ดวงใจภวินท์ นิยาย บท 627

หลังจากเดินทางผ่านไปหนึ่งชั่วโมง ในที่สุดญาธิดากับเณรศีลก็ไปถึงที่หมาย

พวกเขาได้ย้ายคนออกจากสถานที่ครั้งก่อนแล้ว ตอนนี้พวกเขาอยู่ในบ้านหลังหนึ่งในชุมชนทรุดโทรม ธีระถูกขังอยู่ในห้องนอนห้องหนึ่ง ด้านนอกมีสองผู้คุ้มกันเฝ้าอยู่

เมื่อญาธิดามาถึงหน้าประตู พยัคฆ์รออยู่ที่นั่นล่วงหน้าแล้ว “พี่ธิดา รอพี่อยู่นานแล้วครับ”

ทันทีที่เห็นเธอ พยัคฆ์ก็ยิ้มให้เธอ และหาคำพูดมาคุยด้วย

ญาธิดาไม่มีอารมณ์ เธอยิ้มมุมปากให้เขาแล้วถามเสียงเบา “ตอนนี้ท่านธีระอยู่ที่ไหน”

“อยู่ในห้องนอนครับ” พยัคฆ์พูด สายตาค่อยๆ กวาดมองไปยังเณรศีล ก่อนจะพูดนิ่งๆ “พี่ตั้งใจพาเขาเข้าไปเลยเหรอครับ”

ญาธิดาชะงักไปครู่หนึ่ง ก่อนจะได้สติอย่างรวดเร็ว เธอโน้มตัวลงพูดปลอบเสียงเบา “เณรศีล ฉันจะไปดูสถานการณ์หน่อย เธอรอฉันอยู่ตรงนี้ก่อนนะ ไม่นานฉันก็ออกมา”

เมื่อได้ยินดังนั้น เณรศีลพยักหน้าอย่างเชื่อฟังและพูดเสียงเบา “ครับ งั้นผมจะรอพี่อยู่ที่นี่”

พูดอย่างนั้นแล้วพยัคฆ์ที่อยู่ข้างๆ เดินเข้ามาจูงเณรศีลออกไปเดินเล่น จากนั้นญาธิดาแอบถอนหายใจโล่งอก แล้วเดินไปยังประตูห้องนอนห้องนั้น บอดี้การ์ดเปิดประตู เธอค่อยๆ เดินเข้าไป

ในห้องนอน ธีระนั่งอยู่ริมหน้าต่าง แผ่นหลังค้อมลงมากขึ้น เขาผอมเหมือนไม้แห้ง นั่งอยู่ตรงนั้น แม้ได้ยินเสียงประตูเปิดแต่ก็ไม่ขยับเขยื้อน

ญาธิดายืนนิ่งเฝ้าดูเขาอยู่นาน ก่อนจะพูดว่า “ท่านธีระ”

เมื่อได้ยินเสียงของเธอ ร่างนั้นขยับเล็กน้อย แต่ไม่ได้หันมาและไม่ได้พูดอะไร

ญาธิดาก้าวไปข้างหน้าสองก้าว มองเขาแล้วพูดว่า “ฉันมาที่นี่เพื่อคุยกับคุณ”

ธีระยังคงไม่ขยับ ญาธิดาเฝ้ารอ สุดท้ายก็เดินไปนั่งยังเก้าอี้อีกฝั่ง และพูดเสียงเบาราวกับพึมพำกับตัวเอง “คนที่มีชีวิตอยู่บนโลกใบนี้ มีที่ต้องตัดใจยอมแพ้ เผชิญหน้ากับความเกลียดชัง บางคนเลือกแก้แค้นอย่างสิ้นหวัง และบางคนก็เลือกเริ่มต้นชีวิตใหม่”

พูดอย่างนั้นแล้วเธอก็หันไปมองทางธีระ เอ่ยถามเสียงเบา “ท่านธีระ คุณเข้าใจหลักการของการให้อภัยและการชดใช้ดีกว่าฉัน แทนที่จะอยู่กับความเกลียดชังและการแก้แค้นไปตลอดชีวิตที่เหลือ ทำไมไม่เลือกพาคนรอบข้างที่ควรให้ความสำคัญไปเริ่มต้นชีวิตใหม่ล่ะ”

ในที่สุดธีระก็ขยับเขยื้อนเล็กน้อย เขาหันหน้ามา รูม่านตาสีเทาสั่นไหวบางเบา

ญาธิดาถอนหายใจด้วยความโล่งอก ยืนขึ้นและพูดเสียงเบา “คำพูดพวกนี้คือทั้งหมดที่ฉันคิด ฉันคิดว่าคุณก็คงคิดถึงเณรศีลมาก ฉันพาเขามาด้วย”

คราวนี้ สีหน้าของธีระเปลี่ยนไป แววตาเปล่งประกาย

ญาธิดาเดินไปที่ประตู เปิดประตูแล้วมองเณรศีล เอ่ยเรียกเสียงเบา “เณรศีล มานี่สิ”

เมื่อได้ยินเสียง เณรศีลก็ลุกขึ้นยืนอย่างตื่นเต้นและวิ่งเข้าหา

ญาธิดาก้มหน้าลงลูบศีรษะเล็กของเขาและพูดเสียงเบา “เข้าไปสิ”

เณรศีลพยักหน้าแล้วเดินเข้าไป จากนั้นเธอก็ได้ยินเณรศีลเรียกด้วยความตื่นเต้น “ท่านธีระครับ...”

เธอปิดประตูเบาๆ ขอบตาชื้นเล็กน้อยโดยไม่รู้ตัว

เธอเดินไปนั่งลงบนโซฟาเงียบๆ ความรู้สึกภายในใจค่อนข้างแปลก

ในเวลานี้ พยัคฆ์ที่อยู่แถวนั้นเดินข้ามา เห็นเธอดูเศร้า จึงหาหัวข้อมาสนทนากับเธอ “พี่ธิดา ...ช่วงนี้เป็นยังไงบ้างครับ”

ทันใดนั้นญาธิดาก็นึกอะไรขึ้นได้ เงยหน้าขึ้นมองเขาและตอบเสียงเบา “ก็ดี”

จากนั้นเธอนิ่งไปก่อนจะถามอีกครั้ง “ช่วงนี้ในบริษัทเป็นยังไงบ้าง”

ทันทีที่พูดถึงบริษัท ใบหน้าที่ผ่อนคลายของพยัคฆ์ก็กลายเป็นจริงจัง เขาส่ายหน้าและตอบตามจริง “ไม่ค่อยดีเท่าไรครับ”

พูดอย่างนั้นแล้วเธอก็หากระดาษและปากกาแถวนั้น เอามาวาดและทำเครื่องหมายสถานที่นั้น

พยัคฆ์ที่อยู่ข้างๆ มองดูแล้วไม่เข้าใจเลย “โซนพักผ่อน ระเบียงเล็ก โซนน้ำชา โรงอาหารพนักงาน...”

เมื่อเห็นญาธิดาวาดสถานที่มากมาย เขาอดไม่ได้ที่จะสอบถาม “พี่ธิดา สิ่งเหล่านี้หมายความว่าอะไรครับ”

“โดยทั่วไปแล้ว ผู้ที่ปลุกปั่นมักจะเกลี้ยกล่อมล้างสมองพวกพนักงานตามสถานที่เหล่านี้ โดยเฉพาะอย่างยิ่งในจุดบอดบางแห่งที่ไม่มีกล้องวงจรปิด เพราะงั้นหากต้องการจับคนพวกนี้ก็ไม่ยาก ตราบใดที่มีการกำหนดสถานที่และเวลาที่เหมาะสม พวกคุณส่งคนแปลกหน้าไป อย่าสวมชุดทำงาน แล้วจะจับได้อย่างแม่นยำ”

พยัคฆ์มองเธออย่างอึ้งๆ “พี่รู้ดีขนาดนี้ได้ยังไงครับ”

ญาธิดากระตุกยิ้มมุมปากโดยไม่พูดอะไร

ก่อนหน้านี้เธอก็เคยมีประสบการณ์การทำงานในSTN Groupมามากกว่าสองปี เธอรู้สถานการณ์ทั่วไปภายในบริษัทพอสมควร โดยปกติเพื่อนร่วมงานจะพูดคุยกันเฉพาะตอนที่อยู่ในสถานที่ที่ไม่มีกล้องวงจรปิด มีหลายแห่งที่มักเป็นศูนย์กลางของการซุบซิบ และตอนนี้ผู้ที่ปลุกปั่นจะต้องเริ่มในสถานที่เหล่านั้นอย่างแน่นอน ไม่ต้องสงสัยเลย

และผู้หญิงมัดผมหางม้าสูงที่เธอพบเมื่อวานซึ่งกำลังล้างสมองเพื่อนร่วมงาน ก็คงจะเป็นหนึ่งในคนที่ถูกซื้อด้วย

สรุปได้ว่า เธอสามารถอุปมานพฤติกรรมและนิสัยของคนเหล่านั้นได้

“นี่เป็นเพียงการคาดเดาของฉันเท่านั้น คุณสามารถกลับไปคุยกับภวินท์ได้ แต่จำไว้นะ อย่าบอกว่าฉันเป็นคนบอก”

พยัคฆ์ได้ยินอย่างนั้นแล้วยิ้มอย่างลึกลับ และพยักหน้า “ตกลงครับ ผมจะเก็บเป็นความลับ”

ระหว่างทั้งสองพูดคุยกัน ประตูห้องของธีระก็ถูกเปิดจากด้านใน ทันทีที่ญาธิดาเงยหน้าขึ้นมอง ก็เห็นธีระกับเณรศีลยืนอยู่ตรงประตู

ตาโตของเณรศีลยังคงคลอไปด้วยน้ำตา เห็นได้ชัดว่าเพิ่งผ่านการร้องไห้มา

ญาธิดาสูดหายใจเข้าลึก ลุกขึ้นยืนขึ้นช้าๆ ยังไม่ทันได้เอ่ยถาม ก็ได้ยินธีระพูดว่า “ฉันคิดดูแล้ว คุณพูดถูก แทนที่จะอยู่กับความเกลียดชัง ควรอยู่อย่างมีชีวีตที่ดีดีกว่า”