ดวงใจภวินท์ นิยาย บท 716

เดิมทีห้องรับรองของบ้านสถิรานนท์นั้นสร้างขึ้นเพื่อเป็นร้านดอกไม้ขนาดใหญ่ ตอนนี้ได้ถูกเปลี่ยนเป็นที่อยู่ของอัญมณี

ก่อนหน้านี้ไม่กี่วันภวินท์ได้ยินเรื่องอาการของเธอ ใช้ความสัมพันธ์ที่มีอยู่เชิญตัวอลิสามา และปรับเปลี่ยนห้องรับรองอ่างที่อลิสาได้กำชับให้ทำ เตรียมไว้แม้กระทั่งข้าวของที่พายุต้องใช้อย่างใส่ใจ

ก่อนหน้านี้หนึ่งวันญาธิดาได้เข้ามาตรวจดูความเรียบร้อยในห้องรับรอง จากนั้นก็เอ่ยกับภวนิท์อย่างเด็ดขาดว่า ต้องติดตั้งกล้องวงจรปิดขนาดเล็ก

นอกจากจุดที่เป็นพื้นที่ส่วนตัวอย่างห้องนอนและห้องน้ำแล้ว มีกล้องติดตั้งอยู่ทั่วทุกที่ ไม่ให้มีจุดบอดใดๆหลงเหลืออยู่ เธอต้องการปกป้องอันอันทุกเวลาในขณะที่ไม่รุกล้ำความเป็นส่วนตัวของอันอัน เพื่อป้องกันไม่ให้เธอกระทำการใดๆที่เป็นอันตราย

เมื่อได้รับการปรับทัศนคติจากจิตแพทย์แล้ว อารมณ์ของอัญมณีก็นิ่งขึ้นมาบ้าง บาดแผลบนร่างกายถูกทำความสะอาดเรียบร้อยแล้ว ตอนนี้กำลังนั่งตากแดดขอบระเบียงหน้าต่าง

บริเวณประตูห้องนอน ญาธิดาสบตากับพายุแวบหนึ่ง

“คุณหมอบอกว่าเธอไม่เหมาะที่จะพบเจอผู้คนมากๆ นายเข้าไปคนเดียวก็พอ ฉันจะรออยู่ที่หน้าประตู เผื่อว่าเธอจะอารมณ์แปรปรวนขึ้นมา ฉันจะได้ช่วยนายได้”

พายุมองเธออย่างขอบคุณแวบหนึ่ง ผลักประตูห้องนอนเบาๆ ลากขาที่อ่อนแรงทั้งสองข้างเดินไปข้างกายอัญมณี

“อันอัน……”เขาเรียกเบาๆเสียงหนึ่ง อัญมณีค่อยๆเงยหน้าขึ้นอย่างช้าๆ สายตาหม่นหมองมองไปทางเขา “พายุ นายมาได้ยังไง“

ทันใดนั้น เหมือนเธอจะนึกอะไรบางอย่างขึ้นมาได้ รีบกระโดดลงจากขอบหน้าต่างวิ่งไปทางเขา คว้าคอเสื้อของเขากำไว้แน่น “นายรีบหนีไปซะ ถ้าพี่ชายฉันมาเห็นเขาต้องโมโหมากแน่ๆ ”

“อันอัน”เมื่อเห็นว่าเธอเห็นเขาแล้วมีปฏิกิริยาอย่างนี้ ในใจของพายุเหมือนถูกมีดกรีด ยื่นมือออกไปโอบกอดเธอไว้ในอ้อมอก “ที่นี่ไม่มีพี่ชายคุณ อย่ากลัวไปเลย“

“ไม่มีพี่ชาย……”เธอพึมพำเบาๆ คาดไม่ถึงว่าสีหน้าจะยิ่งย่ำแย่ลง ถึงขั้นมีแววโทสะเกิดขึ้นอย่างที่ไม่เคยมีมาก่อน

“นายไม่ชอบพี่ชายมาตลอด นายทำอะไรเขา”เธอคว้าคอเสื้อของพายุเอาไว้ ตะคอกเสียงดุดัน“พี่เป็นคนที่รักฉันที่สุดในโลก ถ้านายกล้าทำร้ายพี่ชาย ชาตินี้ฉันจะไม่ให้อภัยนาย นายไปให้พ้นเลยนะ ”

ระหว่างที่พูด ก็ใช้แรงพลักตัวพายุอย่างแรง นัยน์ตาแดงก่ำอย่างน่ากลัว พายุขังเธอเอาไว้ในอ้อมอกของตนเองไม่ปล่อย เกรงว่าจะเป็นการกระตุ้นเธออีกครั้ง ได้แต่ใช้เสียงอ่อนโยนและสั่นเทาปลอบโยนเธอไม่หยุด

“ผมไม่ได้ทำร้ายพี่ชายคุณ เขายังสบายดี เขาออกไปทำงานผมจึงมาเยี่ยมคุณ คุณไม่ต้องเป็นห่วง”

“จริงเหรอ”การเคลื่อนไหวของอัญมณีชะงักไป มองเขานิ่งๆอยู่ชั่วครู่ จากนั้นก็ตะโกนว่า “ไม่จริง นายโกหกฉัน พี่ชายฉันกุมอำนาจในบริษัทคลาวด์แล้ว เขาไม่ต้องออกไปทำงาน นายคืนพี่ชายฉันมาเดี๋ยวนี้”

“อันอัน คุณไม่ต้องเป็นห่วงเขานะ ลองคิดดูว่าใครกันแน่ที่ทำให้คุณเป็นแบบนี้ ก็เขาไง”หัวใจของพายุยิ่งอยู่ก็ยิ่งร้อนรน โดยอารมณ์โมโหชั่ววูบทำให้เขาพูดความในใจออกมา

เขายื่นมือออกไปแกะผ้าพันแผลบริเวณแขนของเธอออกทีละชิ้น ทำให้บาดแผลถูกเปิดเผยออกมา“คุณลองลืมตาดูดีๆ บาดแผลเหล่านี้ล้วนเป็นฝีมือของพี่ชายคุณ คุณต้องยอมรับความจริง ”

บาดแผลที่ดูบาดตาสะท้อนเข้าไปในดวงตา อัญมณีเหมือนถูกดูดกลืนเรี่ยวแรงทั้งหมดที่มีอยู่ ตัวอ่อนปวกเปียกอิงแอบอยู่ในอ้อมอกของพายุ

น้ำตาค่อยๆไหลออกมาจากดวงตาทั้งสองข้าง เธอห้ามเสียงสะอื้นไห้ไม่อยู่ พึมพำเบาๆว่า “พี่เป็นคนที่รักฉันที่สุดในโลก เขาดีกับฉันมาก จริงๆนะ”

คำพูดนี้เหมือนจะพูดกับพายุ และเหมือนเป็นการพูดให้ตนเอง พูดจบแล้วเธอก็ยิ่งร้องไห้หนักขึ้น สิ้นเสียงสะอื้นครั้งสุดท้าย ก็ฟุบลงกับอกของพายุ

ญาธิดามองดูฉากนี้จากทางหน้าต่างที่กั้นอยู่ กัดริมฝีปากไว้แน่น ไม่ให้ตนเองร้องไห้ออกมา

หมอกเองตอนนี้เหมือนอยู่นั่งอยู่บนหลังเสือ เขาพูดเบาๆด้วยสีหน้าเคร่งขรึมข้างร่างของธีทัตอยู่สองสามประโยค ธีทัตลุกขึ้นจากเก้าอี้ที่นั่งอยู่ทันที ในสายตามีแววคุกรุ่นปะทุขึ้น

พี่ส้มนังคนไม่เอาไหน

“คุณธาม ต้องขออภัยจริงๆ ตอนนี้ผมมีเรื่องสำคัญมากที่ต้องไปจัดการ เรื่องการร่วมมือของพวกเราเลื่อนไปอีกสักวันสองวันได้หรือเปล่า”

ใบหน้าของคุณธามก็มีความโกรธผุดขึ้นมาอย่างเห็นได้ชัด พูดด้วยน้ำเสียงที่ไม่พอใจนัก “คุณธีทัตคิดว่าผมมีเวลามากนักหรือไง คุณอยากจะคุยเมื่อไหร่ก็ได้อย่างนั้นเหรอ”

“คุณเข้าใจผิดแล้ว”เขาพยายามบังคับตนเองให้มีท่าทีอ่อนลง พยายามเอ่ยด้วยเสียงที่ต่ำลงว่า “บริษัทเทคโนโลยีคลาวด์จะร่วมมือทางธุรกิจกับคุณอย่างจริงใจที่สุด ได้โปรดให้โอกาสกับพวกเราอีกครั้ง”

“เป็นไปไม่ได้ ”คุณธามสะบัดมือ นิ้วชี้ชี้ไปยังปลายจมูกของเขา เอ่ยข่มขู่ด้วยเสียงเย็นชา “วันนี้ผมมาพร้อมกับความจริงใจ ถ้าไม่ตกลงเรื่องสัญญากันตอนนี้ ก็ไปหาหุ้นส่วนเถอะ”

สายตาของธีทัตมีแววดุร้ายวาบผ่าน ยืดอกยืนหลังตรง มองไปทางหมอกและสั่งการว่า “ส่งคุณธามกลับไปก่อน แล้วก็รวบรวมคนไปรวมตัวกันที่คฤหาสน์หลังเก่า”

“ธีทัต คุณคิดว่าคนอย่างผมจะเรียกมาเมื่อไหร่ก็ต้องมา จะไล่กลับไปเมื่อไหร่ก็ต้องกลับอย่างนั้นเหรอ ”คุณธามโมโหจนตะคอกเสียงดังขึ้นมา “วันนี้ถ้าผมก้าวเท้าออกจากสำนักงานนี้ไปแล้ว พวกเราก็จะไม่มีทางจะได้ร่วมงานกันอีก”

ธีทัตหลุบตาลง อดไม่ได้ที่จะกัดฟันไว้แน่น ใช้เสียงลอดไรฟันพูดออกมาว่า “ส่งแขก”

พูดจบ เขาก็คว้ากุญแจรถขึ้นมาทันที ขับรถกลับไปยังบ้านกรเวชอย่างรวดเร็ว ขณะเดียวกันก็โทรหาพี่ส้ม “เธอบอกกับหมอกว่าอันอันหายตัวไปเหรอ”