินเข้ามาอย่างไม่ไยดี แต่ในทางกลับกันยังคงดุดันไปข้างหน้าทีละก้าว ๆ ทำเหมือนไม่มีเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยอยู่ที่นั่น

เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยได้เห็นไป๋ยี่เฟยทำเป็นเสแสร้ง

แต่ละคนถือกระบองห้อมล้อมเข้ามา

อย่างไรก็ตาม ทุกคนที่อยู่ห้อมล้อมอยู่ข้างไป๋ยี่เฟยเป็นระยะหนึ่งเมตรถูกทำให้ล้มลงจนส่งเสียงร้อง

เป็นเพราะไป๋หู่ที่ติดตามไป๋ยี่เฟยอยู่ ได้ทำให้ทุกคนที่อยู่ใกล้ล้มลงจนหมด

หลังจากเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยล้มลง ก็ยังคงพยายามลุกขึ้นมา และก้าวไปข้างหน้า แต่ก็ยังถูกไป๋หู่ทำให้ล้มลง

ไป๋ยี่เฟยเมินใส่เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยและเดินไปข้างหน้าทีละก้าว ๆ

เพียงแค่เดินเข้าไปใกล้อาคารใหญ่ จู่ ๆก็มีคนราวสามสิบสี่สิบคนเข้ามา มีทั้งพนักงาน และเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัย

คนที่เป็นผู้ชายผมยาวคนนั้น เมื่อได้เห็นไป๋ยี่เฟยและไป๋หู่ก็ยกผมของตนเองขึ้น และพูดอย่างดูถูก “ดูเหมือนว่าพวกคุณจะเรียนรู้วิชามวยกันบ้างแล้ว!”

ชายคนนั้นเดินตรงไปยังไป๋ยี่เฟย มองสำรวจทั่วร่างทั้งบนล่าง “อย่างไรก็ตาม ฉันเป็นนักเทควันโดสายดำ ไม่ได้หาใครสักคนมาแลกเปลี่ยนความรู้นานแล้ว งั้นก็ดีเลย พวกนายมาซ้อมกับฉันไหม”