ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 1

“กรี๊ด!”

องค์หญิงยังเดินไม่ถึงสองก้าวเสียงกรีดร้องก็ดังขึ้น

เพราะอาจื่อใช้กลอุบายเก่าซ้ำแล้วซ้ำอีก ใช้พลังภายในทำให้องค์หญิงสะดุดล้มลงกับพื้น

เมื่อล้มลงเช่นนี้ องค์หญิงรู้สึกว่ากระดูกทั้งร่างกำลังจะพังทลาย ความเจ็บปวดรุนแรงมาเยือน ที่แย่ไปกว่านั้นคือในเวลานี้องค์หญิงบังเอิญล้มลงบนหินร้อน ผิวหนังอ่อนโยนขององค์หญิงร้อนมากจนเกิดตุ่มพองหลายจุด เสื้อผ้าขาดรุ่งริ่งอีกครั้ง

“ซี๊ด!”

องค์หญิงอดทนต่อความเจ็บปวด นางกัดฟันลุกขึ้นด้วยความยากลำบาก

คาดไม่ถึงว่าทันทีที่นางยืนขึ้น ก่อนเอวของนางจะยืดตรง อาจื่อก็คว้าถุงผ้าที่อยู่รอบเอวนางออกไป

“คืนข้ามา เอาลูกเห็บคืนมา!” องค์หญิงตะโกนด้วยความเจ็บปวด เสียงนางอ่อนแรงเล็กน้อย ทางขึ้นเขานี้มีความร้อนตลอดทาง นางได้พบกับอาจื่ออีกครั้ง หลังจากใช้เวลามากมายที่นี่ องค์หญิงทรงกระสับกระส่ายและกระหายน้ำมาก

น้ำคือบ่อเกิดแห่งชีวิต บนภูเขาหมิงเซียนที่เปลวเพลิงทะยานสู่ท้องฟ้า ไม่ต้องสงสัยเลยว่าชีวิตกำลังอยู่ในความเสี่ยง หากยังเสียเวลาอยู่ที่นี่จะไม่มีใครรอดชีวิต

ยิ่งกว่านั้นองค์หญิงมาภูเขาหมิงเซียนในครั้งนี้เพื่อช่วยเซียวเฉวียน เซียวเฉวียนอยู่บนเขานี้มานานเกินไป จนน่าสงสัยว่าเซียวเฉวียนจะรอดหรือไม่...

เวลาที่เสียไปกับอาจื่อ องค์หญิงสามารถใช้ค้นหาเซียวเฉวียนได้อย่างรวดเร็วและช่วยให้เขาพ้นจากความทุกข์ได้

ในเวลานี้อาจื่อซึ่งไม่รู้ว่าถูกหลอกกำลังมองถุงผ้าครั้งแล้วครั้งเล่าด้วยดวงตาสดใส สวรรค์ย่อมจ่ายผลตอบแทนให้คนมีมโนธรรม ในที่สุดอาจื่อก็ได้รับโอกาสอันดีเช่นนี้ ให้ได้เป็นคนงามช่วยวีรบุรุษสักครา!

อาจื่อยิ้มกว้างจนเห็นฟันไม่ตา “ฮ่าฮ่า ข้าได้ลูกเห็บมาแล้ว!”

แค่นี้ก็เยี่ยมแล้ว ในที่สุดเซียวเฉวียนก็จะกลายเป็นสมบัติของอาจื่อ ตราบใดที่อาจื่อสังหารองค์หญิง ตัดความคิดของเซียวเฉวียนไปตลอดกาล เซียวเฉวียนจะเป็นของอาจื่อเพียงผู้เดียว!

เมื่อนึกได้เช่นนี้ อาจื่อก็เหยียดเท้าออกเตะองค์หญิง “ลงนรกไปเสียเถิด!”

“อ๊ะ! กะ กรี๊ด!”

“ตุบ! ตุบ! ตุบ!”

องค์หญิงที่ไม่ทันระวังกรีดร้องและกลิ้งไปตามทางหินด้วยเสียงตึกตัก...

อาจื่อเหลือบมองร่างองค์หญิงด้วยสีหน้าบูดบึ้งแล้วพูดอย่างเย็นชา “ลาก่อน องค์หญิง!”

ทันใดนั้นอาจื่อก็เดินตามทิศทางที่องค์หญิงไปก่อนหน้านี้โดยไม่หันกลับมามอง นางติดตามหมิงเจ๋อมานาน นางจึงรู้ว่าหยกของราชวงศ์แห่งซินเจียงมีหน้าที่ระบุตำแหน่งและติดตาม ดังนั้นนางจึงรู้ว่าตราบใดที่นางเดินตามทิศทางที่องค์หญิงเดินไปเมื่อครู่ หากมองไปในทิศทางนี้จะพบกับเซียวเฉวียนอย่างแน่นอน

สำหรับสาเหตุที่อาจื่อแย่งหยกไป เหตุผลหนึ่งก็คืออาจื่อไม่รู้ว่าจะใช้ระบบติดตามตำแหน่งอย่างไร นางรับไปก็ไม่มีประโยชน์

อย่างที่สองคือถ้าอาจื่อสวมหยกบนตัว ในไม่ช้าเสวี่ยเยี่ยนจะรู้ว่าอาจื่ออยู่ที่ไหนและอาจื่อไม่สามารถเปิดเผยตัวได้

อีกประเด็นหนึ่งคือหากทิ้งหยกไว้กับองค์หญิง ผู้คนจะสามารถพบศพองค์หญิงได้โดยเร็วและรู้ว่าองค์หญิงสิ้นพระชนม์แล้ว เมื่อพบร่างองค์หญิงและรู้ว่าองค์หญิงสิ้นแล้วเท่านั้นที่เซียวเฉวียนจะยอมรับอาจื่อได้อย่างแท้จริง

หลังจากคำนวณทั้งหมดแล้วอาจื่อในครั้งนี้ก็ยังประมาทเกินไป นางรู้สึกว่าด้วยเรือนร่างอันล้ำค่าขององค์หญิง หากกลิ้งไปตามทางหินร้อน ถึงแม้จะไม่กลิ้งจนตายก็ต้องถูกเผาจนตาย ไม่จำเป็นต้องกังวลเกี่ยวกับองค์หญิงที่กำลังจะตายเลย

อาจื่อคงลืมไปว่าหยกของหมิงเจ๋อมีหน้าที่ปกป้ององค์หญิง หากนางยอมหันกลับมามองอีกครั้ง นางจะเห็นว่าหยกนั้นเปล่งแสงจ้า แสงเหล่านี้ก่อตัวเป็นเกราะสีแดงห่อหุ้มองค์หญิงไว้ในนั้น

“ฮิฮิ” หลังจากคิดเรื่องนี้แล้ว อาจื่อก็อดหัวเราะไม่ได้

“หยุด!” เสียงทุ้มดังขึ้น ทำให้อาจื่อตกใจจนต้องกรีดร้อง “ใคร!”

ร่างสูงเปล่งประกายยืนอยู่ตรงหน้าอาจื่อ มองอาจื่ออย่างเย็นชา เขามีรัศมีความเย็นแข็งแกร่งทั่วร่างซึ่งอาจทำให้คนตัวสั่นได้แม้อยู่ในภูเขาแห่งไฟนี้

มีกลิ่นอายแข็งแกร่ง อาจื่อรู้ว่านางไม่อาจเทียบเขาได้ นางถามอย่างตัวสั่นว่า “เจ้าเป็นใคร?”

“ไม่ต้องสนว่าข้าคือใคร!” ผู้มาคือมู่จิ่นที่ขึ้นเขามาเพื่อตรวจสอบสถานการณ์ เขาพูดอย่างเฉยเมยว่า “เหตุใดเจ้าถึงขึ้นมาบนภูเขาหมิงเซียน?”

ที่เชิงเขาสามารถเห็นไฟที่โหมกระหน่ำบนภูเขาได้ หญิงคนนี้อยากขึ้นมาร่วมสนุก นางโดนรมควันจนเป็นเช่นนี้ เมื่อครู่นางยังหัวเราะคิกคักได้อีก หรือนางเป็นบ้า?

“ข้า ข้ามาเพื่อช่วยคน” ในตอนแรกมู่จิ่นเงียบขรึม เมื่อหัวมองคน ดวงตาคู่นั้นยิ่งเหมือนวังวน แค่มองแวบเดียวก็ทำให้ผู้คนหวาดกลัว

ช่วยคน?

มู่จิ่นมองอาจื่ออีกครั้ง นางถือถุงผ้าอยู่ในมือ มู่จิ่นอดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้ว เมื่อมองชุดของนาง ดูเหมือนหญิงคนนี้จะมาจากต้าเว่ย ภูเขาหมิงเซียนตั้งอยู่ที่ในอาณาเขตของซินเจียง ไม่ใช่เรื่องง่ายที่คนจากต้าเว่ยจะมาถึง หญิงคนนี้คงมีสถานะบางอย่าง

เห็นได้ว่าถุงผ้าในมือนางทำจากผ้าไหมเนื้อดี มันถูกใช้โดยคนในราชวงศ์ซินเจียง

“เหตุใดเจ้าจึงมีของราชวงศ์ซินเจียงอยู่ในมือ” มู่จิ่นพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา