ช่วยข้าทีสองสามีของข้าคือท่านอ๋องจอมโหด NC25 3P นิยาย บท 50

ที่ค่ายทหารแห่งนี้ไม่มีหมอหญิงและเป็นคำสั่งของลู่หนิงหวังที่ห้ามบุรุษอื่นใดเข้ามายังเรือนของเขาเพื่อความปลอดภัยของหนานอิง ดังนั้นนางจึงจำต้องรักษาบาดแผลที่เกิดเต็มร่างของตนเองด้วยยาของเขาที่ทิ้งไว้เพียงลำพัง

ในยามปกติหากนางต้องการอาบน้ำ ทหารจะหาบน้ำมาไว้ด้านหน้าเรือนโดยหนานอิงจะหิ้วเข้ามาภายในเรือนด้วยตนเอง แต่ในยามนี้นางหมดเรี่ยวแรงที่จะยกสิ่งใดแล้ว อีกทั้งข้อมือของนางก็เคล็ดจนไม่อาจหยิบจับของหนักได้อีก ไหล่ของนางก็ดูคล้ายจะหลุดอีกด้วย

หนานอิงต้องหิ้วไหล่ของตนเองด้วยความทรมาน หลังจากการต่อสู้ครานี้นางเข้าใจแล้วว่าต่างกับที่นางได้เผชิญกับคนของลู่หนิงหวังที่ส่งไปทดสอบนางมากเพียงใด

เห็นได้ชัดว่าที่ผ่านมาคนพวกนั้นล้วนเกรงใจนางและออมมือให้ไม่น้อย เมื่อมาเจอของจริงเช่นนี้ทำให้หนานอิงถึงกับหมดสภาพกระทั่งแรงจะทายาให้ตนเองยังไม่มี

แต่นางต้องรีบหายหานเซียวบอกนางว่าจะรีบกลับมา เมื่อนางอวดชัยชนะกับพวกเขาแล้วนางจะไปสะสางเรื่องที่ค้างคาเสีย หนานอิงบัดนี้ไม่สนใจแล้วว่าคฤหาสน์สกุลหนานจะมีคนคุ้มกันหนาแน่นเพียงใด นางที่อาศัยอยู่ในสกุลหนานมาชั่วชีวิตย่อมรู้วิธีเข้าไปจัดการคนได้โดยไม่ลำบาก

ดังนั้นหนานอิงจึงอดทนต่อความเจ็บปวดเดินออกไปหิ้วถังน้ำที่หน้ากระโจมเข้ามาอย่างยากลำบาก ใช้ผ้าชุบน้ำเช็ดเนื้อตัวตนเองจนสะอาดแล้วจึงเริ่มทายา

ด้านหลังของนางคงเป็นแผลหลายจุดแต่ยามนี้ไม่สามารถดูแลตรงนั้นได้ ใจหวนนึกถึงลู่หนิงหวังขึ้นมา คนผู้นั้นในยามทายาให้นางเขาใส่ใจยิ่งนัก มือหนัก ๆ ของเขาในยามที่ป้ายยาแล้วคลึงบาดแผลให้นางช่างอ่อนโยนและช่วยให้คลายความเจ็บปวดได้เป็นอย่างดี

ไม่น่าเชื่อว่าคนป่าเถื่อนเช่นนั้นจะอ่อนโยนได้เพียงนั้น

หนานอิงอดยิ้มขึ้นมาไม่ได้เมื่อนึกถึงเขา แต่แล้วนางพลันสะดุ้งกับความคิดฟุ้งซ่านของตนเอง นางคิดเสมอว่าตนเองเพียงผูกพันกับคนทั้งสองหาได้มีความรู้สึกลึกซึ้งไปมากกว่าบุญคุณที่พวกเขามีให้ แต่บัดนี้ดูเหมือนว่าจิตใจของนางจะหวั่นไหวเสียแล้ว

ความอ่อนโยนของหานเซียวที่เพิ่มมากขึ้นทุกวันและความใส่ใจของลู่หนิงหวังทำให้หนานอิงเกิดความรู้สึกสั่นไหวในหัวใจ ทั้ง ๆ ที่เคยหวาดกลัวปานนั้นแต่ในตอนนี้กลับอยากอยู่ด้วยกันกับพวกเขาทุกวันและทุกเวลา

ความรู้สึกเช่นนี้หนานอิงจำต้องกดข่มเอาไว้ในใจ นางหาใช่สตรีที่อ่อนแอดังเดิม นางมีเป้าหมายและนางได้เลือกแล้วดังนั้นเรื่องอื่นหนานอิงพร้อมที่จะโยนทิ้งไปเสีย

ในขณะที่หนานอิงกำลังเหม่อลอยทหารที่เฝ้าอยู่หน้าเรือนก็รายงาน

"แม่นางอาหารเย็นของท่านพร้อมแล้วขอรับ"

ได้ยินดังนั้นหนานอิงจึงตะโกนออกไปคำหนึ่ง แล้วเดินขากะเผลกไปรับอาหารสำรับนั้นเข้ามาในเรือน ตั้งแต่ออกจากสกุลหนานมานั้นหนานอิงไร้คนคอยรับใช้ข้างกาย ในยามที่ลำบากเช่นนี้จึงคิดถึงอาโจวเป็นอย่างมาก

นางจะเป็นเช่นไรกันนะ จะถูกขับไล่ให้ไปหาบน้ำผ่าฟืนหรือไม่

คิดถึงสาวใช้คนสนิทขึ้นมาพลอยทำให้น้ำตารื้นจนเต็มหน่วย พลอยย้อนนึกไปถึงวันวานที่ท่านแม่ของนางยังมีชีวิตอยู่ ในยามนั้นเป็นช่วงเวลาที่หนานอิงมีความสุขที่สุดแล้ว

เพียงชั่วพริบตาสิ่งเหล่านั้นกลับถูกพรากไปอย่างง่ายดาย

หนานอิงยิ้มเยาะหยันโชคชะตาชีวิตตนเอง แล้วก้มลงกินอาหารที่แสนจะจืดชืดด้วยความรู้สึกเบื่อหน่าย หากนางสบายดีหนานอิงไม่รีรอที่จะลงมือเข้าครัวด้วยตนเอง แม้ภายนอกจะดูเหมือนว่าลู่หนิงหวังจะบังคับก็ตามเถิด แต่นางก็ไม่สามารถกินฝีมือของพ่อครัวจำเป็นที่ค่ายนี้ได้จริง ๆ 

นางเคยถามพ่อครัวคนนั้นว่าอดีตเขาทำสิ่งใดมาก่อน เขาบอกนางว่าเป็นเพียงเชลยศึกผู้หนึ่งอดีตก็เป็นเพียงชาวบ้านธรรมดาที่สวามิภักดิ์และท่านแม่ทัพได้ไว้ชีวิตและได้เข้าร่วมกองทัพทำงานเล็กน้อยในกอง กระทั่งในสงครามเป่ยเสียนข้าศึกเข้าโจมตีพ่อครัวถูกฆ่าตาย ในยามนั้นเดือดร้อนกันมากเขาจึงอาสามาเป็นพ่อครัวเสียเองและทำหน้าที่นี้มาตั้งแต่ตอนนั้น

หนานอิงย่อมเข้าใจ ชาวบ้านพวกนี้ล้วนอดอยากเกิดมาอาหารดี ๆ ไม่เคยตกถึงท้อง จะเข้าใจรสชาติความอร่อยได้อย่างไร อีกทั้งทหารทั้งกองนี้ล้วนเคยชินกับการกินอะไรก็ได้ขอให้อิ่มท้อง เรื่องรสชาตินั้นจึงไม่สำคัญกับพวกเขานัก

เพราะเป็นเช่นนี้ลู่หนิงหวังและหานเซียวเมื่อได้ชิมฝีมือการทำอาหารของนางแล้วเลยคิดอยากสังหารพ่อครัวทิ้งใช่หรือไม่

หนานอิงกินข้าวไปทั้งคิดฟุ้งซ่าน คงเพราะเหนื่อยมากจึงทำให้นางไม่อยากอาหารแต่ต้องฝืนกินเข้าไปเพื่อฟื้นฟูร่างกายตนเอง

หนานอิงกินข้าวยังไม่ทันเสร็จจู่ ๆ ก็เกิดรู้สึกอ่อนแรงขึ้นมา นางวางตะเกียบลงทั้งรู้สึกวิงเวียนศีรษะเป็นอย่างยิ่ง หนานอิงจึงเดินไปที่เตียงแล้วล้มตัวลงนอน

หนานอิงกลับรู้สึกว่าร่างกายบัดนี้ขยับเขยื้อนลำบากยิ่ง แม้จะยกมือยังไร้เรี่ยวแรงแล้ว นางหลับตาลงอย่างเหนื่อยอ่อนมีลืมตาขึ้นก็พบว่าภาพเบื้องหน้าหมุนคว้างมองสิ่งใดไม่ชัดนัก

หลังจากนั้นไม่นานหนานอิงพลันรู้สึกว่ามีใครบางคนเข้ามาในเรือนแห่งนี้ นางสงสัยเป็นอย่างยิ่งว่าทหารที่เฝ้าอยู่ด้านหน้าปล่อยคนเข้ามาได้อย่างไร

เอ๊ะ หรือว่านายท่านกับนายน้อยกลับมาแล้ว

ในใจของหนานอิงพลันเบิกบาน ถึงร่างกายจะรู้สึกแปลกประหลาดแต่เมื่อพวกเขาอยู่นางก็อุ่นใจยิ่ง ลู่หนิงหวังอาจจะตรวจร่างกายของนางสักหน่อยเท่านี้ก็รู้แล้วว่านางเป็นอย่างไร

แต่แล้วเสียงหัวเราะไม่คุ้นเคยของคนสองคนกลับดังขึ้น หนานอิงอยากขยับตัวแต่ก็ยากลำบากนัก ทั้งจิตใจรู้สึกถึงอันตรายที่คืบคลานเข้ามา

"ข้าออกจะรู้สึกผิดหวังอยู่บ้าง เมื่อคนที่เก่งที่สุดกำลังหมดสภาพอยู่เช่นนี้ ไม่สนุกเอาเสียเลย"

หนานอิงกินอาหารไปไม่เยอะ พักผ่อนและเดินลมปราณอยู่ชั่วครู่ก็รู้สึกดีขึ้น แต่เรี่ยวแรงของนางนั้นกลับมาเพียงบางส่วนและได้ใช้เฮือกนั้นในการปักมีดไปแล้ว

หนานอิงลืมตาถึงแม้ว่ารอบกายจะยังหมุนคว้างนางก็ยังเห็นว่ามีดเล่มนั้นปักเข้าไปได้แม่นยำยิ่ง หนานอิงดึงมีดออกมาโลหิตสีแดงสดพุ่งกระจายเลอะใบหน้าของหนานอิง นางหวังจ้วงแทงเข้าที่ท้องของคนผู้นั้น แต่กลับถูกนายกองที่ยืนมองเหตุการณ์ด้วยอาการตกตะลึงไปชั่วครู่จับมือของนางเอาไว้

หนานอิงบิดข้อมือและสลัดมือนายกองผู้นั้นออกไปได้ นางม้วนกายหลบเขารวดเร็วแต่คนถูกวางยาไหนเลยจะคล่องแคล่วเฉกเช่นในยามปกติ หนานอิงจึงถูกเขาจิกเข้าที่ผมอย่างแรงแล้วถูกตบใบหน้าอีกครั้ง

"ฤทธิ์มากนักนะนังสารเลว โอ๊ย ข้าเป็นอะไร นี่เจ้า มีดอาบยาพิษ"

บุรุษผู้ที่ถูกหนานอิงทำร้ายนั้นอาการสาหัสแล้ว ด้วยมีดสั้นเล่มนั้นได้อาบยาพิษเอาไว้ใบหน้าของเขากลายเป็นสีเขียวคล้ำทั้งทรุดลงไปคุกเข่าที่พื้นเขานอนลงไปตรงนั้นไม่อาจขยับร่างกายได้อีกต่อไป

หนานอิงเองก็คาดไม่ถึงเช่นกัน หานเซียวเพียงแต่ให้มีดสั้นกับนางเอาไว้แล้วบอกว่าให้ระมัดระวังในการใช้หากไม่จำเป็นอย่าใช้มีดสั้นนี้สุ่มสี่สุ่มห้า และให้พกติดการเสมอ

แต่หานเซียวไม่ได้บอกนางว่ามีดสั้นนี้อาบยาพิษ เขาย่อมรู้ดีว่าหนานอิงเองหากไม่จำเป็นย่อมไม่ถอดมีดสั้นออกจากฝักเป็นอันขาด

นายกองผู้นั้นเมื่อเห็นว่าเกิดสิ่งใดขึ้นถึงกับหวาดผวา หนานอิงมองเขาด้วยแววตาเคียดแค้น ทั้งที่ผมยังถูกดึงอยู่ หนานอิงยกมุมปากคล้ายยิ้มคล้ายไม่ยิ้ม นางตัดสินใจว่องไวใช้มีดสั้นคมกริบตัดผมของนางทิ้งแล้วม้วนกายหลบหลีกทั้งยังตวัดข้อมือกรีดมีดสั้นไปที่ข้อมือของนายกองผู้นั้นทันใด

แม้ก่อนหน้านี้จะรู้สึกว่าตนเองไหล่หลุดจนเจ็บแทบน้ำตาไหลแต่ในยามนี้เมื่ออันตรายมาอยู่ตรงหน้าหนานอิงกลับเหมือนคนไร้ความเจ็บปวดแล้ว

"นังบ้า แกฉันจะฆ่าแก"

นายกองผู้นั้นกุมข้อมือของตนเอง ความรู้สึกชาพลันแล่นไปทั่วร่างกายของเขาอย่างรวดเร็ว แผลที่ข้อมือนับว่าเป็นเพียงรอยกรีดไม่มากแต่มีดสั้นเล่มนั้นอาบยาพิษซึ่งทำให้เขาทั้งกังวลทั้งมีโทสะ

มือของเขาคว้าร่างของหนานอิงที่กำลังตะเกียกตะกายหนี ทั้งยังต้องหลบหลีกมีดสั้นเล่มนั้นที่อยู่ในมือของนาง ทั้งสองคนหนึ่งถูกวางยาคนหนึ่งถูกพิษทำให้ตัวชาบัดนี้สภาพล้วนไม่ต่างกันต่างฝ่ายต่างต่อสู้กันอย่างเอาเป็นเอาตายจนข้าวของในเรือนพังเสียหาย

เสียงต่อสู้ด้านในดังขึ้นแต่คนภายนอกกลับไม่มีผู้ใดเข้ามาดูเลยสักคน ด้วยบัดนี้ที่หน้าเรือนนั้นได้สับเปลี่ยนเวรยามกลายเป็นคนของนายกองผู้นั้นที่มาเฝ้าเวรแทนเสียแล้ว

พวกเขามองหน้ากันแล้วหัวเราะอย่างพอใจ คิดว่าข้างในช่างรุนแรงกันเป็นอย่างยิ่ง แต่แล้วคล้ายมีผู้ใดมายืนขวางอยู่ด้านหน้า ดวงตาของพวกเขาพลันเบิกกว้างยังไม่ได้ทันเอ่ยคำใดเข่าพลันอ่อนลงไปกองอยู่ที่พื้นเสียแล้ว