ดวงใจภวินท์ นิยาย บท 551

ภูผาพาคนมาประมาณยี่สิบคน ชุดดำยืนเป็นแถวเรียงราย ซึ่งมีมากกว่าลูกน้องของภวินท์มาก

ภูผาเดินเข้ามาใกล้ วินาทีที่เขาเห็นภวินท์นั่งอยู่บนรถเข็น รอยยิ้มปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเขาแทบจะในทันที เขาก้าวออกมามองไปที่ภวินท์แล้วพูดอย่างเยาะเย้ยว่า “ไม่เจอกันนานเลยนะพี่ใหญ่”

ภวินท์สีหน้าเคร่งขรึม เขาไม่หวั่นไหวกับรอยยิ้มจอมปลอมของเขาเลยสักนิด

ภูผายิ้มพลางกวาดสายตามองไปที่ญาธิดาที่อยู่ข้าง ๆ เขา รอยยิ้มของเขายิ่งชัดเจนมากขึ้นกว่าเดิม เขามองเธอก่อนจะพูดทักทาย “คุณธิดา เจอกันอีกแล้ว ทำไมคราวนี้ถึงมาอยู่กับพี่ใหญ่ของผมได้? แล้วคุณธีทัตสามีของคุณล่ะ?”

ภูผาก็เหมือนงูเหมือนแมงป่องพิษที่เชี่ยวชาญเรื่องทิ่มแทงหัวใจของคนอื่น ญาธิดาขมวดคิ้วอย่างไม่พอใจแต่ไม่ได้ตอบอะไร

เมื่อภูผาเห็นว่าไม่มีใครสนใจเขา เลยได้แต่ลูบจมูกเบา ๆ แล้วพูดด้วยน้ำเสียงประชดประชันว่า “ทำไม? เรียกฉันมาที่นี่แต่กลับไม่มีใครพูดอะไรสักคำ หมายความว่าไง?”

ทันใดนั้นสายลมก็โบกพัดผ่านมาพร้อมกับเสียงแผ่วเบาของผู้หญิงคนหนึ่ง “ภู...”

ภูผาตัวแข็งทื่อ ก่อนจะรีบหันมองไปตามเสียงโดยสัญชาตญาณ และเมื่อเห็นคนหลายคนบนแนวโขดหิน สีหน้าของเขาก็เคร่งขรึมขึ้นทันที

ผู้หญิงผมเผ้ายุ่งเหยิงที่อยู่ตรงกลางนั้นคือเกล้าแก้วไม่ใช่เหรอ?

หัวใจของเขาบีบรัดหดตัวอย่างรวดเร็ว แต่ไม่นานความรู้สึกแปลกประหลาดที่เหมือนถูกเข็มทิ่มแทงนั้นก็หายไป สีหน้าของเขากลับมาเป็นปกติอีกครั้ง แต่รอยยิ้มกลับหายไปอย่างสมบูรณ์แล้ว

เขาหันกลับมามองภวินท์ “ทำไม? ขู่ผม?”

ในที่สุดภวินท์ก็อ้าปากพูดขึ้นเนือย ๆ ว่า “ฟันต่อฟันไง”

“ไม่รู้ว่าแกยังจำเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อห้าปีก่อนได้หรือเปล่า”

ภูผาหมดความอดทนแล้ว เขาขมวดคิ้วแน่น “เรื่องไหน?”

ภวินท์พูดโดยไม่ขยับเขยื้อน “ครั้งที่ญาธิดาถูกผูกติดไว้กับประภาคาร”

ภูผาหวนนึกได้ในทันใด เหตุการณ์ในครั้งนั้นเขากับสิงโตสมรู้ร่วมคิดกันจริง ๆ เดิมทีเขาคิดว่าครั้งนั้นจะสามารถคร่าชีวิตของภวินท์ได้ แต่คิดไม่ถึงว่าเขาจะดวงแข็ง มีชีวิตรอดมาได้

แล้วครั้งนี้ก็เหมือนกัน! รู้แบบนี้แต่แรก เขาคงจะจัดการทุกอย่างอย่างเด็ดขาดไม่ปล่อยให้มีปัญหาตามมาแน่!

“เรื่องในครั้งนั้นฉันคิดมาตลอดว่าสิงโตเป็นคนทำเอง จนกระทั่งรู้ว่าพวกแกเป็นพวกเดียวกัน ฉันถึงได้เข้าใจเรื่องทุกอย่าง”

ภวินท์พูดอย่างไม่รีบร้อน “คนที่รู้ว่าฉันเป็นโรคกลัวทะเลลึกมีแค่คนในตระกูลสถิรานนท์ ฉะนั้นเรื่องนั้น แกเลยเป็นคนวางแผนการตั้งแต่แรก!”

ญาธิดาที่ยืนอยู่ข้าง ๆ ถึงกับอึ้งไปทันทีเมื่อได้ยินคำว่า “โรคกลัวทะเลลึก”

ภวินท์เป็นโรคกลัวทะเลลึก? แต่ว่านี่มันเกี่ยวข้องอะไรกับเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อห้าปีก่อนล่ะ?

จู่ ๆ ภูผาก็หัวเราะเยาะเย้ยขึ้นมา “แต่สุดท้ายพี่ก็ไม่ตายไม่ใช่หรือไง? ตอนนั้นพี่โดดลงทะเลไปเองคนเดียวเพื่อจะช่วยชีวิตผู้หญิงคนนี้ แล้วพี่ก็ลากเธอจากทะเลขึ้นไปจนถึงชายหาดโดยไม่ตายไปเสียก่อน ผมประเมินพี่ต่ำเกินไป”

ญาธิดาที่ยืนอยู่ข้าง ๆ ได้แต่ยืนนิ่ง เธอตกใจจนพูดอะไรไม่ออก

เป็นไปได้ยังไง? ตอนนั้นภวินท์เป็นคนช่วยเธอเหรอ? แต่ในความทรงจำของเธอ เขาไม่เคยปรากฏตัวเลยนี่นา!

ภวินท์หัวเราะออกมาอย่างเย็นชาแล้วพูดขึ้นว่า “แต่ไหนแต่ไรแกชอบใช้ประโยชน์จากจุดอ่อนของคนอื่นมาตลอด แต่แกรู้ไหมว่าเกล้าแก้วกลัวอะไร?”

ไม่ทันที่ภูผาจะพูดอะไร เขาก็พูดต่อไปว่า “เธอกลัวความสูง ตกจากแนวโขดหินลงไปในทะเล ความสูงระดับนี้ก็น่าจะเพียงพอแล้ว”

ตอนนี้ เสียงในโทรศัพท์ยังคงดังออกมาเรื่อย ๆ เธอได้ยินชัดว่าภูผากำลังพูดปนด้วยเสียงหัวเราะ “พี่ใหญ่ พี่คิดว่าผมจะยอมสละหุ้น STN ทั้งหมดเพื่อผู้หญิงที่ไม่มีความสำคัญอะไรเลยแค่คนเดียวอย่างนั้นเหรอ?”

เขาหยุดไปครู่หนึ่งแล้วพูดต่อว่า “ไม่มีทาง การค้าแบบนี้ไม่มีความจำเป็นต้องทำ”

ทันใดนั้นเสียงของภวินท์ก็ดังขึ้น “ถ้าแกไม่สนใจ เธอก็ต้องตาย”

ภูผายิ้ม และพูดอย่างไม่แยแสว่า “ตามใจ”

คำสองคำนี้เป็นเหมือนกับภูเขาลูกใหญ่กดทับลงมาในหัวใจของเกล้าแก้ว ทันได้บดขยี้ความหวังและความคาดหวังของเธอไปจนหมดสิ้นแล้ว

เธอหลับตาลงด้วยความเจ็บปวด ปล่อยให้น้ำตาไหลรินออกมา สุดท้าย เธอกัดฟันแน่น ลืมตาขึ้นและมองตรงไปทางภูผาอีกครั้ง แล้วจู่ ๆ เธอก็ตะโกนออกมาว่า “ภูผา ถือเสียว่าฉันมองคนผิดไปเอง!”

น้ำเสียงเหมือนคนหัวใจแตกสลายถูกเปล่าออกมาด้วยเรี่ยวแรงทั้งหมดของเธอ และเสียงนี้มันก็ดังพอที่จะทำให้คนที่อยู่ทางนั้นได้ยิน

ภูผาเบิกตากว้างทันที เขาเหลือบมองโทรศัพท์มือถือในมือของพายุ และรู้สึกตัวในทันที จึงรีบหันมองไปทางแนวโขดหินอย่างรวดเร็ว

เขาเห็นร่างเพรียวบางของผู้หญิงคนนั้นที่จู่ ๆ ก็ผลักคนที่อยู่ข้าง ๆ ออก ก่อนจะกระโดดลงทะเลไป วินาทีที่เธอกระโดดออกไปจากแนวโขดหิน รูม่านตาของภูผาขยายกว้าง ร่างกายสั่นสะท้านก่อนจะโพล่งออกมาว่า “ไม่!”

หัวใจของเขาเหมือนถูกบีบรัดด้วยอะไรบางอย่าง เหมือนถูกทำร้ายอย่างรุนแรง ถูกเหยียบย่ำอย่างหนักหน่วง จนพลอยทำให้ตับไตม้ามปอดของเขามีอาการเจ็บปวดอย่างรุนแรงตามไปด้วย เขาหอบหายใจหนัก เม็ดเหงื่อผุดออกมา ขาของเขาเริ่มขยับเข้าไปใกล้แนวโขดหินอย่างควบคุมตัวเองไม่ได้

คนที่ตกใจไม่ได้มีแค่เขาเพียงคนเดียว ทางด้านญาธิดาก็ตัวสั่นเขา สองขาอ่อนแรงไปด้วยเหมือนกัน

ภวินท์มองไปทางนั้นพลางขมวดคิ้วแน่น

เกล้าแก้วกระโดดลงไปง่าย ๆ แบบนี้เลยเหรอ? ทั้งหมดนี้ดูเหมือนจะไม่ได้อยู่ในแผนการของเขาเลย!