ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 2

และในทุกวันนี้จักรพรรดิแห่งแคว้นเว่ยยังคงเยาว์วัย เพิ่งก้าวเข้าสู่วัยผู้ใหญ่ และอำนาจของจักรพรรดิก็ตกอยู่ในมือของเสด็จลุงเว่ยเจียนกั๋ว

จักรพรรดิในวัยหนุ่มมุ่งมั่นที่จะรวมอำนาจของจักรวรรดิ เพื่อต่อต้านเว่ยเจียนกั๋ว คัดเลือกผู้ที่สอบผ่านซึ่งเป็นเด็กจากครอบครัวยากจนเข้ามาเป็นขุนนางเพื่อสร้างกลุ่มก้อนอันบริสุทธิ์

ก่อนที่เซียวติ้งจะถูกเฆี่ยนตีจนตายในวันนี้ เขาได้วางแผนเข้าร่วมการสอบในชนบทของปีนี้

แม้คุณสมบัติของเซียวติ้งจะอยู่ในระดับปานกลาง แต่เขาก็ไม่ใช่ผู้ชายที่คิดจะเกาะผู้หญิงกิน สุดท้ายแล้วเกิดเป็นชายคงไม่มีใครยอมอยู่ภายใต้อำนาจของผู้อื่นและยอมให้พวกเขารังแก

เซียวติ้งเล่าเรียนอย่างหนักมาเป็นเวลากว่าสิบปีเพื่อจะสอบเข้าเป็นบัณฑิตและขุนนางในพระราชวัง

บัณฑิตผู้สง่างาม มีผู้คนมากมายนับหน้าถือตา ไม่มีผู้ใดกล้าเข้ามารังแก

เมื่อถึงเวลานั้นยังจะมีใครกล้ามาดูถูกเขา?

แต่เนื่องด้วยความสามารถในระดับปานกลาง ทำให้เขาสอบตกติดต่อกันมาเป็นเวลาสามปี ในสมัยโบราณการทดสอบทางวิทยาศาสตร์นั้นโหดร้ายมาก แม้ว่าจะทำการทดลองมาทั้งชีวิตก็ไม่อาจข้ามผ่านมันไปได้

และนี่ก็เป็นเหตุผลที่เซียวติ้งสอบไม่ผ่านติดต่อกันมาเป็นเวลาสามปี

ในฐานะผู้ชายคนหนึ่ง เซียวเฉวียนเข้าใจถึงความเจ็บปวดของเซียวติ้ง

ชีวิตเช่นนี้เขาก็ไม่อาจยอมรับมันได้ การเปลี่ยนแปลงเป็นสิ่งจำเป็น!

เซียวเฉวียนทำงานในพิพิธภัณฑ์มาหลายปี การทดสอบเกี่ยวกับสมัยโบราณสำหรับเขาเป็นสิ่งคุ้นชิน ระหว่างเส้นทางมีอะไรอยู่บ้างเซียวเฉวียนคุ้นเคยกับมันเป็นอย่างดี

ดังนั้นเซียวเฉวียนจึงมีความมั่นใจเกี่ยวกับการทดสอบระดับชนบท การทดสอบระดับมณฑล รวมถึงการทดสอบระดับพระราชวัง หากกล่าวว่าเขามีความมั่นใจเก้าในสิบส่วนก็ไม่ใช่เรื่องเกินจริง

การทดสอบวิทยาศาสตร์เป็นวิชาเอกของเซียวเฉวียนอย่างแท้จริง

เซียวเฉวียนคิดเช่นนี้ในหัวก็รู้สึกมั่นใจ นอนพิงแผงประตูและหลับไป

ในยามเช้า เซียวเฉวียนตื่นขึ้นมาด้วยอาการปวดหลัง เขาต้องการกลับไปยังบ้านตระกูลเซียวสักรอบ

เด็กรับใช้เข้ามาขวางเขาไว้ กล่าวออกมาอย่างเย่อหยิ่ง “นายท่าน! ท่านจะไปไหน? หากไม่ได้รับอนุญาตจากตระกูลฉิน ท่านไม่สามารถออกไปจากที่นี่ได้!”

เป็นเรื่องปกติที่ตระกูลฉินจะโหดร้าย แต่แล้วมันยังไง?

“ข้าต้องการกลับตระกูลเซียว! หลีกไป!”

“ไม่ได้! ออกไปไม่ได้!” เด็กรับใช้ขมวดคิ้ว ยื่นมือออกมาขวางเซียวเฉวียน

คิดไม่ถึงเลยว่าเด็กรับใช้ของจวนฉินจะกล้ารังแกและกลั่นแกล้งเขาถึงเพียงนี้!

“หลีกไปให้พ้น!” เซียวเฉวียนเป็นผู้ชายร่างใหญ่คนหนึ่ง คิดว่าจะสามารถขวางเขาไว้ได้งั้นหรือ? เขาผลักเด็กรับใช้ออกไปด้านข้างอย่างไม่เกรงใจ!

เด็กรับใช้ไม่อยากเชื่อ นายท่านกล้าขัดขืนความตั้งใจของคนตระกูลฉินงั้นหรือ?

เซียวเฉวียนเดินแกว่งไปแกว่งมา ถลกแขนเสื้อขึ้น ส่ายศีรษะและหัวเราะออกมาดังลั่น “ผู้หญิงโง่ดูถูกเซียวติ้ง ขับไล่ออกจากบ้านแห่งราชวงศ์ฉิน หันหลังให้ฟ้า หัวเราะดัง ๆ แล้วเดินออกไปจากประตู ทำไงได้ก็คนอยู่ดงหญ้ามานาน”

“เกินจะเยียวยา!” เด็กรับใช้จ้องมองเขา แต่ก็ไม่กล้าเข้าไปขวาง อย่างไรนายท่านผู้นี้ก็เป็นลูกเขย หากคุณหนูใหญ่ไปแต่งงานกับเจ้าคนผู้นี้ขึ้นมา ตัวเขาอาจจะต้องเดือดร้อน!

เซียวเฉวียนเปลี่ยนบทกวีของหลี่ไป๋ หัวเราะเยาะตระกูลฉินซึ่งเป็นคนโง่ที่ดูถูกคนอื่น

เสียงหัวเราะซึ่งเต็มไปด้วยความสุขของเขาดังลั่นไปถึงบ้านที่อยู่ติดกัน

ฉินซูโหรวได้ยินประโยคท่อนหลัง นางรีบลุกขึ้นมาพร้อมกล่าวว่า “หันหลังให้ฟ้า หัวเราะดัง ๆ แล้วเดินออกไปจากประตู ทำไงได้ก็คนอยู่ดงหญ้ามานาน......อาเชียง เจ้ารีบไปดูว่าใครอยู่ด้านนอก?”

อาเชียงซึ่งเป็นสาวใช้ไม่เคยเห็นคุณหนูสนใจใครมากถึงเพียงนี้มาก่อน นางรีบวิ่งออกไปดู “คุณหนู ไม่มีใครเจ้าค่ะ”

ต้องมีพรสวรรค์มากถึงเพียงใดถึงสามารถกล่าวบทกวีได้ไพเราะถึงเพียงนี้? ฉินซูโหรวเข้าใจเกี่ยวกับความสามารถทางบทกวีของคนในครอบครัวอย่างลึกซึ้ง พวกเขาไม่สามารถเขียนหรือกล่าวบทกวีเช่นนี้ออกมาได้ จะต้องเป็นคนนอกอย่างแน่นอน

ฉินซูโหรวรู้สึกหลงทางและครุ่นคิดซ้ำไปซ้ำมาอยู่ในใจ นางไม่อาจลืมความไพเราะของบทกวีสองวรรคนี้ไปได้ “อาเชียง เจ้ารีบไปสืบมา ไปดูมาว่าวันนี้มีใครเข้ามาในจวนฉินหรือไม่ เจ้าจะต้องหาตัวเขาให้พบ!

ดันใดที่เซียวเฉวียนออกมาจากจวนฉิน เขาก็เดินทางมายังโรงรับจำนำ

ตระกูลเซียวนั้นแสนยากจน สิ่งเดียวที่เป็นของล้ำค่าก็คือชุดแต่งงาน ชุดแต่งงานชุดนี้เป็นชุดที่คุณปู่ตระกูลเซียวตัดไว้ให้เขาตอนที่ท่านยังมีชีวิตอยู่

นี่คือสมบัติล้ำค่าชิ้นสุดท้ายของตระกูลเซียว แม้ที่ผ่านมาจะยากลำบากถึงเพียงใด คนของตระกูลเซียวก็ไม่เคยคิดถึงเสื้อผ้าชุดนี้

เขานำมันมายังโรงรับจำนำโดยตรง สละสิ่งซึ่งเป็นที่รักอย่างไม่เต็มใจในราคาอันแสนถูกเพียงห้าสิบตำลึง ซึ่งมีมูลค่าประมาณหนึ่งแสน

สิ่งแรกที่เขาทำหลังจากได้เงินมาก็คือ เขาซื้อปากกาหมึก กระดาษ หินหมึกและขนมเกล็ดหิมะหนึ่งถุง

จากนั้นเขาก็เดินเลี้ยวซ้ายและขวาอยู่ในเมืองหลวง จากความจริงจำของเขา บ้านของเซียวติ้งอยู่ติดกับป่าไผ่ในเขตชานเมืองของเมืองหลวง

บ้านของเซียวติ้งเป็นกระท่อมมุงจาก ด้านบนหลังคาไม่มีแม้แต่เศษกระเบื้อง เย็นสบายในฤดูร้อน หนาวจนถึงกระดูกในฤดูหนาว แต่ก็สะอาดและดูเป็นระเบียบ

“พี่ชาย!”

ทันทีที่เซียวเฉวียนกลับมาถึงบ้าน เด็กหญิงตัวเล็ก ๆ คนหนึ่งรีบวิ่งเข้ามา นางก็คือน้องสาวของเซียวติ้ง เซียวจิง

แม่เซียวเห็นลูกชายของตนเองกลับบ้าน นางมีความสุขและเสียใจในขณะเดียวกัน

นางมีความสุขที่ลูกชายของนางได้แต่งงาน

โดยไม่คาดคิด เซียวเฉวียนกล่าวออกไปอย่างใจเย็นว่า “เรื่องเงินไม่มีปัญหา รอหลังข้าสอบระดับชนบทเสร็จแล้วเจ้าค่อยมาเอา”

จากการคาดการของเขา เมื่อผลการทดสอบระดับชนบทถูกประกาศออกมาและเขาอยู่ในลำดับต้น จักรพรรดิจะมอบเงินเป็นรางวัล เมื่อถึงเวลานั้นเขาจะต้องมีเงินเป็นธรรมชาติ

เมื่อนายน้อยเจ็ดแห่งตระกูลฉีที่เตรียมจะทุบตีเขาได้ยินเช่นนั้นก็หัวเราะออกมาดังลั่น จากนั้นกล่าวว่า “อย่ามาหลอกข้าเลยดีกว่า! คนที่ไม่เคยแม้แต่ติดอันดับอย่างเจ้ายังกล้าหวังเรื่องเงินรางวัล? เมื่อถึงเวลาหากขาดแม้แต่แดงเดียว แม่และน้องสาวของเจ้าจะต้องกลายเป็นทาส!”

คำพูดนี้ทำให้เซียวเฉวียนโกรธ เขาก้าวไปด้านหน้า พุ่งไปตบหน้าของนายน้อยเจ็ดแห่งตระกูลฉี “ทาส? เจ้านั่นแหละที่เป็นทาส!”

“ปัง!” เสียงดังสนั่น ทำให้นายน้อยเจ็ดแห่งตระกูลฉีรู้สึกเจ็บปวดและสับสนไปพร้อมกัน!

หลังจากนายน้อยเจ็ดแห่งตระกูลฉีสับสนอยู่ชั่วขณะ เขาก็ได้สติกลับคืนมา เขาตะโกนออกมาว่า “ลูกเขยแต่งใหม่อย่างเจ้ากล้าทำร้ายนายน้อยอย่างข้างั้นหรือ? เข้ามา จัดการมัน ตีมันให้ตาย!”

แม่เซียวและเซียวจิงตกใจและถอยไปด้านหลัง เซียวเฉวียนซึ่งมีรูปร่างสูงใหญ่ยืนขวางอยู่ด้านหน้าของพวกนาง จ้องมองลูกน้องของนายน้อยเจ็ดแห่งตระกูลฉีและตะโกนว่า “เข้ามา!”

ตระกูลฉีเป็นผู้ปกครองในพื้นที่ ในพื้นที่เขตปกครองของพวกเขา ไม่มีใครกล้าขัดคำสั่งหรือขัดคำพูดของพวกเขา ทำให้นายน้อยเจ็ดแห่งตระกูลฉีมีนิสัยหยิ่งยโสและอวดดี ขนาดครอบครัวของเขายังไม่มีใครกล้าแตะต้องเขาแม้แต่ปลายนิ้ว!

เขานำมือขึ้นมากุมใบหน้าพร้อมตะโกน “เจ้าพวกขยะ! มัวยืนงงอะไรกันอยู่? ก็แค่บัณฑิตอ่อนแอเพียงคนเดียว พวกเจ้าจะกลัวอะไร จัดการมัน ตีมันให้ตาย!”

ดวงตาของเซียวเฉวียนลุกเป็นไฟ จ้องผ่านกลุ่มคนรับใช้ มองไปยังนายน้อยเจ็ดแห่งตระกูลฉีและกล่าวว่า “ข้าอยู่ในตระกูลฉินอันสง่างาม หลายเขยของแม่ทัพใหญ่ผู้บุกเบิกแคว้น ฉินปาฟาง! เจ้ากล้าดียังไง!”

คำพูดเหล่านี้ทำให้นายน้อยเจ็ดแห่งตระกูลฉีตกใจอยู่ครู่หนึ่ง

ดวงตาของเซียวเฉวียนเข้มข้นขึ้น เขาก้าวไปข้างหน้าและกล่าวว่า “พ่อตาของข้าฉินเซิง เขาเป็นถึงขุนพลใหญ่! เป็นหนึ่งในสามแห่งผู้มีเกียรติอันสูงส่ง! เป็นรองเพียงแค่หนึ่งเดียว อยู่เหนือคนนับหมื่น!”

ทุกคนตกใจ ร่างกายแข็งทื่อ

เซียวเฉวียนก้าวไปด้านหน้าอีกหนึ่งก้าว บีบให้นายน้อยเจ็ดแห่งตระกูลฉีต้องถอยไปอีกก้าว “ตระกูลเซียวของข้าภักดีมาหลายชั่วอายุคน! ยอมสละชีพในสนามรบ! เสียสละเพื่อประเทศ! ศพถูกห่อด้วยหนังม้า! และครอบครัวก็เต็มไปด้วยความรุ่งโรจน์!”

เซียวเฉวียนจ้องไปที่เขา น้ำเสียงทุ้มลง “ทาส? เจ้าลองชั่งน้ำหนักตระกูลฉีของเจ้าดูว่ามีสิทธิ์มาเรียกคนตระกูลเซียวว่าทาสหรือไม่!”

นายน้อยเจ็ดแห่งตระกูลฉีลืนน้ำลาย “แล้ว แล้วมันยังไง......”

เซียวเฉวียนจ้องไปที่เขา เปลวไฟในดวงตาของเขาแผดเผาความเย่อหยิ่งที่เหลืออยู่ของนายน้อยเจ็ดแห่งตระกูลฉีจนหมดสิ้น!

“ตระกูลฉีของเจ้าเป็นพวกอันธพาลในท้องถิ่น! แค่เงินจำนวนไม่กี่ตำลึง เจ้ากล้าดียังไงมารังแกตระกูลเซียวของข้า?”

ขานายน้อยเจ็ดแห่งตระกูลฉีอ่อนแรงลง ถอยหลังครั้งแล้วครั้งเล่า ขาของเขาสั่นเล็กน้อย

เซียวเฉวียนเดินเข้ามาหาเขาทีละก้าว จ้องไปที่เขาและกล่าวว่า “สามร้อยตำลึง? ข้าเซียวติ้งจะเป็นคนมอบมันให้กับเจ้า! เจ้ารับมันไหวงั้นหรือ? เจ้ากล้ารับมันงั้นหรือ? ตระกูลฉีของเจ้ากล้ารับมันไว้งั้นหรือ!”