ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 331

ทุกคนต่างมองหน้ากันไปมา นี่ต่งจัวเป็นอะไรไป?

เหตุใดเขาถึงทำร้ายท่านอ๋องเสียได้?

ต่อให้ไป๋ฉี่อยู่ด้วย ให้เขามาต่อสู้กับชาวยุทธ์แท้อย่างต่งจัวนี้คงต้องรับมือได้ประมาณสามสิบกว่ากระบวนท่า

ความสามารถในการแต่งกลอนของเว่ยชิงไม่สู้เซียวเฉวียน ไม่ถึงสิบกระบวนท่าก็ทำเอาเขาบาดเจ็บหนัก

พูดว่าบาดเจ็บหนัก ทว่าเว่ยชิงกลับบาดเจ็บหนักกว่าที่ทุกคนคิดเอาไว้เสียอีก

ต่งจัวใช้ฝ่ามือหนึ่งกระแทกกระดูกทรวงอกของเว่ยชิงจนหัก เว่ยชิงถึงกับล้มลงกับพื้นจนกระดิกกระเดี้ยวไม่ไหว

เขา ขยับตัวไม่ได้แล้ว

“ท่านอ๋องขอรับ?”

เมื่อเห็นเว่ยชิงไม่ได้ลุกขึ้นมาเนิ่นนาน จ้าวซิ่นก็พลันรู้สึกว่าไม่ถูกต้องสิ “ทำไมเจ้าเป็นเช่นนี้?”

เว่ยชิงโอดครวญเสียงหนึ่ง “อั่ก!”

เจ็บ!

เจ็บมาก!

เว่ยชิงเจ็บจนสีหน้าบิดเบี้ยว เขาทำให้เหล่าคุณชายสูงศักดิ์แตกตื่น

ว่ากันตามจริง เว่ยชิงกับต่งจัวเพิ่งจะเริ่มสู้กัน บรรยากาศอันเหี้ยมหาญดุดันเพิ่งจะแผ่ออกมาก็พลันหยุดชะงักลง

ต่งจัวแข็งแกร่งเกินไปแล้ว!

ความสามารถทางเชิงกลอนของเว่ยชิงนั้นอยู่เหนือกว่าเหล่าคุณชายสูงศักดิ์รายอื่นๆ กระทั่งตัวเว่ยชิงยังสู้ไม่ชนะต่งจัวเลย ไม่ต้องไปพูดถึงพวกจ้าวซิ่นพวกนั้น

อย่าว่าแต่เหล่าคุณชายตระกูลสูงศักดิ์จะแตกตื่นตกใจ แต่คนที่แตกตื่นประหลาดใจยังมีเซียวเฉวียนด้วย

ตอนแรกที่แย่งชิงตราประทับเหวินอิ้นนั้น เซียวเฉวียนกับพู่กันจินหลุนเฉียนคุนทุ่มเทปานนั้น ยังต่อสู้พัวพันยากเย็นกับเว่ยชิง ตอนนี้ไม่ถึงสิบกระบวนท่ากับต่งจัว เว่ยชิงก็ล้มลงเสียแล้ว?

แถมเว่ยชิงยังขยับตัวไม่ได้อีก

สีหน้าของเซียวเฉวียนเต็มไปด้วยความตื่นตะลึงและงงงัน!

ความสามารถในการต่อสู้ของต่งจัวเช่นนี้ ต่อให้ใช้เซี่ยวเฟิงกับพู่กันจินหลุนเฉียนคน เกรงว่ายังต้องใช้ความพยายามยิ่งถึงจะต่อสู้กับต่งจัวได้ไหว!

ในยามนี้ ในกลุ่มคนนั้นในที่สุดก็มีคนมีท่าทีขึ้นมา “สวรรค์ ต่งจัวของท่านอัครเสนาบดีเป็นชาวยุทธ์แท้”

ทุกคนต่างตกใจจนหน้าถอดสี จ้าวซิ่นที่มองดูการต่อสู้มาตลอดถึงกับเข่าอ่อน เขาตะโกนดังลั่น “แล้วเหตุใดถึงไม่เตือนแต่เนิ่นๆ!”

ต่งจัวน้อยครั้งนักที่จะโผล่ออกมา ดังนั้นคนที่รู้จักต่งจัวจึงมีน้อย

เมื่อครู่ผู้ที่ตั้งสติขึ้นมาได้ก่อนคนแรกนั้น ก็คือขุนนางชั้นผู้น้อยรายหนึ่งที่ชื่นชอบการซุบซิบนินทาเป็นอย่างยิ่ง

เซียวเฉวียนแม้ไม่รู้ว่าชาวยุทธ์แท้คือสิ่งใด แต่ฟังดูแล้วเหมือนจะเก่งมากกระนั้น เซียวเฉวียนกรอกตาขึ้น ผู้อื่นไม่รู้ว่าต่งจัวเป็นชาวยุทธ์แท้ แต่เว่ยชิงต้องรู้แน่นอน

แต่ในเมื่อเว่ยชิงเลือกจะโจมตีไปเสียเอง จะโทษใครได้?

ชาวยุทธ์แท้คือสิ่งใด เซียวเฉวียนไม่ทราบหรอก แต่ต่งจัวนั้นต้องเป็นมังกรชั่วร้ายตัวหนึ่งแน่ แถมยังดุดันเป็นที่สุด!

ต่งจัวถึงกับไม่ทำให้เซียวเฉวียนผิดหวังจริงๆ!

ตอนที่ทุกคนกำลังตกตะลึงอยู่นั้น มีเพียงเว่ยชิงที่ท้องฟ้าพังทลายลงแล้ว

เขาเป็นอัมพาต!

เขาถึงกับเป็นอัมพาตแล้ว!

เหมือนกับเซียวเฉวียนก่อนหน้านี้ เขาเป็นอัมพาตแล้ว!

แล้วเขาจะยอมเป็นเหมือนกับเซียวเฉวียนในตอนแรกได้เช่นไร นอนพังพาบเหมือนกับสุนัขตัวหนึ่งบนพื้นเสียแบบนั้น!

เว่ยชิงดิ้นรนพยายามจะลุกขึ้นมาทว่าเขากลับพบอย่างตื่นตระหนกใจว่า เหมือนเขาจะขยับไม่ได้แล้วจริงๆ!

ตั้งแต่หน้าอกลงมานั้น ไม่มีความรู้สึกโดยสิ้นเชิง!

เว่ยชิงยากจะเชื่อได้ ในวันนี้เข้าต้องการจับตัวเซี่ยวเฟิง สู่ขอองค์หญิงเป็นราชบุตรเขย แล้วเขาจะเป็นอัมพาตได้อย่างไร?

“เด็กๆ...”

เขาส่งเสียงฮึดฮัด จ้าวซิ่นยามนี้ถึงค่อยๆ ตั้งสติได้ขึ้นมา “เร็วๆๆ! ไปพยุงท่านอ๋องขึ้นมา!”

พวกจ้าวซิ่นหยิบเอาผ้านุ่มๆ พยุงตัวเว่ยชิงขึ้นมา ครั้นลองพยุงดู พวกเขาก็พลันขนลุกซู่เหงื่อแตกพลั่ก!

จบกัน!

จบกัน!

เพราะเหตุใดร่างกายถึงอ่อนยวบขนาดนี้กันล่ะ?

เพราะเหตุใดท่านอ๋องถึงลุกขึ้นมาได้ล่ะ?

พวกเขามองตากัน ทุกคนต่างรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นทั้งสิ้น แต่กลับไม่มีใครกล้าเอ่ยปาก

เว่ยชิงนั้นเป็นท่านอ๋องผู้ปกครองรัฐไป๋ลู่นะ!

และเป็นลูกพี่ลูกน้องชายของฝ่าบาทองค์ปัจจุบัน!

เขาเป็นอัมพาตไปแล้วงั้นหรือ?

เหล่าชายหนุ่มยากจนและขุนนางตำแหน่งเล็กๆ ที่อยู่ด้านข้างเหม่อลอยไป ต่งจัวลงมือรุนแรงไปแล้วถึงกับทำท่านอ๋องเป็นอัมพาต

ทันใดนั้น สภาพจิตของสวีซูผิงก็วุ่นวาย เซียวเฉวียนจะตายได้อย่างไร? เขาเป็นคนมากความสามารถที่ต้าเว่ยยากจะได้มาเลยนะ!

“ใต้เท้าทุกท่าน” ขุนนางชั้นผู้น้อยรายนั้นตัวสั่นงันงก น้ำเสียงของเขาสั่นเทาขณะที่รายงาน “ท่านอ๋อง...”

ชนะแล้ว

คนเขายังไม่ทันพูด อัครเสนาบดีก็ต่อเรื่องให้เสร็จสรรพในสมองของตัวเองเสียแล้ว เขาตบโต๊ะด้วยความดีใจ “เยี่ยม! เยี่ยมเป็นที่สุด!”

การตบโต๊ะลงไปครั้งนี้ ทำเอาขุนนางชั้นผู้น้อยรายนั้นแตกตื่นจนสิ้นวาจา เขาอ้าปากออกอย่างกระอักกระอ่วน ไม่อาจจะเอ่ยวาจาได้สักคำหนึ่ง

“ยินดีด้วย! ยินดีด้วย!”

คนจำนวนไม่น้อยลุกขึ้นมาพากันมาเอ่ยแสดงความยินดีกับอัครเสนาบดีจู คล้ายกับว่าเว่ยชิงที่กลายเป็นราชบุตรเขยนั้น เป็นหลานชายของอัครเสนาบดีเสียแบบนั้น

“การประลองเลือกคู่ครั้งนี้ประสบความสำเร็จยิ่งยวด ใต้เท้าอัครเสนาบดีมีคุณูปการยิ่งใหญ่สุด ฝ่าบาทจะต้องทรงพอพระทัยอย่างมากแน่”

เหล่าขุนนางต่างพากันชื่นชม จ้าวจินนั้นครั้นได้ฟังว่าบุตรชายทั้งสองคนแพ้แล้ว เขาก็หงุดหงิดใจยิ่งแต่ก็แสดงความยินดีอย่างใจกว้าง “ยินดีกับอัครเสนาบดีจูด้วย การประลองเลือกคู่นั้นจบลงอย่างสมบูรณ์พร้อมยิ่ง”

สวีซูผิงขมวดคิ้ว จะเป็นไปได้อย่างไร?

เมื่อครู่เห็นได้ชัดว่าเซี่ยวเฟิงนั้นยอมรับเซียวเฉวียนเป็นนายอย่างชัดเจน เพียงเวลาสั้นๆ หนึ่งชั่วยาม เซี่ยวเฟิงถึงกับเปลี่ยนนายแล้วหรือ?

เขามองขุนนางชั้นผู้น้อยรายนั้น พบว่าขุนนางรายนั้นเหงื่อแตกพลั่กกำลังตัวสั่นงัก ไม่คล้ายกับจะรายงานเรื่องมงคล

“เด็กๆ! จุดประทัด! แจ้งกับใต้หล้าเสียว่าผลเลือกราชบุตรเขยออกมาแล้ว!”

อัครเสนาบดีจูเพิ่งจะโบกมือเสร็จ สวีซูผิงกลับตวาด “ยังไม่รีบพูดอีก! ไม่คิดอยากมีชีวิตแล้วหรือไร?”

ครั้นประกาศผลเลือกราชบุตรเขยออกมา เกรงว่าคงยากจะแก้ไขอะไรแล้ว!

ขุนนางชั้นผู้น้อยใกล้จะร้องไห้แล้ว เขาโขกศีรษะลงกับพื้นอย่างแรง “ใต้เท้าอัครเสนาบดี! ท่านอ๋องเป็นอัมพาตไปแล้วขอรับ!”

“เขาเป็นอัมพาตไปแล้ว!”

เหล่าขุนนางหน้าถอดสีบื้อใบ้

เงียบ

ความเงียบงันปกคลุม

มือของอัครเสนาบดีจูนั้นห้อยตกลงบนพื้นอย่างเงียบงัน

เนิ่นนาน ทั้งร่างของอัครเสนาบดีจูสั่นสะท้าน เขากัดฟันเอ่ยลอดไรฟัน “อัมพาตงั้นหรือ? เหตุใดจึงเป็นอัมพาตกัน? เซียวเฉวียนเป็นผู้กระทำอย่างนั้นหรือ?”

“ต้องเป็นเช่นนี้แน่! ต้องเป็นเช่นนี้แน่! ข้าจะฆ่ามันทิ้งเสีย!”