ดวงใจภวินท์ นิยาย บท 107

เธอใช้แรงกัดไม่เบาเลย ภวินท์เจ็บจนขมวดคิ้ว ร่างกายถอยไปด้านหลังทีนึงด้วยสัญชาตญาณ

ญาธิดาหาโอกาสที่เหมาะสม ใช้แรงผลักเขาออก จากนั้นได้ฉวยโอกาสหันไปเปิดประตูแล้ววิ่งออกจากร้านค้าโดยตรง

ภวินท์ขมวดคิ้วแน่น ไม่มีเวลาสนใจความเจ็บปวดที่ริมฝีปาก ได้ก้าวเท้าตามไปทันที เขาตามเธอทันในสองสามก้าว พร้อมยื่นมือจับข้อมือเธอไว้

“คุณปล่อยมือนะ！”ญาธิดาถูกดึงจนหยุดฝีเท้าลง เธอหันมามองภวินท์ โกรธจนเบ้าตาแดงก่ำ

เธอเพิ่งตัดสินใจได้เด็ดขาดว่าจะไม่พัวพันกับเขาอีก จะเริ่มต้นชีวิตใหม่ แต่ไม่คิดเลยว่าเขาดันไม่ยอมปล่อยเธอไป！

เห็นเธอน้ำตาคลอเบ้า ภวินท์ตกใจ แต่ความโกรธของเมื่อครู่ก็ยังไม่ได้จางหายไป เขาเข้าใกล้เธอ ในเสียงทุ้มต่ำแฝงด้วยความแหบพร่า “กลับไปกับผม ผมมีเรื่องจะคุยกับคุณ”

“ไม่！”ญาธิดาปฏิเสธโดยตรงโดยที่ไม่ต้องคิดเลย

เธอรู้ดี ตอนนี้ความสัมพันธ์ระหว่างเธอกับภวินท์นั้น นอกจากเป็นบอสกับพนักงานแล้ว ไม่มีความสัมพันธ์อะไรกันอีก

ภวินท์ขยับริมฝีปากอย่างแน่นตึง กำลังจะเปิดปาก ด้านหลังห่างออกไปไม่ไกลก็มีเสียงที่แฝงด้วยความร้อนรนใจก้องมา “ธิดา！”

พอเขาหันหน้าไป เห็นคนที่วิ่งมาทางนี้คือธีทัตแล้ว สีหน้าบึ้งตึงขึ้นมาทันที

ผู้ชายคนนี้แหละ ผู้ชายที่เขาเห็นอยู่ญาธิดาที่หน้าบริษัทคราวก่อนก็คนนี้แหละ！

ในใจรู้สึกหงุดหงิด มือที่ภวินท์กำข้อมือของญาธิดาไว้ได้กำแน่นยิ่งขึ้น พร้อมดึงเธอไปที่ด้านหลัง จากนั้นได้มองคนที่เข้ามาใกล้ด้วยสีหน้าบูดบึ้ง

“ภวินท์ ปล่อยฉัน！” ญาธิดาเห็นธีทัตเดินเข้ามาใกล้แล้วค่อนข้างกังวลทันที เธอออกแรงขัดขืนกลับไม่สามารถหลุดพ้นจากมือของเขา

ธีทัตเดินเข้าไปใกล้ เห็นสถานการณ์นี้แล้ว สีหน้าก็ได้เย็นชาขึ้นเช่นกัน เขาขมวดคิ้วมองไปที่ภวินท์ และพูดด้วยเสียงทุ้มต่ำ “ปล่อยเธอ！”

“ถือสิทธิ์อะไร ”ภวินท์ยักคิ้ว จ้องมองเขาด้วยสายตาเย็นชา “นายเป็นอะไรกับเธอ ”

“คุณปล่อยมือก่อน！”ธีทัตขมวดคิ้วแน่น เห็นได้ชัดว่าก็เริ่มร้อนรนใจแล้ว

ภวินท์ฟังแล้วขมวดคิ้ว เขาไม่อยากคุยอะไรกับธีทัตอีก ได้หันไปดึงญาธิดาเดินไปที่อีกฝั่งนึงเลย

“คุณหยุดนะ！”ธีทัตเดินไปกดไหล่ของภวินท์เอาไว้ สีหน้าก็เคร่งขรึมและเย็นชาเหมือนกัน “คุณปล่อยธิดาเดี๋ยวนี้！”

ภวินท์หันหน้าไป ความเย็นชาในแววตาสามารถเห็นได้อย่างชัดเจน เขาย้อนถามทีละถ้อยคำ “ถ้าฉันไม่ปล่อยล่ะ ”

ญาธิดายืนอยู่ข้างๆ สามารถรับรู้ได้อย่างชัดเจนว่าอุณหภูมิรอบตัวลดต่ำลง เห็นหมัดที่กำเอาไว้แน่นและเส้นเลือดที่นูนออกมาของภวินท์ เธอแทบจะสามารถเดาได้เลยว่าเขาอยากทำอะไร！

ถ้าธีทัตไม่หลีกไปอีก เกรงว่าหมัดของภวินท์ก็จะชกไปที่หน้าของเขาแล้ว

ญาธิดากัดฟันแล้วพูดเสียงสูง “ภวินท์ คุณปล่อยมือนะ！”

เธอจะทนดูพวกเขาสองคนชกต่อยกันเพราะเธอไม่ได้

เธอร้อนรนใจปุ๊บ ก็ไม่คิดพิจารณาถึงระดับความแรงเลย ได้ใช้แรงดึงข้อมือออกมาจากมือของผู้ชาย เพราะความเฉื่อย มือของเธอได้สลัดไปข้างหลังแล้วไปโดนถังขยะที่อยู่ข้างๆ

ครั้งนี้เธอใช้แรงสลัดมือแรงเกินไป ไปโดนมุมแหลมของถังขยะโดยตรง ตรงแขนถูกกรีดเป็นแผล บาดแผลได้บวมแดงขึ้นมาทันที

เธอเจ็บจนขมวดคิ้ว “ซี๊ด——”

ภวินท์ที่อยู่ข้างๆได้ยินเสียงแล้วหันมามองที่เธอทันที เห็นมือขาวเนียนของเธอมีรอยแดงขึ้นมารอยนึง แววตาตึงเครียดขึ้นมาทันที

ทำไมเธอถึงไม่ระวังตัวเลย！

เขาก้าวไปข้างหน้า กำลังจะยื่นมือดึงแขนของเธอไว้ แต่ใครจะไปรู้ว่าญาธิดาจะถอยหลังไปก้าวนึง ตีตัวออกห่างกับเขาโดยตรง

“ญาธิดา……”

จิตใจญาธิดาเศร้าหมอง เธอย่อมรู้ดีอยู่แล้วว่า“เขา”ที่ธีทัตพูดถึงคือใคร เธอกัดริมฝีปาก เหมือนมีอะไรติดคอ ทำให้เธอพูดไม่ออก

ความสัมพันธ์ของเธอกับภวินท์ แม้แต่เธอเองก็ยังไม่รู้เลยว่าคือสามีภรรยาเก่า หรือว่าเจ้านายกับลูกน้อง ไม่ว่ากำหนดยังไง เหมือนก็ไม่ค่อยแม่นยำเลย……

ไม่รู้เพราะเหตุใด เธอรู้สึกคัดจมูก น้ำตาได้ไหลพรากลงมาอย่างควบคุมไม่ได้

รู้สึกว่าเธอกับภวินท์แม้แต่ความสัมพันธ์ที่สมเหตุสมผลก็ยังไม่มีเลย ไม่ถือว่าเป็นแฟนกัน ไม่ถือว่าเป็นสามีภรรยาที่รักกัน และไม่ถือว่าเป็นเจ้านายลูกน้องที่จริงจัง

“ธิดา เธอ……”

เห็นน้ำตาของญาธิดาไหลพรากออกมา ธีทัตตกใจใหญ่เลย ได้หยิบผ้าเช็ดหน้าออกมาจากกระเป๋าอย่างลนลาน อยากจะไปช่วยเธอเช็ดน้ำตา แต่สุดท้ายได้แค่ยื่นผ้าเช็ดหน้าไปอย่างช้าๆ……

ญาธิดารับผ้าเช็ดหน้ามาเช็ดน้ำตาเรื่อยเปื่อย จากนั้นได้สูดหายใจลึกๆแล้วพูดว่า “ฉัน…ไม่เป็นไร คุณไม่ต้องเป็นห่วง……”

จู่ๆ ประตูถูกคนผลักออกตามด้วยเสียงรองเท้าส้นสูง ผู้หญิงที่ใส่ชุดคลุมสีแดงเดินเข้ามาอย่างเร่งรีบ

ญาธิดามองไปตามเสียง เธอร้องไห้จนตาพร่ามัว ยังไม่ทันมองคนที่มาชัดเจนเลย ก็เห็นสีแดงก้อนนึงกระโจนมาหาตัวเองแล้ว

“ที่รัก！เธอเป็นอะไร！”

ข้างหูมีเสียงสดใสของอัญมณีดังขึ้น

ญาธิดารีบเช็ดน้ำตาออก “อันอัน ”

อัญมณีสะบัดผมยาว ก้มหน้าเห็นแผลที่อยู่มือข้างขวาของญาธิดาและใบหน้าที่เต็มไปด้วยรอยน้ำตาแล้ว ใบหน้าเรียวเล็กก็บูดเบี้ยวขึ้นมาทันที “ที่รักเธอร้องไห้ทำไม แล้วแขนของเธอเกิดอะไรขึ้น ”

ไม่รอให้ญาธิดาอธิบาย เธอก็ได้เงยหน้าขึ้นมาจ้องธีทัตที่อยู่ข้างๆด้วยสีหน้าดุร้ายแล้ว “พี่！นี่พี่รังแกธิดาเหรอ ”

จู่ๆธีทัตถูกเธอจ้องมองเค้นถาม ได้หยุดชะงักอยู่ครึ่งวินาที ในขณะที่กำลังจะตอบ ญาธิดาก็ได้ยื่นมือดึงเสื้อของเธอไว้พร้อมรีบอธิบายว่า “อันอัน เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับพี่ชายเธอ”