ดวงใจภวินท์ นิยาย บท 629

ภูผานั่งขมวดคิ้วอยู่ในห้องว่างบนชั้นสอง “เป็นคนของเราทั้งแปดคนเลยเหรอ”

ครามก้มหน้าตอบ “ใช่ครับ ทั้งหมดเป็นคนของเรา ภวินท์ยังบอกด้วยว่าต้องการฟ้องพวกเขา ฟ้องพวกเขาในข้อหาหมิ่นประมาท ยังให้พวกเขาสารภาพผู้ที่บงการอยู่เบื้องหลัง บอกว่านี่เป็นวิธีการแข่งขันทางธุรกิจที่ไม่เป็นธรรม”

เมื่อได้ยินเช่นนี้ สีหน้าของภูผาดูแย่ยิ่งขึ้น และด่าอย่างเย็นชา “พวกขยะ!”

“งั้นตอนนี้เราจะทำยังไงครับ เกรงว่าคนอื่นที่ไม่ถูกจับจะไม่กล้าโผล่หัวมาช่วงนี้…”

ภูผาเงียบลง เส้นเลือดข้างขมับนูนขึ้นชั่วขณะ เขาคิดไม่ถึงว่าพวกคนที่เขาซื้อจะถูกจับได้เร็วขนาดนี้ ประสิทธิภาพยุทธวิธีแย่กว่าที่คิดไว้มาก

เขานิ่งไปครู่หนึ่งเพื่อระงับอารมณ์ทางสีหน้า แล้วพูดเสียงเบา “ชะลอไว้ก่อน ฉันอยากจะดูว่าเขายังสามารถพลิกแพลงสถานการณ์ให้ดีขึ้นได้ยังไง”

ครามยังคงกังวลเล็กน้อยและรายงานสถานการณ์ต่อไป “พวกเขายังคงตรวจสอบผู้อำนวยการฝ่ายการเงินของSUNSEA เกรงว่าอีกไม่นานจะต้องตรวจสอบพบรายการบัญชี”

ภูผาเลื่อนสายตาขึ้นมองออกไปนอกหน้าต่าง พูดอย่างสบายๆ “ไม่เป็นไร มีผู้อำนวยการรับความผิดแทนอยู่แล้ว ไม่มีหลักฐานโดยตรงที่ชี้มาที่ฉัน”

จากนั้นเขายืนขึ้นยืดเอวและพูดว่า “มันก็พอเหมาะพอเจาะ เบี่ยงเบนความสนใจของเขาไป ถึงตอนนั้นเรื่องทางฉันก็เสร็จเรียบร้อย”

ครามพยักหน้าและไม่พูดอะไร

ภูผาชักมือกลับแล้วเหลือบมองนาฬิกาบนข้อมือ ก่อนออกไปยังมีเวลาอีกสองชั่วโมง เขายกคางขึ้นเล็กน้อยและสั่งคราม “เอาล่ะ นายไปพักเถอะ อีกชั่วโมงครึ่งออกเดินทาง”

ครามพยักหน้าตอบตกลง “ครับ”

เมื่อพูดจบเขาจึงออกไปเงียบๆ แล้วปิดประตู

ภูผาว่างไม่มีอะไรทำ เดินไปเปิดคอมพิวเตอร์ที่โต๊ะ ดึงภาพกล้องวงจรปิดมาตรวจสอบทีละจอ

ในที่สุด ตรงวิดีโอจอหนึ่ง เขาเห็นร่างที่คุ้นเคย

เกล้าแก้วในตอนนี้ได้รับการผ่อนปรนจากเขา ไม่ต้องใช้โซ่ล่ามข้อเท้าแล้ว เธอสามารถไปไหนมาไหนได้อย่างอิสระทั่ววิลล่า แต่เธอไม่สามารถออกไปหรือสื่อสารกับโลกภายนอกได้ นี่เป็นความต้องการท้ายที่สุดแล้วที่เขาให้ได้ ไม่มีการยอมตามใจเรื่องอื่นเพิ่มเติมอีก...

ตอนนี้เวลานี้ เกล้าแก้วกำลังนั่งอยู่บนเก้าอี้เอนกายใจลอยบนระเบียงเล็ก สีหน้าจริงจัง ไม่รู้ว่ากำลังคิดอะไรอีก

เขาเลื่อนแถบProgress barใต้จอมอนิเตอร์ เปิดเล่นกล้องวงจรปิดตอนเช้า ตอนเที่ยง เธอกำลังทานข้าวอยู่ในห้องนอนของตัวเอง ป้าเพิ่งวางถาดลงแล้วหันกลับมาทำความสะอาดห้อง จู่ๆ เกล้าแก้วก็หยิบเป็ดย่างบนจานขึ้นมา ใช้กระดาษห่อแล้วโยนลงถังขยะไปอย่างรวดเร็ว

หนึ่งครั้ง สองครั้ง สามครั้ง...

เธอทำซ้ำการกระทำนี้ซ้ำแล้วซ้ำอีก จนกระทั่งเนื้อทั้งหมดบนจานถูกโยนลงถังขยะไปโดยที่ป้าไม่ได้ให้ความสนใจกับห่อกระดาษ

ภูผาขมวดคิ้ว งุนงงกับพฤติกรรมของเธอมาก เขาลากแถบProgress barย้อนกลับ ดุคลิปเมื่อครู่อีกรอบ

คราวนี้เขาย้อนดูอย่างอดทน เห็นว่าหลังจากเกล้าแก้วทิ้งเนื้อสัตว์ในจานทั้งหมดแล้วถึงได้เริ่มทานอาหาร ในท้ายที่สุดก็ทานไม่หมด แค่ทานผัก ดื่มซุป และจบแค่นั้น

ไม่ถูก นี่มันแปลก

เธออยู่กับเขามานานมาก เขารู้พฤติกรรมและนิสัยของเธอดี เกล้าแก้วไม่ใช่มังสวิรัติ แม้ว่าเธอจะผอมมาก แต่ก็ไม่ได้ทานน้อยขนาดนั้น หรือว่าเพราะช่วงนี้เธอไม่ค่อยทานอาหารเลยมีความอยากอาหารน้อย

ภูผาส่ายหน้า ความคิดนี้ไม่สามารถอธิบายความสงสัยในก้นบึ้งหัวใจได้ เขานิ่งไป ก่อนจะเปิดวิดีโอของวันก่อนมาดูต่อ

เมื่อดูทั้งสองวิดีโอจบแล้ว เขาเพิ่งพบว่าเธอเป็นแบบนี้เสมอ ตราบใดที่มีเนื้อ เธอจะไม่แตะต้องมัน โดยเฉพาะอาหารมันๆ และของหนักท้อง

เธอไม่คาดคิดว่าทำไมเรื่องถึงกลายเป็นแบบนี้ ทันทีที่เขาขึ้นมาก็ถามประโยคนี้ ทำให้เธอไม่มีทางจะยอมรับจริงๆ

ในไม่ช้าเธอก็กลับมาสงบลงและขมวดคิ้วปฏิเสธทันที “คุณพูดไร้สาระอะไร”

เห็นเธอปฏิเสธ ภูผาก็ไม่ได้เร่งเร้า แต่สีหน้าอ่อนลงเล็กน้อย เขากระตุกยิ้มมุมปาก “ก็ได้ งั้นฉันจะพาเธอไปตรวจร่างกายที่โรงพยาบาล”

ทันทีที่ได้ยินว่าจะพาไปตรวจร่างกายที่โรงพยาบาล เกล้าแก้วก็พลันตื่นตระหนก “ไปโรงพยาบาลทำไม ฉันไม่ได้ป่วยสักหน่อย!”

ภูผาหรี่ตาลงเล็กน้อย จ้องเธอและพูดว่า “ตรวจดูหน่อย เผื่อไว้”

คำพูดของชายหนุ่มราวกับหนามเย็นยะเยือก ทำให้เกล้าแก้วหนาวยะเยือกในจิตใจ เธอส่ายหน้าต้องการปฏิเสธ แต่กลัวว่ายิ่งปกปิดยิ่งมีพิรุธ

เธอไม่รู้ว่าตัวเองทำผิดพลาดไปตรงไหน จู่ๆ เขาก็มาพูดแบบนี้ อยู่ดีๆ ก็สงสัยว่าเธอตั้งครรภ์

เธอสูดหายใจเข้าลึก ส่ายหน้าและพยายามควบคุมสีหน้าตัวเองอย่างเต็มที่ “ภูผา ฉันไม่อยากไปโรงพยาบาล คุณก็รู้ว่าฉันเคยอยู่ที่นั่นจนเบื่อ ฉันสบายดี ไม่ได้ป่วย...”

 “งั้นเหรอ” ภูผาไม่ได้ให้โอกาสเธอโกหก เขาบีบไหล่เธอจนเจ็บปวด แล้วถามอย่างเย็นชา “ในเมื่อไม่ป่วยทำไมไม่กินเนื้อ ทำไมอาเจียนตอนเช้า เราควรไปตรวจหน่อย แบบนี้ผมถึงจะวางใจ”

คำพูดไม่กี่คำของเขาทำให้เกล้าแก้วหน้าซีดไปทันที เธออ้าปากพะงาบๆ รู้สึกเพียงลำคอแห้งผาก เหมือนกับปลาที่ขาดน้ำ แม้คำเดียวก็พูดออกมาไม่ได้

“ไปเถอะ ฉันจะพาเธอไป”

เมื่อเห็นการแสดงออกของเธอ ภูผาก็จับข้อมือเธอแน่น และดึงเธอไป “วันนี้ฉันต้องพาเธอไปตรวจด้วยตัวเอง”

เขาจะดูว่าเธอโกหกหรือไม่!