ช่วยข้าทีสองสามีของข้าคือท่านอ๋องจอมโหด NC25 3P นิยาย บท 57

อาภรณ์งดงามมากมายถูกส่งมาให้นางยังมีบ่าวรับใช้อีกหลายคน นิ้วเรียวขาวราวหยกค่อย ๆ ลูบไล้ผ้าไหมเนื้อดีเหล่านั้นอย่างเบามือ หนานอิงยกผ้าเหล่านั้นขึ้นสูดดม นางเพิ่งทำการอบร่ำอาภรณ์เหล่านี้ด้วยเครื่องหอมชั้นยอดที่นางปรุงขึ้นมาเอง

นางตั้งใจทำกลิ่นหอมเย็นนี้อย่างเต็มที่ มันเป็นกลิ่นเฉพาะของนางและเป็นกลิ่นที่ลู่หนิงหวังและหานเซียวชอบ แม้ว่าพวกเขาจะไม่ได้เอ่ยถึงเครื่องหอมอีกเลย แต่นางก็ยังตั้งใจทำไว้ให้มากเพื่อให้พวกเขาพกติดกาย

หนานอิงยิ้มน้อย ๆ เมื่อคิดถึงท่าทางดีใจของหานเซียวที่แม้จะยังปากไม่ดีแต่ใบหน้านั้นไม่อาจปกปิด หรือกระทั่งลู่หนิงหวังที่รับไปด้วยใบหน้าเฉยชาแต่กลับพกติดกายไม่ยอมห่าง

บุรุษปากแข็งพวกนั้นหลายครั้งที่ทำให้นางเดาความคิดของพวกเขาไม่ออก

กลิ่นหอมและความงดงามของผ้าไหมทำให้หนานอิงเหม่อลอย อดคิดถึงเรื่องราวที่ผ่านมาไม่ได้นานนับปีกว่าแล้วที่นางไม่ได้สัมผัสกับของเหล่านี้ไยกลับไม่รู้สึกโหยหาเลยแม้แต่น้อย หนานอิงกลับนิ่งเงียบอยู่นาน นางจ้องสิ่งของงดงามเหล่านี้ทั้งยังทอดถอนใจ

เวลาในจวนสกุลหนานนั้นแม้จะยาวนานเกือบทั้งชีวิตแต่เมื่อมองย้อนกลับไปในครานี้กลับดูแสนสั้นยิ่งนัก และบัดนี้นางผู้ที่กลายเป็นคนแปลกหน้าจำต้องกลับไปสถานที่แห่งนั้น ช่างคล้ายกับว่าตนเองกำลังจะเหยียบย่ำไปยังดินแดนที่ไม่คุ้นเคย

คนคนเดียวที่ยังอยู่ทำให้นางผ่อนคลายและจิตใจสงบลงบ้างคงเป็นบ่าวรับใช้ผู้ซื่อสัตย์ผู้นั้น บ่าวที่นางยังคิดถึงอยู่เสมอ

อาโจว

ฉับพลันหางตาหนานอิงกลับเห็นแสงสะท้อนจากวัตถุบางอย่าง นางเบี่ยงกายหลบอย่างรวดเร็วก่อนที่ปลายดาบนั้นจะบั่นคอของนาง หนานอิงม้วนตัวแต่กลับถูกอ้อมแขนของใครบางคนรัดรอบเอวของนางแนบแน่น

หนานอิงบัดนี้อยู่ในชุดสีขาวตัวใน ยังแต่งกายไม่เรียบร้อยนักกระบี่ของคนผู้นั้นคมยิ่งนักตัดผ้ารัดเองของนางเบา ๆ ก็หลุดออก 

หนานอิงยกมือปกปิดหน้าอกเอาไว้ ก่อนจะม้วนกายรวดเร็วพันร่างเข้ากับผ้าขาวผืนนั้นที่ถึงแม้จะถูกขาดก็ยังคงพอรัดร่างของนางไม่ให้เปิดเผยเนื้อหนังจนเกินไป

รูปร่างอรชรจึงถูกรัดรึงด้วยผ้าขาวบาง เผยให้เห็นส่วนเว้าส่วนโค้งและผิวเนื้อที่กลืนไปกับสีของผ้าขาวนั้นดูงดงามยิ่ง งดงามจนทำให้คนตกตะลึง

หนานอิงบัดนี้ในมือมีกระบี่คู่ใจแล้ว นางชี้กระบี่ไปที่เขา คนผู้นั้นยังมีสีหน้าแววตาที่สงบเยือกเย็นและยังสง่างามแต่หนานอิงรู้ดีว่าภายใต้ใบหน้านี้คนผู้นี้กำลังคิดเรื่องชั่วร้ายบางประการอยู่

นางระวังตัวมากขึ้นแต่แล้วเมื่อเห็นว่าใบหน้าของคนผู้นั้นยังมีรอยกระบี่เล็กน้อยที่กรีดเป็นทางยาว ถึงจะเป็นแผลเล็กน้อยจนเขาไม่ใส่ใจแต่แผลนี้กลับทำให้หนานอิงฮึกเหิมเป็นอย่างยิ่ง

นางหมุนฝ่ามือพุ่งเข้าหาเขาราวกับพายุลูกเล็ก แรงกระบี่ค่อนข้างรุนแรงที่เข้าปะทะทำให้ข้าวของในเรือนแห่งนี้หลายอย่างแตกกระจาย คนสองคนกำลังต่อสู้กันอย่างเอาเป็นเอาตายแต่ฝั่งบุรุษคล้ายจะหลบหลีกเสียมากกว่า

เวลาผ่านไปราวครึ่งถ้วยน้ำชา หนานอิงก็รู้แล้วว่าตนเองบัดนี้เสียเปรียบเขาให้แล้ว เมื่อผ้าสีขาวหล่นจากร่างของนางจนเกือบจะเปลือยเปล่าทั้งตัวของหนานอิงเองก็ถูกคนผู้นั้นกดเอาไว้บนพื้นพรมหนานุ่ม แล้วทาบทับร่างเล็กของนางลงมา เขาพลิกตัวตะแคงเล็กน้อยศีรษะของหนานอิงก็หนุนอยู่ที่แขนของเขาในขณะที่ขาแข็งแรงพาดทับสะโพกตรึงร่างของนางเอาไว้ไม่ให้ขยับ

หนานอิงถอนหายใจออกมาด้วยความผิดหวัง นางไม่อาจเอาชนะเขาได้ไม่ว่าด้วยวิธีใด เขาแค่หลอกนางให้ตายใจแล้วจู่โจมจนสุดกำลังทำนั้น

หนานอิงเหนื่อยหอบใบหน้างอง้ำเมื่อเห็นว่าอาภรณ์งดงามเหล่านั้นบัดนี้ถูกคมดาบไปบางส่วน น่าเสียดายโดยแท้ ของล้ำค่าทั้งนั้นทั้งที่นางเสียเวลาอบร่ำกลิ่นหอมมาทั้งวัน

เมื่อต่างคนต่างนอนอยู่บนพื้นใกล้กับกองผ้าไหมนั่นกลิ่นหอมอ่อน ๆ พลันโชยเข้าจมูกทำให้บรรยากาศที่ดุดันจากการต่อสู้เมื่อสักครู่ดูคล้ายจะอ่อนโยนลงหลายส่วน

นานแล้วที่หนานอิงห่างหายจากการทำเครื่องหอม แต่เมื่อมาถึงที่นี่ตื่นเช้าขึ้นมาหลังจากที่เข้าไปพบลู่ไท่เฟยแล้วกลับพบว่ามีส่วนผสมของเครื่องหอมหลายชนิดถูกเตรียมไว้ให้นาง 

เรียกจะว่าเป็นวัตถุดิบในการผลิตเครื่องหอมล้ำค่าที่หายากในแผ่นดินที่รวมตัวกันอยู่ในเรือนของนางก็ว่าได้ นางรู้สึกซาบซึ้งยิ่งนักที่พวกเขาใส่ใจนางถึงเพียงนี้ 

พ่อบ้านจั่นผู้ดูแลจวนบัดนี้ใบหน้าแย้มยิ้ม มองนายหญิงคนใหม่แทบไม่ละสายตา แต่หนานอิงไม่ถือสาเพราะเขาชรามากแล้วแต่คนที่แทบจะควักดวงตาของเขาออกมากลับเป็นหานเซียว

"หากยังไม่หยุดจ้องอีกข้าจะควักลูกตาท่านเสีย"

เขาเอ่ยเสียงต่ำทั้งยังขู่บังคับ พ่อบ้านจั่นถึงกับเหงื่อซึม เขาจึงก้มสายตาต่ำลงด้วยรู้สำนึกผิด เพราะหนานอิงงดงามยิ่งนัก ผิวพรรณขาวผ่องประดุจก้อนเต้าหู้นุ่มนิ่ม ยิ่งดูยิ่งดึงดูดสายตาทำให้เขาแม้แต่จะชราแล้วยังอดจ้องมองไม่ได้

"เอ่อ ขาน้อยสมควรตายขอรับ"

หนานอิงบัดนี้รู้สึกคันยุบยิบที่หัวใจทั้งยังมีอาการวูบไหวอยู่ที่ท้องน้อย ท่าทางสนิทสนมและไม่ระวังตัวเช่นนี้นางรู้ดีว่ายากยิ่งนักที่ลู่หนิงหวังจะแสดงออกกับผู้ใด

"เจ้าทำเสื้อผ้าของตัวเองขาดแล้ว รู้หรือไม่ว่าของพวกนี้มีราคามากเพียงใดยังเป็นของพระราชทานจากฝ่าบาทอีกด้วย"

ลู่หนิงหวังไม่ได้บอกว่าแท้จริงแล้วเป็นหานเซียวที่สั่งในช่างอาภรณ์หลวงนำของทั้งหมดมาที่นี่โดยไร้ขั้นตอน ไม่มีการเบิกของตามระเบียบราชสำนัก ไม่สนใจว่าเป็นผ้าไหมของผู้ใดเพียงแต่ใช้อำนาจบาตรใหญ่ที่ผู้อื่นไม่กล้าปฏิเสธแล้วนำมาให้นาง

เมื่อเรื่องกราบทูลถึงไทเฮาทั้งยังมีสนมอีกทั้งฮองเฮาร้องเรียน ลู่หนิงหวังต้องเข้าวังเพื่อรับข้อกล่าวหาแทนหานเซียวที่อย่างไรก็ไม่ยอมเข้าวังด้วยเรื่องไร้สาระนี้เด็ดขาด 

ลู่หนิงหวังผู้เป็นพี่ชายจึงจำใจออกหน้าแทน ต่อหน้าพระพักตร์ของไทเฮาที่ต้องมาสะสางเรื่องนี้ด้วยตนเอง ยังมีฮองเฮาและนางสนมนางในชั้นสูงของฝ่าบาทอีกหลายคน เขากลับเอ่ยประโยคหนึ่งด้วยใบหน้าเคร่งขรึมและรำคาญใจเป็นอย่างยิ่ง

"ทูลไทเฮา ที่ผ่านมาไม่ว่าฝ่าบาทอยากได้แผ่นดินใดแม้ลำบากยากแค้นเพียงใดกระหม่อมกับน้องชายก็นำมาถวาย แค่ผ้าไหมไม่กี่พับพระชายาของกระหม่อมก็ไม่คู่ควรกระนั้นหรือ คราหน้าหากเกิดเรื่องอันใดขึ้นก็ให้สนมพวกนั้นไปออกรบเองก็แล้วกัน"

ตั้งแต่นั้นมาก็ไม่มีผู้ใดกล้าร้องเรียนอีก อีกทั้งไทเฮาเองก็มีใจเอนเอียงให้ลู่หนิงหวังอยู่แล้ว ด้วยรู้ดีว่าที่ผ่านมาเขาเถรตรงเพียงใด ยศถาบรรดาศักดิ์รวมทั้งเงินทองมากมายที่ได้รับก็ล้วนแบ่งสันปันส่วนให้คนในกองทัพอย่างเหมาะสม ทั้งยังไม่เคยเรียกร้องสิ่งใดเพื่อตนเองแม้แต่ครั้งเดียว

พวกผ้าไหมบรรณาการนี่เป็นเพียงของเล็กน้อยพระนางย่อมยินดีที่จะมอบให้พระชายาอ๋องด้วยความเต็มใจ ดีกว่าปล่อยให้คนในตำหนักในมาแย่งชิงกันเสียอีก ช่วยตัดปัญหาความวุ่นวายพระทัยที่สนมนางในเหล่านี้จะมาร้องเรียนไปได้มาก

เพราะเหตุนี้พระนางจึงยกผ้าบรรณาการของต่างแคว้นต้นปัญหานี้ให้ว่าที่พระชายาของสองอ๋องโดยไม่ลังเล และยังเอ่ยอนุญาตหากท่านอ๋องต้องการใช้อันใดก็ไม่ต้องผ่านพิธีการวังหลวงสามารถเบิกตรงให้พระชายาได้เลย ยังกำชับให้ลู่หนิงหวังพาหานเซียวและว่าที่พระชายาของพวกเขาเข้าวังเพื่อมาเข้าเฝ้าอีกด้วย

ลู่หนิงหวังพอใจแล้วเรื่องเล็กน้อยพวกนี้ทำให้เขาหงุดหงิด เกิดมาในชีวิตก็ไม่เคยทะเลาะกับสตรีด้วยเรื่องไร้สาระเช่นนี้ แต่เขาก็ไม่อาจให้พระชายาของตนเองเสียหน้าได้ อย่างไรทุกสิ่งต้องสมฐานะและเหมาะสมลู่หนิงหวังจึงยอมสักครั้งเพื่อไม่ให้ปัญหาเหล่านี้มากวนใจเขาอีก

 และเรื่องเป็นอันยุติท่ามกลางความไม่พอใจของคนในตำหนักในเหล่านั้น แต่สตรีพวกนี้ย่อมไม่กล้าจับดาบออกรบจึงไม่มีใครกล้าคัดค้านหรือส่งเสียงให้รำคาญใจได้อีกด้วยกลัวจะถูกส่งไปชายแดนเสียเอง

สิ่งที่พวกนางเสียใจที่สุดคือ แม้ว่าซู่อ๋องลู่หนิงหวังจะมีชื่อเสียงที่โหดเหี้ยมนัก แต่ใบหน้าหล่อเหลารูปร่างองอาจทั้งยังออกหน้าให้พระชายาของตนเช่นนี้ จะมีผู้ใดโชคดีไปกว่าพระชายาของเขากันเล่า น่าเสียดายนักที่ไม่ใช่พวกนางที่เป็นสตรีนางนั้น