ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 289

เหล่าคุณชายตื่นตกใจ ไม่รู้ว่าตนเองควรทำเช่นไรต่อไป

จูโชงคือหลานชายหัวแก้วหัวแหวนแห่งจวนอัครเสนาบดี เป็นคนที่ได้รับการดูแลเป็นอย่างดี ยุงไม่ให้ไต่ไรไม่ให้ตอม

ไม่มีใครเคยพูดกับจูโชงรุนแรงเช่นนี้มาก่อน นับประสาอะไรกับการที่ถูกเซียวเฉวียนยกคอเสื้อขึ้นมาเช่นนี้

จูเหิงที่ล่วงลับไปแล้วคือลูกพี่ลูกน้องของจูโชง จูเหิงเองก็เป็นที่รักของคนตระกูลจู แต่หลังจากที่จูเหิงจากไป ทำให้ตระกูลจูสูญเสียผู้สืบทอดของตระกูลไปหนึ่งคน ดังนั้นพวกเขาจึงให้ความสำคัญกับจูโชงมากยิ่งขึ้น

จูโชงมีความสุขกับการได้รับความรักจากคนในจวนอัครเสนาบดี ผู้ของเขา อัครเสนาบดีจูตอบสนองความต้องการของเขามากขึ้น ให้ในทุกสิ่งที่เขาต้องการ

แต่อย่างไรก็ตาม จูโชงไม่ได้ฉลาดเหมือนกับจูเหิง จูเหิงสามารถสอบได้ลำดับที่สองในการสอบคัดเลือกขุนนาง แต่จูโชงกลับล้มเหลวมาโดยตลอดในระยะเวลาสี่ปีที่ผ่านมา และได้รับคะแนนน้อยกว่าเซียวเฉวียนครึ่งต่อครึ่ง

ในการสอบคัดเลือกขุนนางครั้งก่อน จูโชงและจูเหิงทำข้อสอบด้วยกัน แต่จูโชงกลับสอบไม่ผ่าน ล้มเหลวครั้งแล้วครั้งเล่า สุดท้ายจูโชงก็เลือกที่จะไม่สอบอีกต่อไป ออกไปเที่ยวเตร่กับคุณชายของตระกูลขุนนาง ดังนั้นตระกูลของเขาจึงฝากความหวังทั้งหมดไว้กับจูเหิง

สุดท้ายจูเหิงกลับต้องมาตาย ทำให้ทั้งตระกูลของเขาต้องหันกลับมาฝากความหวังไว้กับจูโชง

จูโชงมีชื่อเสียงในเรื่องของลูกผู้ที่ดีมีเงิน แต่เขาไม่ใช่คนฉลาด

หากเขารู้ว่าลูกพี่ลูกน้องของเขาจูเหิงตายไปด้วยเนื้อมือของนายท่านผู้ไร้ค่า เขาคงไม่กล้าที่จะโอหังถึงเพียงนี้

อย่างไรก็ตาม จูเหิงทำให้ฉินซูโหรวต้องอับอาย และวางแผนชั่วร้ายต่อภรรยาของจูโชง นี่เป็นเรื่องอื้อฉาวในตระกูลของพวกเขา ดังนั้นการจากไปของจูเหิงจึงเป็นเรื่องราวที่เกิดขึ้นอย่างกะทันหันและผ่านไปอย่างรวดเร็วเท่านั้น

แม้แต่จูโชงเองก็ไม่รู้ถึงสาเหตุการตายที่แท้จริงของจูเหิง คนโง่เขลาอย่างเขาจะไปรู้อะไร เขาจ้องเขม็งมาที่เซียวเฉวียน “เจ้าคนบาปแห่งจวนฉิน! ปล่อยข้าเดี๋ยวนี้!”

“ข้าถามเจ้าว่าฉินหนานอยู่ที่ไหน?”

“เหอะ! ข้าจะไปรู้ได้อย่างไร?” จูโชงเงยหน้าขึ้น “บางทีเขาอาจจะถูกผู้อารักขาของข้าสังหารไปแล้วก็ได้!”

“งั้นหรือ?”

“ใช่! ทั้งหมดล้วนเป็นเพราะเจ้า! หากไม่ใช่เพราะมีพี่เขยอย่างเจ้า ฉินหนานจะกล้าพูดกับข้าเช่นนี้อย่างนั้นหรือ?”

จูโชงพูดปาว ๆ ออกมา ลมหายใจของเขาเน่าเหม็น ทำให้เซียวเฉวียนแทบจะอาเจียนออกมา

“จูโชง เจ้าทำร้ายโย่วควน และทุบตีคุณชายตระกูลฉิน ข้าจะมอบโอกาสให้เจ้าหนึ่งครั้ง! พูดออกมาเสียโดยดี สำนึกผิดกับสิ่งที่เจ้าทำลงไป!”

เซียวเฉวียนเป็นผู้สูงศักดิ์ แน่นอนว่าเขาวางตัวได้อย่างเป็นธรรมชาติ และไม่ต้องพูดถึงน้ำเสียงที่เย็นชาและไม่แยแสของเขาในตอนนี้ ซึ่งทำให้จูโชงหวาดกลัวเป็นอย่างมาก

จูโชงจ้องมาที่เขา เซียวเฉวียนเป็นแค่ปัญญาชน เหตุใดถึงได้มีจิตสังหารที่รุนแรงถึงเพียงนี้?

เมื่อได้สติกลับคืนมา จูโชงหัวเราะออกมาพร้อมกล่าวว่า “สำนึกผิด? ข้าไม่เคยสำนึกผิดมาก่อน! และข้าก็ไม่มีทางสำนึกผิดเป็นอันขาด!”

เซียวเฉวียนปล่อยคอเสื้อของเขา “เจ้าแน่ใจอย่างนั้นหรือ? ในเมื่อเจ้าอยากเจอท่านอ๋องถึงเพียงนี้ เช่นนั้นเจ้าก็ไปพบกับเขาเสียเถิด!”

จูโชงถูกคว้าด้วยมือของเซียวเฉวียนอย่างแรงจนหายใจไม่ออก เขากระแอมออกมาสองครั้งหลังจากถูกปล่อย “เซียวเฉวียน! เจ้ากล้าคว้าคอของข้าอย่างนั้นหรือ! ข้าจะบอกเจ้าให้เอาบุญ ขอแค่ข้าบอกท่านปู่กับสิ่งที่เจ้าทำกับข้าในวันนี้ เจ้าก็จะไม่มีที่ยืนในราชสำนักอีกต่อไป!”

“ข้าอยากรู้ว่าเจ้าจะยังกล้าบังคับให้ข้าสำนึกผิดอยู่อีกหรือไม่!” “เหอะ!”

“เจ้าคนเลวทราม ต่ำช้า!”

คำพูดของจูโชงรุนแรงขึ้นทุกที คุณชายคนอื่น ๆ ต่างยืดอกขึ้นมา ใช่! เซียวเฉวียนคิดว่าตัวเองเป็นใคร เขาก็แค่คนที่พึ่งพาฉินปาฟางจนสามารถก้าวขึ้นมาในตำแหน่งจอหงวนได้ จากนั้นก็แต่งงานและได้เลื่อนตำแหน่ง เขาไม่ได้มีความสามารถเลยแม้แต่น้อย เหตุใดถึงกล้ามายั่วยุพวกเขาถึงเพียงนี้

จูโชงจัดเสื้อผ้าของตนเอง หากต้องการเข้าพบท่านอ๋อง เขาจำเป็นต้องแต่งตัวให้สุภาพเรียบร้อย

ขณะที่เขาเดินเข้าไปในหอปี๋เซิ่ง เขาก็ตะโกนออกมาด้วยความโกรธ “ฝากเอาไว้ก่อน! เมื่อข้าพาท่านอ๋องออกมา! ข้าจะขอให้เขาถลกหนังหัวของเจ้า!”

“ข้าไม่เคยได้รับความไม่เป็นธรรมเช่นนี้มาก่อน! ลูกเขยต่ำต้อยอย่างเจ้า คิดว่าข้ากลัวเจ้าหรือไง! ไอ้ขยะ!”

จูโชงจ้องเขม็งมาที่เซียวเฉวียนด้วยความโกรธ หันกลับไปแล้วยิ้มออกมา “ท่านอ๋อง! ข้ามาแล้ว! ท่านกำลังทำอะไรอยู่ด้านใน เหตุใดท่านถึงไม่ยอมออกมา เช่นนั้นข้าจะเป็นคนเข้าไปเชิญท่านออกมาเอง”

เหล่าคุณชายตระกูลขุนนางมองมาที่เซียวเฉวียนด้วยสายตาอันเยือกเย็น พวกเขาอยากรู้ว่าเมื่อท่านอ๋องออกมาแล้ว เขาจะจัดการกับเซียวเฉวียนอย่างไร!

“อ๊ากกก!”

เหล่าคุณชายตระกูลขุนนางยังไม่ทันได้กะพริบตา ทันใดนั้นจูโชงก็ส่งเสียงร้องออกมาราวกับว่าถูกผีหลอก จากนั้นก็รีบถอยออกมาจากหอปี๋เซิ่ง!

ทันทีที่ออกมาด้านนอก เขาก็หันมามองเซียวเฉวียน ใบหน้าของเขาเหมือนกับผู้ที่ได้พบเห็นยมบาล ตะโกนออกมาด้วยความหวาดกลัว “อ๊ากกก!”

คุณชายคนอื่น ๆ ต่างตกตะลึงเมื่อเห็นท่าทางของจูโชง พวกเขารีบตะโกนถามออกมาว่า “ทำไม เกิดอะไรขึ้นอย่างนั้นหรือ! มันเกิดอะไรขึ้นอย่างนั้นหรือ!”

ร่างกายของจูโชงสั่นเทา พูดอะไรไม่ออกสักคำ ท่านอ๋องที่เขาพูดถึงคือคนที่เขาเคารพนับถือ ตอนนี้กำลังนอนแน่นิ่งอยู่บนพื้น!

จมูกกลายเป็นสีแดง ดวงตาบวมปูด!

เลือดไหลออกมาจากจมูก!

ไม่รู้ว่าเป็นหรือตาย!

ฉินเฟิงยังไม่ตาย!

ในตอนที่จูโชงเข้าไปด้านใน ฉินเฟิงยังส่งเสียงครวญครางออกมาอยู่เลย!

ทันทีที่เหล่าผู้อารักขากลับมา เมื่อเห็นเซียวเฉวียน พวกเขาก็คิดจะทำความเคารพ แต่เมื่อนึกขึ้นได้ว่าตนเองมีเจ้านายอยู่แล้ว ดังนั้นพวกเขาจึงทำได้เพียงไม่แสดงท่าทางอะไรออกมา และวางฉินหนานกับฉินเป่ยลงบนพื้น

ที่จริงฉินหนานกับฉินเป่ยหนีออกไปได้แล้ว เมื่อครู่เหล่าผู้อารักขาเพียงแค่แสร้งทำเป็นไล่ตามพวกเขาไปเท่านั้น

และพวกเขาก็ตั้งใจที่จะกลับมา

สองพี่น้องฉินหนานและเหล่าผู้อารักขาจับตาดูสถานการณ์ที่เกิดขึ้นที่หอปี๋เซิ่งอย่างลับ ๆ มาโดยตลอด ทันทีที่เห็นเซียวเฉวียนออกมา ฉินหนานก็รีบกลับมาอย่างรวดเร็ว

เซียวเฉวียนตรวจสอบอาการบาดเจ็บของฉินหนาน แววตาของเขาเยือกเย็นขึ้นเรื่อย ๆ

ฉินหนานเบะปาก ราวกับเป็นเด็กที่มีผู้ปกครองคอยให้การดูแล “พี่เขย! ทั้งหมดเป็นเพราะจูโชง! เขาบอกว่าท่านต้องตายอย่างไม่ต้องสงสัย เขาต้องการทำร้ายพวกข้า! และเกือบทำให้โย่วควนต้องตาย!”

เซียวเฉวียนหันกลับมาอย่างรวดเร็ว ยกเท้าขึ้นและถีบไปยังหน้าอกของจูโชง เสียงกระดูกหักดังขึ้นมา จากนั้นอีกฝ่ายก็ส่งเสียงร้องคร่ำครวญและล้มลงกับพื้น!

“เจ้ากล้าลงมือกับคุณชายจูงั้นหรือ!” เหล่าคุณชายต่างตะโกนออกมาด้วยความตกใจ! เซียวเฉวียนบ้าไปแล้วอย่างนั้นหรือ!

“ใครที่ทำร้ายคนของข้า คนผู้นั้นจะต้องได้รับผลที่ตามมา!” เซียวเฉวียนพ่นลมหายใจอย่างเยือกเย็น จากนั้นก็ยกเท้าเหยียบไปที่คอของจูโชง หากเขาต้องการฆ่าไก่ให้ลิงดู เขาก็ต้องฆ่าไก่ที่เย่อหยิ่งที่สุด “จูโชง! เจ้าคิดว่าคนอย่างข้าเซียวเฉวียนไร้ความสามารถแล้วจะทำอะไรกับพี่น้องของข้าก็ได้อย่างนั้นหรือ? ข้าจะบอกเจ้าเอาไว้ สิ่งที่เจ้าเห็นในหอปี๋เซิ่ง มันก็คือจุดจบของเจ้าเช่นกัน!”

พูดจบเซียวเฉวียนก็ยกเท้าขึ้นมาอีกครั้ง!

จูโชงกระโดดพลิกตัวราวกับคางคก ร่างกายของเขาสั่นเทาอยู่บนพื้นด้วยความหวาดกลัว “ข้าผิดไปแล้ว! ข้าผิดไปแล้ว! ใต้เท้าเซียวเป็นผู้มีจิตใจเมตตา โปรดยกโทษให้ข้าด้วย!”

เหล่าคุณชายตระกูลขุนนางต่างตื่นตกใจ! จูโชงสำนึกผิดอย่างนั้นหรือ?

ฉินหนานและฉินเป่ยเองก็ตกใจเช่นกัน เพียงแค่พี่เขยของเขาเตะไปครั้งเดียว มันทำให้จูโชงตกใจและหวาดกลัวได้ถึงเพียงนี้เลยงั้นหรือ?

จูโชงเป็นถึงหลานชายของอัครเสนาบดี!

“พี่น้องของข้าทั้งสามคนถูกเจ้าทุบตีจนมีสภาพเช่นนี้ คำขอโทษของเจ้าจะมีประโยชน์อะไร......”

ทุกคนต่างตื่นตกใจ ลูกกระจ๊อกก็เป็นพี่น้องของเขาอย่างนั้นหรือ?

ดวงตาของโย่วควนเปล่งประกาย ในใจของเซียวเฉวียน เขาก็มีค่าเทียบเท่ากับฉินหนานและฉินเป่ย

คำพูดของแต่ละประโยคของเซียวเฉวียน ทำให้จูโชงตกใจเป็นอย่างมาก “ข้าจะชดใช้ให้! ข้าจะชดใช้ให้!”

หลังจากพูดจบ จูโชงก็นำมือขึ้นมาตบหน้าของตนเองต่อหน้าทุกคน