ดวงใจภวินท์ นิยาย บท 461

ทันใดนั้นเอง สีหน้าของภวินท์ก็บึ้งตึงทันที

เขาเป็นลูกชายของปกรณ์ ตอนนี้เขากลับติดต่อปกรณ์ไม่ได้ ยิ่งไม่ต้องพูดถึงเรื่องที่จะให้เขารีบกลับจากต่างประเทศเพื่อมาประชุมใหญ่ผู้ถือหุ้นเลย

เส้นเลือดบนขมับของเขากระตุกตุบๆอย่างรวดเร็ว ภวินท์เงยหน้าขึ้นนวดระหว่างคิ้ว รู้สึกหงุดหงิดภายในใจ

ช่วงนี้STN Groupเกิดเรื่องแปลกๆขึ้นมากมาย เรื่องร้ายทั้งหมดมาเจอกัน ไม่ให้โอกาสเขาได้พักหายใจบ้างเลย

เขารู้สึกว่า สองมือของเขากำลังจัดการเรื่องทุกอย่างอยู่ นี่เป็นวงล้อม เป็นกับดัก เป็นเชือกที่กำลังดึงเขาลงนรก

เขาสูดหายใจเข้าลึกๆ หยิบโทรศัพท์ขึ้นมา มองดูข้อความแจ้งเตือนที่ขึ้นเต็มหน้าจอ ก็ยิ่งปวดหัวเข้าไปใหญ่ จึงมองผ่านข้อความที่ยังไม่ได้อ่านพวกนั้น แล้วกดโทรหาปกรณ์

เรื่องมาจนถึงวันนี้ ต้องการคนที่เป็นกลางมาควบคุมสถานการณ์ เขากับภูผาทะเลาะกันอย่างหนัก สู้กันทั้งต่อหน้าและลับหลัง คนที่เหมาะจะเป็นคนกลางมากที่สุดก็คือพ่อของพวกเขาปกรณ์

โทรศัพท์ดังขึ้นหลายครั้ง ก็ยังไม่มีคนรับสาย

ภวินท์สูดหายใจเข้าลึกๆ ลังเลสักพัก แล้วกดโทรหามรกตแทน

โทรศัพท์ดังขึ้นสองครั้ง ทันใดนั้น เสียงก็หยุดดังไปเพราะถูกคนตัดสาย ทางนั้นมีเสียงภาษาอังกฤษจากระบบดังขึ้นสองครั้ง จากนั้นก็ตัดสายไปอัตโนมัติ

ภวินท์กำโทรศัพท์ไว้ในมือแน่น เขาสูดหายใจเข้าลึกๆ รู้สึกมีลางสังหรณ์ไม่ดีเกิดขึ้นภายในใจ

ปกรณ์ติดต่อไม่ได้ มรกตจะติดต่อไม่ได้ได้ยังไง? ทางนั้นเห็นได้ชัดว่ามีคน ทำไมถึงตัดสายล่ะ?

คำถามมากมายพลุ่งพล่านเข้ามาในหัว ทำเอาภวินท์อดไม่ได้ขมวดคิ้วเป็นปม สักพักหลังจากนั้น ทันใดนั้นเขาก็นึกอะไรขึ้นมาได้ สายตามืดมนลง วางโทรศัพท์ไว้บนโต๊ะ เงยหน้าขึ้นมองพายุแล้วพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า “ติดต่อคนทางฝั่งอเมริกา ให้พวกเขาไปดูสถานการณ์”

พายุได้ยินแล้ว ก็มองดูภวินท์ด้วยสีหน้าเข้มงวด ก็รู้สึกได้ถึงความร้ายแรงของเรื่องนี้ เขารีบพยักหน้าแล้วออกไปจัดการทันที

ประตูห้องปิดลง ทันใดนั้น ห้องทำงานอันกว้างใหญ่เหลือเพียงภวินท์คนเดียว เขาสูดหายใจเข้าลึกๆ รู้สึกเย็นวาบภายในจิตใจ

เขารู้ดี เขาใช้ชีวิตอยู่ในความลำบาก ปกรณ์ก็เหมือนกันนี่? คนข้างกายของเขา มรกตก็เป็นผู้หญิงที่เลือดเย็นอำมหิตคนหนึ่ง

ภวินท์รู้สึกร้อนรนใจ มีความรู้สึกสับสนพลุ่งพล่านขึ้นมา สักพักหลังจากนั้น ความรู้สึกนี้ก็ถูกกดทับลงไป ความรู้สึกกังวลและไม่สบายใจก็เหมือนถูกลมพัดไปเบาๆ ให้เขาใจเย็นลงอีกครั้ง

ถ้าจะบอกว่าเย็นชาไร้หัวใจ ใครจะเทียบกับปกรณ์ได้ล่ะ? ตอนนั้น ก่อนตายแม่ของเขายังเรียกชื่อของปกรณ์อยู่เลย แต่แค่มาเจอหน้าครั้งสุดท้ายเขายังไม่ยอมเลย

ถ้าจะบอกว่าใจร้าย งั้นทั้งตระกูลสถิรานนท์ ปกรณ์อยู่อันดับต้นๆเลย

ภวินท์เหอะอย่างเย็นชาในลำคอ หยิบสูทข้างๆขึ้นมา สลัดความรู้สึกสับสนในสมองเมื่อกี้ออกไปทั้งหมด ก้าวเท้าเดินออกจากห้องทำงานไป

พอออกจากประตูมา เลขาที่มีสีหน้าลนลานสองคนเดินเข้ามา “คุณภวินท์คะ พวกหุ้นส่วนโทรมาไม่หยุดเลยค่ะ……”

ไม่รอพวกเธอพูดจบ ภวินท์ก็พูดแทรกพวกเขาทันที “แจ้งหุ้นส่วนทุกคน เริ่มการประชุมฉุกเฉิน ทุกคนจะต้องมาให้ได้”

ในเมื่อพวกเขาอยากกดดันเขา งั้นก็ไม่เป็นไร เขาจะรับไว้ทั้งหมด ทหารมาใช้ขุนพลต้านรับ น้ำมาใช้ดินต้าน ถึงพวกเขาไม่มาหาเขา ยังไงสักวันเขาก็ต้องไปหาพวกเขาอยู่ดี

......

อีกด้าน หน้าประตูกองถ่าย

ญาธิดาจอดรถไว้ด้านนอก แล้วมุ่งหน้าตรงไปยังกองถ่าย

ก่อนออกจากบ้าน เธอนัดเจอกับคุณบิ๊กไว้แล้ว แม้ทางโทรศัพท์เธอจะไม่ได้พูดอะไรเลย แต่คุณบิ๊กเหมือนจะรับรู้อะไรได้ แล้วมารอรับเธอที่หน้าประตูใหญ่

คุณบิ๊กมองดูของที่ญาธิดาส่งมาให้ ก็อดไม่ได้ขมวดคิ้ว “ธิดา เธอตั้งใจจะไปจริงเหรอ?”

ญาธิดาสูดหายใจเข้า แล้วพูดอย่างเด็ดขาดว่า “ฉันตัดสินใจดีแล้วค่ะ คุณบิ๊ก ช่วงที่พวกเราทำงานด้วยกันมา ฉันนับถือในความสามารถของคุณมาก เรื่องนี้ รบกวนคุณด้วยนะคะ”

คุณบิ๊กรู้สึกหวั่นไหว สีหน้าสับสนและชะงัก ในที่สุด เขาก็ถอนหายใจแล้วตอบตกลง “ได้ ฉันจะเอาของพวกนี้ส่งต่อให้คุณภวินท์เอง”

ญาธิดายิ้มแล้วเอาของให้เขา หลังจากบอกลาเขาแล้วก็ถึงกลับหลังหันเดินออกไป

คุณบิ๊กยังยืนอยู่ที่เดิม มองดูญาธิดาขับรถออกไปด้วยความรู้สึกผิดหวัง

ถึงแม้ตอนแรกเขาจะไม่ค่อยเห็นด้วยกับญาธิดา แต่หลังจากที่ได้ร่วมงานกัน เขาเห็นถึงความกระตือรือร้นและความตั้งใจของญาธิดา และปรับทัศนคติที่มีต่อเธอไปมากด้วย

ไม่คิดว่า หนังสั้นการกุศลยังถ่ายทำไม่เสร็จ เธอก็ไปเสียแล้ว

เขาถอนหายใจ กำลังจะเดินกลับไปที่กองถ่าย ไม่คิดว่าเพิ่งกลับหลังหัน ด้านข้างก็มีเสียงหญิงสาวดังขึ้น

“คุณบิ๊ก ไม่เจอกันนานเลยนะคะ!”

คุณบิ๊กชะงักฝีเท้า หันหน้ากลับไปมองก็เห็นนิวราเดินเข้ามาหาเขา

เห็นได้ชัดว่าเขาตะลึงมาก “คุณ…คุณนิวมาได้ยังไงครับเนี่ย?”

นิวราทาลิปสีแดงแปร๊ด ใส่รองเท้าส้นสูงสีแดง บุคลิกดูสะดุดตา

ได้ยินคุณบิ๊กพูดแบบนี้ เธอก็ทำหน้าดูถูก แล้วพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า “ฟังจากน้ำเสียงของคุณบิ๊ก เหมือนจะไม่ต้อนรับฉันเลยนะคะ!”