ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 297

คุกที่ลึกที่สุดในเมืองหลวง

ทันใดนั้น ได้มีคนพาเถ๋าจี๋ออกจากคุกและนอกเมืองโดยไม่มีใครสังเกตเห็น

ความเร็วนั้นเร็วมากจนเถ๋าจี๋ไม่เห็นว่าใครกำลังช่วยชีวิตเขา และปล่อยให้ถูกเขาลากไป

เมื่อมาถึงป่าไผ่อันห่างไกลนอกเมือง เขาก็ได้เห็นคนที่ช่วยเขาอย่างชัดเจน บุคคลนี้มีรูปร่างหน้าตาดูโทรมและแก่เฒ่า มีเบ้าตาที่จมลึก แต่ร่างกาย พลังงาน และจิตวิญญาณของเขากลับเต็มเปี่ยมอย่างผิดปกติ

เขาคุกเข่าลงบนพื้นเสียงดังลั่น “ขอบพระคุณปีศาจกวีที่ช่วยชีวิตข้า”

“ข้าไม่ได้จะช่วยเจ้า” ปีศาจกวีพูดน้ำเสียงเยือกเย็น หากเจ้าซื้อตำแหน่งอย่างเป็นทางการ เจ้าก็จะไม่ถูกลงโทษจนถึงแก่ชีวิต และตระกูลเต๋าก็จ่ายราคามหาศาลเช่นกัน “ฮึก”เมื่อได้ย็นกวีปีศาจพูดเช่นนี้แล้ว เถ๋าจี๋เคียดแค้นชิงชังเป็นอย่างยิ่ง น้ำตาร่วงไหลโรยริน เขาอดรนทนไม่ไหวคนที่ตายเป็นตนเอง!

พ่อแม่ของเขา ภรรยาทั้งลูกชายลูกสาว น้องชายพี่สาวเขา คนในตระกระกูลเขา! สิ้นหมดแล้ว!

ไม่มีใครรอดสักคน!

“ฮ่องเต้ไว้ชีวิตเจ้ามานานเช่นนี้ ท่านทรงมอบหน้าที่ให้ข้าได้จัดการต่อ แต่ข้ารู้ว่า คนที่ฆ่าศิษย์น้องข้ามิใช่เจ้า”

กวีปีศาจท่าทีเย็นชา ในเมื่อไม่ใช่ เถ๋าจี๋ก็ไม่มีความจำเป็นจะต้องตาย

“เช่นนั้นที่ท่านช่วยข้า เพราะเหตุใดเล่า?”

เถ๋าจี๋ถือว่าเป็นคนฉลาดคนหนึ่ง ปีศาจกวีเพียงพูดแค่สามนาที เถ๋าจี๋ก็ฟังเข้าใจ

ปีศาจกวีเสี่ยงมากขนาดนี้ที่ช่วยเขาออกมาจากห้องขัง แน่นอนว่าไม่ใช่ช่วยมาเปล่าประโยชน์

“เจ้าลี้ภัยไปที่ซือชือและเว่ยชิง ร่วมมือกับพวกนั้น เจ้าคงไม่เคยคิดเลยว่าเจ้าจะอยู่ในจุดที่เจ้าอยู่ทุกวันนี้”

เถ๋าจี๋ก้มหน้าด้วยความอับอาย ถ้าเขาได้มีโอกาสทำอีกครั้ง เขาจะไม่สมรู้ร่วมคิดกับคนเยี่ยงเว่ยเจียนกั๋วเป็นอันขาด

นี่คือราคาที่เจ้าต้องจ่ายสำหรับการไม่ภักดีต่อฝ่าบาท” คำพูดของปีศาจกวีนั้นโหดเหี้ยม แต่ก็เป็นความจริงเช่นกัน

“ความหมายของท่านคือ?”

“อยากจะล้างแค้นรึไม่?” ปีศาจกวีถามอย่างเย็นชา

“อยาก ข้าอยาก!” เถ๋าจี๋พยักหัวรัวๆ ทุกวันในคุก เขาคิดถึงวิธีล้างแค้นให้กับครอบครัวของเขา!

อยากจะฉีกคอของเว่ยเจียนกั๋วออกเป็นชิ้นๆ!

ดื่มเลือดของมัน!

กินเนื้อของมันให้สิ้น!

เดิมทีเขาคิดว่าชีวิตนี้คงไม่มีโอกาสอีกแล้ว!

บัดนี้ ปีศาจกวีได้ช่วยเขาออกมา!ในเมื่อเขายังมีชีวิตอยู่ มันก็อย่าได้หวังว่าจะได้ใช้ชีวิตอีกเลย!

ดวงตาของปีศาจกวีแสดงแสงอันเข้มงวดและมีไหวพริบ “ศิษย์น้องของข้าตายเพราะน้ำมือของเว่ยเจียนกั๋ว คนตระกูลของเจ้าก็เช่นกัน”

“บัดนี้ ข้าได้สอบเหล่ายุทธภพจากฝ่ายเว่ยเจียนกั๋วเท่านั้น เพื่อโค่นล้มเว่ยเจียงกั๋ว ลูกศิษย์ของข้ามีหนทางอีกยาวไกล

“ข้ารู้ว่ารากเหง้าการฝึกตนของเจ้านั้นแข็งแรง มีพรสวรรค์ เจ้ามีพรสวรรค์ที่หายาก นั่นคือเหตุผลที่ข้าช่วยเจ้า

“เถ๋าจี๋ บัดนี้แม้แต่ฝ่าบาทก็ยังต้องยืมมือเซียวเฉวียนเพื่อกำจัดพลังของเว่ยเจียวกั๋ว”

“ถ้าเจ้าต้องการจะล้างแค้น เห็นทีเกรงว่าจะต้องยืมมือเซียวเฉวียนมาช่วยด้วยแล้วกระมัง”

พอฟังถึงตรงนี้ เถ๋าจี๋ก็เข้าใจทันที

ปีศาจกวีอยาจะให้เถ๋าจี๋และเซียวเฉวียนร่วมมือกัน

“ไม่ ข้าไม่ได้ให้เจ้าร่วมมือกับเซียวเฉวียน แต่บัดนี้เจ้าสิ้นเนื้อประดาตัว แต่เจ้าต้องคบหาผู้ที่มีฐานะสูงกว่า

“......”เถ๋าจี๋ซึ่งโดดเดี่ยวมาตลอดก็พูดไม่ออก”

สะอึกและก้มหัว “ขอรับ”

“ปัญญาชนในเมืองหลวงมีอยู่นับไม่ถ้วน ถึงแม้ว่ารากเหง้าการฝึกตนของเจ้าจะแข็งแรงเพียงใด แต่เจ้าก็ถือว่ามีความสามารถน้อยกว่าเซียวเฉวียนศิษย์ของข้ามาก

“......”

ประโยคที่ปีศาจกวีกล่าว เป็นประโยคที่เหมือนเหยียบหน้าเถ๋าจี๋ เถ๋าจี๋ไม่กล้าปฏิเสธ ทำได้แต่พยักหน้า “ที่ท่านพูดมาล้วนเป็นความจริง”

“เจ้าลืมสิ่งที่เจ้าเคยเรียนมาเสีย แล้วมาเป็นผู้ฝึกยุทธ์บริสุทธิ์เสียเถอะ”

ว่าอย่างไรนะท่าน?”

เถ๋าจี๋ตกตะลึง

ผู้ฝึกยุทธ์บริสุทธิ์ คือคนที่ไม่รู้หนังสือไม่ออก

คนประเภทนี้ ไม่ใช่ทาสหลุนคุนก็เป็นโจร

บัดนี้ ทาสคุนหลุนจำนวนมากได้เรียนรู้คำศัพท์บางคำจากเจ้านายของตน ถ้าเถ๋าจี๋กลายเป็นผู้ฝึกยุทธ์บริสุทธิ์ เขาไม่เลวร้ายยิ่งกว่าคนต่ำต้อยเหล่านี้ด้วยซ้ำหรือ??

“ข้าจะทำให้เจ้ากลายเป็นผู้ฝึกยุทธ์บริสุทธิ์ที่เก่งคนหนึ่ง ถาเจ้าอยากจะแก้แค้นล่ะก็ มีแค่ทางนี้ทางเดียวที่จะไปต่อได้”

“กลายเป็นผู้ฝึกยุทธ์บริสุทธิ์ เจ้าไม่ต้องมารับแรงกดอัดจากตราเหวินอิ้นอีก”

“แน่นอนว่าเจ้าไม่ต้องกลัวเว่ยเจียนกั๋วจะมาทำอะไร”

ปีศาจกวีกำลังสร้างอาวุธยอดมนุษย์ให้กับเซียวเฉวียน เขาเลือกเถ๋าจี๋เพราะว่าเถ๋าจี๋ไร้สิ้นจนปัญญา

“นี่เป็นการสมัครใจ หากไม่อยากละทิ้งความรู้และบทกวี ข้าจะไม่บังคับเจ้า”

ปีศาจกวีพูดน้ำเสียงเย็นชา หัวใจของเถ๋าจี๋สั่นไหวกลายเป็นผู้ฝึกยุทธ์บริสุทธิ์ ชีวิตทั้งชีวิตก็คงไม่สามารถสัมผัสกวีสมุทรคุนหลุน

กวีสมุทรคุนหลุนเป็นสิ่งที่ปัญญาชนล้วนใฝ่ฝัน และเถ๋าจี๋เองก็เป็นเช่นเดียวกัน

แต่แค่ คนๆหนึ่งที่ไม่สามารถทำตามความฝันของตนได้ เมื่อเทียบกับชีวิตของทั้งตระกูล ไม่มีอะไรน่าพูดถึง?

“ข้ายินยอมขอรับ”เถ๋าจี๋ก้มหัวลงต่ำ

“ข้าจะให้เวลาเจ้าสักนิด แต่เจ้าต้องคิดให้ดีๆ”

ถึงแม้ว่าปีศาจกวีจะพูดว่าให้เวลา แต่ทว่าน้ำเสียงกลับเร่งรีบ เพราะเวลาของเขานั้นมีไม่มากแล้ว

“กะแค่ครูฝึกชิงหยวนหนึ่งคน ขุนนางระดับห้าหนึ่งคน ข้าจะฆ่าไม่ไหวงั้นหรือ?”เคราของเว่นเชียนชิวสั่นไหวอย่างสง่าผ่าเผย

“สิ่งที่ข้าให้ไปไม่ใช่ชิงหยวน” ปีศาจกวีหัวเราะลั่น หัวเราะกับความโง่เขลาของเขา “สิ่งข้าให้ไปคือเจตนาร่วมของประชาชน!”

เจตนาร่วมของประชาชนประชาชนผู้คนงั้นหรือ? มันคือสิ่งใดกัน?

มือของเว่ยเชียนชิว ขุดบาดแผลบนหัวของกวีปีศาจอย่างแรง ความเจ็บปวดทำให้กวีปีศาจบิดตัวไปทั้งตัว วันนี้ที่ข้าไม่ได้มาที่นี่เพื่อฟังเรื่องไร้สาระของเจ้า! ส่งมอบสัตว์ประหลาดที่เจ้าเลี้ยงดูเมื่อสิบห้าปีที่แล้วมาให้ข้า! "

“อยากได้มันงั้นรึ? เจ้าฝันไปเถอะ!”

กวีปีศาจขำลั่น ทำท่าทีไม่เห็นด้วย ไม่พูดอะไรสักคำ

เว่ยเชียนชิวตะคอกลั่น“มันอยู่ที่ใด!บอกข้ามา!มันอยู่ที่ใด!

“ไปถามลูกศิษย์ข้าซะสิ!

“ฮ่าฮ่าฮ่า!”

ร่างปีศาจกวีที่ขำเย้ยอยู่นั้นถูกเว่ยเชียนชิวลากมา

เว่ยเชียนชิวถามอีกครั้งอย่างกระตือรือร้น”เจ้าเซียวเฉวียนงั้นรึ?”

“มิใช่ เป็นเว่ยชิง”

“เจ้าล้อข้าเล่น?” เว่ยเชียนชิวที่โกรธมากก็ใช้กำลังทั้งหมดของเขา บีบคอปีศาจกวีจนสิ้นลม

เหตุใดตอนนี้ปีศาจกวีถึงได้อ่อนแรงลง?

เว่ยเชียนชิวยังวางแผนที่จะทรมานเขาเพื่อดึงคำสารภาพออกมา แต่ผลลัพธ์ ปีศาจกวีกลับสิ้นลมเสียแล้ว?

นี่มันจงใจชัดๆ!

เจ้าปีศาจกวีนี่จงใจชัดๆ!

เว่ยเชียนกำมัดแน่น ปีศาจกวีได้ตายลง แต่เขากลับยังหาสัตว์ประหลาดตัวนั้นไม่ได้เลย!

ไม่ ไม่ช่ว่าปีศาจกวีพูดหรือว่ามีเว่ยชิงที่รู้? ยังพอมีโอกาสสุดท้ายอยู่บ้าง!

สัตว์ประหลาดที่เว่ยเชียนชิวเอ่ย นั่นคือเสือพยัคฆ์หนึ่งตัว

ได้ยินมาว่ามันมาจากเทือกเขาคุนหลุน ทั้งลำตัวขาวล้วน ขาวเหมือนหิมะ ไร้ลวดลายใดๆเสียงคำรามยาวและลมพัดยาวหนึ่งร้อยฟุต

ในตอนนั้น เสือตัวนี้ได้ต่อสู้ในการรบนับครั้งไม่ถ้วนกับกองทัพตระกูลเซียว เป็นคู่บารมี อยู่ยงคงกระพันไม่ด้อยกว่าแม่ทัพที่แข็งแกร่งคนใด

เสือตัวนี้ เขาเป็นสหายรบที่มีชื่อเสียงในกองทัพเว่ย

มีมันอยู่ ขวัญกำลังใจของทหารก็จะเพิ่มขึ้นอย่างแน่นอน

ต่อมากองทัพตระกูลเซียวตายระเนระนาด เสือพยัคฆ์ก็ไม่รู้ว่ามันไปไหน เว่ยเชียนชิวได้ยินมาว่า เป็นปีศาจกวีที่นำมันไป

เมื่อเว่ยเชียนชิวอยากได้! ก็ต้องได้!