ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 287

เว่ยชิงได้เยินเช่นนั้น “เสด็จพี่! ท่านไม่จำเป็นต้องช่วยข้า! ข้าไม่ต้องการให้เซียวเฉวียนไว้ชีวิตข้า! ข้าสามารถจัดการเขาได้ด้วยตัวเอง!”

สมองของเว่ยชิงได้รับการกระทบกระเทือนอะไรไปหรือเปล่า?

เซียวเฉวียนยกฝ่าเท้าขึ้นมา เหยียบลงไปบนหน้าอกของเขาอย่างรุนแรง “สิ่งที่พูดในเวลานี้คือเจ้าสังหารคนของตระกูลสวี่ไปสามชีวิต! คำพูดใดของฝ่าบาทที่เจ้าคิดว่าเขามาเพื่อช่วยเจ้า?”

เว่ยชิงตะคอกออกมาด้วยความโกรธอีกครั้ง “สวะอย่างเจ้า ฝ่าบาทไม่อนุญาตให้เจ้าทำร้ายข้า! เจ้าไม่ได้ยินอย่างนั้นหรือ!”

เซียวเฉวียนเงยหน้าขึ้น เพียงเห็นตราประทับเหวินอิ้นขนาดใหญ่ของฮ่องเต้นั้นหายไป ความเจ็บปวดทั่วทั้งร่างกายของเขาเองก็หายไปเช่นกัน

เขาขมวดคิ้วขึ้นมา หากตราประทับเหวินอิ้นของเว่ยชิงเป็นเหมือนฝ่ามือขนาดใหญ่ที่จะบดขยี้ศีรษะของเซียวเฉวียน เช่นนั้นตราประทับเหวินอิ้นของฮ่องเต้ก็เหมือนกับดาบอันแหลมคม เพียงพริบตาเดียว ดวงตาของเซียวเฉวียนก็แทบจะถูกทิ่มแทงเข้ามา!

โชคดีที่ตราประทับเหวินอิ้นของฮ่องเต้ปรากฎออกมาเพียงเสี้ยววินาทีและสลายหายไป

เพียงแค่ ฮ่องเต้อยู่ที่ใด?

ชายลึกลับผู้นี้ เหตุใดเอาแต่ทำตัวลับ ๆ ล่อ ๆ ไม่ยอมปรากฏตัวออกมา?

มีเพียงแค่เสียงที่ดังมาจากแดนไกล

“เว่ยชิง เจ้าคือท่านอ๋องแห่งรัฐไป๋ลู่ ตราประทับเหวินอิ้นทั้งหมดที่เจ้าครอบครองอยู่ สามารถใช้ได้ในอาณาเขตของรัฐไป๋ลู่เท่านั้น”

“เสด็จพี่ ข้า......ทั้งหมดเป็นเพราะเซียวเฉวียนนั้นอุกอาจเกินไป! เขาต้องการจะสังหารข้า!”

ฮ่องเต้ไม่ได้สนใจเขา “วันนี้เจ้าถึงขั้นใช้ตราประทับเหวินอิ้นออกมาในอาณาเขตของเมืองหลวง หากเสนาบดียุติธรรมกล่าวหาว่าเจ้าเป็นกบฏ ข้าก็ไม่อาจช่วยเหลือเจ้าได้! ก่อนหน้านี้ข้าเคยสั่งลงโทษให้เจ้ายืนหันหน้าเข้ากำแพงเพื่อสำนึกผิดมาก่อน แต่ในเมื่อเจ้าไม่รู้จักกลับใจ เช่นนั้นข้าก็จะสั่งให้จงกุ้ยมายึดตราประทับเหวินอิ้นของเจ้ากลับคืนมา”

อะไรกัน?

เว่ยชิงตะลึงงัน ยึดตราประทับเหวินอิ้นกลับไป เช่นนั้นเขาจะยังมีอำนาจเหลืออีกอย่างนั้นหรือ?

“ฝ่าบาท! ข้าผิดไปแล้ว! อย่ายึดตราประทับเหวินอิ้นของข้ากลับไปเลย!”

“เซียวเฉวียน ในฐานะที่เจ้าเป็นขุนนางระดับห้าในราชสำนัก แม้ว่าจะเป็นศิษย์ร่วมอาจารย์กับเว่ยชิง แต่ก็ไม่ควรทะเลาะกันบ่อย ๆ ทำให้ราษฎรต้องเดือดร้อน ตอนนี้ที่ห้องหนังสือชิงหยวน อาจารย์ของพวกเจ้ากำลังดำเนินพิธีการสำคัญ พวกเจ้าทั้งสองรีบกลับไปยังห้องหนังสือชิงหยวนโดยเร็ว!”

แม้ว่าฮ่องเต้จะเอ่ยออกมาว่าสิ่งที่เซียวเฉวียนทำลงไปนั้นไม่ถูกต้อง แต่มันก็เป็นเพียงแค่การเอ่ยถึงเท่านั้น ไม่ได้มีการลงโทษแต่อย่างใด เว่ยชิงตกตะลึง ฝ่าบาทยึดตราประทับเหวินอิ้นของเขากลับไป เหตุใดจึงไม่ลงโทษเซียวเฉวียนเลยแม้แต่น้อย?

“เช่นนั้นจะจัดการกับเว่ยชิงอยู่นี้อย่างไร?”

เซียวเฉวียนไม่ใช่คนที่ถูกผู้อื่นเกลี้ยกล่อมได้ง่าย ฮ่องเต้เอาแต่พูดว่าจะหาวิธีการที่ทำให้เขาพอใจ แต่ฮ่องเต้นั้นจะจัดการกับเรื่องนี้อย่างไร?

“เซียวเฉวียน” มันเป็นเสียงที่ยาวนานและหนักแน่นราวกับดังลงมาจากสวรรค์ชั้นเก้า “ข้ามอบสิทธิ์ในการสืบทอดห้องหนังสือชิงหยวนให้แก่เจ้า คนเร่ร่อนในยุทธภพสองคนที่ลงมือสังหารสองสามีภรรยาแห่งตระกูลสวี่ได้ถูกส่งไปยังปีศาจกวีแล้ว ในตอนเริ่มพิธีจะทำการประหารพวกเขาต่อหน้าสาธารณชนเพื่อเป็นอุทาหรณ์แก่ผู้อื่น”

เมื่อได้ยินเรื่องสิทธิ์ในการสืบทอดห้องหนังสือชิงหยวน ดวงตาของเว่ยชิงทะลักออกมาจนแทบจะหล่นลงพื้น เจ้าของห้องหนังสือชิงหยวนคือเหวินฮั่นและเหวินคุนผู้เป็นบุคคลชั้นสูง คนอย่างเซียวเฉวียนมีสิทธิ์อะไร?

เซียวเฉวียนไม่ได้มีปฏิกิริยาตอบโต้แต่อย่างใด แค่สำนักศึกษาเพียงสำนักเดียว มันไม่ได้วิเศษวิโสอะไร!

เซียวเฉวียนพ่นลมหายใจออกมาอย่างเยือกเย็น แค่นี้เองงั้นหรือ?

แค่นี้ก็เพียงพอแล้วงั้นหรือ?

ตัวเขาเองก็สามารถจัดการกับพวกเร่ร่อนในยุทธภพสองคนนั้นได้! ก่อนหน้านี้ เซียวเฉวียนตามหาที่กบดานของคนเร่ร่อนในยุทธภพทั้งสองที่สังหารสองสามีภรรยาตระกูลสวี่ได้ตั้งนานแล้ว คิดไม่ถึงว่าทันทีที่ฮ่องเต้ปรากฏตัวออกมา จะมอบมันให้เป็นหน้าที่ของท่านอาจารย์!

ดูเหมือนว่าทุกการเคลื่อนไหวและทุกการกระทำของเขา ทั้งหมดล้วนอยู่ในสายตาของฮ่องเต้

เป็นเรื่องปกติที่ฮ่องเต้จะจับต่อดูการเคลื่อนไหวของขุนนางผู้ซึ่งทำงานให้กับตนเอง

“แล้วเว่ยชิง?”

ไม่ได้คำตอบที่ต้องการ 11จึงถามออกมาอีกครั้ง เขาชี้ไปที่เว่ยชิง คนเร่ร่อนสองคนในยุทธภพเป็นเพียงพวกลิ่วล้อ เว่ยชิงถึงเป็นผู้บงการที่แท้จริง

“เซียวเฉวียน! เหตุใดความต้องการของเจ้าจึงมากมายถึงเพียงนี้!” เว่ยชิงกล่าวออกมาด้วยความโกรธ เขาถูกเซียวเฉวียนทุบตีจนกระดูกแทบหักไปทั้งตัว แค่นี้ยังไม่พออีกอย่างนั้นหรือ?

“ยืมเงินต้องใช้ด้วยเงิน! พรากชีวิตต้องชดใช้ด้วยชีวิต!”

“ข้าขอมากไปอย่างนั้นหรือ?”

ดวงตาของเซียวเฉวียนเต็มไปด้วยความเยือกเย็น “เวลานี้เจ้าไม่สามารถใช้ตราประทับเหวินอิ้นได้ ระวังตัวเอาไว้ ไม่แน่ข้าอาจจะสังหารเจ้าด้วยมือของข้าเอง!”

เวลานี้ที่เซียวเฉวียนยังไม่ลงมือ นั่นเป็นเพราะเขาอยากจะเป็นว่าฮ่องเต้จะทำอย่างไรให้ตอบสนองความพึงพอใจของเขา!

มันต่างจากตาเฒ่าปีศาจกวีที่กลับมา แม้แต่ฮ่องเต้ยังต้องไว้หน้าเซียวเฉวียน!

เสียงของฮ่องเต้ดังขึ้นมาในทันใด “บ้านตระกูลสวี่ จะถูกจารึกไว้ในหอจืออี้เพื่อรับการบูชาด้วยควันธูปจากคนตระกูลเว่ย”

“ส่วนพวกเร่ร่อนในยุทธภพ พวกเขาทั้งหมดจะถูกประหารชีวิต!”

เซียวเฉวียนตะลึงงัน การเคลื่อนไหวครั้งนี้ของฮ่องเต้โหดเหี้ยมเป็นอย่างมาก!

เว่ยชิงเองก็ตกใจไม่น้อย

อะไรกัน?

เว่ยชิงสงสัยว่าหูของตนเองได้ยินผิดไป มีคนเร่ร่อนในยุทธภพหลายแสนคนที่อยู่ในต้าเว่ย พวกเขาทั้งหมดจะถูกสังหารอย่างนั้นหรือ?

ฮ่องเต้หยุดไปครู่หนึ่งและกล่าวออกมาว่า “หากคนในยุทธภพเหล่านั้นเต็มใจที่จะเป็นทหาร เปลี่ยนแปลงตัวเอง ข้าก็จะมอบโอกาสให้กับพวกเขา”

“แต่หากไม่ หนทางของพวกเขาก็มีแค่ความตายเท่านั้น”

เว่ยชิงแสดงใบหน้าที่ตนเองเป็นผู้ไม่ได้รับความรักออกมา เซียวเฉวียนชำเลืองมองไปที่เขาด้วยสายตาแห่งความรังเกียจ เขาช่างอ่อนแอยิ่งนัก

“เว่ยชิง ข้ากำลังปกป้องเจ้าอยู่”

ฮ่องเต้เป็นคนที่น่ากลัว เขาแสร้งทำเป็นคนดี และสามารถทำได้อย่างสมบูรณ์แบบ

“......”

เว่ยชิงรู้ว่าตนเองผิดที่สังหารผู้บริสุทธิ์ไปถึงสามคน

แต่......

เขาต้องสูญเสียอะไรมากมายถึงเพียงนี้เลยงั้นหรือ?

ตราประทับเหวินอิ้น

คนในยุทธภพทั้งหมดที่ครอบครองไว้

หากไม่มีตราประทับเหวินอิ้น เช่นนั้นหลังจากนี้เขาจะสู้กับเซียวเฉวียนได้อย่างไร!

เขาจับจ้องไปที่พู่กันจินหลุนเฉียนคุนในมือของเซียวเฉวียน กัดฟันแน่น หากมีตราประทับเหวินอิ้นก็ยังไม่เท่าไหร่ แต่ฝ่าบาทยังกลับยึดเหล่าผู้เร่ร่อนในยุทธภพของเขาไปครอบครอง เช่นนั้นความพยายามอย่างหนักหน่วงตลอดหลายปีที่ผ่านมาของเสด็จพ่อก็คงสูญเปล่า!

เซียวเฉวียนพอใจกับมันเป็นอย่างมาก แต่เว่ยชิงกลับไม่รู้สึกพอใจเลยแม้แต่น้อย!

“เสด็จพี่ เหตุใดท่านจึงไม่ลงโทษเซียวเฉวียน? จะไม่ลงโทษเขาแม้แต่น้อยเลยอย่างนั้นหรือ?”

เว่ยชิงรู้สึกไม่พอใจเป็นอย่างมาก หากการต่อสู้ระหว่างพวกเขานั้นเป็นความผิด เหตุใดเซียวเฉวียนจึงไม่ถูกลงโทษ? เหตุใดจึงมีแค่เขาที่ถูกลงโทษเช่นนี้?

เซียวเฉวียนขมวดคิ้วขึ้นมา เขาอยากจะรู้เหมือนกับว่าฮ่องเต้จะตอบคำถามนี้อย่างไร

ในอากาศ ทุกอย่างเงียบไปครู่หนึ่ง ราวกับว่าฮ่องเต้กำลังคิดอะไรบางอย่างอยู่

หลังจากผ่านไปครู่หนึ่ง ฮ่องเต้ก็กล่าวออกมาว่า

“เว่ยชิง เจ้ากับเซียวเฉวียนเป็นศิษย์อาจารย์เดียวกัน และเจ้าก็เป็นคนของราชวงศ์ ขนาดเจ้านำตราประทับเหวินอิ้นออกมา เจ้ายังไม่อาจเอาชนะเขาได้ หากข้าลงโทษเขา ผู้คนบนโลกใบนี้คงหัวเราะเยาะราชวงศ์อย่างพวกเรา กล่าวหากว่าพวกเราเอาแต่กลั่นแกล้งผู้อื่น และไม่อาจทำใจยอมรับความพ่ายแพ้ได้”

เซียวเฉวียนส่งเสียงหลุดออกมา ความหมายในคำพูดของฮ่องเต้ก็คือ: การที่ศิษย์พี่ศิษย์น้องทะเลาะกันนั้นเป็นเรื่องธรรมดา แต่เจ้านำตราประทับเหวินอิ้นออกมา แต่กลับไม่สามารถเอาชนะอีกฝ่ายได้ เจ้ายังมีหน้ามาขอความเมตตาอีกอย่างนั้นหรือ? มันช่างเป็นความขายหน้าของราชวงศ์ยิ่งนัก!

ในเวลานี้ จงกุ้ยเดินเข้ามาพร้อมกับดาบขนาดใหญ่ในมือของเขา “ท่านอ๋อง กรุณาส่งตราประทับเหวินอิ้นแห่งรัฐไป๋ลู่มาด้วย”

เว่ยชิงกลอกตาขาว เขาเป็นลมหมดสติไป ตราประทับเหวินอิ้นในมือของเขากลิ้งมาอยู่ตรงแทบเท้าของเซียวเฉวียน