ช่วยข้าทีสองสามีของข้าคือท่านอ๋องจอมโหด NC25 3P นิยาย บท 71

นอกจากฮูหยินใหญ่ครานี้จะถูกน้ำร้อนลวกแล้วยังแถมด้วยกาน้ำชาที่ถูกเหวี่ยงออกไปโดนใบหน้าของนางเต็ม ๆ ของบางสิ่งร่วงออกจากปาก ฮูหยินใหญ่ถ่มทิ้งพบว่าเป็นฟันของนางหลายซี่ ใบหน้าของนางบวมเป่งและแสบร้อนแผลน้ำร้อนลวกครานี้คงทำให้นางเสียโฉมแล้วเป็นแน่

ผ้าที่พันใบหน้าของนางอยู่นั้นบัดนี้ได้กักความร้อนเอาไว้ ฮูหยินใหญ่คล้ายคนเสียสติพยายามดึงผ้าผืนนั้นออก แต่ยิ่งดึงก็ยิ่งทำให้เนื้อหนังที่บอบบางจากน้ำร้อนนั้นลวกหลุดออกมา บ่าวไพร่พยายามเข้าช่วยเหลือ ท่านหนานเองก็ตกตะลึงจนไม่อาจตั้งสติ ภายในโถงบัดนี้จึงโกลาหลยิ่งนัก

หนานอิงหัวเราะในใจพอใจกับการกระทำของหานเซียวเป็นอันมาก เพราะคนกำลังรุมล้อมฮูหยินใหญ่นางเองอยู่ในอ้อมแขนของหานเซียวก็ยังเห็นไม่ถนัดนัก ได้แต่คิดว่าครานี้ฮูหยินใหญ่คงได้เสียโฉมเป็นแน่ กาน้ำชานี้ก็เพิ่งยกออกจากเตาเล็กที่ตั้งอยู่ข้างเก้าอี้ประธานเสียด้วย

แต่สตรีผู้นั้นยังต้องได้รับความทรมานอย่างสาสมเท่านี้นับว่าเล็กน้อยนัก

กระทั่งฮูหยินใหญ่ผู้กรีดร้องด้วยความทรมานจนเสียงแหบเสียงแห้งท่านหนานจึงได้สติสั่งให้คนรีบไปตามหมอ และนำฮูหยินใหญ่ออกไป ท่านหนานกำมือแน่นเขาเป็นถึงกั๋วกงผู้สูงศักดิ์และเป็นพ่อตาขององค์รัชทายาทหานเซียวทำเช่นนี้หยามเกียรติของเขาเกินไปแล้ว เขาย่อมไม่จบเรื่องที่ตรงนี้เป็นแน่

"ท่านอ๋องท่านทำเช่นนี้ได้อย่างไร ท่านทำเช่นนี้กับฮูหยินของข้าในจวนของข้าไม่คิดว่าท่านจะหยามเกียรติข้าหรอกหรือ"

หานเซียวกลับหัวเราะเสียงเย็น กอดร่างเล็กของหนานอิงเอาไว้กับอกเห็นว่าที่พ่อตาไม่ปกป้องบุตรสาวตนเองยังเรียกร้องหาความยุติธรรมให้แก่คนผิดเขาถึงกลับตัวสั่นด้วยความโกรธ

"เกียรติหรือ?" หานเซียวเอ่ยเสียงสูง "สมควรมีให้กับคนที่คู่ควรเท่านั้น ส่วนท่านหนานข้าไม่เห็นว่าท่านจะมีเกียรติอันใด"

เส้นเลือดที่หน้าผากของท่านหนานปูดโปน คำดูแคลนของอวิ๋นอ๋องผู้นี้ทำให้เขาแทบกระอักเลือดออกมา 

"ท่านอ๋อง ข้าหาใช่คนที่ท่านจะรังแกได้ง่าย ๆ"

หานเซียวยกมุมปาก มือลูบผมของหนานอิงเล่นเขาดูผ่อนคลายลงเป็นอย่างมาก ไม่มองหน้าของท่านหนานกลับจ้องมองใบหน้างดงามของหนานอิงแล้วเอ่ยช้า ๆ 

"คนของข้าก็เช่นกัน ใช่ว่าเจ้าจะรังแกได้ง่าย ๆ ในเมื่อพวกเจ้ากล้าลงมือก็จงรับผลกรรมนั้นเสีย"

น้ำเสียงของเขาเหี้ยมโหดยิ่งนัก แต่แววตาที่มองหนานอิงกลับอ่อนโยนเป็นอย่างยิ่ง หนานอิงบัดนี้รู้สึกอุ่นวาบที่หัวใจเพราะเขาเป็นเช่นนี้นางจึงเริ่มจะเคยชินกับการกระทำของเขา ผู้ที่คอยปกป้องนางอยู่เสมอ

ไม่ต้องไต่สวนก็รู้ว่าบัดนี้อวิ๋นอ๋องหานเซียวตัดสินในความผิดของจวนกั๋วกงไปเรียบร้อย เดิมทีหนานกั๋วกงคิดจะปิดบังเรื่องนี้ให้เป็นความลับไม่ต้องการให้องค์รัชทายาทล่วงรู้ แต่การกระทำอันอุกอาจไม่ไว้หน้าเขาแม้แต่น้อยทำให้ท่านหนานบันดาลโทสะ อย่างไรเสียเขาต้องร้องเรียนให้ถึงที่สุด 

ตำแหน่งกั๋วกงเป็นตำแหน่งที่ฝ่าบาทประทานให้ หาใช่ผู้ใดจะรังแกได้ง่าย ความผิดนี้ทั้งหมดล้วนเป็นเพราะหนานอิงตัวกาลกิณี เป็นดั่งที่ฮูหยินใหญ่ว่าตั้งแต่นางกลับมาดูเหมือนว่าสกุลหนานจะเกิดเรื่องวิบัติไม่เว้นวัน

สายตาแสดงความรังเกียจบุตรสาวของตนเองนั้นแสดงออกมาอย่างไม่ปิดบัง จะด้วยจงใจหรือไม่รู้ตัวก็หารู้ได้ เมื่อหานเซียวเห็นเช่นนั้นเขาพลันรู้สึกสงสารหนานอิงจับใจ มือใหญ่ของเขาจึงกดศีรษะของนางแนบอกทั้งยังบังดวงตาของหนานอิงจนมิดไม่ให้นางได้เห็นสายตาอาฆาตแค้นชิงชังของผู้ที่ขึ้นชื่อว่าเป็นบิดาของตน

หนานอิงเองไม่ได้ทันมองนางเห็นเพียงฝ่ามือของหานเซียวที่ปิดบังดวงตาของนางเอาไว้ ในขณะที่หานเซียวกลับจ้องท่านหนานด้วยสายตาอาฆาตเช่นกัน

หากหนานอิงอนุญาตหานเซียวย่อมไม่รอช้าที่จะตัดหัวของคนผู้นี้เพื่อนาง

คนที่เข้ามากอบกู้สถานการณ์กับกลายเป็นอ้ายเจิง 

"ใจเย็นก่อนเถิดท่านหนาน การไต่สวนพักสักครู่ท่านอ๋องกำลังมีโทสะเกรงว่าอาจจะสังหารคนทั้งจวนของท่านได้ เมื่อท่านอ๋องระงับโทสะได้แล้ว ค่อยไต่สวนกันต่อเถิดส่วนท่านไม่รีบไปดูฮูหยินใหญ่หรือ ท่านไปดูแลนางเสียหน่อยแล้วก็แล้วกัน ทิ้งบ่าวรับใช้เอาไว้หากท่านอ๋องคลายโทสะแล้วข้าจะให้คนรีบไปตามท่านเพื่อไต่สวนมือสังหารต่อไป"

ท่านหนานใบหน้าเขียวคล้ำ แต่ไม่อาจล่วงเกินอ้ายเจิงได้เขาจึงได้แต่กัดฟันข่มอารมณ์สะบัดแขนเสื้อแล้วเดินออกไป บ่าวไพร่ที่เหลือในห้องโถงบัดนี้ไม่มีผู้ใดกล้าเอ่ยปาก ยังถอยหลังไปหลายก้าวคราที่แล้วเจอลู่หนิงหวังตัดหัวคนต่อหน้ายังหวาดผวาไม่หาย ครานี้เจออวิ๋นอ๋องหานเซียวกระแทกกาน้ำชาร้อนใส่หน้าฮูหยินใหญ่โดยไม่กลัวเกรงถึงกับขาสั่น

คุณหนูห้าหนานอิงกำลังจะแต่งงานกับอ๋องโหดสมกับคำร่ำลือที่กล่าวขาน ไม่รู้ว่าโชคดีหรือโชคร้ายที่พวกเขาได้ประจักษ์แก่สายตาของตนเอง

หนานอิงยิ้มให้เขาทั้งยังลูบคลำใบหน้าขอหานเซียวช้า ๆ เขาจับมือของนางแล้วจุมพิตที่ปลายนิ้วของนางทั้งยังจ้องตาของนางจนหนานอิงสั่นสะท้าน เขาเอ่ยเบา ๆ ด้วยใบหน้าเจ็บปวด

"แผลของนางเป็นอย่างไรบ้าง"

อ้ายเจิงพิจารณาแล้วเห็นว่าเป็นแผลไม่ลึกมาก น่าจะเกิดจากการที่ใครบางคนสร้างเรื่องให้ตนเองเจ็บตัวเสียมากกว่า

"ไม่ลึกมากยาที่ทาก็เป็นยาที่ข้าให้ไว้กับอาฉี ไม่นานก็ดีขึ้นไม่ต้องห่วง"

หานเซียวงอนิ้วเขกลงไปที่ศีรษะของหนานอิงเบา ๆ อ้ายเจิงเห็นดังนั้นก็ขยับกายบังพวกเขาเอาไว้ ยังมีอาฉีที่ตามมายืนอยู่ข้าง ๆ ช่วยบังคนไว้อีกทางหนึ่ง แต่ถึงไม่ทำเช่นนั้นก็ไม่มีผู้ใดกล้ามองพวกเขาอยู่แล้ว ที่นี่กำลังวุ่นวายกับฮูหยินใหญ่จนโกลาหลไปหมดแล้ว

"ท่านตีข้าทำไม"

หนานอิงหน้างอเล็กน้อย

"ทำโทษ คราหน้าอย่าทำร้ายตนเองอีกฝีมือของเจ้ากับมือสังหารนั่นข้าดูก็รู้ว่าเจ้าไม่อาจสู้เขาได้ หากเขาลงมือเจ้าได้ตายจริงแน่"

น้ำเสียงของเขาราบเรียบแต่มือของเขากลับสั่นระริก หนานอิงจับมือของเขาเอาไว้แล้วเอ่ยว่า

"ข้ารู้และจัดการได้ ท่านต้องไว้ใจข้าเสียทีครานี้มีโอกาสจึงต้องรีบลงมือ"

หานเซียวพยักหน้า หากเป็นแต่ก่อนบทลงโทษของนางล้วนหนักหนาสาหัส ไม่ว่าจะเป็นวิ่งรอบภูเขากระทั่งหาบน้ำมาใส่บ่อจนหลังแทบหัก แต่ครานี้เขากลับทำแค่เขกศีรษะของนางเบา ๆ เท่านั้น หนานอิงคิดถึงเรื่องที่ผ่านแล้วนางก็ต้องตกใจเมื่อพบว่าบัดนี้หานเซียวเปลี่ยนไปมากและดีต่อนางมากจริง ๆ มากจนนางบังเกิดความรู้สึกเจ็บปวดโดยที่ตนเองไม่เข้าใจ

หนานอิงอดไม่ได้ที่จะเอ่ยชมเขา

"นายน้อย ครานี้ท่านทำดีมาก ข้ารู้สึกสนุกจริง ๆ" 

"ข้าทำดีหรือ?" ดวงตาของหานเซียวเบิกกว้างดูตื่นเต้นเล็กน้อยที่จู่ ๆ หนานอิงก็เอ่ยชมเขา

"เจ้าค่ะ ดีมาก ดีจริง ๆ ท่านเคยบอกว่าแค้นของข้า ข้าต้องจัดการเอง จึงไม่เคยคิดว่าท่านจะยื่นมือเข้ามา"

"ข้าไม่ได้ช่วยเจ้า กลิ่นใบชาที่อยู่ในกานี้ข้าไม่ชอบนัก เดิมคิดเพียงแค่จะโยนทิ้งเป็นฮูหยินใหญ่ผู้นั้นมาขวางทางข้าเอง"

"อ้อ" หนานอิงอมยิ้ม "แม้จะเป็นเช่นนี้ข้าก็คิดว่าท่านทำดีมาก ขอบคุณนายน้อยเจ้าค่ะ"

อ้ายเจิงคิดว่านังหนูนี่เข้าใจใช้วาจาหลอกใช้คนเป็นอย่างยิ่ง เมื่อเป็นเช่นนี้หานเซียวจะรอดหรือ คงได้ตกหลุมพรางของหนานอิงเข้าไปเต็ม ๆ 

เป็นอย่างที่อ้ายเจิงคิดเอาไว้ หานเซียวบัดนี้แม้ตีหน้าขรึมแต่ในใจเบิกบานยิ่ง เพียงประโยคนี้ทำให้เขาแทบจะยิ้มออกมาไม่หุบ

หากรู้ว่านางชื่นชอบที่ให้เขาปาน้ำชาร้อนใส่คนเช่นนี้ คราหน้าเขาคิดว่าจะให้ทหารยืนเรียงแถวแล้วเขาปาน้ำชาใส่พวกนั้นเพื่อให้นางครึกครื้นดีหรือไม่

พลันเสียงของอ้ายเจิงที่ยืนอยู่ข้าง ๆ ก็ดังขึ้น

"อ๋องน้อยข้ารู้ว่าท่านกำลังคิดสิ่งใด อย่าคิดเหลวไหลเพื่อเอาใจนางเป็นอันขาด"

หานเซียวเปลี่ยนสีหน้าเป็นใบหน้าบึ้งตึงทันใด เขาเงยหน้ามองอ้ายเจิงที่เอี้ยวตัวมามองเขาพร้อมทั้งเอ่ยเสียงขรึม

"ท่านเลขาท่านเป็นพยาธิในท้องข้าหรืออย่างไรถึงได้รู้ดีเช่นนี้ หากเป็นเช่นนี้ข้าจะดื่มยาพิษลงไปสังหารเจ้าดีหรือไม่"

อ้ายเจิงส่งเสียง หึ ออกมาคำหนึ่ง เมื่อสักครู่ผู้ใดกันที่บอกเขาให้อยู่ด้วยกันไปอีกร้อยปีบัดนี้กลับคิดจะฆ่าเขาเสียแล้ว เห็นหน้าเมียแล้วลืมพี่น้อง คนเลว

"เอาเถิดข้ามันเป็นบุรุษกอดไม่อุ่นไม่นุ่มนิ่ม หากเกิดเรื่องขึ้นก็อย่าซมซานมาขออ้อมกอดของข้าก็แล้วกัน"

"พวกท่านเมื่อไหร่จะเลิกทะเลาะกัน"

เป็นอาฉีที่เอ่ยขึ้นด้วยความรำคาญใจ อ้ายเจิงจึงหันไปหานางแล้วเอ่ยราวกับฟ้อง

"อาฉีเจ้าดูเขาสิเมื่อข้าหมดประโยชน์ก็จะฆ่าให้ตาย เจ้าห้ามเป็นเช่นนั้นนะไม่เช่นนั้นข้าจะเสียใจมาก ๆ เลย"

ใบหน้างามของอ้ายเจิงบัดนี้ดูเศร้าสร้อย ดวงตายาวรียังคลอด้วยนำใส อาฉีกลับมองเขาด้วยสายตาเฉยชากล่าวทำร้ายจิตใจอ้ายเจิงมาคำหนึ่ง

"ผู้ใดอยากจะอยู่กับจอมเสเพลเช่นท่านกัน ข้าคนหนึ่งล่ะที่ไม่"

หลังจากนั้นอาฉีก็ยืนสงบนิ่งใบหน้าเรียบเฉยทั้งยังสงวนถ้อยคำไม่พูดกับบุรุษพูดมากลอยชายเช่นอ้ายเจิงอีก 

อ้ายเจิงกำลังจะหันไปฟ้องหานเซียวให้จัดการกับอาฉีเสียบ้าง แต่แล้วพลันถอนหายใจหันกลับมาเมื่อเห็นว่าหานเซียวกำลังเชยคางของหนานอิงขึ้นมา แล้วจุมพิตที่ริมฝีปากของนางอย่างนุ่มนวล

เขาบ่นเบา ๆ

"เห็นข้ากับอาฉีเป็นกำแพงไปเสียแล้ว" 

หนานอิงดันใบหน้าของเขาเอาไว้เห็นหานเซียวทำประเจิดประเจ้อเช่นนี้ แต่เขากลับรวบมือเล็กของนางเอาไว้ในกำมือ สัมผัสริมฝีปากนุ่มนวลราวกับก้อนน้ำผึ้งหวานที่กำลังหลอมละลายในปากแม้จะมีคนอยู่ภายในห้องโถงนี้ไม่น้อยแต่หานเซียวกลับหาได้ใส่ใจ 

"ได้เจ้าค่ะ ข้ามั่นใจว่าชนะได้"

หานเซียวยืนอยู่ด้านหลังของนาง ในยามนี้เขายังรั้งร่างของนางให้พิงเขาเอาไว้แล้วโอบกอดนางจากด้านหลัง เพียงสองชั่วยามที่หานเซียวอยู่ในจวนกั๋วกงข่าวลือเรื่องความรักใคร่อย่างสุดซึ้งของอวิ๋นอ๋องหานเซียวที่มีต่อหนานอิงก็ลือไปทั่วแคว้นแล้ว

สุดท้ายองครักษ์ขั้นสี่ก็สามารถสังหารองครักษ์ของฮูหยินใหญ่ได้ด้วยดาบที่แทงทะลุขั้วหัวใจ หานเซียวยกมุมปากขึ้นในขณะที่อ้ายเจิงจดจำวิธีการต่อสู้ของคนผู้นั้นเอาไว้จนหมดแล้ว

คนจากแดนใต้ที่ทำงานเป็นมือสังหารล้วนได้รับการสั่งสอนมาจากสำนักเดียวกัน ว่ากันว่าเป็นสำนักผีที่ไร้ตัวตนไม่รู้ว่าตั้งอยู่ที่ใด คนผู้นั้นน่าจะเป็นคนที่อยู่ในระดับแถวหน้าการต่อสู้ของคนพวกนี้ก็คล้ายคลึงกัน

อ้ายเจิงผู้ฉลาดเฉลียวจำเป็นต้องศึกษาเพื่อทำเป็นตำราส่งมอบให้คนของเขาเอาไว้รับมือกับคนพวกนี้ อ้ายเจิงขยับเข้าใกล้อาฉีจนแทบจะโอบนางทั้งกระซิบเบา ๆ

"อาฉีเจ้าจำได้หรือไม่"

"เจ้าค่ะ" อาฉีตอบพลางขยับหนีไปหนึ่งก้าว อ้ายเจิงขยับตามทันใด

"จัดการทำตำราให้ข้าสักเล่ม"

"เจ้าค่ะ"

อาฉีตอบแล้วขยับห่างออกอีก แต่ครานี้อ้ายเจิงคว้าแขนของนางเอาไว้

"เจ้าจะให้ข้าตะโกนหรืออย่างไร ต้องการให้คนเขารู้กันทั่วหรือ"

อาฉีถลึงตาใส่เขาแล้วเอ่ยทั้งยังกัดฟัน เสียงของนางแม้จะเบาหวิวแต่อ้ายเจิงกลับได้ยินอย่างชัดเจน

"ท่านเข้าใกล้ข้าได้แต่ไม่จำเป็นต้องใกล้จนแทบจะสิงร่างของข้าเช่นนี้ เป็นผีหรืออย่างไร"

อ้ายเจิงร้อง อ้อ ในใจแล้วขยับห่างจากนางเล็กน้อยเมื่อเห็นว่าตนแทบจนสิงร่างของนางจริง ๆ เขากระแอมแล้ววางมาดเคร่งขรึมยกพัดขึ้นมาพัดเบา ๆ ครานี้ยกพัดขึ้นมาบังหน้าเล็กน้อยเอียงตัวมาใกล้อาฉีมองจากไกล ๆ แล้วคล้ายบุรุษลอยชายผู้หนึ่งกำลังพยายามเกี้ยวสตรีผู้งดงามอย่างสุดความสามารถ

"ข้าต้องการเร็วที่สุด"

อาฉีพยักหน้า

"พรุ่งนี้ข้าจะส่งมันให้ท่าน"

อาฉีมีความจำที่แม่นยำนัก อ้ายเจิงไว้วางใจนางในเรื่องนี้ อาฉีปะปนเข้ามาอยู่ในจวนสกุลหนานเพียงสองวันนางก็สามารถวาดแผนที่ในจวนได้มากกว่าครึ่งได้แล้ว เพียงแต่ว่าจุดสำคัญที่พวกเขาต้องการอาฉียังไม่สามารถเข้าไปได้ 

แต่ในยามนี้ด้วยความวุ่นวายที่หนานอิงก่อขึ้นจึงทำให้จวนอ๋องสามารถนำคนเข้ามาในจวนกั๋วกงได้โดยง่ายดาย เมื่อมีคนคอยช่วยเหลือเช่นนี้คิดว่าแผนที่ที่เหลืออาฉีย่อมนำมาให้เขาได้ในเร็ววัน

"เด็กดี"

เขาชมอาฉีไปคำหนึ่งด้วยความเคยชินตั้งใจจะยกมือลูบศีรษะของนางแต่กลับถูกอาฉีเหยียบเท้าของเขาเอาไว้คล้ายจะรู้ว่าเขาจะทำสิ่งใด อ้ายเจิงไม่ได้ร้องออกมาใบหน้างดงามของเขาเพียงแต่ยกยิ้มเล็กน้อย

ในขณะที่ท่านหนานเองเมื่อเห็นว่าคนของตนพ่ายแพ้ก็ยิ่งทำให้เขารู้สึกโกรธเป็นร้อยเท่าทวีคูณ องครักษ์ผู้นี้เก่งกาจเพราะเป็นคนขององค์รัชทายาทที่ส่งมาให้แต่คิดไม่ถึงว่าจะพ่ายแพ้ให้แก่คนของจวนอ๋องจนได้

เสียหน้าเป็นอย่างยิ่ง

"ท่านหนาน เรื่องนี้ก็ให้จบลงตรงนี้เสียแล้วกันอย่าให้ทางการต้องวุ่นวายเลย เรื่องงานแต่งก็ใกล้เข้ามาแล้วเรื่องไม่เป็นมงคลจะเกิดครั้งแล้วครั้งเล่าไม่ได้"

หานเซียวเอ่ยขึ้น ทั้งที่เขารู้ดีว่าคนที่สร้างเรื่องไม่เป็นมงคลพวกนี้ก่อนล้วนเป็นว่าที่พระชายาของเขา หนานอิงบัดนี้ดวงตาสั่นระริก ไม่กล้ามองศพที่ถูกแทงอยู่ตรงกลางลานบ้านยังกอดเขาแน่นด้วยความหวาดกลัว

บ่าวรับใช้และพี่น้องคนอื่นต่างแอบมาดูการประลองฝีมือด้วย เห็นหนานอิงตื่นกลัวเช่นนั้นต่างคิดว่านางยังเป็นหนานอิงคนเดิม ยิ่งแล้วยิ่งรู้สึกเศร้าใจเป็นอย่างยิ่ง

สตรีผู้นี้บิดาไม่รักใคร่ยังปล่อยให้มารดาเลี้ยงรังแก ทั้งมารดาของนางก็ตายอย่างอนาจแม้แต่ศพก็ไม่รู้ว่าถูกฝังอยู่ที่ใด แต่นางยังโชคดีที่มีว่าที่สามีรักใคร่และเอาใจใส่ปานนั้น หาไม่ชะตาของนางคงน่าสงสารจนทำให้คนหลั่งน้ำตาเป็นแน่

หานเซียวโอบกอดนางเอาไว้ เขาย่อมรู้ว่าทั้งหมดล้วนเป็นสิ่งที่นางแกล้งทำ 

ดูภายนอกช่างอ่อนแอ น่าสงสาร บอบบางยิ่งนัก แต่ภายในล้วนเสแสร้งได้อย่างเก่งกาจ หานเซียวอมยิ้มเขาเองกลับรู้สึกชอบที่นางเป็นเช่นนี้ในใจกลับเฝ้ารอคอย หนานอิงจะจัดการยังไงกับฮูหยินใหญ่ต่อไปกันแน่