CRAZY LOVE คลั่งรัก | SM25 นิยาย บท 37

EP.36 CRAZY LOVE คลั่งรัก ♥

ตอน อวดของเล่น

NAM KHING'S PART

@บาร์ลับชั้นใต้ดินของตึกหรูใจกลางกรุง

"ไหนบอกว่าหิวไง?" ฉันส่ายหน้าเล็กน้อย เพราะสถานที่ที่เขาพามาคือบาร์ชั้นใต้ดิน ไม่ใช่ร้านอาหารแต่เป็นร้านเหล้าและแหล่งมั่วสุมชัด ๆ เพราะมีทั้งกาสิโนและเตาชิชาผิดกฎหมายเตาใหญ่ ๆ ตั้งอยู่เต็มไปหมดเกือบทุกโต๊ะ รวมไปถึงโต๊ะของฟาเรนด้วย

"หิว...หิวเหล้าไง" ฟาเรนตอบหน้าตาย เขาสูบชิชาร้อน ๆ พร้อมกับปล่อยพ่นควันโขมงออกมาด้วยท่าทีสำราญใจ

ส่วนฉันก็ทำได้แค่นั่งลูบหน้าท้องแบนราบของตัวเองไปมาเบา ๆ และชักสีหน้าใส่ฟาเรนไปอย่างตั้งใจให้เขาเห็นว่าฉันไม่พอใจเอาซะเลย

"ที่บาร์มันก็มีเมนูข้าวให้กินนะ...แล้วก็อร่อยมากด้วย" เขาพูดก่อนจะยกมือเรียกเด็กเสิร์ฟในบาร์ ซึ่งแน่นอนว่ามีสาว ๆ แย่งกันเข้ามารับออเดอร์ทันที

"ถ้าเธอหิวก็สั่งกินเอาสิ จะมานั่งหน้าหงิกหรือโวยวายใส่ฉันทำไม?" เขารับเมนูจากสาวเสิร์ฟนมโต ๆ แล้วยื่นให้กับฉันทันที หลังจากนั้นฉันจึงสั่งอาหารมากิน ฟาเรนก็สั่งกับแกล้มและเหล้ามาเตรียมรอ

"นี่เธอ! เดี๋ยวเอาแก้วมาอีกสามใบนะ" ฟาเรนหันไปบอกกับสาวชงเหล้าข้างกายของเขาทันที ส่วนฉันก็นั่งกินข้าวไปเงียบ ๆ เพราะว่าหิวมาก ๆ จริง ๆ

แล้วฟาเรน เขาก็ไม่ได้ปล่อยให้ฉันอด ๆ อยาก ๆ อะไรหรอกนะ แต่เป็นเพราะเขาทำให้ฉันสูญเสียพลังงานมากเกินไปในแต่ละวัน เลยทำให้ฉันกินได้เยอะกว่าปกติ

ทำงานพาร์ตไทม์สองงาน ยังไม่เหนื่อยเท่ากับการมาฝึกอดทนทรมานร่างกายอยู่กับคนบ้ากามอย่างฟาเรนเลยจริง ๆ

เขาขืนใจฉันไม่ต่ำกว่าวันละ 5 น้ำ ทั้งวันทั้งคืน ไม่ว่าฉันจะพร้อมไม่พร้อม ไม่ว่าจะหลับหรือตื่น

ฉันก็ไม่รู้ว่าเขาไปตายอดตายอยากมาจากไหนเหมือนกัน

แต่ที่ฉันเหนื่อยใจมากที่สุดก็คือ ฟาเรนไม่ชอบที่จะมีอะไรกันแค่บนเตียง เพราะสำหรับเขา บนเตียงมันไม่ตื่นเต้นสมใจอยาก

หรืออาจเพราะว่าหมอนี่เป็นคนวิตถาร อย่างเขาชอบทำเรื่องอย่างว่านอกสถานที่มากกว่า เพราะมันท้าทายและเสร็จง่ายกว่าเอากันในห้อง และทั้งหมดที่พูดมาคืองานที่ฉันต้องจำใจทำและอดทนมาตลอดเกือบหนึ่งเดือนเต็ม ๆ

แต่ทำไงได้ ฉันเลือกทางนี้เอง...เต็มใจทำมันเอง...

"วันนี้ไอ้ลูคัสอยู่ไหม?" ฟาเรนเอ่ยถามกับพนักงานเสิร์ฟคนนั้นไปหน้านิ่ง ๆ

"วันนี้คุณลูคัสไม่เข้าค่ะคุณฟาร์~" พนักงานสาวสวยนมใหญ่ ๆ คนเดิมก็รีบตอบกลับมาทันที

"งั้นเอาแก้วมาเพิ่มแค่สองใบก็พอ" ฟาเรนเอ่ยขึ้นก่อนจะจุดบุหรี่สูบต่อหน้าฉันทันทีเมื่อเห็นว่าพนักงานเสิร์ฟเดินออกไปแล้ว

จริง ๆ ฉันก็พอรู้เรื่องธุรกิจที่บ้านของไอรีนมาบ้างแต่ยังไม่เคยมาถึงที่สักที เอาจริง ๆ ตึกนี้มันทั้งโคตรสูงโคตรใหญ่ และครบวงจรไปซะหมด เหมือนห้างสรรพสินค้า กึ่ง ๆ เป็นออฟฟิศทำงานไปด้วย แต่ที่ไม่รู้คือที่ชั้นใต้ดินมีบาร์เถื่อน ๆ แบบนี้อยู่ด้วยน่ะสิ

ฉันจำได้ว่าไอรีนมีลูกพี่ลูกน้องสนิทที่ชื่อลูคัส ประจวบกับชื่อตึกทางเข้าคุ้น ๆ ก็เลยจำได้ทันทีเลยว่าเป็นของครอบครัวไอรีน เพื่อนสนิทของตัวเอง

จริง ๆ แล้วยัยไอรีนเคยเกือบจะแนะนำลูคัสให้กับฉัน แต่เท่าที่ฟังว่าไอรีนบอกว่าลูคัสเป็นเสือผู้หญิง แบดบอยตัวพ่อ ซึ่งแน่นอนว่าฉันเกลียดแบดบอยเอามาก ๆ และฉันชอบผู้ชายดี ๆ รักการเรียน สุภาพ อ่อนโยน โรแมนติก

แล้วดูตอนนี้ ไม่รู้ฉันไปได้ตัวอะไรมากันแน่...

"ทำไมนายไม่บอกฉันก่อนว่าเราจะมากินที่บาร์ใต้ตึกของไอรีน?" ฉันวางช้อนกินข้าวและเอ่ยถามฟาเรนไปอย่างไม่ค่อยพอใจ เพราะกลัวว่าจะเจอไอรีนที่นี่ และแน่นอนว่าฉันไม่ได้บอกไอรีนเรื่องที่ฉันเอาตัวเข้าแลกเงินค่าเทอมแบบนี้

และถ้าไอรีนรู้ว่าฉันไม่ขอยืมเงินแต่ยอมมาขายตัวให้กับคนอย่างฟาเรน มีหวังไอรีนเหวี่ยงวีนจนเลิกคบกับฉันแน่ ๆ ที่ฉันมาทำอะไรที่มันโง่ ๆ แบบนี้ และที่แย่ไปกว่านั้นคือไอรีนกับฟาเรนไม่ถูกกันเอามาก ๆ

"ไม่ต้องห่วงน่า...คนอย่างยัยนั่นไม่โผล่หัวมาที่นี่แน่ ๆ" ฟาเรนพูดขึ้นพร้อมกับพ่นควันออกมาหน้าตาเฉย

"เพราะฉันมาที่นี่ประจำ ไม่เคยเจอเพื่อนรักเธอมาดูงานเลยสักครั้ง"

ฟาเรนตอบอย่างไม่ได้ใส่ใจพร้อมกับกระดกเหล้าดื่มต่อทันที

"ไม่รู้ไอรีนจะเป็นไงบ้างเลย~" ฉันวางช้อนลงทันทีอย่างกินไม่ลงแล้ว เมื่อนึกถึงไอรีนเพื่อนรักคนเดียวที่มีของฉันเอง…

นี่ฉันคงจะดูเป็นเพื่อนที่ใจร้ายมาก ๆ เลยเหมือนกันนะ เพราะตลอดเกือบหนึ่งเดือนที่ผ่านมาฉันอ้างกับไอรีนไปว่าตัวเองกลับบ้านต่างจังหวัด และต้องทำงานหนักยุ่งมากจนไม่มีเวลาแม้แต่จะโทรไปหาหรือคุยกับเธอเลย ทั้ง ๆ ที่ในเวลานี้ไอรีนกำลังอ่อนแอมากที่สุด เพราะเธอเพิ่งเลิกกับวินด์เซอร์ไปได้ไม่นาน

"เธอกลัวว่ายัยนั่นจะรู้เรื่องที่เธอมาอยู่กับฉันเหรอ...หื้ม?" ฟาเรนจับใบหน้าของฉันให้หันไปทางเขาพร้อมกับลูบใบหน้าของฉันเบา ๆ

ใครจะเชื่อว่าในตอนนี้ ฉันมองเห็นใบหน้าของฟาเรนมีแต่ตัวเลขเงินล้านเต็มไปหมด เราสองคนยังคงนั่งในบาร์แห่งนี้อยู่สักพักใหญ่ ๆ โดยที่เพื่อนรักของเขาอีกสองคนก็ยังไม่มีใครโผล่มาเลย ทั้ง ๆ ที่ปกติสองคนนั้นจะมาก่อน หรือไม่ก็มาช้าไปไม่เกินสิบนาที แต่นี่ผ่านมาจะเป็นครึ่งชั่วโมงอยู่แล้ว

"พวกมันไปตายห่าที่ไหนวะ?" ฟาเรนก้มดูนาฬิกาของตัวเองและเริ่มหัวเสียขึ้นมาเล็กน้อย

"นายก็โทรตามเพื่อนสิ" ฉันขมวดคิ้วเล็กน้อยเพราะเห็นฟาเรนนั่งทำหน้าหงิกแต่ไม่หยิบโทรศัพท์มาโทรตามเพื่อนสักที

"แบตโทรศัพท์หมดไง ฉันไม่ได้ชาร์จตั้งแต่เมื่อคืน" ฟาเรนโชว์ไอโฟนของเขาที่ดับสนิทให้ฉันดู แต่ยังไม่ทันที่เราสองคนจะคุยอะไรกันต่อ เสียงฝีเท้าหนัก ๆ ก็วิ่งตรงเข้ามาทางเราพอดี

"ไอ้ฟาร์ ๆ ๆ" เสียงของไทม์โซนตะโกนเรียกชื่อเขาดังมาแต่ไกล

"มึงไม่มาชาติหน้าเลยล่ะ?" ฟาเรนตะโกนกลับไปอย่างหัวเสียเพราะเห็นว่าเพื่อนมาถึงช้ามาก ๆ

"กูโทรหามึงไม่ติดเลยเนี่ยไอ้เวร" ไทม์พูดขึ้นด้วยใบหน้าที่ดูจริงจังมากกว่าทุกครั้ง

"มีอะไรวะ?" ฟาเรนลุกขึ้นทันทีที่เห็นท่าทีแตกตื่นของเพื่อนรักตัวเอง

"พี่มึงส่งคนไปรื้อสนามแข่งรถ ตอนนี้รื้อไปแถบหนึ่งแล้วนะ" ไทม์พูดขึ้นอย่างเร่งรีบ

แต่ยังไม่ทันที่เขาจะพูดจนจบฟาเรนก็ลุกขึ้นยืนทันที ทำให้ฉันที่นั่งตักเขาอยู่ก็ต้องลุกตาม

"ไอ้เหี้ยเฟรนด์ชิพ!!" ฟาเรนตวาดลั่นทันทีก่อนจะเดินออกไปจากโต๊ะทันทีด้วยความใจร้อน

"ตอนนี้ไอ้คลินต์มันถ่วงเวลาให้อยู่ แต่กูพยายามโทรหามึงไม่รับเลย" ไทม์เองก็เดินตามหลังฟาเรนและรีบอธิบายต่อทันที

"ไอ้คลินต์มันเลยให้กูรีบขับรถมาตามมึงที่นี่" ฉันเองก็รีบลุกวิ่งตามทั้งไทม์และฟาเรนไปทันที เพราะทั้งคู่ต่างขายาวและเดินกันไวจนฉันแทบจะตามไม่ทันอยู่แล้ว

แต่จะให้นั่งต่อคนเดียวในบาร์นี้ก็ไม่รู้เลยว่าพวกเขาไปไหนและจะกลับกันมาเมื่อไหร่...

"ไอ้ฟาร์ให้กูตามพวกเพื่อนวิศวะให้ไหม?" ไทม์เดินไปขึ้นรถอีกคันของเขา

"ไม่ต้อง!" ฟาเรนเปิดประตูขึ้นรถทันที ซึ่งฉันก็รีบวิ่งมาขึ้นรถเช่นกันเพราะฉันไม่มีทางเลือกอื่น