ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 269

“ตีเขา!”

“ตีเขาเลย!”

“เขาเป็นคนไม่ดี!”

“จอหงวนเป็นคนเลว!”

“หนึ่งหนึ่งเป็นหนึ่ง!”

“หนึ่งสองเป็นสอง!”

ไข่เน่าใบแล้วใบเล่าถูกโยนออกมาจากมือของเด็กเหลือขอกลุ่มหนึ่ง มันโจมตีเซียวเฉวียนโดยตรง จนร่างเขาเต็มไปด้วยของเหลวจากไข่เหม็นคาวตั้งแต่หัวจรดเท้า

เด็กเหล่านั้นทั้งขว้างและนับเลขในเวลาเดียวกัน โดยยังคงใช้เพลงเก้าเก้าที่เซียวเฉวียนเผยแพร่ต่อสาธารณะ

ไป๋ฉี่โกรธมากจนชักดาบออกมา เด็กๆ กลัวมากจึงวิ่งหนีไป ดวงตาเซียวเฉวียนจมลง “ไป๋ฉี่! ถอยออกมา!”

“แต่นายท่าน พวกเขา!”

“อย่าชักดาบใส่คนธรรมดา!” เซียวเฉวียนโกรธไป๋ฉี่เป็นครั้งแรก อันตราย! นี่อันตรายสุดๆ!

ผู้อารักขาชักดาบใส่พลเรือน หากใครเห็นเข้า เขาสามารถสังหารไป๋ฉี่ได้ทันที!

“ขอรับ...” ไป๋ฉี่ลดดาบจิงหุนลงด้วยความหงุดหงิด เขาเพียงอยากจะทำให้เด็กๆ จอมซนเหล่านี้หวาดกลัว “เด็กๆ เหล่านี้คงถูกใครบางคนยุยง”

ไม่เช่นนั้นจะมีไข่เน่ามากมายได้อย่างไร?

ไข่สำหรับคนธรรมดามีค่ามาก ไม่มีปัญญาหากินได้ทุกวัน จะทำสามารถปล่อยให้มีไข่เน่าที่เหลือจากการกินได้อย่างไร?

ยิ่งกว่านั้นทำไมไม่ใช่ผู้ใหญ่ที่ขว้างมัน แต่เป็นเด็ก?

เด็กสามารถแยกแยะความดีความชั่วได้หรือ อีกทั้งพวกเขารู้ได้อย่างไรว่าคนผู้นี้คือเซียวเฉวียน?

ความหมายของการให้เด็กโยนไข่เน่าคือการบอกเซียวเฉวียน เพียงแค่เชื่อฟังและทนถูกทุบตี รู้ว่าไป๋ฉี่ของเจ้าแข็งแกร่งมาก เช่นนั้นหากเจ้ามีความกล้าก็ฆ่าเด็กพวกนี้เสียสิ

วิธีการนี้ช่างน่ารังเกียจ!

ไม่จำเป็นต้องพูดว่าเว่ยชิงทำได้! เว่ยชิงทุ่มเทมากจริงๆ หลังจากทำลายชื่อเสียงของเซียวเฉวียนแล้ว เขาถึงกับเสนอการขว้างไข่อีกด้วย!

ลูกหลานของผู้มีอำนาจทำทุกอย่างที่พวกเขาต้องการจริงหรือ?

“อ๊าก เหม็นมาก!”

ผู้คนที่ผ่านไปมาล้วนปิดปาก กลิ่นไข่เปรียบได้กับขยะหมื่นปี

แม้แต่เซียวเฉวียนก็แทบจะอาเจียนออกมา

ผม เสื้อผ้า มือ ทุกส่วน

“จุ๊ๆ นี่ใต้เท้าเซียวไม่ใช่หรือ?”

ยามเซียวเฉวียนอยู่ในสภาพน่าอับอายอย่างยิ่ง เว่ยชิงก็ปรากฏตัวขึ้น

เนื่องจากพรุ่งนี้เป็นวันเทศกาลต้อนรับฤดูใบไม้ผลิ การคุมขังของเขาจบลงแล้ว และวันนี้เขาต้องเข้าวังเพื่อช่วยเตรียมตัวสำหรับพิธี

เซียวเฉวียนกัดฟัน เขาพบว่าข้างกายเว่ยชิงมีหญิงงามคนหนึ่งยืนอยู่ด้วย

นั่นคือองค์หญิงต้าถง

“ข้าน้อยคารวะท่านอ๋อง คารวะองค์หญิง”

เซียวเฉวียนทักทาย เว่ยชิงยิ้มอย่างภาคภูมิ ไม่ว่าเซียวเฉวียนจะมีความสามารถเพียงใดก็ยังต้องก้มหัวแสดงความเคารพยามเห็นเขาไม่ใช่หรือ?

“เซียวเฉวียนถ้าข้าเป็นเจ้า ข้าคงไม่กล้าออกมาข้างนอก” เว่ยชิงพูดอย่างเย็นชา “ยามนี้ชื่อเสียงของเจ้าเหม็นยิ่งกว่าไข่บนตัวเจ้าเสียอีก”

วันนี้เว่ยชิงมาที่นี่เพื่อพาองค์หญิงเข้าไปในวังและเตรียมตัวสำหรับพิธีเทศกาลต้อนรับฤดูใบไม้ผลิด้วยกันโดยเฉพาะ ไม่คาดคิดว่ายามผ่านถนนจูเชวี่ย เขาจะ ‘บังเอิญ’ พบเซียวเฉวียน ยืนอยู่บนถนนพร้อมกลิ่นเหม็นรุนแรงมากจนเขาได้กลิ่นแย่มาก ทั้งยังถูกชี้โดยสามัญชน เขาจึงต้อง ‘ให้ความสนใจ’ สักหน่อย

“องค์หญิง ท่านควรยืนอยู่ด้านนอกดีกว่า กลิ่นนี้ไม่ควรให้มันมากระทบท่าน”

เว่ยชิงรู้สึกภาคภูมิใจมากจนพูดในสิ่งที่ไม่ควรพูด “เกรงว่าองค์หญิงอาจไม่ทราบว่าใต้เท้าเซียวก็เข้าร่วมการประลองยุทธเลือกคู่ขององค์หญิงด้วยเช่นกัน”

เซียวเฉวียนที่เป็นเช่นนี้ องค์หญิงจะพิศวาสได้อย่างไร?

แม้ก่อนหน้านี้เซียวเฉวียนจะทำได้ดีในเวทีท่องบทกวี แต่องค์หญิงอาจรู้สึกรังเกียจมากกับความทรงจำที่เกิดขึ้นในวันนี้

น้ำเสียงขององค์หญิงเต็มไปด้วยความยินดีอย่างไม่อาจควบคุมได้โดยเพิกเฉยต่อสภาพน่าอับอายของเซียวเฉวียนโดยสิ้นเชิง “เจ้าเข้าร่วมหรือ?”

ก่อนหน้านี้เรื่องที่เซียวเฉวียนจะเข้าร่วมการประลองยุทธเลือกคู่ องค์หญิงคิดว่ามันเป็นเรื่องตลกจากใครบางคน ดังนั้นนางจึงไม่ใส่ใจและรู้สึกหลงทางไปนานแล้ว

นางไม่สามารถใช้ความคิดริเริ่มที่จะถามเซียวเฉวียนได้ เพราะเซียวเฉวียนปฏิเสธนางครั้งแล้วครั้งเล่า

หากไม่ใช่เพราะเว่ยชิงในวันนี้ นางคงยังไม่รู้ว่าจะใช้เหตุผลอะไรในการเข้าหาเขา

เซียวเฉวียนถอยห่างจากองค์หญิงไปสองก้าว ใบหน้าเคร่งขรึมของเขาเต็มไปด้วยความเงียบ

เขาควรตอบคำถามนี้ว่าอย่างไรดี?

เขาเข้าร่วมเป็นแน่ แต่ไม่ใช่เพื่อนาง แต่เพื่อป้องกันไม่ให้เว่ยชิงไปตัวองค์หญิง

เขาจะบอกองค์หญิงว่าข้าเข้าร่วม แต่เพียงเพื่อสนุกได้หรือ?

เซียวเฉวียนไม่อยากถูกกล่าวหาว่าล้อเล่นกับความรู้สึกขององค์หญิง และเขาไม่อยากทำลายชื่อเสียงของนางด้วย

เว่ยชิงไม่ทันตั้งตัวจึงลื่นลงไปบนไข่เน่าที่อยู่บนพื้น!

“แผละ!”

ปากเว่ยชิงเต็มไปด้วยของเหลวจากไข่เน่าสีดำที่ลื่นไหล

“แหวะ!” เว่ยชิงอาเจียนออกมาทันที

องค์หญิงขมวดคิ้วแล้วขยับห่างออกไปเล็กน้อย

“ท่านอ๋อง! ท่านอ๋อง! รีบเข้าไปประคองท่านอ๋องเร็วเข้า เหตุใดยังยืนงงอยู่ตรงนั้นอีก!”

เหล่าขันทีที่อยู่ห่างไกลรีบก้าวไปข้างหน้าเพื่อประคองเว่ยชิงขึ้นมา

“จุ๊ๆ ท่านอ๋องทรงประมาทยิ่งนัก” เซียวเฉวียนมีความกังวลมาก “พื้นลื่นเกินไป ท่านไม่สามารถยืนหยัดได้หรือ?”

นั่นไม่ใช่ทั้งหมด เซียวเฉวียนยังมีน้ำใจเตือน “องค์หญิงโปรดออกห่างหน่อยเถิดเพื่อไม่ให้ทำร้ายองค์หญิง ชายคนนี้สกปรกเกินไป”

องค์หญิงถอยไปสองก้าวอย่างเชื่อฟัง

เว่ยชิงผู้บ้าคลั่งกำลังจะโกรธ แต่ยามเขาคิดว่าองค์หญิงยังอยู่ตรงนั้น เขาจึงต้องระงับความโกรธ

ตอนนี้เขาดูไม่เรียบร้อยและน่าขยะแขยงมากกว่าเซียวเฉวียน

เขาหันหลังให้องค์หญิง “องค์หญิง อย่าโกรธเคือง ข้าขอกลับสวนหรงหยวนเพื่อเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อน”

“อืม” ใบหน้าภายใต้ผ้าคลุมหน้าขององค์หญิงซีดเซียว แต่ริมฝีปากของนางกลับมีรอยยิ้มบางเบา

เว่ยชิงขึ้นรถม้าหรูหราแล้วจากไปอย่างรวดเร็วราวกับว่ามีคนไล่ตามเขา

เซียวเฉวียนหัวเราะ หึ! กล้าทำร้ายเขาด้วยไข่เน่า! เขาก็ต้องให้เว่ยชิงได้กินมัน!

องค์หญิงยิ้มโดยไม่พูดอะไรแล้วขึ้นรถม้าอีกคัน หลังจากล่าช้าอยู่นาน นางก็เร่งรีบเข้าวังไป

“องค์หญิง ที่ข้าบอกท่านเมื่อครู่...การที่ข้าเข้าร่วมการประลองยุทธเลือกคู่ อันที่จริงแล้วมีเหตุผล...”

เซียวเฉวียนยืนอยู่นอกรถม้า นี่เป็นครั้งแรกที่เขารู้สึกอับอาย เขาไม่ต้องการให้ความหวังองค์หญิงและทำให้นางผิดหวังในท้ายที่สุด

“ข้ารู้ว่ามันเป็นไปไม่ได้สำหรับท่านและข้า ท่านไม่ชอบข้า แต่” องค์หญิงพูดเบาๆ จากในรถม้า “เพียงท่านเข้าร่วม ข้าก็ดีใจแล้ว...”

..........

เชิงอรรถ

ฟันต่อฟัน การแก้แค้นฝ่ายตรงข้าม โดยการใช้วิธีเดียวกันกับที่ถูกกระทำ