ดวงใจภวินท์ นิยาย บท 102

คุณปภาวีมองญาธิดาที่เมาจนไม่ร้เรื่อง จากนั้นได้รีบหลีกทางให้ภวินท์เข้าไปในบ้านทันที

หลังจากวางญาธิดาไว้บนเตียงนอนเสร็จ คุณปภาวีห่มผ้าให้เธอด้วยแล้วมองไปที่ภวินท์พร้อมกับถามว่า “เธอ…ทำไมเธอถึงได้ดื่มเยอะขนาดนี้คะ ”

ภวินท์หยุดชะงักไปครู่นึง จากนั้นได้พูดเสียงเบาว่า “มีการดื่มเหล้าระหว่างคุยงานกับผู้ใหญ่ เธอเลยดื่มไปบ้างครับ”

คุณปภาวีฟังแล้วสีหน้าเปลี่ยนไปทันที “ดื่มเหล้าเพื่องาน คุณให้เธอไปดื่มเหล้ากับลูกค้าได้ยังไง ”

ภวินท์ขมวดคิ้ว แววตาลึกๆมีแสงมืดมนแวบผ่าน เขาเงียบกริบไม่ได้ตอบ

เขาคิดได้ตั้งนานแล้วว่ามาร์ตินอาจจะทำให้เธอลำบากใจ เขายังได้กำชับเธอเป็นพิเศษว่ามีเรื่องอะไรก็โทรหาเขา แต่เธอดันไม่ฟัง ถ้าไม่ใช่วันนี้บังเอิญเจอเธอที่หน้าAmaya Hotel ไม่แน่ยังจะเกิดเรื่องเหนือความคาดหมายอย่างอื่นอีก

คุณปภาวีเห็นตั้งครึ่งค่อนวันเขาก็ไม่พูดจา สีหน้าก็แสดงความหงุดหงิดออกมา “ก่อนหน้านี้ฉันเห็นคุณเป็นลูกเขยแท้ๆมาโดยตลอด ตอนนี้ดูท่าธิดาตัดสินใจถูกแล้วจริงๆที่หย่ากับคุณ คุณไปเถอะ ฉันไม่อยากเห็นหน้าคุณอีก ”

ภวินท์ลังเลอยู่เสี้ยววินาที จากนั้นได้ก้มคำนับให้กับคุณปภาวีเล็กน้อย พร้อมพูดเสียงเบาว่า “รบกวนแล้วครับ”

พอพูดจบ เขาได้หันหลังเดินออกมาจากห้องนอน แล้วเดินออกจากบ้านอย่างไว

ลองถามใจดู หลังจากญาธิดาแต่งงานกับเขา เขาไม่เคยทำหน้าที่สามีคนนึงเลยจริงๆ และไม่ได้ปกป้องเธอให้ดี ไม่ว่าคุณปภาวีพูดยังไง หน้าที่ความรับผิดชอบอยู่ที่เขา เขาก็ไม่พูดอะไรหรอก

ออกมาจากหมู่บ้าน หลังจากขึ้นรถ พายุดูออกว่าสีหน้าของภวินท์ไม่ค่อยดี จึงรีบสอบถามว่า “คุณภวินท์ครับ ตอนนี้จะไปไหนครับ ”

ภวินท์ดึงสติกลับมาแล้วพูดเสียงทุ้มต่ำ “ไปโรงพยาบาล”

สองวันนี้ เขาพยายามทุกวิถีทาง ในที่สุดก็หาคนที่มีไตที่เข้ากับนิวราได้อีกครั้ง หลังจากทั้งสองฝ่ายได้ติดต่อกัน จะทำการผ่าตัดช่วงนี้เลย ก่อนผ่าตัด เพื่อรับประกันว่าทุกอย่างเหมือนเดิม เขาจะคอยเฝ้าอยู่ที่ข้างกายของนิวราทุกคืน

ยกมือขึ้นมานวดระหว่างคิ้ว ใบหน้าของภวินท์มีความเหนื่อยล้าโผล่ขึ้นมา ตอนที่เขาก้มหน้าโดยไม่ได้ตั้งใจ จู่ๆสายตาได้ถูกคราบน้ำบนทรวงอกดึงดูด

ในขณะที่เขาข้องใจ จู่ๆได้นึกถึงภาพตอนที่ญาธิดาหมอบอยู่ในอ้อมอกตนเองเมื่อสักครู่นี้ ทันใดนั้นได้เข้าใจทันทีว่า ที่แท้นี่เป็นคราบน้ำลายที่เธอทิ้งเอาไว้

ไม่รู้เพราะอะไร นึกถึงหน้าตาของผู้หญิงในเมื่อกี๊ ภวินท์รู้สึกความเหนื่อยล้าได้จางหายไปทันที มุมปากก็ยกขึ้นอย่างไม่รู้ตัว

สิ่งที่เขาติดค้างญาธิดา สักวันเขาจะต้องชดเชยให้เธอแน่นอน

......

ประมาณ8โมงของวันถัดมา ตอนที่ญาธิดาตื่นขึ้นมา รู้สึกแค่ว่าปวดหัวจนจะระเบิดอยู่แล้ว คอก็แห้งจนไอจะพ่นออกมาอยู่แล้ว

เธอลุกมานั่งอย่างยากลำบาก คว้าน้ำครึ่งแก้วที่วางอยู่โต๊ะข้างเตียงมาดื่มหมดในกรึ๊บเดียว หลังจากวางแก้วลง ความทรงจำที่อยู่ในหัวเหมือนเศษค่อยๆมาปะติดปะต่อกัน

เมื่อวานเธอกลับมายังไง เธอจำไม่ได้เลยจริงๆ

ในขณะนี้เอง จู่ๆประตูได้ถูกผลักออก คุณปภาวียกน้ำเข้ามาแก้วนึง เห็นเธอตื่นแล้ว ได้รีบเดินมาถาม “ธิดา ลูกเป็นไงบ้าง ”

“หนูปวดหัวนิดหน่อยค่ะ……”ญาธิดาสูดหายใจเข้าทางปากทีนึง แล้วยื่นมือรับน้ำแก้วนั้นมา จากนั้นได้ดื่มไปอีกหลายกรึ๊บ และถือโอกาสถามว่า “แม่คะ เมื่อวานหนูกลับมายังไงคะ ”

สีหน้าของคุณปภาวีเปลี่ยนไป ดูเหมือนว่าไม่ค่อยอยากจะพูด เธอได้ตอบแบบลวกๆ “ลูกรีบลุกขึ้นมาเลย สายแล้วนะ ยังต้องทำงานอีก ”

ญาธิดาตอบคำนึง จากนั้นได้ถามต่ออีกว่า “เมื่อวานหนูกลับมาเองเหรอคะ ”

คุณปภาวีขมวดคิ้ว และพูดอย่างค่อนข้างโกรธ “เมื่อวาน…ภวินท์เป็นคนส่งลูกกลับมา”

“อะไรนะ ”

ไม่นึกเลยว่าจะเป็นเขา แต่ทำไมเธอถึงจำอะไรไม่ได้เลย

“ช่างเถอะๆ จำไม่ได้ก็ไม่ต้องไปคิดมันแล้ว รีบไปอาบน้ำอาบท่าเร็ว เดี๋ยวมาทานอาหารเช้า ”

คุณปภาวีผลักญาธิดาเข้าไปในห้องน้ำ ทีนี้เธอถึงไม่ได้ถามต่ออีก

เสียงของเขาไม่ดังแต่ก็ไม่เบา ทำให้คนที่อยู่รอบๆทยอยกันหันมามอง ทันใดนั้นญาธิดาไม่รู้ควรจะทำยังไงแล้ว

คราวก่อนเขาให้เธอเข้าไปทำงานที่ห้องทำงานของเขา ครั้งนี้ก็ให้เธอนั่งที่ข้างกายเขาต่อหน้าคนมากมายขนาดนี้ แบบนี้ทำให้คนสงสัยและเข้าใจผิดไม่รู้ตั้งเท่าไหร่ พอมาแบบนี้ ล้วนมีผลกระทบกับทั้งสองคน

มาร์ตินทำแบบนี้ หรือจะเหมือนที่ชมพู่พูดจริงๆ เขามีใจให้เธอ หรือว่าเขาแกล้งแสดงละครให้คนอื่นดู ให้เธอเป็นเป้าโจมตีของทุกคน

ไม่ว่าเป็นคำตอบแบบไหน ล้วนทำให้เธออกสั่นขวัญหายและปรับตัวไม่ได้ทั้งนั้น

ญาธิดากัดริมฝีปาก แล้วพูดเสียงต่ำว่า “คุณมาร์ตินมีเรื่องอะไรคุณสั่งฉันมาตอนนี้โดยตรงก็พอค่ะ ฉันรับรองว่าจะทำให้ภารกิจให้สำเร็จค่ะ”

มาร์ตินฟังแล้วได้ยักคิ้วเล็กน้อย แววตาเผยรอยยิ้มที่คลุมเครือออกมา เขายิ้มหยันพร้อมพูดว่า “เมื่อคืน คุณไม่ได้ปฏิเสธผมขนาดนี้เลย ”

คำพูดนี้ออกมาปุ๊บ ญาธิดารู้สึกแค่ว่าข้างหูมีเสียงระเบิดดังบึ้มขึ้นมา เสียวสันหลังอย่างควบคุมไม่ได้

เพื่อนร่วมงานที่อยู่รอบๆบางคนได้ยินคำพูดของมาร์ตินแล้ว ต่างก็มองพวกเขาด้วยสีหน้าตะลึง

มาร์ตินนี่คือจงใจให้คนอื่นเข้าใจความสัมพันธ์ของพวกเขาผิดชัดๆ

ญาธิดากำหมัดแน่น แววตาค่อยๆเหลือแค่ความเย็นชา “คุณมาร์ตินพูดจาซี้ซั้วไม่ได้นะคะ เมื่อคืนอยู่ที่โต๊ะทานข้าวคุณเมาเหล้า หลังจากฉันส่งคุณขึ้นรถฉันก็ได้จากไปเลย คุณอาจจะเมาแล้วลืม แต่ฉันจำได้ชัดเจนเลยนะคะ”

แววตาของมาร์ตินมีความประหลาดใจที่ไม่ชัดเจนแวบผ่าน เหมือนคิดไม่ถึงว่าญาธิดาจะหักหน้าเขาอย่างหัวแข็งขนาดนี้ เขายกมุมปากขึ้นอย่างฝืนยิ้มพร้อมพูดอย่างเรียบเฉย “แค่ล้อเล่นเฉยๆ คุณญาธิดาก็ทำเป็นจริงจังไปได้ ”

ญาธิดาพยักหน้าให้เขาด้วยรอยยิ้ม และไม่ได้พูดอะไรอีก จากนั้นก็ได้หันหลังเดินไปยังทิศทางของแผนกฝ่ายธุรการ

มองร่างเงาของผู้หญิงที่จากไป สายตาของมาร์ตินเคร่งขรึมเล็กน้อย สุดท้ายก็ไม่ได้พูดอะไรอีก

ญาธิดาพยายามฝืนกลับที่นั่งของตัวเอง ชมพู่ที่อยู่ข้างๆรีบเขยิบเข้ามาสอบถามสถานการณ์ “เรื่องมันยังไงกันเหรอ ”

ญาธิดาสูดหายใจลึกๆ ส่ายหัวแล้วไม่ได้พูดอะไรเลย แต่ในใจเธอรู้ดีว่ามาร์ตินจะต้องเตรียมแผนร้ายอะไรอยู่แน่นอน ส่วนเธอเป็นแค่หมากตัวนึงเท่านั้น