ช่วยข้าทีสองสามีของข้าคือท่านอ๋องจอมโหด NC25 3P นิยาย บท 82

การตายของหัวหน้าสำนักสอบสวนโดยฝีมือของลู่หนิงหวังทำให้หนานหงถึงกับตกตะลึง แม้ว่านางจะกลับมายังตำหนักแล้วก็ยังคงหวาดกลัวอยู่เช่นนั้น เดิมนางไม่รู้ว่าเขาผู้นั้นคือใครแต่จากการแต่งกายของเขาและกวานที่สวมอยู่บนศีรษะย่อมบ่งบอกตำแหน่งของเขาได้ไม่ยาก

หลังจากกลับเข้าตำหนักด้วยความตกใจแล้วนางจึงได้รู้ว่าเขาคือผู้ใด 

คนผู้นั้นคือซู่อ๋องลู่หนิงหวังอันเลื่องชื่อ

นางกับซู่อ๋องลู่หนิงหวังเดิมทีไม่เคยพบกันโดยตรง กระทั่งงานสมรสของนางเขาก็ยังไม่ปรากฏกายกระนั้นก็ไม่ได้รับคำติหนิจากฝ่าบาท เห็นได้ชัดว่าคนผู้นั้นมีตำแหน่งอันสำคัญที่อยู่ในใจของโอรสสวรรค์ 

เดิมทีนางรู้อยู่แล้วว่าทั้งซู่อ๋องและอวิ๋นอ๋องนั้นเป็นพวกเก็บตัวแทบจะไม่เคยเข้าร่วมงานเลี้ยงของพระราชวังแม้แต่ครั้งเดียวแต่นางก็ไม่ได้ใส่ใจทั้งยังไม่รู้ว่าคนทั้งสองนั้นเป็นศัตรูของสามีของตนอีกด้วย

เพียงครั้งแรกที่พบซู่อ๋องผู้นั้นกลับทำให้นางหวาดกลัวและตื่นตระหนกอีกทั้งใบหน้าอันหล่อเหลาสง่างามของเขายังทำให้หัวใจของนางเต้นไม่เป็นจังหวะ ความรู้สึกประหลาดเช่นนี้คือสิ่งใดกันความดุดันน่ากลัวของซู่อ๋องกลับทำให้นางคิดถึงใบหน้านั้นทั้งวันทั้งคืน

หนานอิงถูกปล่อยตัวโดยทันใด เมื่ออยู่กันเพียงลำพังนางกลับถูกเขาจับถอดเสื้อผ้าและนอนหันหลังเป็นอีกครั้งที่ลู่หนิงหวังทายาให้นาง

แผลเพียงแค่นี้สำหรับหนานอิงในยามนี้นับว่าเล็กน้อยนัก นางถูกลู่หนิงหวังทรมานมามากกว่านี้แม้จะเจ็บอยู่บ้างแต่ก็รู้สึกเพียงระคายผิว

ตรงกันข้ามกับคนผู้หนึ่งที่เดือดดาลและรู้สึกปวดใจเป็นอย่างยิ่ง

"เจ้าอย่าหาเรื่องให้ตนเองจะได้หรือไม่"

น้ำเสียงดุดันนั่นทำให้หนานอิงถอนหายใจออกมา ร่างของนางยังสั่นอยู่เล็กน้อยอากาศด้านในอบอุ่นยิ่งทั้งยังส่งกลิ่นหอมกำจายล้วนเกิดจากเครื่องหอมที่นางปรุงขึ้นมาเอง

"หากไม่ยอมเจ็บตัวเล็กน้อยจะทำให้ชื่อเสียงของนางมัวหมองได้อย่างไรเล่าเจ้าคะ"

"เหตุใดต้องทำเช่นนี้ อยากจะแก้แค้นก็ฆ่าให้ตายเสียจะยุ่งยากไปไย"

ลู่หนิงหวังย่อมไม่เข้าใจ มือของเขาที่ค่อย ๆ ทายาให้นางก็เบายิ่งกระทั่งทาเสร็จแล้วก็ยังอ้อยอิ่งอยู่ที่แก้มก้นขาวผ่องของนาง

"ชื่อเสียงสำหรับสตรีแล้วเป็นยิ่งกว่าชีวิตอีกเจ้าค่ะ การฆ่าให้ตายนั้นง่ายนักแต่ข้าไม่ต้องการให้นางสบายเช่นนั้น ข้าอยากให้นางได้รับรู้ถึงความทรมานแม้แต่เศษเสี้ยวหนึ่งของข้าก็ยังดี"

"เจ้าวางยานางจริง ๆ มิใช่หรือ พิษนั่น"

หนานอิงพยักหน้า

"แต่น่าเสียดายที่หมอหลวงผู้นั้นช่วยนางเอาไว้ได้มิเช่นนั้นพิษนั่นจะทำให้นางเสียโฉมกลายเป็นสตรีหน้าด่างไม่กล้าสู้หน้าผู้ใดได้ ครานี้จะเอาใบหน้านั้นไปยั่วยวนผู้ใดได้อีก น่าเสียดายยิ่งนัก"

ลู่หนิงหวังยกมุมปาก

"เจ้าคิดว่าพิษของอาฉีหากมิใช่ตำรับยาจากอาฉีจะมีผู้ใดถอนได้หรือ"

หนานอิงพลันตื่นตะลึง นางขยับกายหันหน้าเข้าหาเขายังโอบลำแขนรอบคอของลู่หนิงหวัง

"หรือว่ายาถอนพิษของหมอหลวงผู้นั้น"

ลู่หนิงหวังอธิบายเล็กน้อย

"ข้าให้คนส่งตัวยาบางส่วนชี้แนะเขาเอง"

หนานอิงเม้มปาก

"ท่านเคยบอกว่าจะไม่ช่วยข้า"

ลู่หนิงหวังแค่นน้ำเสียงเย็นชา

"ก็แค่เบื่อเล็กน้อย หาเรื่องขบขันเสียหน่อย ในยานั้นหลังจากนี้จะกระตุ้นพิษให้เพิ่มมากขึ้นข้าเพียงแต่อยากรู้ว่ารัชทายาทจะทำเช่นใดต่อไป"

ความจริงแล้วเขาต้องการให้รัชทายาททอดทิ้งหนานหง ในยามนั้นท่านหนานจะทำเช่นใดกันจะยังคงอยู่ข้างองค์รัชทายาทหรือไม่ หรือจะโยมเข้าร่วมกับเขาเพื่อเอาตัวรอดด้วยความหวาดระแวงองค์รัชทายาท

อย่างไรเสียเขาก็คือบุตรเขยของท่านหนานเช่นกัน

ลู่หนิงหวังมั่นใจว่าด้วยกำลังคนของท่านเสนาบดีและกำลังคนของรัชทายาทหากรวมตัวกันย่อมมากมายนับแสน เขาเป็นแม่ทัพชายแดนถึงจะกุมอำนาจทหารจำนวนเจ็ดแสนนายแต่ทหารเหล่านั้นล้วนอยู่ชายแดนการจะเคลื่อนคนจำนวนมากเข้าในเมืองหลวงย่อมต้องใช้เวลา

ข้อสันนิษฐานหนึ่งของลู่หนิงหวังคือ ปลายอุโมงค์นั้นย่อมกระจายไปสู่หลายที่ซึ่งไม่รู้ว่าที่ใดบ้าง หากเขารู้เส้นทางที่แน่ชัดยังให้คนของเขากระจายกำลังไปล้อมและทำลายได้โดยไม่ยากก่อนที่คนจำนวนมากจะขึ้นมา

นอกจากในจวนสกุลหนานแล้วยังมีที่ใดอีกบ้าง เขาแน่ใจว่าท่านหนานต้องรู้เรื่องนี้

แต่ถึงอย่างไรก็ตามส่วนหนึ่งก็เพราะต้องการช่วยใครบางคนที่โง่เง่าด้วยเช่นกัน

หนานอิงไต่นิ้วไปตามแผ่นอกของเขาเล่นเบา ๆ นางยังแนบใบหน้าลงไป ในยามนี้ดูเหมือนว่าเสื้อขาวของนางจะเกะกะยิ่งหนานอิงจึงถอดออกเสีย

หนานอิงหอบกระเส่า แต่ลู่หนิงหวังกลับยิ้ม

"นางแพศยาเช่นเจ้าถึงขั้นยอมเจ็บกายเชียวหรือ"

หนานอิงหน้าแดงนางก้มหน้าแล้วเอ่ยว่า

"ข้าต้องการความอบอุ่นของท่าน"

ใบหน้าแดงระเรื่อนั้นน่ารักงดงามเป็นอย่างยิ่ง 

"ข้าไม่ต้องการให้เจ้าเจ็บ มีอีกหลายท่าที่เจ้าไม่ต้องนอนแนบหลังกับพื้น"

หนานอิงครานี้ขัดเขินเป็นอย่างยิ่ง นางทุบอกเขาไปหลายทีลู่หนิงหวังเองปลดเปลื้องอาภรณ์ของตนเองเรียบร้อยแล้ว เขาจับนางให้หันหน้าเข้าหา แยกขาออกจนกว้างกระทั่งส่วนอ่อนไหวของทั้งคู่เสียดสีกัน

"อ๊า อิงอิง"

เนื้อตัวของหนานอิงสั่นระริก ช่วงกลีบดอกไม้บังเกิดความชุ่มชื่นขึ้นทั้งยังเบ่งบานเพื่อรอรับสนองรักจากร่างของเขา นางขยับกายเข้าหาเขาอย่างแนบชิดริมฝีปากชิดเชื้อที่ริมฝีปากของเขา ปลายลิ้นที่สัมผัสกันนั้นกระหวัดเกี่ยวอย่างกระหาย เขาเลียลำคอของนางร่องรอยที่เขาฝากเอาไว้คราที่แล้วยังไม่จางหายกลับเป็นรอยเขียวช้ำที่แลดูน่ากลัว

ลู่หนิงหวังรู้สึกพึงใจเป็นอย่างยิ่ง และแล้วดวงตาของเขาพลันวาวโรจน์เมื่อคิดถึงเรื่องในพระราชวังวันนี้ เขาดูดกลืนนางอย่างป่าเถื่อนยังทำการรุนแรงขึ้นอย่างไม่รู้ตัว

ริมฝีปากเลื่อนลงมาด้านล่างดูดเนื้อโนมที่เด้งออกมาจนหนานอิงตกใจ 

"นายท่านไยรุนแรงเช่นนี้"

ลู่หนิงหวังกลับจับนางให้หันหลังความอ่อนหวานกลายเป็นความดุดันอย่างรุนแรงนี้ทำให้หนานอิงตกใจเล็กน้อย แต่ลู่หนิงหวังที่เป็นเช่นนี้นางย่อมชินชาแล้ว

กระทั่งเขาให้นางคลานเข่าแล้วแยกขานางจนกว้าง ยัดแท่งหยกร้อนเข้ามาในกายของนางโหมร่างกายกระหน่ำแทงอย่างบ้าคลั่ง 

"อ๊า นายท่าน ซี๊ด นายท่านเจ้าขา"

หนานอิงเด้งก้นรับแรงกระแทกที่ถึงอกถึงใจครั้งแล้วครั้งเล่า ลู่หนิงหวังคิดเพียงแต่ลงโทษนางอีกครั้งและอีกครั้งที่ปล่อยให้บุรุษผู้หนึ่งเฝ้าฝันได้ถึงเพียงนั้น

เขาไม่มีวันให้นางรู้เป็นอันขาดว่าหวังเหยียนผู้นั้นคุกเข่าอ้อนวอนขอร้องฝ่าบาทเพื่อนางต่อหน้าขุนนางในท้องพระโรง เรื่องนี้ต้องถูกปกปิดเป็นความลับไปตลอดกาล