ดวงใจภวินท์ นิยาย บท 185

ธีทัตที่ยืนอยู่ข้างๆ อัญมณีเมื่อได้ยินเช่นนี้ ใบหน้าที่สงบนิ่งมีความผันผวนเล็กน้อย เขาขยับริมฝีปาก เหมือนกับอยากพูดอะไร แต่สุดท้ายก็ไม่ได้ส่งเสียงออกมาแม้แต่น้อย

เสียงตอบกลับของญาธิดาดังมาจากอีกฝั่งของโทรศัพท์ “น่าจะใช่ ใช่แล้วอันอัน คุณรู้หรือไม่ว่ามีงานพาร์ทไทม์อะไรที่สามารถไปทำวันหยุดสุดสัปดาห์ได้ ？ถ้าจะให้ดีราคาสูงหน่อย？”

“ให้ฉันคิดดูก่อนนะ…” อัญมณีเอียงศีรษะ แสงวาบวาบผ่านหัวสมอง จู่ๆ ก็คิดอะไรขึ้นมาได้ “ใช่แล้ว ฉันมีเพื่อนคนหนึ่ง เขาเพิ่งจะเปิดบาร์ใหม่ ช่วงนี้กำลังหานักร้องนำอยู่ ราคาสูงค่อนข้างสูง ธิดา ตอนเรียนมหาวิทยาลัยคุณเคยเข้าร่วมร้องเพลงกับวงโรงเรียนไม่ใช่หรือ……”

อัญมณียังไม่ทันพูดจบ มือใหญ่ก็ยื่นเข้ามา แล้วแย่งมือถือในมือของเธอไป

เธอได้สติคืนมา มองไปทางธีทัตที่อยู่ข้างๆ กล่าวอย่างตกใจว่า “พี่แย่งมือถือฉันทำไม！”

ปรากฏว่าใบหน้าที่อ่อนโยนมาตลอดของธีทัตเคร่งขรึมเล็กน้อย เขายื่นมืออีกข้างหนึ่งออกมาปิดหูโทรศัพท์ไว้ จ้องมองอัญมณีด้วยสีหน้าจริงจัง “อย่าคิดเกี่ยวกับความคิดไม่ดีเหล่านั้น ฉันพูดกับเธอเอง”

บาร์เหล่านั้นไม่ใช่สถานที่ที่หญิงสาวอย่างพวกเธอควรจะไปกัน อัญมณีจะให้ญาธิดาไปเป็นนักร้องที่บาร์ นี่ไม่ใช่เป็นการผลักเธอเข้าไปในกองไฟหรือ？

ถูกพี่ชายตัวเองวิจารณ์อย่างจริงจังประโยคหนึ่ง อัญมณีเบะปาก ทำได้เพียงกลืนคำพูดกลับไป ปกติขอเพียงเขารู้ว่าเธอไปสถานที่คลับบาร์ร้านกลางคืนแบบนี้ เขาก็จะด่าว่าเธอแรงๆ ยิ่งอย่าบอกว่าให้เธอพาญาธิดาไปเลย

ญาธิดาที่อยู่อีกฝั่งได้ยินเสียงแทรก ตามเสียงคุยกันเบาเล็กมาก ได้ยินไม่ชัดเจน เธอหยุดไปครู่หนึ่ง แล้วเรียกเสียงเบา

“ฮัลโหล อันอัน เป็นอะไรหรือ？”

“ฮัลโหล？”

น้ำเสียงสดใสและอบอุ่นดังขึ้น ทำให้หัวใจของเธอกระตุก รู้สึกสบายใจอย่างบอกไม่ถูก

ญาธิดาลังเลอยู่ครู่หนึ่ง แล้วจึงได้สติคืนมา “ทัตหรือ ？”

“ผมเอง ธิดา เมื่อกี้ได้ยินคุณคุยกับอันอันว่าจะหางานพาร์ทไทม์ พอดีว่าผมมีอยู่งานหนึ่ง คุณจะรับไหม？”

ญาธิดาหยุดไปครู่หนึ่ง เอ่ยปากถามขึ้นว่า “เป็นงานอะไรหรือ？”

ตอนนี้สำหรับเธอแล้ว ขอเพียงเป็นงานที่ไม่ผิดกฎหมายไม่ผิดศีลธรรม เธอยอมทำหมด

ธีทัตกล่าวเสียงเบาว่า “เป็นหนังสือสัญญาของบริษัทไม่กี่ฉบับ ผมได้ยินอันอันบอกว่าตอนเรียนมหาวิทยาลัยคุณเลือกภาษาเป็นวิชาเลือก เป็นภาษาญี่ปุ่น คุณช่วยผมแปลได้ไหม？”

อัญมณีที่อยู่ข้างๆ เมื่อได้ยินเช่นนี้ ก็อดที่จะเบะปากไม่ได้

เธอไม่เคยพูดเรื่องธิดาเรียกวิชาเลือกต่อหน้าเขามาก่อน ไม่รู้ว่าเขาไปสืบเรื่องธิดามาจากไหน ยังแสร้งทำเหมือนมาก

แม้แต่เรื่องของเธอที่เป็นน้องสาวแท้เขายังไม่เคยใส่ใจอย่างนี้มาก่อน

ญาธิดารู้สึกลังเลเล็กน้อย แม้ว่าเธอเป็นภาษาญี่ปุ่น แต่สำหรับหนังสือสัญญาที่เป็นศัพท์จำเพาะแบบนี้ ต้องใช้ความระมัดระวัง จบมาสองปีกว่าแล้ว นอกจากดูการ์ตูนญี่ปุ่นเป็นบางครั้งแล้ว เธอไม่ค่อยได้ใช้ภาษาญี่ปุ่นเลย

เห็นญาธิดาไม่พูด ธีทัตจึงรีบกล่าวเพิ่มเติมว่า “ทางเราจะมีสมุดคำศัพท์เฉพาะทางให้ ไม่ได้ยากมากเกินไป”

ญาธิดาลังเลอยู่ครู่หนึ่ง แล้วเอ่ยปากเสียงเบาว่า “ฉันจะลองแปลหนึ่งฉบับดูก่อน หากไม่ได้ คุณค่อยหาคนอื่น”

ได้ยินเธอรับปาก หัวใจตู้มๆ ต่อมของธีทัตก็วางใจลงทันที เขากล่าวเสียงเบาว่า “ถ้าอย่างนั้น ผมจะหาเวลาส่งเอกสารไปให้คุณ คุณลองแปลดูก่อนสักหนึ่งหน้า”

“ได้” ญาธิดารับปาก แล้วกล่าวต่อว่า “ชอบคุณนะ ทัต”

เวลานี้ ธีทัตให้เธอช่วยแปลหนังสือสัญญา แสดงให้เห็นไม่เพียงเพราะว่าเธอได้ภาษาญี่ปุ่นเท่านั้น

“ไม่เป็นไร เป็นเพื่อนกัน ไม่ต้องเกรงใจ”

มองดูนาฬิกาแวบหนึ่ง ไม่นาน สามนาทีผ่านไป ญาธิดาเดินออกจากสำนักงาน ขึ้นลิฟต์ลงมาที่ห้องโถง

เดินผ่านห้องโถงบริษัท ที่ประตูใหญ่ ญาธิดาเห็นรูปร่างสูงใหญ่ใส่เสื้อสูทสีเทา เธอรู้สึกเบิกบานใจ รีบก้าวเท้าเดินไปทางนั้นทันที

ธีทัตหันหลังมาเห็นญาธิดา จึงเดินเข้าไปหาด้วยใบหน้ายิ้มแย้มทันที

หลังจากทั้งสองทักทายกันแล้ว ธีทัตยื่นซองเอกสารในมือไปทางเธอ แล้วกล่าวเสียงเบาว่า “ข้างในนี้มีทั้งหมดสี่ฉบับ คุณแปลหนึ่งฉบับก่อน จากนั้นถ่ายรูปส่งให้ผม ถ้าแปลได้ ค่อยแปลอีกสามฉบับที่เหลือให้หมด คิดราคาที่สองพันห้าร้อยบาทตค่อหนึ่งพันตัวอักษร”

เมื่อญาธิดาได้ยินเช่นนั้น รู้สึกแปลกใจเล็กน้อย แล้วเปิดหนังสือสัญญาในซองเอกสารดูคร่าวๆ ถามด้วยความประหลาดใจว่า “หนึ่งพันตัวอักษรสองพันห้าร้อยบาท มันสูงเกินไปไหม？”

แม้ว่าเธอจะไม่ได้ทำงานด้านแปลเอกสาร แต่เธอก็พอจะรู้ราคาคร่าวๆ ของธุรกิจแปลมาบ้าง และตอนนี้ธีทัตเสนอราคานี้ให้เธอ ถือว่าไม่เลวแล้ว

ธีทัตนั้นกระตุกริมฝีปากเล็กน้อย รอยยิ้มปรากฏขึ้น พูดโดยไม่กดดันเธอเลยแม้แต่น้อยว่า “วางใจเถอะ เป็นงบประมาณที่บริษัทจัดสรร คุณแปลตามหนังสือสัญญาตามที่ระบุก็พอ”

เห็นน้ำเสียงธีทัตเป็นปกติเช่นนี้ ไม่เหมือนกับว่าพูดมั่ว ญาธิดาลอบถอนหายใจอย่างโล่งอก มือที่ถือซองเอกสารไว้กำแน่นเล็กน้อยโดยไม่รู้ตัว

ทุกวันนี้สำหรับเธอแล้ว หนังสือสัญญาพวกนี้ก็เป็นโอกาสในการหาเงิน เธอจะต้องหวงแหนไว้ดีๆ

ญาธิดารู้สึกอบอุ่นหัวใจ เงยหน้ามองไปทางธีทัต ยิ้มให้เขาแล้วกล่าวว่า “ถ้าอย่างนั้นก็ขอบคุณมากนะคะ”

“ขอบคุณอะไรกัน？หนูน้อย ”

มองดูญาธิดาที่ใบหน้ายิ้มแย้ม ธีทัตอ่อนปวกเปียกไปทั้งใจ อดไม่ได้ที่จะยื่นมือใหญ่ออกมาลูบไปที่หัวของเธอด้วยสายตาเอ็นดู

และฉากนี้ ตกอยู่ในเป้าสายตาของภวินท์ที่นั่งอยู่เบาะหลังรถที่อยู่ไม่ไกลออกไป