ดวงใจภวินท์ นิยาย บท 464

ลาดา บูติกเป็นร้านสั่งทำชุดจีนชั้นสูงที่คุณย่าชอบมากที่สุด ก่อนหน้านี้เขาเคยไปกับย่าหลายครั้ง แต่เพราะมีงานต้องทำ เลยไม่ได้ไปกับย่านานเป็นปีเลย

คุยกับคุณย่าอีกสักหน่อย จากนั้นจึงวางสายไป

พอวางโทรศัพท์ลง เขาก็รู้สึกกดดันขึ้นมา

ที่จริง เขารู้ดีว่า คุณย่าบอกกลับมาเพราะคิดถึงเขา ที่จริงแล้วเป็นเพราะความวุ่นวายในตอนนี้ของSTN Groupมากกว่า ตอนนี้มีข่าวลือต่างๆนานา STNต้องการผู้อาวุโสของตระกูลสถิรานนท์ออกมาเป็นศูนย์กลางความมั่นคง

ตอนนี้ปกรณ์ก็หายตัวไป ติดต่อไม่ได้ คุณย่าออกโรง ถึงแม้ผลที่ได้จะมีจำกัด แต่เธอเป็นท่านอาวุโสของตระกูลสถิรานนท์ ยังไงก็มีฤทธิ์ยับยั้งและกระตุ้นเมือง J ได้

คนอื่นถึงจะไม่ไว้หน้าเขา แต่ก็ต้องไว้หน้าคุณย่าอยู่ดี

เธอปรากฏตัวขึ้น พูดตามตรงก็เพื่อเขาและเพื่อSTN

ภูผาก่อเรื่องสร้างปัญหามากมาย อยากทำให้STNวุ่นวายให้มากที่สุด และคุณย่าก็อยากควบคุมสถานการณ์ไว้ สนับสนุนเขาในช่วงที่ฉุกเฉินมากที่สุด

ภวินท์ยกมือขึ้นนวดขมับ ในใจมีความรู้สึกมากมาย

ครั้งนี้ ไม่ว่ายังไง เขาจะไม่ยอมให้พายุทำสำเร็จเด็ดขาด!

เช้าวันต่อมา ญาธิดาเพิ่งเก็บของให้เด็กสองคนเสร็จ เดินออกมาจากห้องนอน ก็เห็นอีธานกับเอลล่านั่งดูทีวีอยู่บนโซฟาอย่างไม่มีความสุข

ในทีวีกำลังมีข่าวการเมืองที่ยากจะเข้าใจฉายอยู่ คำศัพท์เฉพาะมากมายทำเอาญาธิดาฟังแล้วรู้สึกปวดหัว เธอเดินเข้าไปนั่งตรงกลางระหว่างเด็กสองคน อดไม่ได้ถามว่า “ลูกฟังรู้เรื่องเหรอ?”

อีธานเอียงหัวซบตัวญาธิดา แล้วพูดอย่างไม่มีความสุขว่า “แม่ครับ วันนี้ในทีวีไม่มีรายการดาราศาสตร์ที่ผมชอบเลย”

เอลล่าที่อยู่ข้างๆก็พยักหน้าพูดว่า “ใช่ค่ะ หนูก็อยากดูรายการดาราศาสตร์”

เห็นท่าทางของพวกเขา ญาธิดาอดไม่ได้ที่จะหัวเราะ

อีธานกับเอลล่าชอบดาราศาสตร์มาตั้งแต่เด็ก สำหรับรายการดาราศาสตร์แล้วพวกเขาไม่เคยพลาดเลย แต่เพราะวันนี้ช่องทีวีเปลี่ยนกะทันหัน ดังนั้นพวกเขาเลยไม่มีความสุข

ญาธิดาดูเวลา แล้วก้มหน้ามองเด็กสองคน จากนั้นก็พูดด้วยรอยยิ้มว่า “ให้แม่พาไปหอสมุดไหมล่ะ? ไปเลือกหนังสือดาราศาสตร์กันไหม?”

เธอเพิ่งพูดจบ เด็กสองคนก็สบตากัน แล้วพยักหน้าพร้อมกันโดยไม่ได้นัดหมาย “ครับ/ค่ะ!”

ช่วงนี้ตั้งแต่วันเกิดของญาธิดา พวกเขาก็ถูกขังไว้ในบ้านตลอด ไม่ได้ออกไปไหนเลย ขนาดออกไปเดินเล่นทุกวันยังต้องยกเลิกเลย เด็กสองคนเป็นเหมือนม้าพยศที่ถูกขังไว้ พวกเขาอดไม่ไหวที่จะออกไปวิ่งเล่นนานแล้ว

“ได้เลย งั้นไปเปลี่ยนเสื้อผ้ากัน!”

ญาธิดาก็อารมณ์ดีตามไปด้วย เธอลากพวกเขาไปเปลี่ยนเสื้อผ้าในห้อง เก็บข้าวของเสร็จ เพิ่งออกไปก็เห็นธีทัตกับลูกน้องโชนยืนเฝ้าอยู่หน้าประตู

“คุณผู้หญิง คุณผู้ชายสั่งผมมาว่าต้องติดตามคุณไปทุกที่ เพื่อรับรองความปลอดภัยของพวกคุณ”

ญาธิดาพยักหน้าเล็กน้อย ขับรถแล้วพาเด็กสองคนไปหอสมุดในห้างทันที

หอสมุดอยู่ชั้นสามของStarlight Mall มีหนังสือมากมายหลากหลายให้เลือก ด้านข้างก็มีท้องฟ้าจำลองขนาดเล็ก ก็พาอีธานเอลล่าเข้าไปดูได้พอดี

เดินเที่ยวอยู่ในหอสมุด เลือกหนังสือที่อยากจะซื้อสองสามเล่ม หลังจากนั้นพวกเขาสามคนก็ไปเดินเที่ยวในท้องฟ้าจำลอง

เด็กสองคนอย่างกับฉีดเลือดไก่มา ทั้งตัวเต็มไปด้วยพลังที่คึกคักมาก และญาธิดาก็เหนื่อยจนขาอ่อนแรง จนเดินไม่ไหว

ในที่สุดก็เห็นร้านขายน้ำหวานข้างๆ ญาธิดามีโอกาสได้นั่งพักสักที เด็กสองคนยังคึกคัก พลังเต็มเปี่ยมกันอยู่ อยากจะไปเล่นกล้องโทรทรรศน์จำลองหน้าประตูท้องฟ้าจำลองอีกครั้ง

“แม่ครับ พวกเราอยากไปเล่นอีกครั้ง”

“แม่คะ ไปเล่นกับพวกเราอีกครั้งนะ!”

ญาธิดาเห็นแล้วก็กระตุกยิ้มมุมปาก แล้วกดรับสาย

บนหน้าจอมีใบหน้าของผู้ชายเด้งขึ้นมา เบื้องหลังของอีกฝ่ายเห็นได้ชัดว่าเป็นห้องทำงานของธีทัต

ญาธิดาถาม “ยุ่งอยู่เหรอ?”

ธีทัตยิ้มแล้วพูดเล่นว่า “ยุ่งแค่ไหนก็ต้องดูให้แน่ใจว่าเธอถูกสลับตัวไปหรือเปล่า”

ได้ยินแล้ว ญาธิดาก็ยิ้มกว้างมากขึ้น จนไม่ทันสังเกตเห็นร้านสั่งทำเสื้อผ้าชั้นสูงด้านข้างมีคนที่เธอคุ้นเคยดีเดินออกมา

คุณย่าตระกูลสถิรานนท์เดินมาถึงตรงกลาง สองข้างมีบอดี้การ์ดและคนรับใช้คอยตามอยู่ ท่าทางสง่ามาก ชุดปักลายบนตัวก็ดูหรูหราและสง่างามมาก

เธอขมวดคิ้วเล็กน้อยแล้วถามคนรับใช้ข้างๆ “ไหนตาวินบอกว่าใกล้ถึงแล้วไง? ทำไมยังไม่มาอีก?”

คนรับใช้พูดตอบ “นายท่านไม่ต้อนรีบร้อนไปหรอกค่ะ คุณชายน่าจะกำลังเดินมา พวกเราไปรอที่ร้านกันไหมคะ?”

คุณย่าขมวดคิ้วแล้วส่ายหัวพูดว่า “ในนั้นอึดอัดเกินไป ออกมาเดินเล่นดีกว่า”

เธออยู่ในนั้น พนักงานก็เอาแต่เคารพเธอจนเธอรู้สึกไม่เป็นตัวของตัวเอง ออกมาเดินเล่นสูดอากาศด้านนอกดีกว่าอีก

และในตอนนี้เอง ด้านข้างก็มีเสียงเจี๊ยวจ๊าวของเด็กๆดังขึ้น เธอขมวดคิ้วแล้วเงยหน้ามอง

คนพอแก่ตัวลงแล้ว ก็ต้องชอบความสงบอยู่แล้ว เธอมองไปทางท้องฟ้าจำลอง พวกเด็กกำลังยืนต่อแถวหน้าประตูอยู่

เธอขมวดคิ้ว ตอนแรกว่าจะให้คนรับใช้พยุงเธอเดินออกไป แต่มองเหลือบตามองไปทางนั้น ตอนที่เห็นอะไรบางอย่างนั้น ทันใดนั้นนัยน์ตาของเธอก็ประกายไปด้วยความดีใจทันที

หนึ่งในพวกเด็กๆที่ร้องเจี๊ยวจ๊าวนั้น มีใบหน้าที่ร่าเริงอยู่ ระหว่างคิ้วกับดวงตาก็ดูคล้ายกับภวินท์ตอนเด็กๆมาก!