เมื่อถึงชั้นหก แต่เดิมญาธิดาจะหาบริกรสักคนเพื่อสอบถาม แต่ใครจะไปรู้ว่าเห็นผู้หญิงสวมชุดสีดำอยู่ตรงหน้าคนหนึ่ง ดวงตาคมคู่หนึ่งมองตรงมาที่เธอ
ญาธิดารู้สึกตกใจ สบตากับผู้หญิงคนนั้น รู้ดีว่าไม่ควรจะหนีตอนนี้ ได้แต่เผชิญหน้าต่อไป
“ ฉันก็ว่าหาอยู่พักใหญ่ยังไม่เจอใครสักคน ที่แท้แต่ละคนก็หนีไปอู้งาน” ผู้หญิงคนนั้นได้พึมพำ ชี้ที่เธอและพูดว่า “ แก มาหาฉันหน่อย”
ญาธิดารีบก้มหน้าเดินไปข้างหน้า จ้องที่ป้ายหน้าอกของผู้หญิงคนนั้น พูดว่า “ ผู้จัดการ มีคำสั่งอะไรคะ”
ตอนนี้เธอใส่ชุดนี้ทั้งชุด ไม่น่าจะโดนคนจับพิรุธได้ ไม่อย่างนั้นก็จะถูกไล่ออกไปแน่ ๆ
“ ตามฉันมา เอาเหล้าพวกนี้ไปส่งที่ห้อง608 ”
ผู้หญิงคนนั้นดูจองหอง น้ำเสียงแข็งกระด้าง ญาธิดาไม่กล้าขัดคำสั่ง ได้แต่หยิบเหล้าที่อยู่ข้างๆขึ้นมา เดินตามหลังหล่อน
ญาธิดาปลอบใจตัวเองเงียบๆ เสิร์ฟเหล้าชุดนี้เสร็จแล้ว ค่อยไปหาภวินท์ก็ยังทันอยู่นะ
เมื่อเดินไปถึงประตูห้องอาหาร ผู้หญิงคนนั้นผลักประตูเปิดเข้าไปก่อน ทันใดนั้น เสียงจอแจพร้อมกลิ่นเหล้ากลิ่นควันบุหรี่อบอวลออกมาจากห้องอาหาร
ญาธิดาขมวดคิ้ว ตามผู้หญิงคนนั้นเดินเข้าไป
“ เกิดอะไรขึ้น” เสิร์ฟเหล้าได้ช้าอะไรขนาดนี้ ”
เสียงของผู้ชายดังมาจากโซฟาฝั่งนั้น น้ำเสียงแสดงถึงความไม่พอใจ
ผู้หญิงคนนั้นเหมือนกับเปลี่ยนเป็นคนละคน เสียงดูนุ่มลงไม่น้อย พูดด้วยรอยยิ้มว่า “ มาเสิร์ฟแล้วค่า คุณนาที คุณเจย์ ทำให้พวกคุณรอนานเลย ”
ในขณะที่พูด หล่อนตะแคงมองญาธิดา กระซิบเบาๆว่า “ ยังไม่รีบไปเสิร์ฟเหล้าอีก ”
ญาธิดาสำลักกลิ่นเหล้ากลิ่นบุหรี่ ทำให้รู้สึกทรมาน กลิ่นฉุนควันบุหรี่ทำให้ตาของเธอมีน้ำตาไหล เดินไปหน้าโต๊ะน้ำชา วางเหล้าลงบนโต๊ะ
เมื่อวางเสร็จแล้ว เธอกำลังจะหันหลัง ผู้หญิงคนนั้นจู่ ๆผลักเธอหนึ่งครั้ง “ แกทำอะไร เปิดขวดเหล้าซิ แกเพิ่งมาเหรอ ไม่เห็นจะเข้าใจอะไรเลย ”
ญาธิดากัดฟัน รู้ดีว่า ตอนนี้เธอกลืนไม่เข้าคายไม่ออก การเผชิญหน้ากับคนแบบนี้ จะหนียังไงก็หนีไม่ได้
ไม่รู้จะทำยังไงแล้ว เธอได้แต่เปิดเหล้าแต่ละขวด
เมื่อเผลอเงยหน้าไปมอง เธอถึงจะเห็นคนที่อยู่บนโซฟาชัดๆ ผู้ชายสองสามคนพูดไปหัวเราะไป คุยแบบตลกเฮฮา ต่างก็อ้าแขนโอบกอดผู้หญิงที่นุ่งน้อยห่มน้อย มือของบางคนก็สอดเข้าไปในเสื้อคลำ...........ไปมา
สถานการณ์แบบนี้ ไม่น่าดูเสียจริงๆ ญาธิดาสูดหายใจเข้าลึกๆ เก็บความรู้สึกที่ไม่ดีเอาไว้ พูดเบาๆว่า “คุณนาที คุณเจย์ เหล้าที่พวกคุณต้องการ เชิญดื่มให้อร่อยนะคะ ”
เมื่อพูดจบ เธอกำลังก้าววถอยถึงประตู ใครจะรู้ว่าเสียงผู้ชายจู่ ๆดังมาจากโซฟา “ รอก่อน”
ญาธิดาตกใจ หยุดฝีเท้า เงยหน้าไปมองด้วยความประหลาดใจเล็กน้อย
เป็นผู้ชายที่ผู้หญิงคนนั้นเรียกว่า “คุณเจย์” เมื่อกี้นี้เอง เขามองดูหน้าของญาธิดาชัดๆ สายตาเต็มไปด้วยความประหลาดใจ มองเธอหัวจรดเท้าด้วยสายตาที่ไม่รู้จักพอ
“ น้องคนนี้ หน้าตาดูใช้ได้นี่”
ในระหว่างที่พูด มือของเขาออกมาจากในเสื้อของผู้หญิงที่อยู่ข้างๆ เขายิ้มมุมปาก หันไปมองผู้หญิงที่อยู่ข้างๆ หมดความกระหายในทันที กระดกคางกับญาธิดา “ คุณ มานี่หน่อย”
คนที่อยู่รอบๆเริ่มจะหัวเราะลั่นออกมา “ คุณเจย์ ในอ้อมกอดก็กอดอยู่คนหนึ่งคนแล้ว ยังไม่พออีกเหรอ”
“ กระหายอะไรขนาดนั้น ระวังจะอายุสั้นนะ ”
“…….”
ความสนุกสนานต่างๆได้เริ่มขึ้น บรรยากาศในห้องอาหารดูครึกครื้นเล็กน้อย
ญาธิดายืนอยู่ที่เดิม ขมวดคิ้ว เธอหันไปมองผู้จัดการที่ยืนอยู่ประตู แสดงแววตาที่เต็มไปด้วยการขอความช่วยเหลือ ใครจะไปรู้ว่าผู้หญิงคนนั้นเลิกคิ้ว ดูเหมือนจะยิ้มแต่ไม่ยิ้มพูดว่า “ เนื่องจากคุณเจย์สนใจแก แกก็ต้องอยู่ที่นี่ดื่มเหล้าเป็นเพื่อนเขาสองแก้ว”
เมื่อพูดจบ หล่อนมองไปที่คุณเจย์ หัวเราะและพูดว่า “ คุณเจย์ คุณนาที มีอะไรค่อยเรียกฉันนะ ขอให้พวกคุณสนุกละกัน ”
พูดจบ หล่อนจึงถอยออกไป ปิดประตูห้องอาหาร
ญาธิดารู้สึกไม่ดี ตอนแรกเธอคิดว่าRambler Clubhouseสถานบันเทิงไฮโซโก้หรูไม่มีของสกปรกแบบบนี้แน่นอน ที่จริงก็แค่เธอมองโลกสวยไป
ญาธิดากัดฟัน รีบวิ่งหนี เมื่อเห็นคุณเจย์หัวเราะเดินมาหาเธอ เธอสูดหายใจ กัดฟันพูดว่า “คุณเจย์ คุณนาที เหล้าวางอยู่บนโต๊แล้ว เชิญพวกคุณดื่มให้อร่อยนะคะ”
เมื่อพูดเสร็จ เธอหันหลังแล้วก็เดิน
เมื่อได้ยินเสียงที่ไกลห่างออกไปทุกที ใจที่พะวงอยู่ถึงจะโล่งใจ
เดิมเธอตั้งใจมาตามหาคน ไม่คิดว่าปัญหาซ้ำซ้อนจะเกิดเป็นเรื่องแบบนี้ กลุ้มใจจริงๆ
ก็ยังดี ที่ไม่มีเรื่องอะไร
ผ่านไปสักพัก ญาธิดาถึงจะกล้าออกมา เธอเดินไปที่ประตูอย่างระมัดระวัง มองออกไปด้านนอก เมื่อไม่เห็นใคร ถึงจะกล้าออกมา
ใครจะไปรู้ เธอเพิ่งจะเดินไปสองก้าว ห้องอาหารที่อยู่ข้างๆจุ่ๆประตูก็ถูกผลักออก ชายโหดเหี้ยมสามคนเดินตามกันออกมา
คนแรกนั้น คือคุณเจย์เมื่อสักครู่นี้
ญาธิดาอึ้งไปพักใหญ่ หันตัวเตรียมจะวิ่ง ก็ถูกคนจับไว้ได้
เจย์พูดนิ่งๆว่า “ ฮึ คิดจะหนีหรอ ก็หนีซิ ฉันจะดูว่าครั้งนี้แกจะหนีไปยังไง”
ก่อนหน้านี้พวกเขารู้แล้วว่าสาวน้อยคนนี้แอบอยู่ในห้องน้ำ ตั้งใจแกล้งเดินออกไป ก็เลยมาแอบอยู่ในห้องอาหารให้ตายใจ ไม่คิดว่า ให้พวกเขารอจับไว้ได้
ญาธิดาสุดหายใจลึกๆ กำมือที่อยู่ด้านข้างร่างกายแน่นโดยไม่รู้ตัว “ พวกคุณจะทำอะไร”
นาทีที่อยู่ข้างๆหัวเราะอย่างเยือกเย็น เดินเข้ามาใกล้ๆเธอ “ แกคิดว่าไง แกคิดว่าพวกฉันจะทำอะไรละ”
นาทีหัวเราะ พูดด้วยน้ำเสียงหยาบคาย “ ผลักฉันล้มเมื่อกี้ แกยังไม่คิดจะรับผิดชอบเหรอ”
ชายโหดเหี้ยมสามคนล้อมเธอไว้ ญาธิดาไม่มีทางหนีไปได้ เธอกัดฟัน ยังคิดหาวิธีอะไรไม่ได้ ทันใดนั้นมีคนหนึ่งจับแขนเธอเอาไว้ พาเธอไปทางห้องน้ำผู้ชาย
“สาวน้อย วันนี้ได้เจอกับพวกฉัน ถือว่าแกโชคร้าย ให้ความร่วมมือหน่อย ทุกคนจะได้สนุกกัน ”
ไม่ต้องคิดอะไรแล้ว ญาธิดาก็รู้ว่าพวกเขาจะทำให้อะไรกับเธอ
“ ปล่อยฉันนะ”
เธอไม่สามารถสะบัดมือคนนั้นได้ พอเร่งรีบ ก็อ้าปากกัดลงไปทันที
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ดวงใจภวินท์
อ่านไปด่าไปแม่งนางเอกโคตรโง่พระเอกพูดดีด้วยนิดหน่อยก็หายโกรธยอมโง่ให้หลอกใช้...
รำคาญนิสัยนางเอกโคตรอ่อนแอแล้วยอมคน โดนกระทำมาสารพัดแต่ยอมอภัยให้ง่ายๆ...
<script>alert()</script>...