CRAZY LOVE คลั่งรัก | SM25 นิยาย บท 10

EP.9 CRAZY LOVE คลั่งรัก ♥

ตอน คลิปหลุด

"มึงจะมาถามถึงไอ้ผู้ชายเหี้ย ๆ แบบนั้นทำไม" ฉันพูดเสริมไปอย่างพยายามกลบเกลื่อนพิรุธของตัวเอง

"ก็กูเป็นห่วงมึงไง ไม่รู้ว่าคืนนั้นมันทำอะไรมึงรึเปล่า" ไอรีนถอนหายใจออกมาเบา ๆ

"ฟาเรนมันยิ่งเป็นคนประสาทแดกอยู่ด้วย

"มันอาจจะมาระรานมึง เพราะมึงเป็นเพื่อนกูก็ได้นี่นา" ไอรีนบ่น ๆ ด้วยความที่เธอเป็นห่วงฉันมาก ๆ ซึ่งฉันก็เข้าใจดี

เพราะถ้าคิดย้อนกลับไปแล้ว ฉันคงไม่มีเรื่องกับฟาเรนแน่ ถ้าคนชั่วนั่นไม่เข้ามาหาเรื่องไอรีนเพื่อนรักของฉันก่อน

เอาจริง ๆ ไอรีนก็คือชนวนความแค้นนี้อย่างเลี่ยงไม่ได้จริง ๆ

"ตอนนี้มึงเลิกกับวินด์เซอร์ไปแล้ว"

"ไอ้ชั่วนั่นก็คงเลิกยุ่งกับพวกเราแล้วล่ะ" ฉันโกหกไอรีนไป ไม่อยากให้เธอมานั่งกังวลถึงเรื่องของฉัน

เพราะแค่เรื่องวินด์เซอร์คนเดียว ไอรีนก็เสียศูนย์มากพอแล้ว มันพยายามทำตัวเหมือนเข้มแข็งและไม่เป็นไรมากนัก

แต่จริง ๆ แค่มองตาก็รู้แล้วว่ายัยไอรีนคิดถึงแต่วินด์มากแค่ไหน

"อืม กูเลิกกับเพื่อนรักของมันแล้ว เลิกกันแล้ว!" ไอรีนพูดถึงวินด์เซอร์ด้วยแววตาที่เศร้า ๆ แต่พยายามใช้เสียงแข็ง ๆ ข่มสู้เอาไว้

"แต่ยังไงถ้ามึงมีปัญหาอะไร มึงก็ต้องบอกกูนะเว้ยขิง"

ไอรีนหันมาย้ำกับฉันอีกครั้งและพยายามเปลี่ยนเรื่องคุยกันแทน เพราะถ้าวกกลับไปเรื่องของวินด์เซอร์ ไอรีนคงนั่งร้องไห้ไม่หยุดแน่

"อืม" ฉันตอบไปอย่างไม่พูดอะไรต่อ เพราะไม่อยากพูดถึงทั้งเรื่องของวินด์เซอร์และเรื่องของฟาเรนด้วย

@ลานจอดรถ

"มึงจะไม่ยอมโดดเรียนคาบบ่ายกับกูจริง ๆ เหรอ?" ไอรีนหันมาถามฉันขณะที่เราสองคนเดินออกมาที่ลานจอดรถหน้าตึกเรียน

"กูโดดเรียนครบแล้ว ถ้าโดดอีกคงหมดสิทธิ์สอบแน่ ๆ"

"กลัวเทอมหน้าจะหลุดทุนเอาน่ะสิ" ฉันตอบไอรีนไปตามตรง

เพราะผลการเรียนที่แย่ลงของฉันในเทอมก่อน ๆ ก็ทำให้ฉันถูกตัดทุนไปครึ่งหนึ่งเลยเหมือนกัน เพราะว่าฉันต้องวิ่งวุ่นทำงานพาร์ตไทม์หนักมากจนทำให้ไม่มีเวลาอ่านหนังสือเตรียมตัวสอบเลย

ความจริงแล้ว ฉันไม่ใช่คนเก่งหรือฉลาดอะไรเลย เพียงแต่ฉันขยันมาก ๆ เพราะว่าถ้าสอบชิงทุนเรียนไม่ได้ ฉันก็คงไม่มีปัญญาจะเรียนที่มหาลัยแห่งนี้แน่ ๆ

ที่เลือกมหาลัยนี้ก็เพราะว่าได้ทั้งทุนเรียน ทุนหอพัก และยังค่าใช้จ่ายอุปกรณ์การเรียนรายเดือนด้วย

"งั้นเลิกเรียนแล้ว มาหากูที่คอนโดด้วยนะ" ไอรีนกดรีโมตเปิดรถของเธอก่อนจะหันมากำชับกับฉันอีกครั้ง

"คืนนี้ไม่อยากอยู่คนเดียว อยากให้มึงมานอนด้วย" ไอรีนพูดด้วยน้ำเสียงเศร้า ๆ

"ได้สิ เดี๋ยวเลิกเรียนแล้ว กูไปทำอะไรให้กิน" ฉันก็ตอบรับกลับไปทันที

"มึงก็ไม่ต้องเศร้านะเว้ย"

"ถึงมึงจะไม่มีแฟน แต่มึงยังมีเพื่อนอยู่ตรงนี้นะ" ฉันบีบไหล่ไอรีนไปเบา ๆ

"เลิกเรียนแล้วรีบมาเลยนะ" ไอรีนโบกมือลาและเดินกลับไปยังลานจอดรถทันที

"คืนนี้ฉันเอง ก็ไม่อยากอยู่คนเดียวเหมือนกัน"

ฉันมองตามรถของไอรีนนิ่ง ๆ เพราะฉันเองก็เจอเรื่องแย่ ๆ มาหนักหน่วงไม่แพ้กันเลย และฉันก็ไม่อยากกลับไปนอนหอตัวเองเลย

ฉันคงนอนห้องตัวเองไม่หลับไปอีกหลายคืนเลย เพราะมันหวาดระแวงไปหมด

"เฮ้อ ~ ~" ฉันถอนหายใจออกมาก่อนจะกะพริบตาถี่ ๆ เพื่อไม่ให้น้ำตามันไหลออกมา

ถ้าพูดถึงเรื่องความสัมพันธ์ระหว่างฉันกับไอรีน คนอื่นมองอาจจะไม่เข้าใจว่าฉันกับไอรีนเป็นเพื่อนรักกันได้ยังไง

ในเมื่อยัยไอรีนมันเป็นลูกคุณหนูเกิดจากวงศ์ตระกูลที่ร่ำรวยระดับประเทศ เธอทั้งสวย รวย เก่ง

ส่วนฉันนั้นเป็นเพียงเด็กทุนธรรมดา ฐานะทางบ้านก็กลาง ๆ แต่ตอนนี้จะเรียกว่าฐานะระดับล่างก็ว่าได้ เพราะตั้งแต่แม่แท้ ๆ ของฉันเสียไปครอบครัวของเราก็จนขึ้นเรื่อย ๆ

ตั้งแต่ฉันคบไอรีนมา ฉันไม่เคยเอ่ยปากขอยืมเงินไอรีนเลยสักครั้งเดียว แม้จะรู้ว่าเธอรวยมาก และไอรีนเองก็พร้อมจะยื่นมือเข้ามาช่วยฉันเสมอ

แต่ที่ฉันไม่กล้าขอและไม่คิดจะขอยืม หรือถามอะไรเกี่ยวกับเรื่องเงิน ๆ ทอง ๆ เลยนั้นเป็นเพราะว่าฉันไม่อยากให้คนอื่น ๆ มองว่าฉันคบกับไอรีน เพราะเธอฐานะดี และฉันเองก็เคยถูกคนในคณะนินทาลับหลังมาไม่น้อยเลยเรื่องความสัมพันธ์เพื่อนรักของเราสองคน

เริ่มตั้งแต่ตอนที่เราเริ่มสนิทกันใหม่ ๆ จากค่ายรับน้องตอนปีหนึ่ง ทุกคนมองว่าฉันทนคบไอรีนเพราะเธอเป็นคนรวยเพียงแค่นั้น

เพราะด้วยลักษณะนิสัยของยัยไอรีนที่ดูแรง ๆ ขี้เหวี่ยง จอมวีนและแสนจะเอาแต่ใจของเธอ ทำให้หลายคนคิดว่าฉันอดทนคบกับเธอเพราะผลประโยชน์ เพราะเธอรวย

แต่ไม่มีใครรู้ดีเท่าไอรีนกับฉัน ว่าแท้จริงแล้วเราสองคนสนิทกันเพราะอะไร

ในมุมของฉันนั้นไอรีนดูเหมาะสมจะเป็นเพื่อนมาก ๆ เพราะเธอชอบระบาย ส่วนฉันก็ชอบรับฟัง เธอเอาแต่ใจ และฉันก็ตามใจเก่ง

เราชอบอะไรคล้าย ๆ กัน เราเข้ากันได้ทุกอย่าง และฉันยืนยันตรงนี้เลยว่า ฉันคบเพื่อนคนนี้ด้วยใจจริง ไม่ได้สนใจว่าเธอรวย หรือเป็นลูกหลานของใคร

และฉันก็สัญญากับตัวเองเอาไว้เลยว่า จะเป็นจะตายยังไงฉันก็จะไม่ยืมเงินเพื่อนคนนี้เด็ดขาด เพราะฉันยังฝังใจกับสิ่งที่คนอื่น ๆ มองว่าฉัน และฉันไม่ต้องการทำให้ไอรีนรู้สึกแย่แบบนั้น

@ตึก B ในอาณาเขตคณะนิเทศศาสตร์

"น้ำขิง ๆ" เสียงของผู้หญิงคนหนึ่งตะโกนเรียกฉันมาแต่ไกล

ซึ่งพอหันไปตามเสียงนั้น ฉันก็เจอกับเตยหอม นักศึกษาทุนเหมือนกันกับฉัน หรือจะเรียกว่าเป็นคู่แข่งตัวฉกาจเลยก็ว่าได้

"ว่าไง เตยหอม?" ฉันถามกลับไปทันทีอย่างเสแสร้งยิ้มเบา ๆ แม้จะเริ่มรู้สึกถึงลางไม่ค่อยดีเท่าไหร่แล้วก็ตาม

โดยปกติฉันกับเตยหอมแทบไม่เคยคุยกันเลยสักคำเดียว เจอหน้ากันก็เฉพาะตอนที่ทำกิจกรรมของมหาลัย และก็ตอนเป็นตัวแทนของมหาลัยไปแข่งกับมหาลัยอื่น ๆ

"อาจารย์วารีให้ฉันมาเรียกเธอไปพบตอนนี้เลย" เตยหอมพูดขึ้นด้วยใบหน้านิ่ง ๆ

"อาจารย์วารี?" ฉันขมวดคิ้วเล็กน้อย เพราะอาจารย์วารีคืออาจารย์ใหญ่ของคณะเรา

"อาจารย์มีธุระอะไรกับฉันงั้นเหรอ?" ฉันถามไปอย่างข้องใจ

"ก็เรื่อง...คลิปหลุดของเธอไง!" ทันทีที่เตยหอมพูดจบประโยค

"คลิปหลุด?" ฉันทวนคำนั้นอีกครั้งด้วยเสียงที่สั่น ๆ และแทบจะล้มทั้งยืนจริง ๆ

"ใช่ คลิปที่อัพลงเว็บบอร์ดของมหาลัยไง" เตยหอมพยักหน้ากลับมา

ความรู้สึกของฉันตอนนี้คือ ชาวาบไปทั้งหน้า และไม่กล้าจะเงยหน้าสบตาใครเลยจริง ๆ

ฉันเอาแต่ยืนนิ่งไปอย่างทำอะไรไม่ถูกเลย เมื่อถึงนึกเรื่องเมื่อคืนนั้น

"คลิปที่เธอสาดน้ำใส่หน้าฟาเรนหน้าตึกคณะวิศวะไง"

"รีบไปหาอาจารย์ได้แล้ว อาจารย์รอเธออยู่" เตยหอมอธิบายต่อ

ฉันเงยหน้าขึ้นมองเตยหอม ซึ่งเธอก็แอบลอบยิ้มเบา ๆ

แต่พอฉันเงยหน้าขึ้นเธอก็รีบหุบยิ้มทันที

"ยังไงเราก็เป็นเด็กทุนเหมือนกัน ฉันขอแนะนำเธอเลยนะ"

"ว่าเธอไม่ควรไปมีเรื่องมีราวกับคนอื่นโดยที่ไม่รู้หัวนอนปลายเท้าของเขา"

"เธอก็น่าจะรู้ว่ามหาลัยนี้ลูกคนรวย คนมีอำนาจเดินอยู่เต็มไปหมด" เตยหอมเพื่อนร่วมคณะพูดขึ้น พร้อมกับถอนหายใจเบา ๆ

ตอนที่ทำไปก็ไม่ได้คิดถึงผลที่จะตามมาจริง ๆ นั่นแหละ

ฉันจึงทำได้แค่ยืนนิ่งอย่างไม่ตอบโต้อะไร

"ฉันไม่ได้พูดให้เธอเครียดเกินไปใช่ไหม?" เตยหอมเอ่ยขึ้นอีกครั้งเมื่อเห็นอีกฝ่ายเอาแต่เงียบ

"ไม่...ยังไงก็ขอบใจที่มาบอกนะ" ฉันเอ่ยขอบคุณไปตามมารยาท

"ยังไงก็สู้ ๆ นะน้ำขิง" เตยหอมแตะไหล่ของฉันเบา ๆ

"กล้องไอโฟนเนี่ยมันถ่ายหน้าเธอชัดแจ๋วเลยจริง ๆ" เธอตีหน้าเศร้าก่อนจะเดินผ่านฉันไปทันที

"เธอยังมีอะไรที่ไม่เข้าใจอีกงั้นเหรอ?" เธอถามย้ำอีกครั้ง

".....ไม่มีค่ะ" ฉันจำใจพยักหน้ารับอย่างเสียงอ่อนลง

เพราะอาจารย์คนนี้ท่านก็เคยช่วยฉันในหลาย ๆ เรื่องที่ผ่าน ๆ มา

และเรื่องนี้มันก็คือความผิดพลาดของฉันเองที่ไม่รู้จักควบคุมอารมณ์โกรธตัวเอง ไม่เจียมฐานะของตัวเอง

เรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อวาน ฉันก็คงดูนิสัยแย่ในสายตาของอาจารย์ทุกคนจริง ๆ

แต่ไม่มีใครรู้เลยว่า ฉันเจอกับอะไรมาบ้าง และฟาเรนทำเลวอะไรกับฉันไว้

อาจารย์ส่งกระดาษให้ฉันพร้อมกับวางปากกากระแทกลงกับโต๊ะอย่างกดดันให้ฉันเซ็นยอมรับการตัดทุนการศึกษาในเทอมสุดท้ายนี้

ฉันจับปากกาเซ็นลงไปทั้งน้ำตาตกใน

ค่าเทอมเดือนละแสนกว่าบาท ฉันจะไปหาได้จากที่ไหนกันล่ะ?

"อาจารย์เห็นว่าเทอมหน้าเธอก็เรียนจบแล้วไม่ใช่เหรอ?"

ฉันก็พยักหน้ารับเพราะตามกำหนดการ เด็กทุนจำต้องลงเรียนหนักกว่าคนอื่น

และต้องจบให้ได้ภายในสามปีครึ่ง

ห้ามดรอป ห้าม F เลยแม้แต่ครั้งเดียว

"จ่ายเต็มแค่เทอมเดียว ยังไงก็ไปหากู้ยืมมาก่อนก็ได้นี่นาถ้าเธอไม่มีจริง ๆ" อาจารย์เก็บเอกสารไปด้วยใบหน้านิ่ง ๆ

"จบจากมหาลัยเราไป เดี๋ยวเธอก็มีงานดี ๆ ทำ ก็ค่อยไปใช้หนี้เขาเอา" อาจารย์พูดเชิงให้กำลังใจฉัน

ความรู้สึกเหมือน ถูกตบหัวและลูบหลังยังไงก็ไม่รู้สิ

"หมดธุระแล้ว เธอกลับไปเรียนได้แล้วไป" อาจารย์พยักหน้าให้กับฉันและมองไปทางประตูทางออก

"สวัสดีค่ะอาจารย์"

ฉันยกมือไหว้เธอตามมารยาท ก่อนจะลุกขึ้นจากเก้าอี้หน้าโต๊ะของอาจารย์ทันที

ฉันแอบเห็นว่าอาจารย์หยิบเอกสารขอทุนของเตยหอมขึ้นมาสอดต่อจากเอกสารของฉันทันที

มันก็ชัดแล้ว

เธอตัดทุนฉันเพื่อไปให้ยัยเตยหอมจริง ๆ

"ตั้งใจเรียนแล้วก็อย่าไปก่อเรื่องก่อราวอะไรอีกแล้วกัน" อาจารย์พูดไล่หลังมาขณะที่ฉันเปิดประตูออกมาจากห้อง

"ค่ะ"

ฉันพยายามปรับโทนเสียงให้เป็นปกติ ก่อนจะเดินออกจากห้องของอาจารย์พร้อมกับกำหมัดแน่น

แต่เดินออกมาเพียงแค่ไม่กี่ก้าวเท่านั้น น้ำตามันก็ไหลออกมาเอง

เพราะมันทั้งเครียด ทั้งกดดัน และทุกอย่างมันก็ประเดประดังเข้ามาพร้อม ๆ กันจนฉันรับไม่ไหวแล้วจริง ๆ

หมับ!

จู่ ๆ ฉันก็ถูกกระชากแขนอย่างแรงและดึงเข้าไปหลบในมุมตึกระหว่าง ตึก A กับ ตึก B ของคณะนิเทศศาสตร์

"อะโอ๊ย!" ฉันร้องขึ้นเพราะเขากระชากแขนที่มีบาดแผลอยู่พอดี

"ไง ~" น้ำเสียงเยือกเย็นดังขึ้นตรงหน้าของฉัน

แทบไม่ต้องหันไปมองหน้าฉันก็รู้ได้ทันที

จากน้ำเสียง กลิ่นน้ำหอมฉุน ๆ และกลิ่นบุหรี่ที่คละคลุ้งอบอวลไปหมด

"เห็นหน้าผัว" ปากที่คาบบุหรี่ที่ติดไฟอยู่เอ่ยถามขึ้น พร้อมกับดึงฉันเข้าไปหา

"ดีใจจนร้องไห้เลยเหรอ?" ปลายบุหรี่ร้อน ๆ ของเขาแทบจะชนเข้ากับแก้มของฉันอยู่แล้ว