ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 210
จู่ๆ ชายชราก็มีความกระตือรือร้นมาก เซียวเฉวียนรู้สึกยินดีเป็นอย่างยิ่ง เซียนผู้นี้กำลังพยายามช่วยเขาอยู่ใช่ไหม?
ในเวลานี้ เมื่อเหล่าขุนนางเห็นว่าสหายของตนเสียชีวิตอย่างอนาถ พวกเขาก็ทุบประตูอย่างบ้าคลั่งด้วยต้องการล้างแค้นให้สหายของตน!
“ท่านผู้เฒ่า ท่านเคลื่อนไหวเร็วกว่านี้ไม่ได้เลยหรือ? ข้าเจ็บคอแทบตาย!” เซียวเฉวียนรีบเดินไปที่ขอบห้องขัง ชายชรายื่นมือออกมาเพื่อตรวจชีพจรให้เขา “อย่างไรเจ้าก็ต้องตาย ก่อนตาย ให้ข้าได้ศึกษาให้เข้าใจหน่อยเถิด!”
ข้าอยากจะบ้า!
ในช่วงเวลาแห่งความเป็นและความตาย ชายชราแกล้งเขาแล้วจริงๆ!
เซียวเฉวียนอยากดึงมือออกทันที แต่คิดไม่ถึงว่าชายชราจะคว้ามือเขาและตรวจชีพจรของเขาไปทั่วทั้งร่าง
“แกร๊ก!”
“กร่าว!”
เหล่าขุนนางทุบแม่กุญแจจนเหงื่อแตกพลั่ก แต่ตัวแม่กุญแจกลับแข็งแกร่งมาก!
ในอดีตเพื่อป้องกันไม่ให้ปัญญาชนหลบหนี มีการใช้แม่กุญแจแบบพิเศษซึ่งมีความแข็งแรงมากและไม่สามารถเปิดได้แม้จะมีทักษะการเปิดแม่กุญแจเช่นขโมยก็ตาม
พวกเขาไม่เคยคิดเลยว่าแม่กุญแจที่แข็งแกร่งนี้จะทำให้พวกเขาประสบปัญหาเช่นนี้!
“เจ้า...ไม่มีรากเหง้าการฝึกตน”
“แต่...”
ชายชราขมวดคิ้ว จากนั้นก็คลายแล้วขมวดแน่นขึ้นอีก!
ในช่วงเวลาสั้นๆ คิ้วของข้าเดี๋ยวคลายเดี๋ยวตึง!
เดี๋ยวแน่นเดี๋ยวหลวม!
“ท่านผู้เฒ่า? ท่านตรวจเสร็จหรือยัง? ข้าใกล้ตายแล้ว!”
เซียวเฉวียนกำลังจะดึงมือของเขากลับ แต่มือของชายชรากลับสั่น เขาไม่มีรากเหง้าการฝึกตนแต่เขามีจิตใจแห่งการฝึกตนซึ่งหายากกว่ารากเหง้าการฝึกตนเสียอีก!
ในช่วงสามสิบปีของต้าเว่ย ไม่มีบุคคลเช่นนี้ปรากฏให้เห็น!
เขาเป็นคนแรก!
เซียวเฉวียนเป็นคนที่สอง!
“ใครคือพ่อของเจ้า?”
ชายชราคว้าตัวเขาไว้ สกุลของเขาคือเซียว แต่เป็นเซียวจากตระกูลใด?
“พ่อของข้าคือแม่ทัพเซียว!”
ในต้าเว่ย ตระกูลเซียวซึ่งเข้ารับตำแหน่งแม่ทัพมีเพียงตระกูลเซียวแห่งเมืองหลวงเท่านั้น!
เมื่อครู่ได้ยินจากเจ้าหน้าที่สืบสวนว่าเซียวเฉวียนเป็นลูกเขยของตระกูลฉิน
มีเพียงตระกูลเซียวเท่านั้นที่มีคุณสมบัติเป็นลูกเขยตระกูลฉิน
“เจ้าคือลูกของเซียวเทียนใช่ไหม?”
เป็นครั้งแรกที่เซียวเฉวียนได้ยินชื่อพ่อของตนจากคนอื่น
ในต้าเว่ย คนส่วนใหญ่ลืมชื่อเซียวเทียนไปแล้ว
ความสงบสุขและความมั่นคงที่ตระกูลเซียวซื้อมาด้วยเลือด ชาวต้าเว่ยก็ลืมไปเช่นกัน
“ใช่!” เซียวเฉวียนพยักหน้า “ท่านผู้เฒ่า ท่านช่วยหยุดถามก่อนได้ไหม? พวกเขากำลังจะเปิดประตูได้แล้ว!”
หากเขาถูกชายชรายึดไว้แน่นอีก ทางของเขาย่อมเป็นทางตัน!
และขุนนางเหล่านี้จะไม่สังหารเขาทันทีอย่างแน่นอน แต่จะสังหารเขาอย่างโหดเหี้ยม!
เขายังไม่ได้เห็นลูกของตนคลอดเลย และยังใช้เงินหามาไม่หมด ตายแบบนี้ไม่คุ้มสักนิด!
เขาต้องหาทาง! ชายชรายึดเขาแล้วถามเขาเช่นนี้ เขาไม่สามารถเข้าใจได้เลย!
“เจ้ากราบข้าเป็นอาจารย์แล้วข้าจะช่วยเจ้า!”
ชายชราตื่นเต้นมาก เขาดูอ่อนแอ แต่กลับทรงพลังอย่างไม่สิ้นสุด!
เซียวเฉวียนชายหนุ่มผู้หนึ่งไม่อาจหลุดพ้นได้!
โอ้สวรรค์!
เซียวเฉวียนกำลังจะร้องไห้!
คนที่ติดคุกไม่ใช่แค่เจ็ดปีแต่เกินสิบปีบอกว่าอยากช่วยหรือ?
นี่มันเรื่องตลกอะไรกันเนี่ย!
นี่กำลังก่อกวนเขา!
หรืออยากจะฆ่าเขา!
“เพื่อเห็นแก่ตระกูลเซียว ข้าจะรับเจ้าเป็นศิษย์! เจ้ายังไม่พอใจอยู่หรือ? ไม่มีใครสามารถขอได้แล้วนะ!”
“ท่านผู้เฒ่า! ปล่อยข้าเถอะ ข้ามีอาจารย์แล้ว! ท่านปล่อยมือเร็ว! ดูนั่น! แม่กุญแจ! แม่กุญแจกำลังจะพังแล้ว!”
“ใครคืออาจารย์ของเจ้า?”
สวรรค์!
มีคำว่าเหตุใดเป็นแสนคำจริงๆ!
“เหวินฮั่น! เหวินฮั่นจากสถานศึกษาชิงหยวน!” เซียวเฉวียนไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องตอบ ชายชราคนนี้จะไม่ปล่อยมือจนกว่าเขาจะได้รับคำตอบ!
“เหวินฮั่น...”
ชายชราพึมพำด้วยน้ำเสียงที่คลุมเครือ ราวกับเขากำลังนึกถึงบางสิ่งที่อยู่ห่างไกล
ทางด้านเซียวเฉวียนกำลังตกอยู่ในสภาพที่ย่ำแย่ แต่ชายชรากำลังคิดถึงอดีตอย่างแผ่วเบา
เซียวเฉวียนหลับตาลง มือของเขาบวมจากการจับของชายชรา แต่เขาก็ยังไม่สามารถหลุดพ้นได้!
“มาทำพิธีกราบอาจารย์กันเถอะ”
เซียวเฉวียนที่กำลังมองฟางอย่างว่างเปล่ามีสติขึ้นมาเล็กน้อย เขาเข้าใจว่าไม่ใช่ชายชราออกไปไม่ได้ แต่เขาไม่อยากออกไป!
ชายชรานั่งอยู่ในห้องขังถัดไป รอให้เขาเคารพ
“หลังพิธีเสร็จสิ้น อาจารย์จะพาเจ้าออกจากคุก”
เมื่อสักครู่นี้ด้วยความสิ้นหวังเซียวเฉวียนจึงยอมเรียกอาจารย์ แต่เขาบูชาเหวินฮั่นเป็นอาจารย์แล้ว
เป็นอาจารย์หนึ่งวันเป็นพ่อตลอดชีวิต และเขาไม่สามารถมีพ่อสองคนได้
ชายชราดูเหมือนจะเข้าใจความลังเลของเขา “ไม่เป็นไร เหวินฮั่นเป็นศิษย์น้องของข้า เจ้าที่เป็นศิษย์ในสำนักของข้ามากราบข้าเป็นอาจารย์ นี่ไม่นับเป็นการละเมิด”
เซียวเฉวียนรู้สึกประหลาดใจ
เขาไม่เคยได้ยินมาก่อนว่าเหวินเจี้ยวหยู้มีศิษย์พี่!
“ท่านกล่าวว่าใช่คือใช่หรือ? ข้าจะรู้ได้อย่างไรว่าท่านไม่โกหกข้า?”
“ห้องหนังสือชิงหยวนเป็นข้าที่ตั้งนามนี้ เหตุใดเจ้าไม่เชื่อเล่า?”
ชายชราส่ายหัวอย่างเหยียดหยาม แล้วอธิบายพืชและต้นไม้ทุกต้นในห้องหนังสือชิงหยวนอย่างชัดเจน แม้กระทั่งความชอบ การสะสม และนิสัยของเหวินเจี้ยวหยู้
“เพียงแต่ข้าติดคุกมานานเกินไปแล้ว ไม่รู้ว่าห้องหนังสือชิงหยวนเปลี่ยนไปหรือไม่”
คำอธิบายของชายชราไม่ผิด
เว้นเพียงการเพิ่มต้นท้อต้นพลัมสองต้นที่เซียวเฉวียนมอบให้เหวินฮั่น ห้องหนังสือชิงหยวนยังคงเหมือนเดิมทุกประการ
ดูเหมือนเหวินฮั่นจะมีความรักอย่างสุดซึ้งต่อศิษย์พี่ ทุกฉากและทุกสิ่งที่พี่ชายจัด เหวินฮั่นไม่เคยเปลี่ยนมันเลย
“ศิษย์น้องของข้าเป็นอย่างไรบ้าง?”
เมื่อพูดถึงศิษย์น้อง สีหน้าชายชราก็ดีขึ้นมาก
ความรังเกียจต่อเซียวเฉวียนจางหายไป
เซียวเฉวียนมีอาการแสบจมูก
“เขาตายแล้ว”
“เขาถูกยิงด้วยธนู”
“เพิ่งฝังไปไม่นาน”
“อะไรนะ!”
ชายชรายืนขึ้นร้องคำราม “เชอะ” แล้วตะโกนด้วยความโกรธ “ใคร!”
“มันเป็นใคร!”
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ซูเปอร์ลูกเขย
ถึงตอน139 อ่านต่อไม่ได้ต้องทำอย่างไรครับ...
ถ้าแต่งเรื่องแบบนี้ไม่ต้องแต่งเลยจะดีกว่าไม่มีความคิดสมัยใหม่เลยถ้าตัวเอกแบบนี้ก็สมที่คนเป็นพ่อเป็นแม่ทัพพาลูกน้องทั้งกองทัพไปตาย...
มีเรื่องนี้ที่ตัวเอกเป็นเหมือนขยะสังคมทั้งที่ทลุมิติมากเกิด...
ไอ้คนแต่งมันปัญญาอ่อนหารือเปล่า...
มันสมควจไหมที่เอาเลือดเขามาติดต่อวิณยาณไม่มีเหตัผลที่จะทำอย่างนี้เหมือนมันไม่มีอะไรทำทำไมไม่คิดเอาวิธีช่วยลูกเมียมันจะมีประโยชน์กว่า...
เรื่องนี้ตัวเอกเหมือนควายเหมือนหมาหมามาก...
ไม่สมควรเป็นชุปเปอร์ลูกเขยน่าเป็นลูกเขยะจริงๆ...
เป็นคนที่ไม่มีสำมาคาระวะเหมือนไพร่น่ารังเกลียดไม่น่าเอามาเป็นตัวเอก...
บางครั้งเชียวเฉวียนเล่นเหมือนเด็กไม่มีความน่านับถือไม่น่าเอามาเป็นตัวเอกน่าให้เป็นคนชั้นตำ่มาก็กว่า...
แล้วมันสั่งให้ลูกน้องตอบโต้คนที่เข้ามาหาเรื่องเอาไว้ล่วงหน้าไม่ได้เหรอ กฎของนิยายเรื่องนี้มันบ้าๆ อยู่นะ แบบนี้ให้ผู้อารักขาเฝ้าบ้าน ถ้าเจ้านายไม่อยู่ โจรก็เดินเข้าไปเอาของได้สบายเลยสิ เพราะผู้อารักขาไม่มีนาย ทำอะไรโจรก็ไม่ได้...