EP48
1 สัปดาห์ต่อมา
ตอนนี้เป็นเวลาช่วงสายของวันเจนนี่ได้รับมอบหมายให้ดูแลเมฆาและเฝ้าดูความปลอดภัยรวมถึงหน้าห้องของเขาก็ยังมีการ์ดยืนอยู่ ตั้งแต่เมฆาฟื้นเขาก็ไม่ยอมคุยอะไรกับเขาสีหน้ายิ่งคงเรียบนิ่งแววตาซ่อนไปด้วยความเศร้า
แกร๊ก!…
ในขณะที่เจนนี่กำลังนั่งมองหน้าเมฆาอยู่บนโซฟาด้วยสีหน้าท้อแท้เสียงประตูห้องก็ดังขึ้น เป็นเดชาที่มาเยี่ยมลูกชายพร้อมกับเลขาส่วนตัวอย่างดนุ
"ท่านมาทำไมไม่แจ้งก่อนละคะ" เจนนี่ลุกขึ้นจากโซฟาแล้วก้มหัวเคารพ เมฆารับรู้ว่าเป็นใครที่เข้ามาชายหนุ่มยังนอนนิ่งเหมือนเดิมไม่ได้มีปฏิกิริยาอะไร
"ไม่เป็นไร" เดชาตอบแล้วเดินมาหยุดที่ข้างเตียง
"เหมือนเดิมเลยค่ะ ยังไม่ยอมคุยกับใคร"
"ออกไปคุยกันข้างนอกหน่อย ฝากทางนี้ด้วยนะ" เขาเห็นไปบอกให้ดนุดูเมฆาเอาไว้ก่อนที่ตัวเองจะหมุนตัวเดินออกจากห้องไปพร้อมกับเจนนี่ที่เดินตามไปติดๆ ทั้งสองเดินมาทางบันไดหนีไฟที่ไร้ผู้คนเพ่นพ่าน
"เมฆาเป็นยังไงบ้าง"
"ตามที่เห็นเลยค่ะท่าน ยังไม่ยอมคุยกับใคร พยาบาลต้องฉีดยานอนหลับให้ก่อนนอนเพราะเมฆาไม่ยอมหลับ ข้าวก็ไม่ยอมกินเลยค่ะ พยาบาลกับคุณหมอปวดหัวกันวุ่น" เจนนี่เอ่ยรายงานเธอไม่ได้บินมาหนึ่งอาทิตย์แล้วตั้งแต่เมฆาประสบอุบัติเหตุ ต้องคอยดูแลและคุ้มกันความปลอดภัยให้เขา
"รู้ใช่ไหมว่าก่อนจะเกิดอุบัติเหตุเมฆาไปหาใคร"
"ยังไม่ทราบค่ะ"
"เมฆาไปหอพักของผู้หญิงคนนึงที่เขาเคยรู้จักสมัยมัธยม"
"ใช่ผู้หญิงที่ชื่อของขวัญใช่ไหมคะ"
"อืม" เดชาขานรับในลำคอคนอย่างเขาอยากจะรู้อะไรไม่ใช่เรื่องยาก และก็ได้รู้มาว่าวันที่เกิดอุบัติเหตุเมฆามีเรื่องกับของขวัญที่มหาลัย ตกดึกเขาก็ดื่มจนเมาจนคุณหมอตรวจพบแอลกอฮอล์ในร่างกายที่มากกว่าปกติ แบบนี้มันเดาได้ไม่ยากเลยว่าสาเหตุมาจากของขวัญ "เธอรู้อะไรมากกว่านี้รึเปล่า"
"ถ้าฉันบอกท่านไปอาจจะเป็นผลเสียต่อเมฆามากกว่าเดิมได้ค่ะ" เจนนี่ไม่อยากบอกเดชาว่าเมฆารู้อะไรมาบ้างและเขากำลังชอบใคร
"ฉันเป็นพ่อของเขา คิดว่าฉันจะทำร้ายลูกตัวเองต่อทั้งที่เขานอนป่วยแบบนั้นหรอ?" เดชาหรี่ตาถาม
"ขอโทษค่ะท่าน" เจนนี่รีบก้มหน้าขอโทษ
"ที่ฉันเรียกเธอมาคุยเป็นการส่วนตัวและมอบหน้าที่ให้ดูแลเมฆาก็เพราะฉันไว้ใจ เธอช่วยทำตัวให้กับที่ฉันไว้ใจหน่อยสิ และที่ฉันต้องการจะรู้ก็เพราะว่าเราจะได้หาทางแก้ไข เมฆาเป็นแบบนี้ต่อไปคงไม่มีอะไรดีขึ้น"
"เมฆารู้ความจริงหมดแล้วค่ะทุกเรื่องที่ท่านทำร่วมกับคุณกวี"
"แล้วผู้หญิงคนนั้นล่ะ"
"เธอคือคนที่เมฆาชอบและทำให้เป็นแบบนี้ค่ะ"
"ฉันต้องทำอะไรสักอย่าง ฝากดูเมฆาต่อด้วยนะ ตอนนี้เขาคงไม่อยากจะเจอฉัน"
"ได้ค่ะท่าน" เจนนี่ขานรับ แล้วเดชาก็เดินออกไปจากบริเวณนี้ เธอรอให้เดชาพ้นทางไปสักพักจึงเดินกลับไปที่ห้องพักฟื้น เมฆายังนอนอยู่ท่าเดิมหญิงสาวจึงเดินเข้าไปหย่อนตัวนั่งลงบนเก้าอี้ข้างเตียง
"นายหายเศร้าได้แล้วนะ ทุกคนเป็นห่วงนายมาก ฟื้นมาตั้งหนึ่งสัปดาห์แล้วทำไมไม่ยอมพูดอะไรสักที"
"…" มีเพียงความเงียบตอบกลับมา เมฆายังนอนซึมเหมือนจิตใจไม่อยู่กับตนเอง แววตาของเขาคล้ายกับว่ามีหยาดน้ำสีใสเอ่อคลออยู่
"นายกำลังรอเธอมาเยี่ยมใช่ไหม เดี๋ยวเธอก็มา แต่นายต้องพูดอะไรสักคำหน่อยนะ"
"…" เจนนี่ถอนหายใจออกมาพรืดใหญ่ เธอกำลังทำเพื่ออะไรอยู่กันแน่นะ ต่อให้ใครมาเยี่ยมเมฆาก็ไม่ตอบสักคำ
เขาเพียงปลายตามองที่ประตูทุกชั่วโมงเพื่อรอการมาของใครบางคนแต่ก็ไร้วี่แวว พอไม่ใช่ของขวัญก็กลับมานอนซึมเหมือนเดิม
"ถ้ายังเป็นแบบนี้มันจะมีประโยชน์อะไร เธออาจจะยังไม่รู้ก็ได้นะว่านายประสบอุบัติเหตุอย่าเศร้าไปเลย"
"…" หยาดน้ำตาไหลอาบพวงแก้มเนียนใส เมฆาไม่อาจอดกลั้นความเจ็บปวดนี้เอาไว้ได้แล้ว เขาเจ็บที่หัวใจมากกว่าร่างกายเสียอีก
ยิ่งได้ยินคำพูดของเจนนี่ก็ยิ่งเหมือนตอกย้ำตนเองว่ายังไงของขวัญก็ไม่มาหา เจนนี่กำลังโกหกเขาอยู่ชายหนุ่มรู้ดี ของขวัญไม่ใช่คนเดิม และความรู้สึกของเขาที่ไม่ต่อเธอก็ไม่เหมือนเดิมอีกต่อไปเหมือนกัน…
•••
20 : 30 AM.
คํ่าของวันเดียวกันของขวัญก็เดินทอดน่องตามริมถนนเพียงลำพังหลังจากเลิกเรียน เธอยังไม่อยากกลับอู่ เพราะอะไรก็ไม่รู้ร่างกายถึงยังคงเดินวกวนอยู่หน้าโรงพยาบาล ดวงตากลมโตเหม่อมองขึ้นไปบนตึกแล้วจ้องมองอยู่แบบนั้นก่อนจะตัดสินใจหมุนตัวเพื่อจะเดินกลับ
"เขาทำตัวเองค่ะ ระหว่างเราจะไม่มีอะไรนับต่อจากนี้ หนูขอโทษนะคะ แต่อย่ามายุ่งกับหนูอีกเลยแล้วก็ช่วยจอดรถให้หนูด้วยค่ะ" ของขวัญทำใจแข็งแล้วบอกออกไป
"จอดรถให้เธอ" เดชาบอกคนขับรถแล้วรถก็เคลื่อนตัวมาจอดริมถนน ของขวัญจึงเปิดประตูลงมาแล้วมองรถเคลื่อนผ่านต่อหน้า
พอยืนอยู่คนเดียวนํ้าตาที่กลั้นไว้ก็ไหลออกมา ทำไมถึงรู้สึกเจ็บปวดขนาดนี้…
ของขวัญไม่อาจฝืนตัวเองไว้ได้ หญิงสาวพาตัวเองมายืนอยู่หน้าห้องเมฆา ไม่ได้เข้าไปแค่อยากมาดูว่าสิ่งที่เมฆาพูดเป็นความจริงรึเปล่า
เธอยืนมองผ่านสี่เหลี่ยมสีใสช่องเล็กๆตอนนี้เมฆากำลังอยู่ในห้องคนเดียว เหมือนเขากำลังนั่งอ่านอะไรบางอย่าง พอเพ่งมองก็พบว่าเป็นไดอารี่ของตนเอง เมฆานั่งอ่านมันและตอนนั้นเองก็เหมือนมีสายนํ้าไหลออกมาจากดวงตาคู่นั้น มือหนายกขึ้นปิดหน้าตนเองแล้วปล่อยโฮออกมาจนร่างกายสะอื้น ของขวัญกลั้นเสียงร้องไห้เอาไว้แล้วยกมือขึ้นปิดปากตนเอง
มันกลั้นไว้ไม่อยู่แล้ว ไดอารี่ที่หายไปหลายปีเขายังคงเก็บมันไว้ นํ้าตาที่ไม่เคยคิดว่าจะได้เห็นจากเมฆาตอนนี้เธอได้เห็นมันแล้ว เขากำลังร้องไห้อยู่คนเดียวภายในห้องผู้ป่วยและสิ่งที่เดชาพูดมันก็คงจะเป็นความจริงทุกอย่าง
"ขอโทษนะคะ ทำไมไม่เข้าไปเยี่ยมเขาล่ะ" เสียงของพยาบาลเอ่ยขึ้น ทำให้ของขวัญหลุดจากห้วงความคิด เธอมองเมฆาด้วยภาพพร่าเบลอ
"หนูทำไม่ได้ค่ะ เขาเป็นยังไงบ้างคะ…"
"อย่างที่เห็นแล้วค่ะ แล้วนี้ใช่น้องของขวัญรึเปล่าคะ"
"ค่ะ มีอะไรรึเปล่าคะ"
"คนไข้เคยเขียนอะไรไว้ด้วยค่ะ ดิฉันเห็นมันตกอยู่ใต้เตียง" ว่าแล้วพยาบาลก็หยิบกระดาษที่ถูกพับออกมายัดใส่มือบาง
"…"
"ดิฉันขอตัวก่อนนะคะ" พยาบาลเดินจากไป ของขวัญจึงหยิบกระดาษขึ้นมาเปิดอ่าน
'ทำไมถึงไม่ยอมมาหากันบ้างล่ะ ฉันรอเธออยู่ ไม่รักกันแล้วจริงๆใช่ไหมของขวัญ แต่ความรู้สึกของฉันมันไม่เหมือนเดิมอีกแล้วนะ คิดจะทิ้งก็ทิ้ง ตอนรักฉันไม่เห็นเป็นแบบนี้ คนใจร้าย…'
"อึก…" เธออ่านไปพร้อมกับความพร่ามัวพลันหยดนํ้าตาก็หยดแหมะลงบนกระดาษ เมฆาชอบเธอแบบนั้นหรอ…
•••
แม้มันจะเจ็บก็ต้องทนเอาตอนท้าย?
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: CRAZY GUY คลั่งรักร้าย นายเย็นชา
มีบทใหม่ไหมค่ะ...