ดวงใจภวินท์ นิยาย บท 161

มองสีหน้าแบบนี้ของญาธิดาแล้ว ทีนี้ภวินท์ถึงดึงสติกลับมา

เธอคงไม่ใช่คิดว่าเขากับแพรวามีความสัมพันธ์ลับลมคมในอะไรกันมั้ง？

เดาความหมายในคำพูดเธอแล้ว ภวินท์รู้สึกขำ ไม่นึกเลยว่าเธอก็เป็นเดือดเป็นร้อนแทนนิวด้วย

หลังจากตกใจแล้ว เขาได้แสยะยิ้มมุมปากเล็กน้อย สีหน้าแววตาไม่ค่อยมีการเปลี่ยนแปลงอะไร แต่กลับอารมณ์ดีขึ้นเยอะเพราะปฏิกิริยาของเธอ เธอที่เป็นแบบนี้ น่าสนใจดีนะ

ผ่านไปสักพัก เขาถามด้วยสีหน้าเรียบเฉย “ไหนว่ามา มาหาผมมีธุระอะไร？”

ปกติอยู่บริษัทญาธิดาเจอหน้าเขาแทบอยากจะเดินหลบหน้า ตอนนี้เป็นฝ่ายมาหาเขาที่ออฟฟิศเอง จะต้องมีเรื่องอะไรแน่นอน

แต่ญาธิดาอัดอั้นตันใจ เห็นได้ชัดว่าไม่อยากพูดอะไรมากมายกับเขา ได้ทิ้งท้ายอย่างเย็นชาคำนึง “ไม่มีอะไรค่ะ”

พอพูดจบ เธอก็จะไปเลย เสี้ยวินาทีที่หันหลัง เธอขยับริมฝีปาก ริมฝีปากมีคำพูดที่ไม่ค่อยชัดเจนออกมา “ไอ้ผู้ชายสารเลว……”

ถึงเสียงทั้งเบาทั้งคลุมเครือ แต่ภวินท์ก็ยังฟังออกอยู่ดี แววตาเขามีแสงเยือกเย็นแวบผ่าน ริมฝีปากบางขยับ “หยุด”

ไม่นึกเลยว่าเธอจะกล้าว่าเขาเป็นผู้ชายสารเลว？ปีกกล้าขาแข็งแล้ว！

ภวินท์ทั้งโกรธทั้งขำ ได้ลุกขึ้นมาแล้วเดินมาหาเธอทันที

ญาธิดาตกใจ แอบร้องอยู่ในใจว่าแย่แล้ว

คิดไม่ถึงเลยว่าเธอแอบด่าเขาคำเดียวเขาก็ยังได้ยินด้วย！

อีกอย่างเธอยังจงใจควบคุมระดับเสียงให้เบาแล้วนะ โดยทั่วไปน่าจะไม่ได้ยินหนิ เขายังเป็นคนปกติอยู่หรือเปล่าเนี่ย？

ญาธิดาย่อมไม่รู้อยู่แล้วว่าอวัยวะรับสัมผัสทั้งห้าของภวินท์มีระดับที่เซนซิทีฟเกินคนปกติ อย่าว่าแต่คำพูดเดียวเลย แค่ความเคลื่อนไหวที่ผิดปกติเล็กน้อย เขาก็ยังสามารถรับรู้ได้เลย

ฝีเท้าของญาธิดาหยุดชะงักไว้ ร่างกายแข็งทื่อ ถ้าเธอถูกภวินท์จับได้แบบนี้ เกรงว่าจะถูกลงโทษแน่！

รู้หลบเป็นปีก รู้หลีกเป็นหาง！

เธอกัดฟัน แกล้งทำเป็นไม่ได้ยินอะไรแล้วเดินไปข้างนอกต่อ

แต่มือเพิ่งแตะโดนลูกบิดประตู เพิ่งเปิดประตูออกเป็นช่องโหว่เล็กๆ วินาทีต่อมา ก็มีมือเรียวยาวขาวสะอาดยื่นมาปิดประตูเอาไว้แล้ว และถือโอกาสผลักเธอไปแนบกับประตู

ญาธิดาตกใจ ขาดก็แต่ส่งเสียงร้องออกมาอย่างเดียว เธอเงยหน้าปุ๊บ ก็เผชิญกับใบหน้าหล่อเหลาที่ใกล้แค่เอื้อมของเขา ถึงแม้สีหน้าที่เรียบเฉยดูไม่ออกว่าดีใจหรือโกรธ แต่ใบหน้าที่เรียบเฉยยังคงเพอร์เฟคจนไร้ที่ติ

เธอตื่นเต้น แต่ก็ยังฝืนแสร้งเป็นนิ่ง “คุณจะทำอะไร ？”

ภวินท์ขมวดคิ้ว เสียงหนักหน่วงจนเหมือนแฝงด้วยน้ำหนัก “ญาธิดา เมื่อกี๊คุณพูดว่าอะไรนะ？”

ฟันกรามของเขาให้แน่นขึ้น เหมือนได้กัดฟันพูด “ไหนลองพูดอีกทีซิ”

มองดวงตาคมเข้มของผู้ชายแล้ว ญาธิดาไม่กล้าแม้แต่จะหายใจเสียงดัง แววตาเธอเหม่อลอย “ฉันไม่ได้พูดอะไรนี่ ……”

ถ้าเธอยอมรับโดยตรง เกรงว่าภวินท์จะให้เธอตายอย่างน่าอนาถแน่！

ภายนอกเธอปฏิเสธเสียงแข็ง แต่ลึกๆกลับเสียใจจนตบหน้าตัวเองโดยตรง！

ด่าเขาที่ไหนไม่ดี ขอแค่ออกจากประตูบานนี้ก็พอแล้ว เธอจะด่าพันรอบหมื่นรอบก็ไม่เป็นไร แต่เธอดันทนไม่ไหวพูดหลุดปาก แถมยังถูกเขาได้ยินอีก คงไม่อยากมีชีวิตอยู่ต่อแล้วสิท่า？

เห็นสีหน้าผู้หญิงเปลี่ยนไปทันที ภวินท์ยิ่งรู้สึกขำเข้าไปใหญ่ เห็นๆอยู่ว่ากลัวเขา แต่เมื่อครู่กลับเปิดปากด่าเขา เป็นต้นฉบับของคนที่ทั้งดุทั้งขี้ขลาดตาขาวเลย

เขายื่นมือจับคางของญาธิดาเอาไว้ พร้อมใช้แรงเล็กน้อย บีบจนเธอต้องมองหน้าตัวเอง ริมฝีปากบางขยับเล็กน้อย “ไหนลองพูดคำพูดเมื่อกี๊อีกรอบซิ”

เวลานี้ ญาธิดาจะกล้าพูดได้ยังไง ได้แต่สูดหายใจลึกๆ แล้วแสร้งพูดอย่างบริสุทธิ์ใจ “ฉัน…ไม่ได้พูดอะไรเลย ”

ญาดิกาส่ายหัวอย่างจนปัญญา ตอนนี้ไม่มีวิธี ก็ได้แต่ไปทานข้าวก่อน

ระหว่างที่ทานข้าว จู่ๆอัญมณีได้โทรมา

พอรับสายปุ๊บ ญาธิดาก็ได้ยินเสียงมีชีวิตชีวาของอัญมณีก้องมา “ฮัลโหล ธิดา สุดสัปดาห์นี้เราไปเที่ยวกันมั้ย？”

“อันอัน คงจะไม่ได้อ่ะ มะรืนนี้ฉันจะต้องไปทำงานที่สิงคโปร์”

อัญมณีค่อนข้างผิดหวัง เธอได้เปิดปากพูดว่า “ไปทำงานที่สิงคโปร์？ทำไมฉันไม่เคยได้ยินเธอเอ่ยถึงเลย？”

ญาธิดาหัวเราะ ฟังความเศร้าในเสียงของเธอออก เธอพูดเสียงเบาว่า “เพิ่งจะคอนเฟิร์มช่วงนี้เอง ไปแค่สามสี่วันเอง เดี๋ยวรอฉันกลับมาแล้วค่อยไปเที่ยวด้วยกันนะ”

อัญมณีฟังแล้วได้แต่พูดอย่างไม่สบอารมณ์ว่า “ก็ได้ งั้นรอเธอกลับมาค่อยว่ากัน”

หลังจากวางสาย อัญมณีได้หันไปมองผู้ชายที่อยู่ข้างกาย พร้อมเบะปากพูดว่า “ได้ยินแลัวใช่มั้ย？เธอไม่มีเวลา โทษฉันไม่ได้นะ！”

ธีทัตฟังแล้วได้ยิ้มมุมปากอย่างเรียบเฉย พร้อมพูดอย่างใจเย็นว่า “ไม่เป็นไร เดี๋ยวรอธิดากลับมาค่อยว่ากันก็ได้”

ในที่สุดอัญมณีก็ทนดูต่อไปไม่ไหว เธอยกมือขึ้นมาตบไหล่ของเขาเบาๆ “เฮ้อ พี่ ทำไมฉันไม่รู้เลยว่าพี่ก็มีเวลาขี้ขลาดตาขาวแบบนี้ด้วย？”

ปกติเรื่องงานกับเรื่องชีวิตประจำวันของเขาล้วนเด็ดขาดและเฉียบขาดหมด แต่ถ้าเป็นเรื่องที่เกี่ยวกับธิดา เขาก็เหมือนเปลี่ยนไปคนละคนเลย

แค่นัดสาวก็ยังต้องให้เธอที่เป็นน้องสาวออกหน้าเลย！

ธีทัตฟังแล้วก็ไม่ได้โกรธ แค่ยกมุมปากเล็กน้อย เงียบกริบไม่ได้ตอบอะไร

เขามีเรื่องที่เขาพิจารณาอยู่ ยอมมีความคืบหน้าช้าหน่อย ก็ไม่อยากทำร้ายเธอ ดูจากเรื่องของญาธิดากับภวินท์ในคราวก่อน เขาสามารถดูออกว่าเธอเคยถูกทำร้ายจิตใจ เพราะฉะนั้นเขาไม่อยากทำเธอตกใจโดยตรง

ความสัมพันธ์ของทั้งสองค่อยๆพัฒนา น้ำมาคลองก็เกิด นี่ต่างหากเป็นวิธีที่เขาคิดว่าดีที่สุด