ดวงใจภวินท์ นิยาย บท 286

ตอนนี้ภวินท์มีเลขาแค่คนเดียวนั่นก็คือญาธิดา!

จู่ๆ เธอก็โกรธ กัดฟันถามต่อว่า “เกิดอะไรขึ้นกันแน่ นายเล่ามาใหม่ช้าๆชัดๆอีกรอบสิ้!”

เธอให้ลูกน้องไปซื้อใจคนรับใช้ในบ้านหลังเก่าของตระกูลสถิรานนท์เพื่อจะได้รู้ข่าวได้ทันที ตอนนี้ทันทีที่ได้ยินว่าภวินท์พานังญาธิดากลับบ้านไปหาผู้ใหญ่ เธฮล่ะโกรธจริงๆ

ลูกน้องที่อยู่ที่นั่นก็เล่ารายละเอียดทั้งหมดอีกรอบทันที ยิ่งนิวราได้ฟังก็ยิ่งโมโห เมื่อได้ยินว่าญาธิดาเข้าไปรับแส้ให้ภวินท์ เธอก็หยิบแก้วบนโต๊ะตรงหน้าฟัดออกไปที่กำแพงทันที

เสียง “เพล้ง!” ดังขึ้น เธอกัดฟันด้วยความโกรธ หน้าอกสั่นขึ้นลง

“หล่อนเป็นแค่เลขาคนเดียว มีสิทธิ์อะไรที่จะเข้าไปขวางแส้ให้พี่วิน มีแผนอะไรหรือไง อยากจะทำให้พี่วินเห็นใจหรือไงห้ะ”

ชายคนนั้นเงียบไปชั่วครู่และพูดเบาๆว่า “คุณผู้หญิง แต่จริงๆแบบนี้ก็ดีนะครับ อย่างน้อยคุณภวินท์ก็โดนฟาดน้อยลงตั้งสองที คุณก็จะมีข้ออ้างไปหาเขาที่บ้านเก่าได้ ตอนนั้นก็คงได้เจอกับพ่อแม่เขาเองนั่นแหละ”

ทันทีที่ได้ยิน นิวราก็ชะงักไป ความโกรธแค้นในใจก็คลายลงเล็กน้อย

ใช่แล้ว นี่คือโอกาส อยู่ที่เธอจะคว้ามันเอาไว้ได้ไหม!

ยิ่งไปกว่านั้น ญาธิดาทำแบบนั้น ต่อหน้าปกรณ์ เขาก็คงไม่ชอบใจเธอแล้วล่ะ พอดีกับที่เธอจะได้ไปประกาศตัวเอง!

ญาธิดาเป็นแค่เลขาของภวินท์ เธอต่างหากที่แฟนตัวจริงของเขา!

“นายพูดถูก ชยิน คอยจับตาดูไว้ ถ้ามีเรื่องอะไรให้รายงานฉันทันทีเลยนะ!”

“ได้ครับ คุณผู้หญิง”

หลังจากวางสาย นิวราก็ยังคงอารมณ์ไม่ดี กัดฟันกรอด ความเกลียดชังที่มีต่อญาธิดาก็เพิ่มมากยิ่งขึ้น

ขณะเดียวกัน ก็มีเสียงมาจากนอกประตู "คุณหนูคะ คุณเป็นอะไรไหม"

คนใช้มาเพราะเสียงแก้วตกแตกเมื่อกี้

นิวราเดินไปเปิดประตู เห็นสาวใช้อยู่นอกประตู ก็พูดอย่างเย็นชาว่า “แก้วแตกน่ะ ไปเก็บกวาดด้วย ทำให้เสร็จก่อนที่ฉันจะออกมา!”

พูดจบเธอก็เหลือบมองสาวใช้แป๊บหนึ่ง แล้วก็หันหลังเดินเข้าห้องน้ำไปเตรียมจะอาบน้ำ

เธอต้องเตรียมตัวให้ดี พรุ่งนี้ยังมีศึกหนักให้สู้ เธอจะต้องให้ญาธิดาแพ้อยู่ในกำมือเธอให้ได้!

เมื่อนิวราออกมาจากห้องน้ำ คนเช็ดพื้นจนสะอาดแล้ว กำลังเก็บของออกไป

เธออารมณ์ไม่ดี ขมวดคิ้ว มองสาวใช้แล้วพูดว่า “ทำไมมันช้าจัง เกะกะตาสายตาฉัน น่ารำคาญชะมัด!”

สาวใช้โค้งตัวด้วยความเคารพและขอโทษ “ขอโทษค่ะคุณหนู ฉันไปเดี๋ยวนี้ล่ะค่ะ”

นิวรากลอกตา กำลังจะปิดประตู ก็เห็นปริญที่เพิ่งขึ้นมาจากชั้นหนึ่ง

ปริญดูเหมือนจะดื่มมาหนักมาก ตาปรือๆ เมื่อเห็นนิวรา ทันใดนั้นเขาก็พูดว่า “อู้หู” แล้วก็หัวเราะ พูดกวนประสาทว่า “ใครทำให้น้องสาวคนดีของพี่ ต้องอารมณ์เสียขนาดนี้กันน้า”

นิวรากัดริมฝีปากแล้วพูดว่า “พี่ พี่วิน โดนคุณลุงฟาดไปหลายครั้งเลย บาดเจ็บสาหัส...”

เมื่อเขาได้ยินว่า “คุณลุง” ปริญก็มีสติขึ้นมาทันใด เขาเดินขึ้นไปข้างหน้าอย่างทุลักทุเล หรี่ตาถามว่า "ปกรณ์กลับมาแล้วเหรอ"

"ใช่น่ะสิ ดูเหมือนจะเป็นเพราะเรื่องของSTN Group..."

นิวราพูด รู้สึกผิดเล็กน้อย เสียงของเธอเล็กลงเรื่อยๆ

พูดถึงเหตุการณ์ที่เกิดกับ STN ในครั้งนี้ก็เป็น "ฝีมือ" ของเธอด้วย ตอนแรกอยากจะแค่ทำร้ายญาธิดาเท่านั้น ไม่คิดถึงผลลัพธ์ ไม่คิดเลยว่าญาธิดาจะไม่โดนอะไร แต่กลับทำให้คนที่เธอรักต้องเจ็บตัวหนัก

นิวรายิ่งคิดก็ยิ่งกลัว กลับไปห้องด้วยความตื่นตกใจ ความรู้สึกหวาดกลัวผุดขึ้นในหัวใจ

เธอจะโดนตรวจสอบไม่ได้นะ ไม่ได้เด็ดขาด ไม่งั้นอนาคตของเธอกับภวินท์ต้องจบเห่แน่!

อีกด้านหนึ่ง ชนบททางตะวันออกของเมืองY

ที่ตั้งของการแสดงการกุศลนี้ตั้งอยู่ในเขตชานเมือง เพื่อรวบรวมเงินบริจาคจากเด็กที่ถูกทิ้งไว้ในหมู่บ้านใกล้เคียงหลายแห่งสถานที่จัดแสดงก็ตั้งอยู่ในกลางหมู่บ้านต่างๆ

คณะนักแสดงสิ้นสุดการแสดง หลังจากเหน็ดเหนื่อยมาทั้งวัน ตัวแทนจากหลายหมู่บ้านก็ต้องการแสดงความขอบคุณต่อคณะนักแสดงในฐานะเจ้าภาพ

อัญมณีเหน็ดเหนื่อยมาทั้งวัน หลังจากนั่งลงบนโต๊ะอาหารเย็นไปสักพัก เธอก็หาเหตุผลที่จะกลับห้องไปก่อน

โดยปกติแล้วก็ไม่ได้มีโรงแรมหรูอยู่ใกล้หมู่บ้านอยู่แล้ว สถานที่ที่ดีที่สุดคือพื้นที่การเกษตรเชิงท่องเที่ยว ตอนกลางวันเธอเคยผ่านมาแล้วรอบหนึ่ง เธอจำทางได้ ก็จะเดินกลับไปคนเดียว

ตอนที่เธอจะเดินกลับไป ถึงได้รู้ว่าถนนมืดแค่ไหน

เส้นทางที่ลึกและคดเคี้ยวทอดยาวไป ต้องเดินผ่านบ้านคนเท่านั้นถึงจะมีแสงไฟสลัวตรงหน้าประตูบ้าง บริเวณที่เหลือนั้นมืดสนิท

หลังจากเดินไปได้สักพัก อัญมณีก็รู้สึกหนาว เธอห่อเสื้อคลุมแน่น เปิดไฟฉายของโทรศัพท์มือถือ และเร่งฝีเท้าก้าวไปข้างหน้า

อาจจะเพราะว่าเธอชินกับการใช้ชีวิตในเมือง จู่ๆ ก็มาอยู่ในสถานที่แบบนี้ ไม่ว่าจะไปที่ไหน เธอก็รู้สึกถึงความเงียบที่แผ่ขยายออกไปอย่างไม่สิ้นสุด ตอนนั้นนั่นเองที่อัญมณีรู้สึกประหม่า

ถ้ารู้แบบนี้ น่าจะรอกลับมาพร้อมกับคนที่คณะ

เธอกำลังคิดไป ไม่สนใจสิ่งรอบข้าง เมื่อเดินผ่านบ้านหลังหนึ่ง ทันใดนั้นก็มีเสียงสุนัขเห่าก็ดังจากในประตู ทำให้มือของเธอสั่น โทรศัพท์ของเธอก็เกือบหล่น

เห็นได้ชัดว่าสุนัขที่อยู่ในประตูได้ยินเสียงฝีเท้าข้างนอก เห่าไม่หยุด เสียงนั้นดุดันขึ้นเรื่อยๆ อัญมณีหน้าซีด เร่งฝีเท้าโดยไม่รู้ตัว พอรีบร้อนก็ไม่ได้ระวังเท้า แล้วก็ลื่นล้มลงไปกับพื้นอย่างจัง