ดวงใจภวินท์ นิยาย บท 639

พวกเขาเพิ่งก้าวเท้าเดินไป จากนั้นคนกลุ่มหนึ่งก็ออกมาจากทางหนีไฟข้างๆ ผู้นำคือคราม ตรงไปที่ห้องผ่าตัดโดยไม่ลังเล...

อีกด้าน หลังจากญาธิดากับธีทัตเสร็จสิ้นการทำขั้นตอนเข้ารับการรักษาในโรงพยาบาล ก็วางแผนที่จะกลับไป

ทันใดนั้น ธีทัตจับมือเธอแล้วพูดเสียงนุ่ม “เราไปเดินเล่นในสวนกันไหม ผมเห็นว่าคุณเครียดเกินไป แบบนี้ไม่ดีต่อสุขภาพของคุณ…”

ญาธิดาส่ายหน้าและพูดเสียงเบา “กลับกันเถอะ เฝ้าอยู่หน้าประตูฉันถึงจะรู้สึกสบายใจ”

ธีทัตพูดไม่ออกไปครู่หนึ่ง ไม่รู้ว่าควรพูดอย่างไร แต่ใจเขารู้ดีว่าเวลานี้เกรงว่าคนของภูผาคงยังไม่ได้ย้ายเกล้าแก้วออกไป หากพวกเขากลับไปบางทีอาจจะปะทะกัน ถึงตอนนั้นเรื่องจะยิ่งยากขึ้นไปอีก

เขาสูดหายใจเข้าลึก จับมือญาธิดาไม่ยอมปล่อย เขาพูดเน้นคำต่อคำ “ธิดา สภาพคุณที่แบบนี้ทำให้ผมเป็นห่วงมากเลยนะ”

ญาธิดาขมวดคิ้วเล็กน้อย มองเขาอย่างจริงจังพร้อมกับพูดว่า “ฉันสบายดี ตอนนี้ฉันแค่อยากอยู่เฝ้าหน้าประตูห้องฉุกเฉินรอเธอออกมา”

ทันใดนั้นธีทัตก็พูดไม่ออก

เขาสูดหายใจเข้าลึกและพูดเสียงเบา “ก็ได้”

เขาพูดอย่างนั้นแล้วจึงปล่อยมือของญาธิดา และเดินตามเธอไปช้าๆ

ทางเขาไม่สามารถถ่วงเวลาได้ จึงได้แต่หวังว่าคนของทางฝั่งภูผาจะย้ายคนออกไปโดยเร็วที่สุด

ญาธิดารีบไปจนถึงห้องผ่าตัด พบว่าไฟที่ประตูห้องฉุกเฉินดับลงแล้ว ซึ่งหมายความว่าสิ้นสุดการช่วยเหลือ

เธอหายใจหอบ ก้าวเข้าไปสอบถามพยาบาลทันที “สถานการณ์ข้างในเป็นยังไงบ้างคะ เด็กปลอดภัยหรือเปล่า”

พยาบาลมองเธออย่างแปลกใจ ขมวดคิ้วและพูดว่า “เมื่อครู่มีคนกลุ่มหนึ่งเอาคนออกไป คุณไม่ทราบเหรอคะ”

“อะไรนะ” ญาธิดาราวกับถูกฟ้าผ่า สมองว่างเปล่า เธอมองพยาบาลที่อยู่ตรงหน้าด้วยความสับสน จิตใจครุ่นคิดถึงความเป็นไปได้ทั้งหมด

เธอได้สติและไล่ถามทันที “คนพวกนั้นมีลักษณะยังไงคะ”

“กลุ่มชายชุดดำเหมือนพวกแก๊งมาเฟียค่ะ การผ่าตัดยังไม่เริ่มก็มาชิงเอาคนออกไป...”

สมองของญาธิดาเกิดเสียงแจ้งเตือน แทบจะรู้แล้วว่าเกิดอะไรขึ้น เธอมองพยาบาลอีกครั้งแล้วถามว่า “พวกเขาไปทางไหนคะ”

“ทางนั้นค่ะ”

พยาบาลชี้บอกทางเธอ

ญาธิดาบอกขอบคุณซ้ำๆ ไม่กล้าล่าช้าแม้แต่วินาทีเดียว วิ่งไปทางนั้นทันที

เป็นไปได้มากว่าคนพวกนั้นคือคนที่ภูผาส่งมา เธอรู้ดีว่าถ้าออกไปทางนั้น ที่ใกล้ที่สุดคือประตูหลังของโรงพยาบาล พวกเขาต้องพาเกล้าแก้วออกไปทางประตูหลังแน่นอน

ธีทัตขมวดคิ้ว ก้าวกว้างไล่ตามมา “ธิดา! คุณอย่าไป รอผมอยู่ที่นี่ ผมตามไปเอง!”

ญาธิดาเดินต่อไปไม่หยุด “ไม่ได้ ฉันเป็นคนที่ทำคนหายไป ฉันต้องไป!”

ทันใดนั้น เธอนึกอะไรขึ้นได้อีกอย่าง รีบหันหน้าไปมองธีทัต “ทัต คุณไปเรียกรปภ.ที่ประตูหน้ามาสองสามคน บอกว่าข้างนอกมีเรื่องเกิดขึ้น!”

ญาธิดายังไม่ทันจะพูด เห็นประตูรถคันนั้นปิดลงกะทันหัน จากนั้นก็เคลื่อนออกไป

ญาธิดาชะงักไปครู่หนึ่ง ยังไม่ทันได้ตอบโต้ อันธพาลตัวสูงใหญ่สองคนที่อยู่ข้างๆ ก็เดินเข้ามาขนาบข้างเธอทั้งซ้ายขวาแล้ว

เห็นรถไกลออกไป ญาธิดาโกรธมาก เธอกำหมัด มองภูผาอย่างโกรธจัด ถามด้วยเสียงเย็นชา “ทั้งหมดนี่คุณเป็นคนทำเหรอ”

เธอรู้สึกว่าเรื่องนี้มันประหลาดตั้งแต่ต้น อยู่ดีๆ ทำไมเกล้าแก้วเลือดออกกะทันหัน หลังจากถูกส่งตัวมาโรงพยาบาลก็ถูกคนของภูผาลักพาตัวพอดี นี่ไม่ใช่เหตุบังเอิญ แต่เป็นแผนการที่ไตร่ตรองไว้ล่วงหน้า

ภูผายิ้มมองเธอ หรี่ตาและพูดว่า “เล่ห์กลนี้คุณสอนผมเอง ตอนนั้นคุณก็ทำแบบนี้ไม่ใช่เหรอ”

ทันใดนั้น ญาธิดาก็สีหน้าขุ่นมัว เธอกัดฟันและหายใจเข้าลึก “ภูผา คุณมันโหดเหี้ยมจริงๆ! กล้าลงมือกับลูกของตัวเอง!”

เกล้าแก้วเลือดออกมาก จากนั้นยังไม่ทันได้รับการช่วยเหลือก็ถูกลักพาตัวไป เด็กคนนั้นเกรงว่าคงไม่รอดแล้ว

ใครจะรู้ว่า ภูผากลับหัวเราะเยาะ “เสือถึงร้ายก็ไม่กินลูก ลูกของผมเอง ผมจะทำแบบนั้นได้ยังไง ผมแค่อำพรางตาเท่านั้น ไม่ต้องห่วง เพื่อนที่ดีของคุณและลูกในท้องของเธอจะไม่เป็นอะไร การมอบเธอให้ผมถึงจะเป็นทางเลือกที่ถูกต้องที่สุด”

ญาธิดาโกรธจนตัวสั่น “ถุย! ภูผา นายไม่รู้เหรอว่าตัวเองทำอะไรลงไปนายมันเทียบไม่ได้แม้แต่สัตว์ร้าย กักขังเธอ ทรมานเธอ นายคิดว่าคนอื่นไม่รู้เหรอ”

ภูผาสีหน้าเปลี่ยนในทันใด ดวงตาแหลมคมจ้องมองเธอ นานมากก็ไม่มีการพูด

ผ่านไปครู่หนึ่ง จู่ๆ เขาก็สั่งลูกน้องด้วยน้ำเสียงเย็นชา “พาเธอมาหาฉัน”

ไม่ทันที่ญาธิดาได้โต้ตอบ ก็รู้สึกถึงแรงผลักด้านหลัง เธอถูกลูกน้องพวกนั้นลากไปขึ้นรถ