ดวงใจภวินท์ นิยาย บท 339

แต่ที่ทำให้คิดไม่ถึงคือตอนนี้เขาปรากฏตัวขึ้นอีกครั้ง และปรากฏตัวในเมืองJอย่างเปิดเผย แบบนี้ไม่ใช่ว่าจงใจยั่วโมโหเขาหรอกเหรอ

ดวงตาภวินท์เกิดประกายเย็นเยียบขึ้นมา ขมวดคิ้วและพูดอย่างเย็นชาว่า “ทันทีที่เขาปรากฏตัว แสดงว่าจะมีเหตุการณ์ใหญ่เกิดขึ้นแน่นอน จากนี้ไปพวกคุณทุกคนต้องทำงานหนัก!”

ต้นพยักหน้า “เข้าใจแล้วครับ”

ร่างที่นั่งอยู่ในเงาตรงมุมห้องพยักหน้าไม่ได้พูดอะไร

ภวินท์หลับตานั่งบนโซฟา เริ่มแยกแยะทุกเรื่องที่เกิดขึ้นช่วงนี้

อย่างแรกคือทุกด้านของเมืองJไม่มีการเคลื่อนไหว มีแค่พวกอันธพาลตัวเล็กๆ ที่มีการเคลื่อนไหว แต่ตอนนี้จู่ๆ สิงโตปรากฏตัวขึ้น ทั้งหมดนี้ ล้วนเป็นการปูทางสำหรับสิ่งที่เกิดขึ้นในภายภาคหน้า

จู่ๆ ต้นก็พูดว่า “ผมพบบางอย่างครับ”

ภวินท์ลืมตา ลุกขึ้นเดินไปหาเขาทันที “พูดมา”

ต้นหันหน้าจอแล็ปท็อปมาทางเขา “ผมเอาสำเนาของพวกเขามาเข้ารหัส อีเมลบอกว่าพวกเขาจะพบกันที่โรงงานร้างคิมเฟิงตอนตีสาม และให้เอาของมาด้วยครับ”

ภวินท์อ่านไฟล์อย่างรวดเร็ว สีหน้าเย็นชาขึ้นอีก

ช่างกล้าหาญจริงๆ สิงโตเพิ่งปรากฏตัวตอนกลางวัน พอตอนกลางคืนก็จะเคลื่อนไหวแล้ว แต่ละคนร้อนรนอย่างกับลิง

“คุณว่าจำเป็นต้องเตรียมรับมือไหม”

ภวินท์ขมวดคิ้ว สีหน้าเย็นชาจนน่าตกใจ เหลือบมองดูนาฬิกาแล้วพูดทันทีว่า “เรียกหลุยส์มา เริ่มต้นเตรียมการรับมือ และดำเนินการทันที”

“ครับ”

ต้นและร่างเงาประหลาดส่งเสียงตอบรับ

ผู้คนต่างแยกย้ายกันไปอย่างรวดเร็ว ต่างคนต่างยุ่ง

ในชั่วพริบตาก็ถึงเวลาเที่ยงคืน ภวินท์เปลี่ยนเสื้อผ้าแล้ว และรีบขึ้นรถไป

หลุยส์เพิ่งถูกดึงขึ้นจากเตียง อ้าปากหาวพลางขยี้ตา

ภวินท์ขมวดคิ้วชำเลืองมองเขา และพูดอย่างเย็นชา “สภาพแบบนี้ พอถึงเวลาก็คือจะส่งตัวเองไปตายหรือไง”

หลุยส์รู้สึกได้ถึงความเย็นเยียบในสายตาของภวินท์ จึงตัวสั่นในฉับพลัน ทันใดนั้นก็ตาสว่างขึ้นเล็กน้อย เขาจัดระเบียบคอเสื้อ และให้ความมั่นใจ “วางใจได้ สำหรับเรื่องงานฉันเต็มที่อย่างแน่นอน!”

ภวินท์ได้ยินแล้วเหลือบมองเขา ไม่ได้พูดอะไรอีก

รถแล่นไปในคืนที่มืดมิด ราวกับถูกความมืดมิดกลืนกิน บ่งบอกว่าอันตรายทั้งหมดกำลังคืบคลานเงียบๆ

ในรถสลัว ดวงตาของภวินท์ดำเลื่อม ท่าทีเคร่งขรึมไม่มีผ่อนคลายแม้แต่น้อย

เวลานี้ไม่มีที่ว่างสำหรับความผิดพลาด

ไม่นาน รถค่อยๆ เข้าใกล้โรงงานคิมเฟิง แต่ทันใดนั้นก็เลี้ยวเปลี่ยนทิศทางกะทันหัน ข้ามถนนผ่านที่ดินตรงที่ไม่มีถนน และหักเลี้ยววนไปหลังโรงงานช้าๆ

ตอนนี้เวลานี้ สี่คนในรถต่างมีสมาธิสูง สกัดกลั้นลมหายใจ ให้ความสนใจกับทุกการเคลื่อนไหวรอบทิศ

ความมืดโอบล้อมไร้ขอบเขต รถขับไปข้างหน้าช้าๆ โดยเปิดไฟต่ำ ขณะนั้นจู่ๆ ภวินท์ก็ขมวดคิ้วทันที “ไม่ถูก”

“ยังไง”

หลุยส์หันไปมองเขาทันที

“หยุดรถ!” ภวินท์กลืนน้ำลายและพูดเสียงเข้ม “ฉันเห็นแสงทางนั้น”

ร่างเงาลดความเร็วของรถ หลุยส์กับต้นมองตามสายตาของภวินท์ผ่านหน้าต่าง แต่สิ่งที่เห็นกลับเป็นความมืดสนิท

ภวินท์ยังคงจ้องมองไปในทิศทางนั้นด้วยสายตาน่ากลัว หลังจากเงียบไปไม่กี่วินาที เขาก็พูดขึ้นทันทีว่า “กลับรถ ไป!”

ร่างเงาจับความเร่งด่วนในคำพูดของเขาได้ จึงกลับรถและเหยียบเบรกทันควัน

ในขณะนั้นเอง เสียงกระสุนปืนดังก้องฟ้า ยิงเข้าหาพวกเขา “ปังปัง”

“แม่งเอ๊ย แผนลวง!”

หลุยส์สบถด่า จับมือชายคนนั้นเลื่อนกระจกรถทันที และขับรถไปอีกทาง

เสียง “ปังปัง!” กระทบตัวรถ แต่มันไม่ทะลุ เพราะตัวรถของพวกเขาทำจากวัสดุพิเศษ กระสุนธรรมดาไม่สามารถเจาะเข้าได้

ต้นนำกล่องยามาทำแผลให้ภวินท์ทันที

หลุยส์เหลือบมองเลือดที่ไหลออกมาบนแขนของภวินท์ สีหน้าซีด “แม่งเอ๊ย ไอ้หมารับใช้พวกนี้!”

ตอนนั้นเอง คอมพิวเตอร์ข้างๆ ก็มีเสียงแจ้งเตือนดังขึ้น ตามมาด้วยภาพหนึ่งปรากฏบนหน้าจอ มันเป็นอีเมล ขึ้นบรรทัดใหญ่เป็นตัวอักษรสีแดง “เพื่อนเก่า ไม่ได้เจอกันนาน ยังชอบของขวัญชิ้นนี้อยู่หรือเปล่า”

ทั้งสี่คนมองหน้าจอด้วยสีหน้าเครียดขึง

ไม่ต้องเดาก็สามารถคิดได้ว่าใครเป็นคนส่งอีเมลนี้มา นอกจากสิงโต เกรงว่าจะไม่มีใครอื่นที่ป่าเถื่อนขนาดนี้

หลุยส์กำหมัดแน่น เส้นเลือดเขียวบนแขนนูนขึ้น “สิงโตคนนี้กำลังจ้องมาที่เรา”

ภวินท์แววตาสั่นไหว คิ้วคมเฉียมดูเย็นชา “ไม่ เขาจับตาจ้องมาที่เราอยู่ตลอด ที่กลับมาคราวนี้ เพราะกลับมาแก้แค้น”

โดยสรุปแล้ว พวกความแค้นที่ยุ่งเหยิงพัวพัน มันเป็นเรื่องระหว่างเขากับสิงโต

ทั้งสี่คนเงียบไปครู่หนึ่ง ไม่มีใครพูดอะไร

หลังจากนั้นไม่นาน ต้นก็พูดว่า “ต้องเอามันออกมา อดทนหน่อยนะครับ”

ภวินท์หันหน้าไปมองดูบาดแผลอันน่ากลัว โดยที่สีหน้าไม่มีการเปลี่ยนแปลง “อืม เอาออกเถอะ”

ต้นมองดูบาดแผล ขมวดคิ้วแล้วลงมืออย่างเฉียบขาด

บาดแผลแบบนี้ แค่เห็นก็รู้สึกเจ็บแล้ว แต่ตั้งแต่ต้นจนจบภวินท์ไม่มีปฏิกิริยาใดๆ มากนัก นอกจากการขมวดคิ้วและเหงื่อออกที่หน้าผาก อย่างอื่นดูเป็นปกติหมด

หลังจากพันผ้าพันแผลแล้ว ริมฝีปากของภวินท์ก็ซีดไปมาก

ต้นวางสิ่งของลง มีความรู้สึกผิด “ขอโทษครับ คราวนี้ผมผิดเอง ถ้าไม่ใช่เพราะอีเมลฉบับนั้น...”

“เรื่องนี้ไม่โทษนายหรอก อย่าคิดมาก”

ภวินท์ขัดจังหวะเขาและยืนขึ้น ยกมือขวาขึ้นตบไหล่ของต้นแล้วเดินไปยังห้องนอนบนชั้นสอง

เรื่องนี้มันไม่ใช่ความผิดของใคร ต่อให้ไม่มีครั้งนี้ก็ต้องมีครั้งหน้า เพราะเขารู้ดีว่าสิงโตจะไม่ปล่อยเขาไปง่ายๆ