ดวงใจภวินท์ นิยาย บท 536

เขาโบกมือให้ลูกน้องถอยออกไป จู่แต่ ๆ ภวินท์ก็พูดขึ้น “รอก่อน”

“มีอะไรเหรอ?”

ภวินท์ที่นั่งอยู่บนรถเข็นดูเหมือนรู้อะไรบางอย่างจึงถามเรื่องที่เกิดขึ้น

ยังไม่ทันที่ลูกน้องของเขาจะเอ่ยปาก หลุยส์ก็เดินเข้ามาพูด “ไม่มีอะไร ไม่ต้องกังวลหรอก”

พูดเสร็จ เขาก็โบกมือเป็นสัญญาณให้ออกไป

ใครจะคาดคิดว่าภวินท์กลับพูดขึ้นอีกครั้ง “เมื่อกี้ฉันเห็นนะ เขาพูดถึงญาธิดา เกิดอะไรขึ้นกันแน่?”

ภวินท์รับรู้ได้จากการอ่านปากเมื่อสักครู่ เห็นว่าลูกน้องของหลุยส์มารายงานถึงเรื่องอะไรบางอย่าง

หลุยส์ไม่ทันได้คาดคิด ในเมื่อเรื่องมาถึงขั้นนี้แล้ว คงไม่จำเป็นต้องโกหกอีกต่อไป เขาเดินเข้าไปและพูดว่า “ก่อนที่ภูผาจะไปที่นั่น ญาธิดากับคนจำนวนหนึ่งก็ได้ไปที่สถานปฏิบัติธรรมเช่นกัน”

ภวินท์ได้ยินดังนี้ เขาเผลอขมวดคิ้วอย่างไม่รู้ตัว พลันนึกอะไรบางอย่างออก วันนี้ขณะที่อยู่บนลานกว้างเขารู้สึกเหมือนได้ยินเสียงของญาธิดา ในตอนนั้นเองเขาก็ลองถามพายุด้วย หรือญาธิดาอาจจะมาตั้งแต่ตอนนั้นแล้วก็ได้?

แต่เธอไปที่นั่นทำไมกัน? แล้วเธอหาที่นั่นเจอได้ยังไง? เธอเป็นคนพาภูผาไปที่นั่นเหรอ?

ภายในใจของเขาเต็มไปด้วยคำถามมากมาย เขาค่อย ๆ กำหมัดแน่น ไม่ยอมพูดอะไร

หลุยส์เห็นว่าสีหน้าของเขาเปลี่ยนไปก็รู้ได้ทันทีว่าเขาคิดอะไรอยู่ เขาจึงรีบเปลี่ยนเรื่องทันที “ฉันให้ลูกน้องของฉันอยู่ค้นหาที่สถานปฏิบัติธรรมต่อแล้วล่ะ ฉันคิดว่าท่านเจ้าอาวาสอาจจะกำลังหลบซ่อนตัวอยู่ ยังไงซะพวกเขากับภูผาก็ไม่เคยมีเรื่องราวบาดหมางกัน คงไม่มีความจำเป็นอะไรต้องกำจัดพวกเขาทั้งหมดหรอก”

เช้าวันรุ่งขึ้นอันสดใส ภวินท์ก็ลุกตื่นขึ้น เขานั่งลงบนรถเข็นที่ริมระเบียงสายตามองออกไปไกล จิตใจของเขากระสับกระส่าย

ตั้งแต่เขากลับมาจากเขารามจนมาถึงเมืองJ เรื่องต่าง ๆ มากมายก็ประดากันเข้ามาให้หัวของเขา

ในสถานการณ์เช่นนี้ เขาไม่รู้จะทำอย่างไรต่อดี

ในตอนนี้ สำหรับคนอื่น ๆ เขาไม่ต่างจากตายไปแล้ว ถ้าเกิดจู่ ๆ เขาปรากฏตัวขึ้นมันจะช่วยอะไร ไหนจะยังมี STN Group อีก

มีคำถามมากมายผุดขึ้นมาในหัวจนเขาคิดอะไรไม่ออก

ในขณะนั้นเอง ก็มีคนเปิดประตูออก เป็นหลุยส์ที่เดินเข้ามา เขามองหาอยู่หนึ่งรอบ สุดท้ายก็เห็นเขานั่งอยู่ที่ระเบียง สายตาของเขาฉายแววแห่งความลังเล

เมื่อภวินท์ได้ยินเสียงของเขา จึงหันมาถาม “เรื่องมันเป็นยังไงบ้างแล้ว?”

หลุยส์เงียบไปครุ่หนึ่ง เดินตรงมาหาเขา สายตามองทอดยาวไปไกล ตอบด้วยเสียงแผ่วเบา “อืม”

ใจของภวินท์สั่น ไม่ได้พูดอะไร เฝ้าคอยคำตอบจากหลุยส์

เงียบไปไม่นาน หลุยส์จึงพูดขึ้น “ตอนนี้พบศพของท่านเจ้าอาวาสแล้ว ห่างออกไปประมาณหนึ่งกิโลเมตรจากสถานปฏิบัติธรรม ถูกมีดแทง ส่วนนักบวชเฒ่ากับเณรน้อยคนอื่น ๆ ยังไม่พบ”

คำพูดพวกนี้ราวกับมีดที่มาทิ่มแทงเขา จิตใจของภวินท์ดำดิ่ง มือที่จับที่วางแขนกำแน่น เส้นเลือดบนแขนปูดขึ้นมา ดูเหมือนเขาจะพยายามสงบสติเอาไว้ แต่ร่างกายของเขากลับสั่นระริก

ตลอดหนึ่งเดือนกว่าที่ผ่านมา ถ้าหากไม่ใช่เพราะเจ้าอาวาสมอบที่พักและคอยดูแลเข้าล่ะก็ เขาคงจะมีชีวิตมาจนถึงวันนี้ไม่ได้ หรือจะพูดอีกอย่างนัยก็คือ คนที่สถานปฏิบัติธรรมทั้งหมดเป็นคนช่วยชีวิตเขาไว้

จนกระทั่งตอนนี้ เขาก็ยังไม่มีโอกาสได้ตอบแทนบุญคุณคนเหล่านั้น เขาไม่เคยคาดคิดมาก่อนเลยว่าจะเป็นตัวเขาเองที่นำหายนะมาสู่ผู้อื่น เจ้าอาวาสเสียชีวิตไปแล้ว คนอื่น ๆ ก็หายตัวไป เขาไม่รู้จะให้อภัยตัวเองยังไงดี !

ความรู้สึกหงุดหงิดและละอายใจอยู่ในส่วนลึกของจิตใจของเขา เป็นเพราะว่าตอนนี้ขาของเขายังใช้การไม่ได้ แม้จะไปหาภูผาเพื่อชำระแค้นก็ยังทำไม่ได้!

ปิดเครื่องหรือ?

ญาธิดาประหลาดใจเล็กน้อย แต่หลังจากลองคิดดู โดยปกติแล้วท่านเจ้าอาวาสคงไม่ค่อยได้ติดต่อกับคนภายนอกเท่าไหร่นัก อาจจะปิดเครื่องเป็นปกติก็ได้

เมื่อคิดได้ดังนั้นเธอก็วางกระดาษทิ้งไว้ และไปจัดการเรื่องอื่นต่อ

เพียงพริบตาเดียว เวลาก็ล่วงเลยผ่านมาถึงตอนบ่าย ขณะที่เธอกำลังจะออกไปซื้อของ ก็มีสายโทรมาจากธีทัตพอดี

เธอนิ่งไปสักพักก่อนจะกดรับสาย “ฮัลโหล? ”

ธีทัตโทรหาเธอเวลานี้ หรือว่าจะมาถึงเมืองJแล้ว?

ต่อมา เสียงอันสดใสของธีทัตก็ดังขึ้นมาจากปลายสาย “ธิดา ผมมาถึงเมืองJแล้ว แต่เพราะว่าผมมีธุระต้องไปทำต่อนิดหน่อย เลยไม่ได้กลับบ้าน คุณกับลูกๆ เป็นอย่างไรบ้าง สบายดีกันไหม?”

ในใจมีความกังวลเล็กน้อย เธอพูดเบา ๆ “พวกฉันสบายดี ไม่ต้องกังวลหรอก ตอนนี้คุณอยู่ที่ไหนน่ะ?”

“ผมอยู่ใกล้ ๆ บริษัทนี่แหละ คุณว่างไหม? ตอนเย็นพวกเราไปทานข้าวกันไหม?”

เธอหยิบโทรศัพท์มาแนบไว้ที่หู พลางเก็บกระเป๋าไปและพูดว่า “ฉันกำลังออกไปข้างนอกน่ะว่าจะไปวซื้อเสื้อผ้าให้พวกท่านหน่อย”

ผู้ชายหัวเราะเบา ๆ "งั้นดีเลย ผมจะไปซื้อของเป็นเพื่อนคุณ"

"โอเค เจอกันที่ห้างนะ"

ในที่สุดวันนี้ธีทัตก็กลับมา แสดงว่าอาการของอันอันดีขึ้นแล้ว รอให้เจอเขาก่อนฉันจะได้ลองสอบถามดู